"Τα ζάλα εκείνου π’ αγαπά"

Σαββάτο νεφαλιασμένο, απαρχές Δεκέμβρη. Ξανοίγω απ΄ το παραθύρι κι ελπίζω πως έχει πέσει κρυγιωτάκι, για να μπρουλιαστώ την πλεχτή ζακέτα που είναι σταλισμένη στην ντολάπα από πέρυσις κι όμως ένα νοτικό αγέρι φλογίζει την ατμόσφαιρα και ανεμοχαμοκυλίζει τα νεκρά κίτρινα φθινοπωρινά φύλλα.

Οι μουρνιές γδύνονται σιγά σιγά και η ντροπή ντως κρέμεται στσ’ αποκλαμούς τως. Ένα κλαδάκι έχει σπάσει και γίνεται έρμαιο του άτιμου Γαρμπή. Λυπούμαι ετούτο το ξερόκλαδο κι αμέσως στο νου μου έρχεται ένα δίστιχο του Γιώργη Καράτζη που λέει: ‘’Τα φύλλα κι αν επέσανε κι άνε σου σπάσαν κλώνοι, μην κλαις δεντρό μα η Άνοιξη που πεθυμάς σιμώνει." 

Ξαλαφρών’ η σκέψη μου. Ξανοίγω πέρα στον ορίζοντα και θωρώ την κορυφογραμμή του Στρούμπουλα, αυτή που θωρούσανε όλοι και γέμιζε η ψυχή ντως με δέος. Και σήμερα ο ουρανός έχει τόση μαγεία. Τάξε πως έκατσε ο Ελ Γρέκο στο κορφάλι ντου, ήπιε κάμποσο κρασί Αυγουστιάτικο που είχε κρύψει ο Σεπτέμβρης σε κάποιο σπηλιάρι του βουνού ετούτου, έπιασε τα πινέλα ντου κι άρχισε να παίζει με το μπλάβο κι έχει ξομπλιάσει τον ουρανό με χίλια μύρια στρουφιχτά, άλλοτε γαλανά κι άλλοτε χαρκιά νεφαλάκια παιγνιδιάρικα. Μυρίζει ο καιρός για ρακί, οφτή πατάτα, σόμπα και μαντολίνο. 

Σκέφτομαι πως είναι πρωί κι άθρωπος δεν θα μου κλουθά σε τούτανε που πεθυμώ, μα ως απο θάμα, θωρώ μπροστά μου το Νικολή και κάνω μεγάλη χαρά. Κατέχω πως είναι γλεντζές, κατέχω πως ταιριάζουνε τα φέσα μας κι έτσι του προτείνω να πάμε να βυθίσουμε τους προβληματισμούς μας στον πλησιέστερο καφενέ. Ο Νικολής δέχεται κι έτσι λίγα λεφτά αργότερα, θρονιασμένοι σ’ ένα γωνιακό τραπέζι τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας τσιμογελώντας. 

Δεν περνά πολύ ώρα και τα μάθια μας είναι κόκκινα φωθιά, ενώ οι λογισμοί μας πορίζουνε απ’ τα βάθη τση ψυχής και σκορπίζουνε στσ’ αποβολές ετούτου του καφενέ. Ο καφετζής φέρνει σ’ ένα πιατάκι λουκάνικο, παξιμάδι, ελιές ντομάτα, τυρί κι ένα κρουσταλιασμένο καραφάκι ρακί. Κι ως τ’ αφήνει και πέφτει ‘πο τα χέρια ντου, ετούτο χτυπά στο καφετί ξύλινο τραπέζι κι οι χρυσαλίδες ντου σκορπίζουνε και πιάνουνε τον τόπο. 

Ρακί... το μαγικό πιοτό μας... όλα τα δρομολογεί, όλα τα γιατρεύγει κι όλα τα καταστρέφει συνάμα. Τα ντέρθια αρχίζουνε τα φτεροπετούνε μέσα στα σωθικά μας κι ετούτ’ η ώρα είν’ η κατάλληλη για να βγει η λαλιά τση ψυχής τραγουδιστά την ώρα που οι χορδές του μαντολίνου θα τηνε χαιδεύουν αγαπητερά, θα τηνε ντολαντίζουν. Τρέχω στο σπίτι και φωνιάζω τον αδερφό μου: ‘’-Έλα μρε στο καφενείο να παίξεις μαντολίνο να τραγουδήξομε’’ Έχει γυρίσει άπ’τη δουλειά και είναι κουρασμένος, μα δεν μπορεί να μ’ αρνηθεί. Έρχεται και καθίζει στην παρέα μας, τσουγκρίζει μαζί μας, ντακέρνει γλυκό σκοπό, παιδεύγει τσι χορδές κι εμείς τραγουδούμε και υμνούμε τα βάσανα, τα πάθη τσι χαρές. 

Γυναικείες μορφές χεραγκαλιά με τον πόνο χορεύουν στο μυαλό μας, η παντέρμη νιότη φυσά και ξεφυσά, ο θάνατος παύει να ασκεί πάνω μας εξουσία κι ο αδερφός ντου ο έρωντας σέρνει το σπαθί και μας δικάζει πίβουλα. Ο Νικολής παίζει ένα πήδο και βγαίνει όξω απ΄τον καφενέ. Ανοίγει τα χέρια, χτυπά τα δαχτύλια ντου ρυθμικά, γροικάς τα πόδια ντου ν’αγγίζουνε τη γης αντάρτικα κι αυτός χορεύγει με μάθια κλειστά, αναντρανιστά, ανάλαφρος, ντελής του ρυθμού.. Είναι λεύτερος. Μάνα Κρήτη ζεις. ‘’Χαρά στο νιο που τσι καημούς κατέχει να γλεντίζει και με χόρο στα νέφαλα τση λευτεριάς βγορίζει΄΄.

Για το BOOK TOUR, Σταύρος Τζανής.