ΤΟ ΔΙΚΙΟ, Νίκος Αραπάκης

Το ΔΙΚΙΟ του Νίκου Αραπάκη είναι ένα πραγματικά Μεγάλο βιβλίο-διαχρονικό και συνάμα δραματικά επίκαιρο. Πέρα από ιστορικό μυθιστόρημα, συνιστά ένα Σημαντικό βιβλίο Επίγνωσης. Είναι από κείνα τα βιβλία που κεντρίζουν τη σκέψη, εμπνέουν το συναίσθημα και αφυπνίζουν συνειδήσεις...

  Το ΔΙΚΙΟ του Νίκου Αραπάκη προσφέρει- επιτυχημένα και αντικειμενικά όσο λίγοι- διεισδυτική ματιά στα άδυτα του Λαϊκού Κινήματος και μια χαρτογράφηση των ελλείψεων εκείνων που δυστυχώς σταδιακά οδήγησαν στη συντριβή του με ανυπολόγιστες απώλειες στο πιο ευγενές κ δημιουργικό κομμάτι του έθνους, με ανυπολόγιστο ηθικό κόστος και ολέθριες συνέπειες για τη μετέπειτα εξέλιξη της πατρίδας μας στο μεταπολεμικό τοπίο. 
         Ο σαφής πολιτικός προβληματισμός του βιβλίου όμως, προκύπτει από έναν γοητευτικό "μύθο"- αγωνιώδη κι ανατρεπτικό.
Έτσι, ο αναγνώστης παρασέρνεται από τη συναρπαστική πλοκή σε ένα χορό εξελίξεων συμπάσχοντας σε απόλυτο βαθμό με τους ήρωες. 

Ο ρυθμός της αφήγησης ρέει αβίαστα, ενώ η εναλλαγή προσώπων και αφηγηματικών τρόπων ξεκουράζει από την πληθώρα των γεγονότων. 

Ταυτόχρονα, το έργο διακρίνεται από μια έντονη εικονοπλασία, ενώ αναφύεται κι ένας τρυφερός λυρισμός, ο όποιος αμβλύνει τα σκληρά γεγονότα της περιόδου.

Άρτια ψυχογραφήματα ερμηνεύουν πειστικά τις επιλογές και τις αντιδράσεις των ηρώων. Παράλληλα ο συγγραφέας καταφέρνει να διεισδύσει πολύ εύστοχα στη γυναικεία ψυχολογία και την αγωνία της μητρότητας... 

Ο έρωτας βρίσκει τη θέση του, δοσμένος υπό το πρίσμα των ηθών της εποχής αλλά και της ευγένειας που πρέπει να τον διέπει εξελίσσεται σταδιακά μέσα από την ορμή της νιότης, την προσμονή και τους κοινούς στόχους… Ένας έρωτας που εξυψώνει τον άνθρωπο στην ύψιστη αρετή, τη δυνατότητα να συμπονέσει τον αμετανόητο εχθρό … 

Ιδιαίτερη περίπτωση του βιβλίου είναι και αυτή αυτή του Διονύση, τον οποίο θεωρώ την τραγικότερη φιγούρα της ιστορίας: Κληρωτός μιας ατέρμονης κόλασης, ανάμεσα στο μίσος και στη διαστροφή, στην ασχήμια και την πνευματική υπεροχή, στην ανάγκη για αποδοχή κι εκδίκηση συνάμα, ο Διονύσης είναι ένα συγκλονιστικό συγγραφικό εύρημα, ένας ήρωας με προεκτάσεις αρχαίας τραγωδίας και με ζόφο που διακρίνει κάνεις σε γνήσια έργα τρόμου, όπως του ΛΕΡΟΥ η του ΠΟΕ.

