Το σπίτι στο βράχο-Ευγενία Οικονομοπούλου

Σκυμμένη μπρος στο κομπιούτερ της έγραφε αυτή την ιστορία που είχε στο μυαλό της εδώ και πολύ καιρό. 
Σήκωσε το βλέμμα της και μαγεύτηκε γι’ άλλη μία φορά με τη θέα που αντίκριΑσε. Ένα απέραντο γαλάζιο μπροστά της και γέμισαν τα μάτιά της. Η θάλασσα κι ο ουρανός ενώνονταν σ’ ένα μακρινό σημείο. Κάθε που ο ήλιος έδυε, πλημμύριζε ο ορίζοντας με πορτοκαλί αποχρώσεις. Τέντωσε τα χέρια της και τα σταύρωσε πίσω από τον αυχένα της. Παρόλο που είχε έρθει σ’ αυτό το σπίτι εδώ και τέσσερα χρόνια, δεν το χόρταινε. 
Ήταν τ’ όνειρό της από τότε που ήταν μικρή. Ένα σπίτι μόνο του, πάνω σ’ ένα βράχο, που μόνη παρέα του έχει τη θάλασσα του Αιγαίου. Είχε φτάσει ο καιρός ν’ απολαύσει όλα αυτά που δεν μπόρεσε τα προηγούμενα χρόνια της ζωής της. Το σπίτι δεν ήταν μεγάλο, ένα υπνοδωμάτιο και ένα μεγάλο καθιστικό. Όμως το είχε φτιάξει όπως αυτή ήθελε. Πίνακες παντού, αγαπημένων φίλων ή αντίγραφα αγαπημένων ζωγράφων, πίνακες με θάλασσες από τα ελληνικά νησιά κοσμούσαν το καθιστικό. Μία υπέροχη ζωγραφιά μ’ ένα ζευγάρι που ένωνε τα χέρια του μέσα σ’ αστέρια, που της ζωγράφισε μία φίλη στην κρεβατοκάμαρα, πάνω από το κρεβάτι της. Τα έπιπλα λιτά και μοντέρνα, όπως ήθελε πάντα. Μία κομψή τραπεζαρία κι ένα άνετο καθιστικό μπροστά σ’ ένα τζάκι, μ’ ένα γραφείο μπροστά στο παράθυρο με φόντο την θάλασσα. Παντού υπήρχαν αντικείμενα που το κάθε ένα ήταν ιδιαίτερο γι’ αυτήν. Όλα έδιναν μία αρμονία στο χώρο. Το κάθε αντικείμενο στη θέση του. Το βλέμμα της πλανήθηκε γύρω και στο πρόσωπό της απλώθηκε μία γαλήνη. 
Η σκέψη της κόπηκε απότομα με τα κλειδιά που στριφογύρισαν στην πόρτα. Ήξερε πως ήταν εκείνος. Η εμφάνιση του την έκανε ν’ ανατριχιάσει γι άλλη μία φορά. Κάθε φορά που τον έβλεπε, αυτό συνέβαινε. Ο Άρης ήταν το αναπάντεχο ερωτικό της σκίρτημα, ο μεγάλος της έρωτας. Γνωρίστηκαν την εποχή που πήγε σ’ αυτό το σπίτι. 
Λες και όλα συνηγορούσαν στο να αποκτήσει όλα αυτά που της έλειπαν. Τότε που αποφάσισε να πάει στο νησί, ήξερε ότι θα είναι μόνη της πια. Είχε στο ενεργητικό της ένα τελειωμένο γάμο και αρκετά επώδυνο. Δεν πίστευε ότι θα ξαναμπεί σε τέτοια κατάσταση πάλι. Δεν ήθελε άλλους έρωτες στη ζωή της. Άλλωστε, θεωρούσε ότι είχε μεγαλώσει αρκετά για κάτι τέτοιο.
Ο Άρης ήταν ψηλός και όμορφος. Με γκρίζους κροτάφους και με υπέροχα γαλάζια μάτια. Στο νησί βρέθηκε για μία δουλειά, τότε που η Αφροδίτη μετακόμισε. Συναντήθηκαν ένα βράδυ στο μαγαζάκι της παραλίας και αυτό που τους ένωσε ήταν η μουσική. Εκείνος έπαιζε κιθάρα και εκείνη τον συνόδεψε στο τραγούδι . Από τότε, κάθε φορά που έρχονταν αυτός στο νησί, τραγουδούσαν παρέα. Και μετά την δεύτερη φορά που ξαναγύρισε βρίσκονταν μαζί και στο σπίτι της, κοιτάζοντας το απέραντο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας, τη φωτιά που έκαιγε στο τζάκι τους χειμώνες και ζώντας έναν τρυφερό και θανατηφόρο έρωτα. 
