Θέατρο

Το θέατρο είναι η πιο λαϊκή τέχνη, η πιο πρόστυχη. Ο ηθοποιός ταυτίζεται από πολλούς πολιτισμούς και θρησκεύματα με την πόρνη. Κι όχι τυχαίας. Δέχεται την χλεύη και τα ..υγρά των θεατών ανυπερθέτως. Δεν υπάρχει τίποτα πιο άμεσο. Γιαούρτια, πορτοκάλια, χειρονομίες, …εφαψίες, μαξιλαρώματα, μπουγελώματα, πυροβολισμοί και μαχαιρώματα… όλ’ αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι. Στο αρχαίο θέατρο οι παραγωγοί μοίραζαν σταφίδες, σύκα και κουκιά στους θεατές για να εξασφαλίσουν την ψήφο και το πολυπόθητο βραβείο. Στην όπερα οι κλίκες του εξώστη ανεβάζουν και κατεβάζουν πριμαντόνες. Στα φεστιβάλ κινηματογράφου αυτός που θα εξασφαλίσει τα πλουσιότερα …μπουφέ, ο πλέον κωλοπετσωμένος στις δημόσιες σχέσεις, κερδίζει τις επευφημίες της αίθουσας, βραβεία, διακρίσεις, επιχορηγήσεις, κρατικές θέσεις και οφίτσια (αν δεν έχει ήδη).

            Αυτά είδαν και οι …καθηγητές Πανεπιστημίου και ζήλωσαν (στα χρόνια της παρακμής, της πολιτισμικής κρίσεως), την δόξαν Ευριπίδου, Αριστοφάνης και Αλίκης Βουγιουκλάκη κι ανέβηκαν στο σανίδι (σακάτηδες ξεσακάτηδες, βραδύγλωσσοι και δυσλεκτικοί, αμόρφωτοι ξε-αμόρφωτοι – τι σημασία έχει; μισή ντροπή δική τους και μισή δική μας). Αφού προηγουμένως είχαν αλώσει τη Λογοτεχνία με τα λεγόμενα «πανεπιστημιακά μυθιστορήματα» ή με σοφολογιωτατισμούς του αισχίστου είδους, αποφάσισαν να δρέψουν και δραματικές δάφνες, «τον έπαινον του δήμου και των σοφιστών» επιζητώντας, απέχοντας όμως παρασάγγας από τον Καβάφη, τόσον ως προς το ήθος όσο και ως προς τη σοβαρότητα και εμβρίθεια του εγχειρήματος. Προχειρότητες και μειοδοσίες παντός είδους, το σαθρόν και χάριν έχει. Δουλειές του ποδαριού, όπως και σε άλλους τομείς της ελληνικής οικονομίας. Ακριβώς όπως έκαναν τα μαθήματά τους, χωρίς σημειώσεις, εκ του φυσικού, ζωντανά αλλά συνειρμικά, του στυλ ό,τι θυμάται χαίρεται και πάλι …η μισή ντροπή δική τους κι η μισή των φοιτητών. Όλα αναξιοπρεπή κι αναξιόπιστα. Διδακτορικά αγορασμένα, πλαστά, αντιγεγραμμένα… Κληρονομημένες θεσούλες. Ο νεποτισμός σε όλο του το μεγαλείο. Θέσεις φεουδαρχικές, παιδιά κι εγγόνια τσιφλικάδων, νόθα «γαλαζοαίματων», γκόμενες και γκόμενοι από το χαρέμι του ισχυρού, βαποράκια, παπαγάλοι και μαστροποί αδιακρίτως. Όλοι οι ανενδοίαστοι προσέλθετε. Η αναξιοκρατία σε όλο της μεγαλείο. Και μετά μας φταίνε οι ξένοι. Μα αυτοί έχουν θεσμούς, έχουν κανόνες, δεν αυτοσχεδιάζουν, δεν πυροβολούν τον μπερντέ του Καραγκιόζη όταν εμφανίζεται ο Τούρκος Πασάς. Αντιστασιακοί του …πρωκτού. Και λίγα λέω. Ο πρωκτός έχει τουλάχιστον μία χρησιμότητα, ένα έργο να επιτελέσεις. Ενίοτε και …δύο έργα. Αριστοφανίζω πάλι κι εκτρέπομαι. Αλλά βγαίνω από τα ρούχα μου καθημερινώς από αυτό που λέμε ελληνική πνευματική πραγματικότητα. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι άθλιοι. Πρωτοεμφανιζόμενες συγγραφείς (επί κι εκτός σκηνής) ανενδοίαστες, καιροσκόπες, βραβεύονται αφειδώς αλλά δεν πωλούν, δεν κόβουν εισιτήρια, δεν κάνουν πόρτα, αδυνατούν να πείσουν το πόπολο, παρά τα εκατομμύρια που διατίθενται για τη διαφήμισή τους, αμέσως ή εμμέσως. Γιατί ο λαός έχει αναπτύξει ένα αισθητήριο μέσα στους αιώνες κι ό,τι δεν καταλαβαίνει, ό,τι δεν αντηχεί στην καρδιά του, ως αληθινό, ως γνήσιο βίωμα, του φαίνεται αρλούμπες κι αλαμπουρνέζικα. Κουλτουριάρηδες μην σπρώχνεστε. Όλοι θα …πάρετε και κανένας. Μετά την απομάκρυνσιν από το νεκροταφείον ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Είναι τόσο κακεντρεχής η φάρα σας, τόσο χολιασμένη, που μην βασίζεστε στις λυκοφιλίες που αναπτύσσετε. Θα καταρρεύσουν σαν χάρτινοι πύργοι, σαν κάστρα στην άμμο. Θα σας προδώσουν, όπως προδώσατε εσείς ό,τι ιερό και όσιο είχατε (λέμε τώρα!) Κι η πτώση σας είναι βεβαία. Πάνω στα τείχη, όλοι γελάνε, λησμονώντας ότι αυτοί θα είναι οι επόμενοι που θα γκεμοτσακιστούν στα απόκρημνα της Λήθης. Μεγάλη θεά. Απαραίτητη. Για την ανακύκλωση. «Όμοιος ομοίω κι η κοπριά στο λάχανο» (σοφή λαϊκή παροιμία). Θα τα ξαναπούμε. Ανυπερθέτως.

Για το BOOK TOUR, Κωνσταντίνος Μπούρας

www.konstantinosbouras.gr