 

Η ενδιαφέρουσα πλοκή εξυφαίνεται πάνω στο υπόστρωμα μιας πολιτικής αφύπνισης που απουσιάζει από 

«Η ιστορία βλέπει τους ανθρώπους σαν αριθμούς ξεχνώντας ότι πίσω από τους αριθμούς είναι ο Νίκος, ο Γιώργος, η Μαρία…»

Το «ΔΙΚΙΟ», λοιπόν, όπως και το "Καλά, εσύ.."κι άλλα σπουδαία έργα ανάλογης θεματολογίας, εκκινεί τον προβληματισμό του από την ατομικότητα και τον επεκτείνει δια μέσου αυτής στη συλλογικότητα.

Το μεγάλο πλεονέκτημα είναι πως– αν και το βιβλίο είναι ξεκάθαρα πολιτικό με σαφέστατο ιδεολογικό προσανατολισμό, η θέση που παίρνει δεν κομίζει κανενός είδους κομματισμό. Αντιθέτως συνιστά μια ψύχραιμη, υπεύθυνη αποτίμηση με διάθεση αυτοκριτικής κι εν τέλει αυτογνωσίας. Έπειτα παραμερίζει τις θεωρίες και εντοπίζει την ουσία των πραγμάτων.

 

               

TO «ΔΙΚΙΟ» παραπέμπει στον ανθρωπισμό των πρότερων, των αντιπολεμικών ποιημάτων του Τάσου Λειβαδίτη, που απλά ζήτα «μια πόρτα που να μη μας την ξεκλειδώνουν» και «έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν». Είναι ένα βιβλίο διαπνεόμενο από το ίδιο δημοκρατικό και πασιφιστικό πνεύμα του οικουμενικού Ιάκωβου Καμπανέλλη σε στίχους του όπως αυτούς στο Ο "Εχθρός  Λαός"                             

 

Πολλά ακόμη μπορούν να ειπωθούν γι αυτό το βιβλίο, ένα όμως είναι βέβαιο: Όποιος το διαβάσει θα βγει πολλαπλά κερδισμένος. 

 

                                
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

 

Ο Νίκος Αραπάκης γεννήθηκε στην Καλαμάτα 28 Ιουνίου1969. Ζει στην Αθήνα. Είναι μέλος του WWF κι έντονα πολιτικοποιημένος. Έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα.

 

Το δεύτερο βιβλίο του, με τίτλο "Και στη μέση η Θάλασσα" κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μπατσιούλα.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Γνωρίστηκαν σε κάποιο φράγκικο πανεπιστήμιο. Τους είχαν πει πως είναι εχθροί. Έγιναν οι καλύτεροι φίλοι. Ένα βράδυ, με αφορμή τα μαύρα μάτια της Σεχράτ, η μοίρα θέλησε να τους κάνει αδέρφια. Μα ένα καράβι με σπασμένα άρμπουρα τα έφερε αλλιώς...

Μια ιστορία για καιρούς αλλοτινούς, για δυο χώρες μακρινές, μπορεί και κοντινές, τους ανθρώπους τους και τη θάλασσα που τους χωρίζει.

Ένα αλληγορικό παραμύθι για τη φιλία, την τιμή, το χρέος και τον έρωτα.

Δυο ζευγάρια μάτια, ίδια, του γιου και της μάνας, κοιτάχτηκαν επίμονα, μίλησαν. Της μάνας είπαν πως δεν μπορεί ν' αποχωριστεί το σπλάχνο της, του γιου σώπασαν. Ούτε κι αυτός μπορεί ν' αποχωριστεί τη μάνα του, μα δεν το είπε. Και που την ξέρεις εσύ τη θάλασσα και την αγάπησες, ρώτησαν τα μάτια της μάνας. Τα μάτια του γιου σώπασαν πάλι, σώπασαν από λόγια κι άφησαν τη θάλασσα να μιλήσει, τη θάλασσα που του έμαθε ο Αβέρκιος. Είδαν φουρτούνα τα μάτια της μάνας κι αγριεύτηκαν. Τι ξέρεις εσύ από θάλασσα, τον ξαναρώτησε, θα σε πνίξει. Τα μάτια του γιου απάντησαν κι έγινε η θάλασσα μπουνάτσα. Κατάλαβε η γριά, ήτανε γραφτό του γιου της να γίνει ναυτικός.