Φωτιά ήταν ο έρωτας τους, γιατί δεν μπορούσαν να είναι μαζί. Ο Άρης ήταν παντρεμένος. Καθαρός από την αρχή απέναντι της, της είχε δηλώσει πως δεν θέλει να χαλάσει τις ισορροπίες της ζωής του. Στην αρχή και οι δύο θεώρησαν ότι ήταν μία μικρή περιπέτεια η γνωριμία τους. Ξεκίνησε σαν ένα παιχνίδι με τις λέξεις. Ο Άρης της είχε πει: 
- Σημασία έχει το κυνήγι. Μία-δύο φορές είναι αρκετές. 
Η Αφροδίτη πάγωσε μπροστά στην κυνικότητα του, αλλά του απάντησε: 
- Εξαρτάται τι είναι αυτό που θέλεις να κατακτήσεις. Αν ο σκοπός είναι ένα σώμα , μπορείς να το έχεις εύκολα, αν όμως θες κάτι βαθύτερο ο χρόνος δεν προσδιορίζεται.
Αυτό ήταν κι η αρχή της ιστορίας. Βρέθηκαν σ’ ένα κυνήγι θησαυρού, με έπαθλο τις ψυχές τους.
Ο Άρης παραδοσιακός και με πολλές ηθικές αρχές. Δεν επέτρεπε στον εαυτό του να εγκαταλείψει το γάμο του, παρόλο που περνούσε πολύ άσχημα στην ζωή του. Είχε βρει τις δικλείδες των ισορροπιών του φροντίζοντας να λείπει συνεχώς από το σπίτι. 
Η Αφροδίτη μην έχοντας μάθει στη ζωή της να παίζει σε διπλά ταμπλό και θέλοντας ξεκάθαρες καταστάσεις, δεν ήθελε να μπλέξει σε κάτι τέτοιο. Τον καταλάβαινε γιατί και αυτή στον γάμο της είχε υπομείνει ή είχε ανεχτεί πολύ δύσκολες καταστάσεις για να μην τον χαλάσει. Από την άλλη την τραβούσε πολύ και τον σκεφτόταν συνέχεια. Της άρεσε αυτή η προσήλωσή του στις αξίες, της άρεσε και το μυαλό του γιατί ήταν έξυπνος πολύ. Και τον Άρη τον σαγήνευε αυτή η γυναίκα. Και η πρόκληση της, τον αναστάτωσε. Καμία άλλη δεν είχε εξάψει το μυαλό του μ’ αυτό τον τρόπο. Είχε μάθει να τον φλερτάρουν για να βρεθούν μαζί του. Αυτό του έφτανε. 
Την δεύτερη φορά που βρέθηκε στο νησί μετά από ένα υπέροχο βράδυ που τραγουδούσαν, παρέα στην ταβερνούλα, βρέθηκαν σε μία παραλία μόνοι τους και εκεί ξαφνικά έζησαν ένα έρωτα τρελό, που δεν είχαν ξαναζήσει. Τα πάντα σχεδόν άλλαξαν και οι ισορροπίες διαταράχθηκαν. Αυτός σε μία σχέση παράλληλη και αυτή σε μία σχέση χωρίς αύριο. Πέρασαν μαζί μία βδομάδα, θεωρώντας ότι αυτό που υπήρξε θα τελείωνε. Χαιρετήθηκαν σαν να μην ξαναβλέπονταν ποτέ και ο καθένας βρέθηκε στην καθημερινότητά του. Μάλλον ήταν μία περιπέτεια στη ζωή τους. Ο Άρης σκέφτηκε πως δεν θα ξαναπάει στο νησί και έφυγε ήσυχος. Η Αφροδίτη συνέχισε να γράφει αυτό που είχε αρχίσει, μέσα στην ησυχία που τόσο επιθυμούσε. 
Σε δύο μήνες ο Άρης βρέθηκε ξανά στο νησί, λες και τα βήματα του τον οδηγούσαν πάλι σ’αυτό το σπίτι πάνω στον βράχο. Δεν ξαναμίλησαν ποτέ γι’ αυτό που συνέβαινε στις ζωές τους. Από τότε πέρασαν τέσσερα χρόνια.
