«ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΝΙΣΕΡΙΝ»: Αλληγορικό παραμύθι ενηλίκων…

Μπορείς να πεις ότι ο Μάρτιν ΜακΝτόνα θριαμβεύει με τη νέα του ταινία, σεναριακά και σκηνοθετικά, αλλά από την άλλη φαντάζει γελοίο  για έναν άνθρωπο που στα 27 είδε να παίζονται 4 δικά του έργα στο West- End του Λονδίνου! Η ιρλανδική καταγωγή του φαντάζει σαν εύκολη δικαιολογία για τους συνειρμούς που σου προκαλούνται απ’ τα έργα του επίσης Ιρλανδού Σ. Μπέκετ, αντί να βρεις τους κώδικες και τις διαδρομές που έχει συνθέσει για αυτήν κατάμαυρη υπαρξιακή κωμωδία, η οποία σε οδηγεί στο πιο λυτρωτικό κλάμα εντός της σκοτεινής αίθουσας για τη χρονιά που πέρασε… σινεμά υψηλού επιπέδου με όλη την σημασία της λέξης!!

imDb

Η μελαγχολία έχει στιγμές γλυκές, έχει όμως και πολύ σκληρές, ειδικά όταν η μοναξιά μετά το σούρουπο έρχεται εμμονικά να στριμωχτεί δίπλα σου για να σου υπενθυμίσει την άδεια από ουσία ζωή σου. Οι διέξοδοι γνωστοί: Αλκοόλ, μουσική, βιβλία. Το πρώτο φθείρει το μυαλό, το δεύτερο ενέχει κινδύνους στην δημιουργία του, το τρίτο προσφέρει ονειρικές κι όχι πραγματικές αποδράσεις, αποτελεί όμως ένα εργαλείο που σε προετοιμάζει για το μεγάλο βήμα έξω απ’ το τέλμα. Διότι μόνο ως τέλμα μπορείς ν’ αντιληφθείς το Ινίσεριν. Παρουσιάζεται ως νησί, αλλά όλοι αυτοί οι μοναχικοί άνθρωποι εκεί θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και καταραμένοι, αν όχι ξεχασμένοι απ’ τον Θεό! Η μοναδική που ασχολείται με την ανάγνωση βιβλίων, αφού τους τα πει στα μούτρα, τα βροντάει και φεύγει λυτρωμένη. Αυτή η λύτρωση δεν θα έρθει για κανέναν άλλο κάτοικο του Ινίσεριν, γιατί πρώτον το έχουν επιλέξει, δεύτερον δεν επιθυμούν απαντήσεις στα θέματά τους, τρίτον οι ένοχες σκέψεις πνίγονται σε μεγάλα ποτήρια μπύρας. Με το μυαλό θολωμένο και την ψυχή ανταριασμένη οι αγωνίες για το ανούσιο της επαναληπτικότητας οδηγούν στην επίρριψη ευθυνών στο κοντινό περιβάλλον κι όχι στην ανάληψη προσωπικής ευθύνης. Λάθος μονοπάτι παίρνουν συνήθως οι σκοταδιασμένες ψυχές…

Ο Μπέκετ υμνεί τον υπαρξιακό παραλογισμό και ο ΜακΝτόνα, ως γνήσιος θαυμαστής του, το πάει ένα βήμα πιο πέρα μ’ ένα ανατριχιαστικά μαύρο χιούμορ που διαπνέει όλη την ιστορία. Είναι τόσο ξεχωριστό το ύφος της ταινίας που σε αφήνει σοκαρισμένο, καθώς δεν μπορείς ν’ αποφασίσεις που θα την κατατάξεις!

Οι πρωταγωνιστές, πρώτου και δεύτερου ρόλου, σε σημαδεύουν με τις ερμηνείες τους. Έχουν περίσσευμα ταλέντου για να υποστηρίξουν το τρομερό σενάριο και την σιγουριά ότι δεν λαθεύει ούτε σε μια νότα ο εμπνευστής αυτής της πανέμορφης ελεγείας γύρω απ’ την πραγματικότητα των δεσμών και των αδιεξόδων τους, αλλά και την ουσία του είναι μας. Δεσπόζει ο βουβός θρήνος του Μπρένταν Κλίνσον που υποστηρίζεται άψογα με τα κοντινά πλάνα και τα μουντά χρώματα που επιλέγει ο δ/ντής φωτογραφίας. 

Θα μπορούσε να είναι ένα αλληγορικό παραμύθι ενηλίκων που θα αφορούσε την κατάθλιψη, τα αδιέξοδα και τις συνέπειές της. Ένα παραμύθι με μια γριά νεράιδα, άγγελο του θανάτου. Ένα παραμύθι που θα σε περονιάσει η υγρασία και θα σε παρασύρει ο βοριάς. Ένα παραμύθι που θα σε στοιχειώσει για πολύ καιρό… ευτυχώς είναι ταινία, η καλύτερη μάλιστα της χρονιάς! 

Για το BOOK TOUR, Τάσος Μαργέλος.