Το θυμήθηκε μετά από δύο εβδομάδες, όταν όλα ήταν αβέβαια

(Διήγημα για τα δημοτικά, για μικρά και μεγάλα παιδιά)

 

Φέτος για πρώτη (και πιθανότατα για τελευταία φορά λόγων των περικοπών που ετοιμάζουν στα δημοτικά) είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με μαθητές της πρώτης τάξης για το μάθημα της ευέλικτης ζώνης. Δεν ήμουν σίγουρη για το τι έπρεπε να κάνω. Τα σχόλια που άκουγα γύρω μου ήταν, μάλλον, απογοητευτικά: “Το διευρυμένο ωράριο κουράζει τα παιδιά...”, “Οι ειδικότητες κουράζουν..”, “Τα πρωτάκια πρέπει να σχολούν νωρίς”, “Αφού δεν ξέρουν να διαβάζουν, τι ευέλικτη θα τους κάνεις χωρίς φωτοτυπίες;”, “Τα μικρά ζαλίζονται με την εναλλαγή προσώπων...”

Δεν πτοήθηκα. Ήταν η ευκαιρία να κάνω κάτι που θα μου άρεσε εμένα, εάν ήμουν μαθήτρια. Είχα μια ιδέα και μετά ήρθε ένα χαρτάκι, που με καθοδήγησε.

Κάποια στιγμή, προέκυψε και αυτό το διήγημα, που έχει μέσα του πολλή φαντασία αλλά και πολλή αλήθεια...

* * *

Δεκάδες σκέψεις την πλημμύρισαν καθώς διέσχιζε την αλέα. Είχε τόσα σχέδια. Βέβαια, ήξερε ότι όποτε πολλές σκέψεις της χτυπούσαν την πόρτα, η πόρτα δεν άνοιγε. Κοίταξε το πέτο της σκεπτική, ίσως αυτή τη φορά δεν θα ήταν έτσι. Αρκεί, βέβαια, να μην κρεμόταν το κουμπί. Έλα όμως που κρεμόταν πάντοτε, εδώ και χρόνια. Έπρεπε να το είχε ράψει από καιρό, δεν ήταν και καμιά ψιλοδουλειά. Ήταν τόσο μεγάλο που θα κάλυπτε τις στραβοβελονιές της, ωστόσο σαν από πείσμα δεν το έφτιαχνε ποτέ. Εξάλλου, όποτε γνώριζε κάποιον για πρώτη φορά ήθελε να βλέπει το βλέμμα του να εστιάζεται εκεί. Στο ξεχαρβαλωμένο κουμπί.

"Πολύ αγχωμένη φαίνεται."

"Θα γελάσουμε με αυτήν εδώ."

"Καμιά ονειροπαρμένη θα είναι, κοίτα πώς περπατάει."

"Είναι ό,τι πρέπει. Χρειαζόμαστε νέο αίμα. Οι παλιοί έχουν καταντήσει βαρετοί. Εξάλλου, τα συμφωνήσαμε. Αρκετά τους ταλαιπωρήσαμε, είναι η σειρά της καινούριας."

Σαν να άκουσε ψιθύρους και γελάκια. Από τώρα; Αποκλείεται. Είναι η τρίτη ώρα, όλοι βρίσκονταν στις τάξεις τους, ούτε ήταν κανείς έξω για γυμναστική. Προχώρησε θαρρετά, πολλά δέντρα είχε εδώ. Μπήκε μέσα στο σχολείο και έστριψε αριστερά, δίχως να γνωρίζει γιατί. Της φάνηκε πιο φιλικός αυτός ο διάδρομος. Έριχνε γρήγορες ματιές δεξιά και αριστερά, κρύο μέρος, δεν έδειχνε φιλόξενο.  Α, μάλιστα, εδώ είναι. Χτύπησε την πόρτα, μια φιλική φωνή ακούστηκε.

"Περάστε!"

"Καλημέρα, είμαι η ..."

"Ξέρω, ξέρω" είπε κουνώντας το κεφάλι του δείχνοντας την καρέκλα "σε περιμέναμε τόσο καιρό. Έλα, κάτσε!"

"Ας κάτσω."

"Πώς ήρθες;"

"Τρέχοντας."

"Δεν περπατάς;" ρώτησε διασκεδάζοντας.

