WILLIAM WORDSWORTH (1790 – 1850)

I wandered lonely as a cloud

I wandered lonely as a cloud

That floats on high o'er vales and hills

When all at once I saw a crowd,

A host, of golden daffodils,

Beside the lake,beneath the trees,

Fluttering and dancing in the breeze.

Continuous as the stars that shine

And twinkle on the milky way,

They stretch'd in never-ending line

Along the margin of a bay

Ten thousand saw I at a glance

Tossing their heads in sprightly dance.

The waves beside them danced, but they

Out-did the sparkling waves in glee: -

A Poet could not but be gay

In such a jocund company!

I gazed – and gazed – but little thought

What wealth the show to me had brought;

For oft, when on my couch I lie

In vacant or in pensive mood,

They flash upon that inward eye

Which is the bliss of solitude;

And then my heart with pleasure fills

And dances with the daffodils.

To τελευταίο τέταρτο του 18ου αιώνα ξεκίνησε το κίνημα του Ρομαντισμού στην Αγγλική ποίηση. Εδινε έμφαση στην δημιουργική έκφραση του ατόμου και στην ανάγκη να βρεθούν  νέοι τρόποι έκφρασης. Εκείνη την περίοδο υπήρξε μία μεταστροφή στη χρήση της γλώσσας, με στόχο να εκφραστεί η “γλώσσα του μέσου ανθρώπου“, γι' αυτό και χρησιμοποιήθηκε μία ποιητική γλώσσα για ένα ευρύτερο ακροατήριο, πιστεύοντας πως το καθήκον του ποιητή είναι να ανανεώνει τη γλώσσα.

Κύριος εκπρόσωπος του Ρομαντισμού ήταν ο Γουίλιαμ Γουέρντσγουερθ, δαφνοστεφής ποιητής, ο οποίος το 1798 δημοσίευσε τις “Λυρικές Μπαλλάντες“ σηματοδοτώντας έτσι την έναρξη του Ρομαντισμού στην ποίηση. Κυριότερα ποιητικά του έργα είναι “Ένας βραδινός περίπατος “και“ Περιγραφικά σχεδιάσματα“ (1793), “Ωδή: Εκμυστηρεύσεις περί αθανασίας από αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας (1807). Επειτα από μία περίοδο συνεχών επιθέσεων που δεχόταν από κριτικούς, αποκατέστησε τη φήμη του μετά τη δημοσίευση του ποιήματος  “Ποταμός Ντάντον“ (1830) και το κύρος του παρέμεινε από τότε ακλόνητο. Πίστευε ότι “η ποίηση είναι το πιό φιλοσοφικό απ' όλα τα είδη του λόγου... το αντικείμενό της είναι η αλήθεια... μεταδίδει ζωή στην καρδιά με το πάθος... είναι το αυθόρμητο ξεχείλισμα ισχυρών συγκινήσεων... πηγάζει από τις εν ηρεμία αναπολούμενες συγκινήσεις.“

Σα σύννεφο περιπλανήθηκα μοναχός

Το ποίημα συγκαταλέγεται ανάμεσα στα πιό δημοφιλή της  Αγγλικής ποίησης και διδάσκεται όχι μόνο στα σχολεία της  Αγγλίας, αλλά και σε πολλά Αγγλόφωνα σχολεία ανά τον κόσμο.

Ο ποιητής περιγράφει μία “ατελείωτη γραμμή“ από χρυσαφένιους ασφόδελους κατά την διάρκεια ενός περιπάτου στην εξοχή. Στην τελευταία στροφή του ποιήματος φέρνει στο νου του την εικόνα: “ρίχνουν φως  ΄στο εσωτερικό μάτι ΄ που είναι η ευδαιμονία της μοναξιάς” έτσι “ η καρδιά μου γεμίζει από χαρά και χορεύει με τους ασφόδελους.”

Για το BOOK TOUR, Γεωργία Λαπατά.