«Το σπίτι του μπαμπά…»

Την κοιτούσα για πολλή ώρα να παλεύει στην αγκαλιά της μανούλας της. Μια νεραϊδούλα όλο νάζι που τα ματάκια της είχαν αποκτήσει ένα ανησυχητικά κόκκινο χρώμα από την αϋπνία και τα βλέφαρά της σιγοέκλειναν, όσο κι αν πάσχιζε να μας πείσει πως δε νύσταζε, εμένα και πολλών άλλων επιβατών του τρένου, που χάζευαν τα καμώματά της. Μάταια η μαμά της προσπαθούσε να την πείσει να κοιμηθεί. «Μα πώς να κοιμηθώ, αφού ξέχασες την αγαπημένη μου κουβέρτα στο σπίτι του μπαμπά…», είπε και τότε κατάλαβα πως μια... κουβέρτα μπορεί να είναι αρκετή να συννεφιάσει τα μάτια μιας μαμάς. «Αχ αυτό το σπίτι του μπαμπά…», επανέλαβε η μαμά της και με κοίταξε με βλέμμα που μαρτυρούσε την ανάγκη της να μιλήσει, να μοιραστεί τους φόβους της, την αγωνία, το θυμό ακόμη και τα ανείπωτα γιατί… Της χαμογέλασα γλυκά με την ευχή να νιώσει πως όλα κάποια στιγμή μπορούν να συμβούν στη ζωή και όλα μπορούν να αλλάξουν από στιγμή σε στιγμή.

Έτσι είναι, αγαπημένοι μου… Όταν δύο άγνωστοι ως τότε μεταξύ τους άνθρωποι αποφασίσουν να μοιραστούν την καθημερινότητά τους, τα όνειρά τους, την ίδια τη ζωή τους είναι σα να ταξιδεύουν στον πλανήτη «Πόλεμος και Ειρήνη» με εισιτήριο την αισιοδοξία πως θα καταφέρουν να περιηγηθούν μαζί σ’ αυτόν τον πλανήτη ως το σημείο που θα έχουν δει τα πάντα σε αυτόν, άλλοτε σε συνθήκες πολέμου κι άλλοτε ειρήνης. Η αρμονική τους συμβίωση θα τους οδηγήσει σε νέα ταξίδια, σε άλλους γαλαξίες, μα αν δεν τα καταφέρουν τελικά να «επιβιώσουν» σε δύσκολες συνθήκες τότε πρέπει κάποιος να βρει τη δύναμη να ολοκληρώσει αυτό το ταξίδι. Κι αυτό γιατί μόνο έτσι δε θα αδικηθεί το κοινό τους παρελθόν… Τότε μόνο θα μπορούν οι κοινές εμπειρίες να σε κάνουν να χαμογελάς έστω και μετά από πολύ καιρό. Τότε μόνο θα μπορείς να κοιτάς στα μάτια το αγγελούδι σου νιώθοντας όλες τις ενοχές που του στερείς την παρουσία του άλλου γονέα (αναπόφευκτο δυστυχώς, αγαπημένοι μου), μα με τη σιγουριά πως προσπάθησες να συμπορευτείς, αλλά δεν τα κατάφερες!

Συχνά ακούμε φίλους, συγγενείς και ίσως και τον εαυτό μας πως δεν μπορούν να δώσουν τέλος σε έναν γάμο λόγω των παιδιών. Ποιος όμως από όσους το έχουν πει τολμάει να πιει τον ορό της αλήθειας και να το επαναλάβει; Δε φαντάζομαι και πολλοί. Ήδη χαράχτηκαν τα πρώτα πικρά χαμόγελα στα πρόσωπά τους. Ποτέ, αγαπημένοι μου, η λύση δε θα βρεθεί μέσα στο πρόβλημα. Είναι μαθηματικά αδύνατο! Είδατε ποτέ κανέναν να λύνει μια δύσκολη άσκηση μαθηματικών στο χαρτί που είναι τυπωμένη η άσκηση; Πάντα κάνει δοκιμές σε ένα νέο, λευκό, άγραφο χαρτί. Η απόφαση, λοιπόν, του μένω και προσθέτω στην αθώα ψυχούλα των παιδιών μου σκληρές εικόνες που δύσκολα θα σβηστούν ή φεύγω ξέροντας πως ναι μεν θα πονέσει μα στο μέλλον θα κατανοήσει τους λόγους που η μαμά κι ο μπαμπάς δεν μπόρεσαν να μείνουν μαζί απαιτεί ειλικρίνεια, αυτοσεβασμό και αναμφισβήτητα ωριμότητα.