"Όχι, πρέπει να τρέχω πάντα."

"Από πού μας έρχεσαι λοιπόν;"

"Μάλλον από μακριά, είναι δυο ώρες απόσταση."

"Έτρεχες δυο ώρες;"

"Έτσι πιστεύω."

"Έκτακτα! Τέτοιους ανθρώπους χρειαζόμαστε!"

"Δηλαδή;"

"Α, τίποτα! Λοιπόν, καλώς σε δεχτήκαμε. Συμπλήρωσε εδώ όλα τα χαρτιά με τα στοιχεία σου."

"Μήπως έχετε στιλό;"

"Ναι."

"Σας ευχαριστώ. Πώς είναι τα παιδιά εδώ;"

"Α... έχουν ενδιαφέρον! Είμαι βέβαιος ότι θα τα πας πολύ καλά μαζί τους."

"Το ελπίζω."

"Τελείωσες; Το ΑΦΜ σου μην ξεχάσεις. Ωραία, τα έγραψες όλα. Πάμε μέσα τώρα να σε συστήσω στους συναδέλφους."

Λίγο παρακάτω ήταν η αίθουσα των δασκάλων. Ήταν σχεδόν όλοι εκεί από ό,τι κατάλαβε. Σηκώθηκαν για να της δώσουν το χέρι. Πρώτη φορά, σκέφτηκε. Ήταν ευγενέστατοι, ακόμα και εκείνοι που κοιτούσαν εξεταστικά.

"Καλώς ήρθες" της έκανε μια κοκκινομάλλα. "θα καλοπεράσεις εδώ."

"Τι εννοείτε;" ψιθύρισε.

"Α, τίποτα, απλώς το καλοκαίρι αργεί ακόμα. Πρέπει να μαζέψεις δυνάμεις."

Το καλοκαίρι; Μα τώρα είχαν σχεδόν χειμώνα. Σύντομα θα άρχιζε το γερό κρύο, οι βροχές οι καταιγίδες, οι ατελείωτες διαδρομές. Σκέφτηκε τον εαυτό της να τρέχει μέσα στην παγωνιά με τα χέρια μελανιασμένα, αλλά δεν λυπήθηκε. Θα μπορούσε να βρισκόταν σπίτι τώρα, όπως άλλες χρονιές...

"Θέλω να είσαι ήρεμη" είπε η κοκκινομάλλα με λοξό βλέμμα.

"Σκεφτόμουν τη διαδρομή."

"Είναι μακριά, αλλά πρέπει να είσαι ήρεμη."

"Σωστά."

"Ας πάμε στην τάξη, να σε συστήσω στα παιδιά" πετάχτηκε ο διευθυντής.

"Ναι."

Ο διευθυντής, από την άλλη, δεν φάνηκε να την άκουσε. Περπατούσε χαρωπά και έκανε αστειάκια.

"Μην ανησυχείς καθόλου, για πρώτη μέρα θα κάνεις μάθημα με τα μικρά. Η κυρία τους είναι άρρωστη, και χρειαζόμαστε κάποιον να τα απασχολήσει. Τώρα είναι μέσα η δασκάλα των αγγλικών, αλλά πρέπει να πάει σε άλλο τμήμα σε λίγο."

"Μα δεν έχω ξανακάνει μάθημα με τόσο μικρά."

"Α, θα δεις, θα περάσεις πολύ ωραία, είναι συμπαθέστατα."

Σταμάτησε ξαφνικά και άνοιξε την πόρτα στα αριστερά του.

"Να σας συστήσω την κυρία... θα είναι μαζί σας για σήμερα. Λοιπόν, σας αφήνω, θέλω να είσαστε ήσυχοι και να την καλωσορίσετε με τον καλύτερο τρόπο."

"Καλώς ήρθες..., εγώ είμαι η Φερίζη."

Της έσφιξε το χέρι γεμάτη ενθουσιασμό. Πριν φύγει τη χτύπησε στην πλάτη ενθαρρυντικά.

"Καλημέρα, κυρία..." είπαν όλα τα μικρά εν χορώ.

Τα κοίταξε παραξενεμένη. Πλάκα είχαν όλα αυτά τα πιτσιρίκια μαζί. Χαριτωμένες φάτσες. Τι να τους έκανε όμως;

"Θα μας κάνεις μάθημα;" ρώτησε ένα μελαχρινό κοριτσάκι με κοτσιδάκια.