Κάθε δύο μήνες για τέσσερα χρόνια ο Άρης πήγαινε στο μικρό του μυστικό, στο σπίτι αυτό που λάτρευε και ζούσε την κρυφή ζωή του, μαζί με την Αφροδίτη, η οποία δεν του ζήτησε ποτέ τίποτα. Ερχόταν κι έφευγε γεμάτος συναισθήματα κι αγάπη και απολάμβανε μία μορφή ζωής που δεν τον υποχρέωνε για τίποτα, παρά μόνο για ότι επιθυμούσε.
Την τελευταία φορά όμως που πήγε, καλοκαίρι ήταν θαρρώ, τα γεγονότα πήραν μία διαφορετική τροπή. Η Αφροδίτη είχε σκεφτεί πολύ όλο αυτό τον καιρό και ήθελε να ζητήσει από τον Άρη να μείνει για πάντα μαζί της. Της έλειπε τόσο πολύ. Ήθελε να μην έχουν πια χωριστές ζωές, είχαν αλλάξει οι ανάγκες της. Θα του το ζητούσε διακινδυνεύοντας ένα πιθανό και οριστικό τέλος. Ο Άρης είχε κουραστεί πολύ μ’ αυτή τη διπλή και μυστική ζωή. Είχε έντονα προβληματιστεί γιατί την Αφροδίτη την αγαπούσε, την ήθελε όσο τίποτα άλλο στην ζωή του, δεν μπορούσε να ζει χώρια της. Η γυναίκα του όμως, του είχε απαιτήσει να μην κάνει άλλα ταξίδια, αλλιώς θα χώριζαν. Ήταν κάτι που δεν μπορούσε να διαχειριστεί. Είχε αποφασίσει λοιπόν να της πει ότι θα έφευγε και ότι δεν θα ξαναγύριζε ποτέ.
Μόλις η πόρτα άνοιξε βρέθηκαν σφιχταγκαλιασμένοι και έζησαν ένα πρωτόγνωρο έρωτα, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον με πάθος κι απόγνωση, ο καθένας από την μεριά του, χωρίς να μιλήσουν. Ήθελαν να χορτάσουν τη στιγμή. Έμειναν πολύ ώρα στο κρεβάτι και κοιτούσαν ο ένας τον άλλο. Όταν σηκώθηκαν ήταν πια απόγευμα. Ο Άρης πήρε τη κιθάρα του στον ώμο. Την αγκάλιασε τρυφερά και την ρώτησε:
-Τι θα έλεγες να πάμε ψηλά στον βράχο και να τραγουδήσουμε;
- Πάμε. Ωραία ιδέα. Δεν το έχουμε ξανακάνει. Μου αρέσει! 
Χέρι χέρι σαν δύο μικροί έφηβοι, ανέβηκαν την ανηφόρα. Την τράβηξε πολύ δυνατά κοντά του για να αναρριχηθούν στον βράχο. Ακούμπησε την κιθάρα στην άκρη γιατί ο βράχος ήταν απότομος και δυσκολεύτηκαν να βολευτούν. Τελικά βρέθηκαν καθισμένοι σχετικά άνετα. Η κιθάρα λίγο πιο κει και ο Άρης απλώνοντας το χέρι να την πιάσει, με μία λάθος κίνηση την έσπρωξε πιο πέρα. Έσκυψε για να την πιάσει. Η κιθάρα γλίστρησε ακόμη περισσότερο. Γύρισε και φίλησε την Αφροδίτη και σηκώθηκε, προσπαθώντας να φέρει πιο κοντά του το όργανο που τόσο αγαπούσε. Το πόδι του γλίστρησε και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου χάθηκε στο κενό. Χωρίς να προλάβει η Αφροδίτη να καταλάβει τι συνέβη, άκουσε την φωνή του να φωνάζει με μια τραγικότητα και να λέει διακεκομμένα τ’ όνομά της μέχρι που η φωνή του έσβησε μαζί με το σώμα του. Ένας μεγάλος γδούπος και μετά σιωπή. Για πότε κατέβηκε στη μικρή παραλία που ήταν από κάτω, ούτε που κατάλαβε. Αυτό που αντίκρισε δεν λέγεται με λόγια. Ένα καταματωμένο και παραμορφωμένο σώμα, δίπλα του η κατεστραμμένη κιθάρα με σπασμένες χορδές. Προσπάθησε να φωνάξει, αλλά δεν έβγαινε κανένας ήχος. Η φωνή της είχε χαθεί. 
Ο Άρης θα έμενε πάντα κοντά της, δίπλα στο σπίτι του βράχου, μαζί με την σιωπή της.

Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ: 

www.anemosekdotiki.gr/pezografia/katafigio.html

Για το BOOK TOUR, Θεοφάνης Θεοφάνους.