Όταν η συμβίωση παύει να είναι αρμονική, το διαζύγιο είναι ότι πιο υγιές μπορεί να αποφασίσει το ζευγάρι. Μη φοβάστε τις λέξεις, αγαπημένοι μου, τις πληγές που μπορεί να προκαλέσετε στα βλαστάρια σας να φοβάστε…

Μπορεί να έχετε πλημμυρίσει από αισθήματα θυμού που αυτή η σχέση δεν ευοδώθηκε, μπορεί να νιώθετε πικραμένοι και να αντιμετωπίζετε τη λύση του γάμου ως προσωπική αποτυχία,  μπορεί να μην έχετε καν την υπομονή να αντικρίσετε ξανά τον μέχρι τότε σύντροφό σας, μα σκεφτείτε πως είναι αυτός που σας έκανε κάποτε ευτυχισμένους, γιατί μαζί αποκτήσατε το αγγελούδι σας. Προσπαθήστε να παραγκωνίσετε, λοιπόν, τα μάλλον λίγο εγωιστικά σας συναισθήματα. Σκεφτείτε πως το πολυτιμότερο πλάσμα για σας στον κόσμο, από τη στιγμή που θα του ανακοινώσετε την απόφασή σας να χωρίσετε, καλείτε να συνηθίσει να ζει σε νέες συνθήκες, πιθανότατα γεμίζοντας το αθώο μυαλουδάκι του με αρνητικές σκέψεις πως μπορεί να φταίει κι αυτό που δε θα είστε πια μαζί… Φροντίστε, λοιπόν, να φορέσετε την πιο ειλικρινή σας μορφή και να του εξηγήσετε, με τον τρόπο που ταιριάζει στην ηλικία του,  για ποιους λόγους δε θα ζείτε πια όλοι μαζί. Σιγουρευτείτε πως κατάλαβε πως δε φέρει καμία ευθύνη για τις επιλογές σας και πως θα είστε πάντα οι γονείς του έστω κι αν δεν είστε πια ζευγάρι. Δώστε του τον χώρο και τον χρόνο να συνηθίσει τη νέα κατάσταση και φυσικά μην το πνίξετε με τις ενοχές σας. Δε χρειάζεται να κάνετε διαγωνισμό του ποιος θα προσφέρει τα πιο πολλά υλικά αγαθά. Το βλαστάρι σας έχει την ανάγκη να νιώθει την ουσιαστική σας παρουσία κι όχι μια ντουζίνα από καινούρια παιχνίδια… Επίσης, αγαπημένοι μου, όσο κι αν θα θέλατε να ξεχάσετε μια για πάντα τη μορφή του ή της «ακατανόμαστης» οφείλετε να δείξετε τον απαιτούμενο σεβασμό και να μην σκεφτείτε ποτέ να δηλητηριάσετε την ψυχούλα του παιδιού σας με άκομψα και υβριστικά σχόλια. Τέλος, σταματήστε να έχετε το ύφος του Βασιλάκη του Καΐλα! Ας είμαστε ειλικρινείς, όλοι στο γάμο έχουν υπάρξει και θύματα και θύτες. Είδατε ποτέ κανένα να καταφέρει να χτυπήσει παλαμάκια με ένα χέρι;

«Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει», αγαπημένοι μου,  και ξέρετε γιατί; Θυμάται τις καλές στιγμές που εσείς ξεχνάτε και αντικαθιστά το θυμό με γνώση…

Καλή αντάμωση…

«Σ’ έναν μπαμπά…»

Δεν μπορώ να μην πονώ,

 ούτε και να μη ρωτώ.

 Όλα νέα πια φαντάζουν

και λιγάκι με τρομάζουν.

Τρέχω, παίζω και γελώ,

μα σ’ εσένα έχω το μυαλό.

 Είναι τόσο διαφορετικό

που δεν είσαι πια εδώ.

 Στα δωμάτια γυρίζω,

στα πράγματά μου ακόμη σε μυρίζω.

 Λείπεις μα είσαι πάντα εδώ,

γιατί πολύ σε αγαπώ.

Δε θα αλλάξει μπαμπά μου αυτό

όσο μακριά κι αν ζω…

                                          Γ.Μ.

Πηγή εικόνας: Διαδίκτυο