Ξέρεις, πρέπει να λέγεται σωστά η συγγνώμη

Κρατά τα γκέμια η σιωπή, αναίτια παρουσία το φως

μοναχικότερη μα ελεύθερη, έτσι νομίζω είμαι

βρέχει, στα κεραμίδια και πάνω σε χάρτες με πεπρωμένα

τις ξέπνοες συγνώμες φοβάμαι κι όχι όσα αγρυπνούν

θαρρείς στράβωσε ο χρόνος γράφοντας λέξεις και στιγμές,

τα σημάδια, άστρα στην ομίχλη της νύχτας βυθίζονται.

Σε μια φόδρα ζωής έχω κρυμμένη την εκδίκηση

ξέρεις, πρέπει να λέγεται σωστά η συγνώμη.

Κίβδηλα λόγια, ματωμένα γράμματα αυτά που με πόνεσαν

ήρθε η ώρα να δρέψεις καρπούς μιας θύελλας

παραμονεύει ο άνεμος, εσένα παραμονεύει,

το ταραγμένο σου βλέμμα, το θολό από τύψεις

ώρα που καίει ο πυρετός της ενοχής

τη μάσκα σου θα βρεις ακόμη στον καθρέφτη να χαμογελά

μέσα από σαβανωμένες αναμνήσεις και καλοσύνες άγνωστες.

Ναι, στη φόδρα της ζωής έχω κρυμμένη την εκδίκηση

ξέρεις, πρέπει να λέγεται σωστά η συγνώμη.

Δεν έχω άλλη λαχτάρα όπως πρόσμενα κάποτε

ούτε το σβήσιμο απ’ την κραυγή σου δεν με φτάνει εδώ

αξιοπρεπής μένω παρακολουθώντας 

απ’ αυτόν τον ακρόπρωρο βράχο της κοφτερής μοναξιάς

μαζί με τις πικρές μεταμέλειες και το ψέμα που σ’ έθρεψε

ανάμεσα σε δήθεν τιμές και ανούσια χειροκροτήματα

με το δικό σου καινούριο κοστούμι, 

μιας σάπιας ευνοούμενης εξουσίας τον δίκαιο αφανισμό.

Θα το θυμάσαι, ναι στη φόδρα της ζωής έχω κρυμμένη την εκδίκηση

ξέρεις, πρέπει να λέγεται σωστά η συγνώμη.

Μην ικετεύεις, η ζυγαριά του αιώνα είναι που έφερε τα πάνω κάτω

απρόβλεπτη, έπρεπε να το περιμένεις,

τόσα υπέμεινα στον εφιάλτη σου

δεν έχεις άλλα να μου στείλεις σερπετά

ρεμβάζουν στον δικό σου ύπνο ερμηνεύοντας το τέλος.

Με την ψυχή πάνω σ’ ερείπια περπάτησα, λυτά κορδόνια

με την καρδιά σε εμπόδια αγκυλωτά

αυτά που φρόντισες να στήσεις τόσο επιδέξια πριν μετανιώσεις,

μα τώρα που οι φλέβες σου άρχισαν να τρέμουν

γιατί εσύ είσαι αυτός που παραστράτισε

εμένα η περηφάνια μ’ άνοιξε το δρόμο

ανέλπιδα το βλέμμα στο πάτωμα

κοντοζυγώνει η ώρα και το ξέρεις

στη φόδρα της ζωής έχω κρυμμένη την εκδίκηση

το ξέρεις, πρέπει να λέγεται σωστά η συγνώμη

μα αζήτητη πραμάτεια τελικά.

Έχουν πετρώσει τα αισθήματα,

η ανατολή ακέρια με καλεί στο φως,

νιόφερτη αμαρτία μου η εκδίκηση, μ’ αρέσει,

στη στοργική θωριά σου

μια παρακμή θηρίου κρυμμένη επιμελώς.

Τρελή η βροχή απ’ τα λησμονημένα δάκρυα

Αύριο θα χαλάσει τη γιορτή

όχι δεν θ’ ανοιχτεί άλλος καιρός μπροστά σου

κρυφά άλλη φορά δεν θα μπορέσεις

κι αν δόξα θάρρεψες πως τούτη η μέρα σου αφήνει

μ’ ένα φτηνό στεφάνι ή με μια περγαμηνή, κατάντια είναι,

θα σου κόψω τη χαρά, σου το χρωστώ, να με θυμάσαι.

Γι’ αυτά που θα ιστορήσω θα πονέσεις

άξιες ψυχές λίγες στον κόσμο τούτο κι όχι εσύ

κι έντιμες πράξεις πια δεν γράφονται πολλές

είναι αρετές που ναι, κανείς σας, δεν τις θέλει.

Αγνάντευες μακριά χωρίς αλήθεια κι ούτε τη γνώση είχες,

μα τον πόθο για εξουσία

οσμίζομαι τη σήψη και δεν είμαι η μόνη

με απωθεί η προδοσία

η αναμέτρηση με κάνει θαρραλέα

ανυποψίαστη κι αμέριμνη ποτέ

ένας φτηνός ακόμη της δικαιοσύνης ξοφλημένος κι αναλφάβητος

στον αιώνα ένας λιγότερος.

Συντάσσομαι μ’ εκείνους που φοβερίζουν τον καιρό

κρατώντας ανοιχτά τα μάτια στο φως και στον θάνατο.

Αύριο… εν ονόματι της συγγνώμης

Για το BOOK TOUR, Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου).

Κέρκυρα 29 Γενάρη 2017