TO SOUNDTRACK ΕΝΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ

Όλα σχεδόν τα βιβλία έχουν μουσική υπόκρουση μέσα τους,  το soundtrack των ηρώων είναι στην πραγματικότητα αυτό που «παίζει» στο μυαλό του συγγραφέα…και παίρνει μαζί του τους ήρωες, ή ακόμα και τον αναγνώστη…

 Ξεκίνησα το «Μεγάλο Καλοκαίρι» με μία αφηρημένη νοσταλγία για τα Seventies και Eighties – βασικά, ακούγοντας το “Do ya think I’m sexy”  του Rod Stewart σ΄ένα ραδιόφωνο αυτοκινήτου, χειμώνα στην παραλιακή: το τραγούδι με πήγε στις ντίσκο της εφηβείας και στα καλοκαίρια στην Καβάλα και  Θάσο, όπου μεγάλωσα. Το μυαλό είναι πονηρό εργαλείο – αν είχα επιλογή, θα προτιμούσα να ερχόταν το ερέθισμα με το “Stairway to Heaven”  των Led Zeppelin. Ή με το “Don’t let me be misunderstood” των Animals. Αλλά δεν συνέβη τίποτα τέτοιο. Ακουσα τον Ρόντ κι εντελώς ξαφνικά σκέφτηκα μια πιτσιρίκα στην Καβάλα να ερωτεύεται έναν τύπο που δουλεύει «πόρτα» σε θερινή ντίσκο.

 Ηξερα τέτοιους άντρες όταν ήμουν μικρή αλλά πάντα φαντάζανε μακρινοί: σέξυ, γεροδεμένοι, δημοφιλείς με τις μεγαλύτερες και συνήθως γύρω στα 27-30 όταν εμείς είμασταν 18-20, άρα ακατάλληλοι. Κι ενώ το “do ya think I’m sexy” έπαιζε μέσα στο μυαλό μου, άρχισα να αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν η ηρωίδα τα έφτιαχνε όντως με έναν τέτοιον τύπο. Θα έμενε μαζί του; Δεν θα΄φευγε κάποτε από την πόλη της να σπουδάσει, και δεν θα χώριζε με τον τύπο, που θα της φαινόταν ρεμάλι; Ακόμα κι αν ο «πόρτας» ήταν ο μεγάλος της έρωτας, δεν θα την κούραζε αργά ή γρήγορα; Κι ο «πόρτας»
δεν θα φλερτάριζε ασύστολα με άλλες γυναίκες;

  Τέλωσπάντων, άρχισα να φαντάζομαι τον ήρωα, τον Βασίλη, όπως ήταν οι σούπερ γκόμενοι της εφηβείας μου: σίγουρα θα έπαιζε γουώτερ πόλο, και σίγουρα θα έπιανε το χέρι του. Τον σκέφτηκα να ξεπερνάει τις κρίσεις στη ζωή του με απλό τρόπο, και το τραγούδι «του» ήρθε αυτόματα με το «Η δουλειά κάνει τους άντρες» (στίχοι Λευτέρη Παπαδόπουλου, μουσική Μάνος Λοίζος, φωνή Ελένη Ροδά). Η ηρωίδα, η Μαρία…έμενε λίγο θολή από μουσική, κι αφού την είχα προχωρήσει πολύ, στη μέση σχεδόν του βιβλίου, μου ήρθε το «δικό της» τραγούδι: “Perfect day” του Lou Reed, από το 1972. Όταν συνειδητοποιεί πώς οι τέλειες μέρες ήταν αυτές που πέρασε με το Βασίλη, δηλαδή, κι όχι πιο πριν ή πιο μετά.

  Η τρίτη ηρωίδα, η βουλγάρα Αλμπένα, έδεσε αμέσως με το “Loosing my religion” των  REM – την εποχή που η Αλμπένα φτάνει στη Θάσο, το τραγούδι είναι μεγάλο σουξέ στην περιοχή. Και την εκπροσωπεί, γιατί δεν έχει τίποτα να χάσει εκτός από την πίστη της. Ο φίλος του Βασίλη, ο Τάσος, με καριέρα στα νυχτομάγαζα και μεγάλο έρωτα με την Αλμπένα, έχει μόνον ένα τραγούδι: «ένας φίλος ήρθε απόψε απ΄τα παλιά». Ο Τάσος, όπως οι περισσότεροι μαγαζάτορες της νύχτας, δεν ακούει μουσική. Θυμάται ένα τραγούδι που άκουγαν οι γονείς του όταν βλέπει τον Βασίλη, τον κολλητό του, μετά από πολλά χρόνια. Αυτό είναι όλο.

