ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΛΕΒΑΝΤΕ – Στέφανος Λίβος, Εκδόσεις Διόπτρα, 2015

Τον Στέφανο Λίβο τον γνώρισα πρώτη φορά ως συγγραφέα το 2012, μέσα από τη συλλογή διηγημάτων «Κλεφτές Ματιές» που ο ίδιος είχε άφησε “ελεύθερη” στο διαδίκτυο. Μάλιστα, τον Οκτώβριο του ίδιου έτους είχα γράψει μια μικρή βιβλιοεντύπωση στο internet. Τα δεκατρία διηγήματα που διαβάζονται με μια ανάσα αλλά και η ικανότητα του συγγραφέα να βάζει τον αναγνώστη στη ζωή των ηρώων του, με έκαναν να παρακολουθώ την πορεία του συγγραφέα. Κι άλλες μικρές ιστορίες στο διαδίκτυο, άρθρα, αλλά και το μυθιστόρημα του «Όσα φέρνει η στιγμή» που επίσης, αρχικά, κυκλοφορούσε ελεύθερο στο διαδίκτυο αλλά αργότερα βρήκε στέγη στις εκδόσεις Λιβάνη.

Τον Απρίλιο του 2015 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διόπτρα το νέο μυθιστόρημα του συγγραφέα «Το μυστικό του Λεβάντε» και όπως ήταν φυσικό τον ακολούθησα και σε αυτό το βήμα. Αγόρασα αμέσως το βιβλίο αλλά για περισσότερο από ένα χρόνο δεν είχα προλάβει να το διαβάσω. Κι όταν ο χρόνος βρέθηκε, δε χρειάστηκαν πάνω από δέκα μέρες για να ξετυλιχτεί μπροστά στα μάτια μου η ιστορία του Παντελή, της Βιολέτας, της Ελπίδας και των άλλων χαρακτήρων αλλά και η ιστορία της Ελλάδας και συγκεκριμένα της Ζακύνθου κατά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, την Κατοχή, τον Εμφύλιο…

Ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Παντελής λίγο πριν πεθάνει, μιλά στον εγγονό του, που έχει και το όνομα του, για έναν κρυμμένο θησαυρό στη Ζάκυνθο. Όταν ο παππούς του πεθαίνει και πηγαίνουν στη Ζάκυνθο για την κηδεία του, ο νεαρός Παντελής, στην προσπάθεια του να ανακαλύψει τον θησαυρό, ξεκινά να ξετυλίγει την ιστορία του παππού του και της οικογένειάς του, της Ζακύνθου, της Ελλάδας. Στο πλευρό του μια νεαρή κοπέλα, η Βάγια, εγγονή της Εβραίας Βιολέτας που ήταν ο μεγάλος έρωτας του παππού του. Όπως και η Ελπίδα, η γυναίκα του Κωστή του αδερφού του.

Ο συγγραφέας χειρίζεται αριστοτεχνικά την ιστορία, τους χαρακτήρες, τα γεγονότα κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την πρώτη μέχρι και την πεντακοσιοστή πρώτη σελίδα, στην οποία υπάρχει η λέξη ΤΕΛΟΣ.

Οι ζωντανές περιγραφές, οι δυσκολίες και τα εμπόδια που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι χαρακτήρες, οι ανατροπές, ο επιτυχημένος συνδυασμός Ιστορίας και μυθοπλασίας, τα έντονα και αληθινά συναισθήματα, οι αξίες, τα μηνύματα, οι εικόνες από τη ζωή στη Ζάκυνθο, η απλή μα άμεση γλώσσα, είναι μερικοί από τους λόγους που κάνουν το μυθιστόρημα «Το μυστικό του Λεβάντε» ένα από τα καλύτερα έργα της Σύγχρονης Ελληνικής Λογοτεχνίας.

Θα μπορούσα να γράψω πολλές σελίδες για το βιβλίο, για τα γεγονότα, για την ιστορία, για τους χαρακτήρες μα θα τα πω όλα σε μια φράση: «Το μυστικό του Λεβάντε» πρέπει να διαβαστεί από όλους. Είναι ένα βιβλίο, που είμαι σίγουρος πως με το πέρασμα του χρόνου θα βρει τη θέση που του αξίζει.

Κλείνοντας θέλω να πως ένα τεράστιο μπράβο στον Στέφανο Λίβο για την υπομονή, την επιμονή, τη δουλειά και την έρευνα που έκανε ώστε να γράψει αυτό το μυθιστόρημα. Όλα αυτά τα στοιχεία είναι εμφανή όπως και η εξέλιξη του ως συγγραφέας. Προσωπικά πιστεύω πως «Το μυστικό του Λεβάντε», τον πήγε αρκετά βήματα μπροστά αλλά και μεγάλωσε τις δικές μας απαιτήσει. Περιμένουμε ακόμα περισσότερα στο επόμενο βιβλίο αν και είμαι σίγουρος πως ο Στέφανος Λίβος θα καταφέρει να μας εκπλήξει ακόμα μια φορά ευχάριστα.

Περίληψη από το οπισθόφυλλο:

Ο Παντελής βρίσκεται αντιμέτωπος με συμβάντα που σχετίζονται με το παρελθόν της οικογένειάς του στη Ζάκυνθο του 1940. Μέσα από το ημερολόγιο του παππού του θα ταξιδέψει στο παρελθόν, θα νιώσει τη βαναυσότητα των δυνάμεων κατοχής αλλά και τη γενναιότητα των απλών ανθρώπων. Θα περπατήσει στο μονοπάτι της Σαρτζάδας στα χνάρια ενός ανεκπλήρωτου έρωτα και θα ανακαλύψει έναν μυστικό «θησαυρό»…

Την είδα πρώτη φορά να κατεβαίνει από ένα λαντό, όταν ήρθαν οικογενειακώς στα Πηγαδάκια. Ο χρόνος πάγωσε, δεν είχα ξαναδεί τίποτα πιο όμορφο στη ζωή μου. Τα μάτια της παιχνιδιάρικα, με μια σαγηνευτική μελαγχολία με προκαλούσαν να παίξω μαζί τους. Εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε ο έρωτάς μου για τη Βιολέτα. Ζήσαμε τη νεότητά μας στα χρόνια του Β? Παγκόσμιου Πολέμου στη Ζάκυνθο, σε μια εποχή που σημαδεύτηκε από την Κατοχή, ένα ναυάγιο στην Αδριατική και μια δολοφονία...

Κυνηγημένοι από τα στερεότυπα, ήμασταν αναγκασμένοι να κρύβουμε την αγάπη μας, μιας και πιστεύαμε σε διαφορετικούς θεούς. Εμείς όμως ξέραμε ότι οι θεοί μας μηχανεύτηκαν έναν ολόκληρο πόλεμο για να γνωριστούμε και μετά να μας χωρίσουν. Ωστόσο, δεν θα υποκύπταμε σε καμία θεϊκή εντολή και σε κανέναν ανθρώπινο νόμο. Η Βιολέτα ήταν το φως που γέμισε την καρδιά μου, ο λεβάντες που μου χάιδεψε την ψυχή. Ο θησαυρός μου, η Βιολέτα μου, ήταν το εισιτήριό μου για την αθανασία, το θαύμα που θα έσωζε τις αναμνήσεις μου, όταν θα τις απειλούσε η λήθη... 

Καλή ανάγνωση!

Για το BOOK TOUR, Χάρης Γαντζούδης.