"Εε, ναι. Έτσι λέω. Ή μάλλον όχι. Έχω μια ιδέα."

"Πες μας την ιδέα" πετάχτηκε ένα αγοράκι με γυαλάκια.

"Θα σας πω μια ιστορία. Θα σας πω για την Αχνοστόλιστη."

"Ααααα, ποια είναι αυτή;"

"Που λέτε, μια φορά..."

Και η ώρα κύλησε, όπως το νερό στο αυλάκι. Την είχε πιάσει νευρικότητα. Και αν δεν τους άρεσε; Τα περισσότερα την κοιτούσαν, κάποια ζωγράφιζαν και της έριχναν πότε πότε ένα βλέμμα. Διηγήθηκε την ιστορία, στην αρχή η φωνή της ήταν αβέβαιη, αλλά στη συνέχεια έγινε πιο σταθερή. Και συνέχισε... μέχρι που χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα. Όλα τους έτρεξαν έξω φωνάζοντας 'Γεια κυρία!'. Έμεινε μόνη στην έδρα χαμένη στις σκέψεις της.

Ένα χαρτάκι βρέθηκε μπροστά της, στην έδρα. Το έβαλε ένα κοριτσάκι που είχε μείνει πίσω. Το κοίταξε παραξενεμένη, ούτε που το είχε πάρει είδηση.

"Τι λέει;" τη ρώτησε. Έβλεπε κάτι κουτσουρεμένα γραμματάκια, φαίνεται ότι δεν είχε μάθει να γράφει ακόμα καλά. Ήταν τόσο σκοτισμένη που δεν κατάλαβε. Κανένα καλώς όρισες, θα είναι.

Το κοριτσάκι είχε μάτια βαθιά γαλανά. Για λίγο χάθηκε. Πόσο βαθιά μάτια μπορεί να έχει ένα παιδί; Της μιλούσε χωρίς να λέει λέξη.

"Δεν θα μου πεις τι έχεις γράψει; Δεν τα βγάζω τα γράμματα."

Δεν πήρε απάντησε, η μικρή το έβαλε στα πόδια. Ντράπηκε. Έβαλε το σημείωμα στην τσέπη της αφηρημένα και έφυγε.

Το θυμήθηκε μετά από δύο εβδομάδες, όταν όλα ήταν αβέβαια.

 

“Κυρία της Νεφέλης, περιμένουμε και άλλες, πολλές ιστορίες...”

Όλα θα πάνε καλά, σκέφτηκε. Απλώς, με άλλο τρόπο...

* * *

Μέσα σε αυτή την ώρα έγιναν πολλά, αλλά δεν χρειάζεται να τα απαριθμήσω όλα. Φτάνει που ξέρω ότι τα παιδιά με περιμένουν με ανυπομονησία. Όταν μπαίνω στην τάξη, μερικά πάνε στο βάθος της αίθουσας, όπου έχουν βάλει δύο θρανία με παραμύθια (με προτροπή της δασκάλας τους), διαλέγουν ένα και αρχίζουν τη ...μελέτη. Ποτέ δεν τους έχω πει ότι πρέπει να διαβάσουν, το θεωρούν αυτονόητο.

Εγώ, πάλι, έφερα τα δικά μου μαζί...

 

Η Μόμο, που ξέρει να ακούει τους άλλους.

 

Ο Ονειροφαγούλης του Μίχαελ Έντε, που θα φάει τα άσχημα όνειρα.

 

Ένα λιοντάρι με πυρετό με έναν διασκεδαστικό αστακό...

 

Διαλέξτε ποιο από τα τέλη του Τζιάννι Ροντάρι σας αρέσει

 

Ο μικρός Δαμιανός και ο μαγικός του σάκος-

ο Αντώνης και οι πειρατές.

Μερικοί από τους στίχους μας:

“Έχει καύκαλο σκληρό σαν τη χελώνα,

την πιο γλυκιά γεύση αφήνει μες στο στόμα...”

και άλλα...

 

Μια μέρα τα παιδιά ήρθαν με τα κουτάκια τους. Μόλις μπήκα μέσα, τα ακούμπησαν πάνω στα θρανία.