  Οσο ο Βασίλης ζεί στα ξένα και ξεχνάει τον έρωτά του, ενώ στηρίζεται από τη «δουλειά που κάνει τον άντρα», τσακίζεται με το “Love will tear us apart” των Joy Division. Γιατί; Δεν ξέρω. Ισως επειδή μου άρεσαν εμένα οι Joy Division κι ο τραγουδιστής τους ο Ian Curtis, που αυτοκτόνησε πολύ νέος στις αρχές της δεκαετίας του ‘80. Μου άρεζαν κι άλλοι βέβαια. Αλλά αυτό το τραγούδι ξεφοντάρισε μέσα στο κεφάλι μου ενώ έγραφα ένα από τα κεφάλαια του Βασίλη.

   Ενώ γράφεις βιβλίο πέφτεις σ΄ένα είδος trance – έστω κι αν γράφεις σπαστά, όπως εγώ: στην διάρκεια 2 ή 3 ή 5 χρόνων, κι όποτε έχεις καιρό. Όποτε ο ένας από τους ήρωες σε κρατάει ξύπνια πολλές νύχτες στη σειρά επειδή θέλει την ιστορία του, και δεν του τη δίνεις. Ο Βασίλης μου φαινότανε λειψός – σέξυ με βαρύ τρόπο, αλλά λίγο αδιάφορος. Θυμήθηκα συμμαθητές μου από το σχολείο, φίλους από την εφηβεία μου…συγκροτήματα μουσικής! Είχανε συγκροτήματα, έπαιζαν μουσική, μάθαιναν ξένα τραγούδια με μανία. Έβαλα τον Βασίλη να παίζει ντραμς σε ερασιτεχνικό συγκρότημα, σ΄ένα υπόγειο. Αμέσως μου φάνηκε πολύ πιο γοητευτικός. Δεν ήταν απλός «πόρτας». Ήταν μανιακός με την μουσική. Είχε βάθος. Είχε νταλκά.

 Εκεί κόλλησα πάλι. Ποιο τραγούδι έμαθε πρώτο; Ποιο τραγούδι θα έπαιζε ένας πιτσιρικάς στην Καβάλα στην δεκαετία του ’70; Και ποιο τραγούδι θα είχε σημασία γι αυτόν είκοσι χρόνια μετά, ενώ στον καιρό του δεν θα σήμαινε τίποτα;

  Στις 4 τα χαράματα έστειλα ένα μέηλ στον Γιάννη Νένε, μουσικοκριτικό και φίλο, θέτοντας τα ερωτήματά μου. «Stairway to heaven»? «Angie»? «Under my thumb»? «Like a sex machine»? «Fever»? Κάτι από Wham, Barry Manilov, ακόμα και Pink Floyd?

Την άλλη μέρα βρήκα την απάντηση του Νένε: «το τραγούδι που ψάχνεις είναι το “Epitaph” των King Crimson φίλη μου, δεν χωράει καμιά αμφιβολία και δεν μπορεί να είναι κανένα άλλο». Ξαφνικά ο Βασίλης φωτίστηκε μέσα στο μυαλό μου, πήρε φόρα, έμαθε τα λόγια του τραγουδιού και γράφτηκε σχεδόν μόνος του από κει κι ύστερα…

  Υπήρχαν πολλά τραγούδια ακόμα, εννοείται. Αλλά δεν βρήκαν το δρόμο τους στην ιστορία, ή η ιστορία δεν τα σήκωσε. Οι ήρωες από την άλλη, τα βρήκαν όλα…μέχρι και τον Έρωτα με κεφαλαίο «Ε». Όπως τους αξίζει.   

Για το BOOK TOUR, Μανίνα Ζουμπουλάκη.