«Τελικά… μεγάλωσαν;»

Αγαπημένοι μου, σήμερα θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι που μάλλον είναι παρεξηγημένο από πολλούς γονείς είτε γιατί «έχασαν» στιγμές, βλέμματα, συμπεριφορές από τα παιδιά τους είτε γιατί έτσι απαλύνουν για λίγο τις ενοχές τους.

Δεν μιλώ παρά για αυτούς που θεωρούν πως τα αγγελούδια τους ήταν οι ήρωες που μπορούσαν να κουβαλήσουν στην μικρή τους πλατούλα ίσως μια φοβερή ασθένεια που αντιμετώπιζε ένας γονέας, που περιελάμβανε αμέτρητες επισκέψεις σε νοσοκομεία και γιατρούς και φυσικά τη θλίψη που μοιραία πλημμυρίζει το σπίτι με μια τέτοια συνθήκη ή ένα δύσκολο διαζύγιο που πάντοτε συνοδεύεται από υψηλούς τόνους ίσως και υβριστικά σχόλια που εξοβελίζονται από τους συζύγους με ταχύτητα που θα ζήλευαν και οι Απάτσι και τέλος έναν εξαρτημένο γονέα είτε από τυχερά παιχνίδια είτε από αλκοόλ και ουσίες!

Δεν είμαι ψυχολόγος, αγαπημένοι μου, και δεν τοποθετούμαι φυσικά σαν να είμαι, αλλά είμαι δασκάλα και συχνά συναντώ τέτοιες ψυχούλες που με ένα τους βλέμμα καταλαβαίνεις πόσο δύσκολη ήταν η προηγούμενη μέρα τους, με ένα χασμουρητό νιώθεις τη νύστα μετά από τρικούβερτο πάρτι καβγά των γονέων και από την άρνησή τους να φύγουν από το σχολείο ή το νωχελικό τους περπάτημα ως την έξοδο σου δηλώνουν έστω και σιωπηλά πως δεν θέλουν να επιστρέψουν ξανά ΕΚΕΙ!

Το σπίτι μας είναι και θα πρέπει να είναι χώρος γαλήνης και όχι εμπόλεμη ζώνη. Χώρος ηρεμίας και ανασύνταξης κι όχι καταφύγιο πόνου και ενοχών. Θα βιαστούν ίσως κάποιοι να πουν πως όλα είναι στη ζωή και πως τα παιδιά πρέπει να ξέρουν την αλήθεια. Η αλήθεια, αγαπημένοι μου, είναι η ειλικρινής αναφορά του εκάστοτε προβλήματος στα αγγελούδια μας με έναν τρόπο πάντα που αντιστοιχεί στην ηλικία τους και όχι η ωμή εμπλοκή πολλές φορές των παιδιών στα γεγονότα.

Το άλλο πάλι που συχνά ακούω από γονείς είναι πως το παιδί τους τους στήριξε, στάθηκε βράχος στα προβλήματα, μεγάλωνε τη μικρότερή του αδερφή… κι άλλες τέτοιες συγκαλύψεις της «αλήθειας» τους. Μα είναι τουλάχιστον θλιβερό να εμπλέκεις τα παιδιά σε όλα αυτά ψάχνοντας εκεί βοήθεια, αμελώντας έστω και ασυνείδητα την ηλικία τους και το χειρότερο να πείθεις τον εαυτό σου καταπραΰνοντας για λίγο τις όποιες ενοχές σου πως δεν ήταν λάθος παρά δόθηκε η ευκαιρία στο παιδί να «μεγαλώσει» γρηγορότερα!

Θα σας προβάλω την αντιστοιχία λέγοντάς σας το εξής:
έστω πως πηγαίνατε στην Α’ Δημοτικού και κατά τη μέση της σχολικής χρονιάς έρχεται ο Διευθυντής του σχολείου και σας ανακοινώνει πως πρέπει εντελώς απροειδοποίητα (γιατί δε νομίζω να προειδοποιεί κάποιος τα παιδιά πως θα πέσει σφαλιάρα στη μαμά ή τρέκλισμα από το πολύ ποτό κτλ κτλ ώστε να μη χάσουν το υπερθέαμα) να εγκαταλείψετε εκείνη την τάξη, την δασκάλα σας, τους αγαπημένους σας φίλους και να μεταβείτε στην Τρίτη Λυκείου με μοναδικό σας εφόδιο τη δύναμή σας. Σας φάνηκε υπερβολικό ε;;; Κάπως έτσι, αγαπημένοι μου είναι η ζωούλα ορισμένων παιδιών. Στην πραγματικότητα όμως «μεγαλώνουν» ή απαρνούνται την ηλικία και τα θέλω τους για χάρη μας; Αντέχουμε τέτοιο βάρος στη συνείδησή μας;

Αυτό θέλουμε για εκείνα; Μια χαμένη ζωή και μια ενήλικη ζωή χειρότερη ενδεχομένως από τη δική μας;

Είναι αδύνατο, αγαπημένοι μου, να αντέξουν έστω και τις έννοιες του διαζυγίου, της ασθένειας ή της εξάρτησης πόσο να τις διαχειριστούν ! Τους αναγκάζουμε και τους πείθουμε πως μπορούν, αλλά όταν θα μεγαλώσουν θα σας δηλώσουν δυνατά άλλοτε με το βλέμμα τους άλλοτε με την εγκατάλειψή σας πόσο δυστυχισμένα ένιωθαν ζώντας υπό τέτοιες συνθήκες και μάλιστα θα το πουν όταν εσείς θα είστε πια οι αδύναμοι…

Ας προστατεύουμε, λοιπόν, τα αγγελούδια μας και ας τα επιτρέψουμε να ζήσουν τη ζωή που τους αξίζει με όνειρα στα οποία εμείς θα κεντάμε τα πιο όμορφα χρώματα!

Και μην ξεχνάτε ένα νοσηρό παρελθόν θα πλάσει «μισούς» ενήλικες. Για σκεφτείτε να σας έλεγε κανείς σ’αγα…

Μάθετε να μπορούν να φωνάζουν στο μέλλον Σ’ΑΓΑΠΩ.

Καλή αντάμωση!

Γαβρή Μελίνα

«Όλα για την αγάπη»

Έχασε τη νιότη του

και ασχήμυνε η θωριά του

 σαν ένα αστεράκι ωχρό,

 που έχασε τη λάμψη του,

λίγη από τη  χρυσόσκονή του.

Όλα για την αγάπη, όλα!

 Μιας αγάπης άνισης μα δυνατής,

που κουβαλούσε τόσα χρόνια

 στην μικρή του πλάτη αγόγγυστα

μα πάντα με το βλέμμα της αγωνίας

 μην τύχει και πάψει να αντέχει

 και χάσει την πολυπόθητη αγάπη…

Μα ήταν μικρός…, αλλά η αγάπη μεγάλη!

                                                          Γ.Μ.

Για το BOOK TOUR, Γαβρή Μελίνα.