“Τι είναι αυτά;”

“Πλαστελίνες! Μπορούμε να παίξουμε;”

“Μα δεν κάνετε εικαστικά;”

“Όχι, δεν ήρθε κύριος για εικαστικά... να κάνουμε μαζί σας.”

Τα κοίταξα προβληματισμένη. Είμαι το ίδιο με ένα άνθρωπο που έχει σπουδάσει εικαστικά; Όχι... όσο καλή πρόθεση και να έχω, ξέρω πόση δουλειά και πόσες γνώσεις θέλει για να γίνει σωστή δουλειά από την αρχή. Το ίδιο ισχύει και με τη μουσική, το θέατρο και τα υπόλοιπα μαθήματα που κάνουν οι ειδικότητες.

Σκέφτηκα γνωστούς που ζορίζονται οικονομικά, αλλά δίνουν ένα μικρό ποσό για να έχει το παιδί τους την ευκαιρία για τέτοιες δραστηριότητες. Όπως και τις ξένες γλώσσες, που και από εκεί κόβουν ώρες. Σκέφτηκα ότι του χρόνου μπορεί να μην είμαι στο σχολείο, γιατί δεν θα υπάρχουν χρήματα για αναπληρωτές δεύτερης ξένης γλώσσας. Ποιος ασχολείται, εξάλλου, με τη δεύτερη ξένη γλώσσα...

“Πολλά παιδιά δεν ενδιαφέρονται, ούτε οι γονείς τους...”

Έτσι λένε κάποιοι... Μπορεί και να ισχύει.

Είμαι μια ΠΕ 0... βάλτε έναν αριθμό από τις ειδικότητες και θα πέσετε μέσα. Είμαι αναπληρώτρια, είμαι εκπαιδευτικός. Και του χρόνου εκπαιδευτικός θα είμαι, θα εκπαιδεύω τον εαυτό μου να μην πτοείται.

Εξάλλου, στα “Παραμύθια Για Να Σπάτε Κέφι” του Τζιάννι Ροντάρι είδαμε ότι κάθε παραμύθι είχε εναλλακτικά τέλη. Ο καθένας διάλεγε, όποιο του άρεσε.

Το ένα τέλος λέει ότι τα παιδιά κουράζονται. Το άλλο λέει...

* * *

“Ντριιιν... ώρα για διάλειμμα. Τα μικρά ξεχύθηκαν έξω με ταχύτητα αστραπής. Έκλεισε το βιβλίο της χαμογελώντας. Καλά τα βιβλία, αλλά ακόμα καλύτερο το διάλειμμα. Άρπαξε την τσάντα της, κλείδωσε την αίθουσα και βγήκε έξω βιαστικά. Δεν της άρεσε που έφευγε τόσο φουριόζα, αλλά έπρεπε να προλάβει το λεωφορείο, είχε πέντε λεπτά χρόνο. Τα παιδιά έτρεχαν στο προαύλιο. Δυο-τρία από τα μεγαλύτερα τη χαιρέτησαν. Βγήκε έξω και έκλεισε το λουκέτο προσεχτικά. Άρχισε να τρέχει στο μονοπάτι κατά μήκος της αυλής του σχολείου. Ίσα που θα προλάβαινε.

“Η κυρία, η κυρία φεύγει!”

“Πάμε και εμείς!”

“Κυρία, γεια, γεια ,γεια κυρία!”

Γύρισε απορημένη προς τα κάγκελα. Καμιά 15αριά χαρούμενα προσωπάκια έτρεχαν μαζί της. Κούναγαν τα χέρια τους και της φώναζαν. Επιβράδυνε για να τη φτάσουν. Στο τέλος γύρισε τρέχοντας επιτόπου κουνώντας τα χέρια της ενθουσιασμένη.

“Γεια σας, θα τα πούμε την άλλη βδομάδα!”

Έφτασε στην στάση λαχανιασμένη. Δεν ήταν κανείς, το λεωφορείο είχε φύγει. Χαμογέλασε... έβγαλε από την τσάντα της ένα βιβλίο και άρχισε να διαβάζει.

Κ.Κ

 

Για το Book Tour, Κωνσταντίνα Κοράκη.

https://konstantinakoraki.wordpress.com/

https://www.goodreads.com/book/show/22377123