«THE BRUTALIST»: Υπάρχουν ταινίες, υπάρχουν και ΤΑΙΝΙΑΡΕΣ!

Ταινίες και ταινιάρες, ερμηνείες και ερμηνειάρες, σκηνοθέτες και σκηνοθετάρες κι ασφαλώς καλλιτεχνάρες που στήνουν σκηνικά και κάμερες, γράφουν μουσικάρες και σεναριάρες! Ναι, το BRUTALIST τα έχει όλα στον μέγιστο βαθμό, μέχρι και την διάρκειά της!! Ναι, είναι η απόλυτη κινηματογραφική απόλαυση της χρονιάς!!!

Imdb

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι όσοι απόλαυσαν σε σκοτεινή αίθουσα την ταινία, βγαίνοντας μετά τους τίτλους τέλους γοητευμένοι απ’ την προσωπικότητα και το έργο του Ούγγρου καλλιτέχνη, έσπευσαν να ψάξουν πληροφορίες γι αυτόν. Φαντάζομαι πόσο απογοητευμένοι θα κατέληξαν ανακαλύπτοντας ότι δεν υφίσταται Λάζλο Τοτ… κι εγώ επίσης! Βέβαια τα βασικά χαρακτηριστικά του όντως υπάρχουν από το πάντρεμα δύο σπουδαίων Ούγγρων αρχιτεκτόνων, του Μαρσέλ Μπρούερ και του Έρνο Γκόλντφινγκερ, τους οποίους χρησιμοποίησαν στο χτίσιμο του σεναρίου οι Μπρέιντι Κορμπέ και Μόνα Φάστβολτ.

Υπάρχουν καλλιτεχνικά ρεύματα και σχολές που λίγο πολύ όλοι έχουμε ακουστά, κάποιοι πιο ψαγμένοι έχουν δει δείγματα ή ακόμα περισσότερο έχουν άποψη γύρω απ’ αυτά. Η τάση του Bauhaus υπήρξε μία απ’ αυτές που σημάδεψε τον προηγούμενο αιώνα και ήταν αυτή που οδήγησε τον σεναριακό μας αρχιτέκτονα στις φιλόδοξες και σπουδαίες δημιουργίες. Γεωμετρικά σχήματα που εξυπηρετούν λειτουργίες μ’ έναν ιδιαίτερα ξεχωριστό τρόπο και προκαλούν ταυτόχρονα τον οπτικό θαυμασμό.

Η ιστορία του αρχιτέκτονα όμως με τον τρόπο που παρουσιάζεται προκαλεί ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον και θαυμασμό για τον τρόπο που επιλέγει ο σκηνοθέτης. Δεν υπάρχει πουθενά βιασύνη, γιατί υπάρχει η εμπιστοσύνη στο πώς θα ειπωθεί αυτή η ιστορία. Σε αυτό συμβάλουν μέγιστα οι κύριοι πρωταγωνιστές. Απ’ την συγκλονιστική ερμηνεία του Ά. Μπρόντυ μέχρι την ανατριχιαστική του Γ. Πιρς. Στο 13’ της ταινίας έπιασα τον εαυτό μου να μονολογεί για τον Μπρόντυ: «Το πήρε ξανά ο μάγκας!». Όσο για το λιθαράκι της Φ. Τζόουνς έχει ειδικό βάρος και αποτελεί τον καταλύτη σε βασικές στιγμές της ταινίας.

Δεν υπάρχει τομέας σ’ αυτό το κινηματογραφικό διαμάντι που δεν θα σου προκαλέσει το ενδιαφέρον. Προσωπικά λάτρεψα την μουσική της… το κόλλημα με το βασικό της τέμπο έχω να το πάθω απ’ την εποχή του Ιντιάνα Τζόουνς! Μια μεγαλοπρεπής ταινία που ξεπερνάει τις φιλοδοξίες του σκηνοθέτη της και τις προσδοκίες κάθε σινεφίλ και προκαλεί θύελλα συζητήσεων για όσα λέει και κυρίως για τον τρόπο που επιλέγει να τα πει.

Υ.Γ.: Φαντάζομαι (ξανά!) κι άλλους θα διαφώνησαν με την ανιψιά στο φινάλε,  ότι αξίζει περισσότερο ο προορισμός απ’ το ταξίδι… άλλη μια αφορμή για κουβέντες υψηλού επιπέδου μετά την θέαση ή κάποιες σκέψεις που θα μοιραστείς απλά με τον εαυτό σου. Τις λες πολύτιμες τελικά κάτι τέτοιες ταινίες...

Για το BOOK TOUR, Τάσος Μαργέλος.