Συγγραφείς που ξεχωρίζουν: Μανίνα Ζουμπουλάκη

Δεν κρύβει την αλήθεια για τις ανθρώπινες σχέσεις στη γραφή της. Δεν ωραιοποιεί καταστάσεις. Απεχθάνεται τα φύκια, τις μεταξωτές κορδέλες και τους κατασκευασμένους έρωτες. Ακολουθεί τους προβληματισμούς των ηρώων της. Ζει μέσα από τις αδυναμίες τους. Γιγαντώνεται από τα λάθη τους και λυτρώνεται όταν εκείνοι βρίσκουν την έξοδο προς την προσωπική τους ελευθερία – όποια κι αν είναι αυτή.

Άλλοτε με τραχύ λόγο, άλλοτε απροκάλυπτα, άλλοτε με λόγια που σε αφοπλίζουν. Πάντοτε όμως με συνέπεια στο λύσιμο των δεσμών της καθημερινότητας των θεατών και αναγνωστών της. Η Μανίνα Ζουμπουλάκη αποτελεί μια ηλιαχτίδα στη ζοφερή πολλές φορές πραγματικότητα.

Εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα στις αρχές του 1980. Όλες οι γενιές αποκόμισαν λίγη από τη συγγραφική τρέλα, εμμονή κι ενέργειά της. Το τώρα όμως μας φέρνει αντίκρυ στο ίσως πιο τρυφερό και ώριμο βιβλίο της: «Τα αόρατα κορίτσια». Ιστορίες γυναικών που αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν απ΄ τον τόπο τους. Ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα για τους βολβούς που αντέχουν βαθιά στη γη τον χειμώνα για ν΄ ανασάνουν και να ξεδιψάσουν στις πρώτες ανοιξιάτικες βροχές. Ένα λογοτεχνικό εγχείρημα ύμνος στο γυναικείο φύλο και στην προσπάθειά του να έρθει από την αφάνεια στην αναγνώριση.

Σαν αρθρογράφος απενοχοποίησε τις επιθυμίες μας. Σαν σεναριογράφος μάς έδωσε ώθηση να κάνουμε το επόμενο βήμα. Να μη βαλτώνουμε. Να μη μένουμε στάσιμοι. Να ικανοποιούμε την έμφυτη ανθρώπινη περιέργεια. Σαν συγγραφέας φώτισε σκοτεινές πτυχές μας. Σε όλα τα έργα της θα βρείτε κάποιο κομμάτι του εαυτού της.

Αν έπρεπε να την περιγράψω σε λίγες μόνο γραμμές θα έλεγα αυθόρμητα: “Ανήσυχο πνεύμα”, “Πιστή φίλη”, “Μέντορας”, “Καταλύτης”, “Μια μεγάλη και στοργική αγκαλιά”.

Μακάρι η ζωή να της δώσει την άδολη αγάπη που με απλοχεριά δίνει στους γύρω της. Από τους λίγους στον χώρο που δεν βλέπει ανταγωνιστικά τις νέες φωνές, που επενδύει σ΄ αυτές και που σαν καλή νεραϊδονονά σκορπά αστερόσκονη με το μαγικό μολυβένιο ραβδάκι της όταν το κρίνει απαραίτητο.

Τα τελευταία λογοτεχνικά της εγχείρηματα.

Τα δίδυμα παιδιά που ακούνε τα πάντα (Παιδική λογοτεχνία)

Μια φορά κι έναν καιρό  ήταν δύο δίδυμα αδερφάκια, η Σοφία και ο Παναγιώτης. 

Έμοιαζαν εντελώς κανονικά, αλλά δεν ήταν, όχι εντελώς: 

είχαν ξεχωριστές ικανότητες, όπως όλα τα παιδιά. 

Ίσως κάποιες παραπάνω... 

Αποκτήστε το άμεσα: goo.gl/0IppuR

Κάτι μου κρύβεις (Μυθιστόρημα ενηλίκων)

Τι σχέση έχει η Κασσάνδρα, η βασιλοπούλα της Τροίας, με τις εθνικιστικές οργανώσεις της σημερινής Ελλάδας; Και τι μπορεί να καταφέρει μια σύγχρονη, σχεδόν-μάντισσα όταν ο (γκέι) πρώην της συλλαμβάνεται για το φόνο ενός φιλελεύθερου πολιτικού; Μπορεί να «δει» ποιος είναι ο δολοφόνος ή απλώς φτιάχνει ιστορίες με το μυαλό της; Και, αν είναι έτσι, γιατί όσο πληθαίνουν οι νεκροί, προοδευτικοί, αλληλέγγυοι ή σχετικοί, τόσο την κυριεύουν τα «οράματα»; Η Δώρα δεν τα καταλαβαίνει όλα. Μόνον ποιος της κρύβει λόγια, δηλαδή όλοι. Ο μεγάλος της έρωτας που εμφανίζεται απ’ το πουθενά, ο δικηγόρος φίλος, ο γιος της… Εντωμεταξύ, οι προδοσίες διαδέχονται τα ψέματα και οι δολοφονίες γίνονται δύο, τρεις, ή έξι… 

Αποκτήστε το άμεσα: goo.gl/JZUDjr

Αόρατα κορίτσια (Μυθιστόρημα ενηλίκων)

(Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των τελευταίων ετών).

Τα κορίτσια διασχίζουν τις θάλασσες του χρόνου. Τα κορίτσια αγωνίζονται, ελπίζουν. Επιζούν χάρη σε συμπτώσεις, χάρη σε μικρά θαύματα, χάρη σ’ αυτούς που δεν τα βλέπουν. Παλεύουν να μην ξεχωρίσουν, να μη σκαλώσει πάνω τους κανένα βλέμμα.

Κουρνιάζουν μέσα στο πλήθος και γίνονται μητέρες και γιαγιάδες άλλων κοριτσιών. Τα κορίτσια είναι αόρατα μέσα στα καραβάνια των ξεριζωμένων της Ιστορίας, είναι όμως ζωντανά στο μυθιστόρημα-ποταμό της Μανίνας Ζουμπουλάκη που διατρέχει τον χρόνο και οδηγεί από το μακρινό '22 στο αόρατο αύριο. Κρυμμένες πίσω από αντρικές ταυτότητες, τρεις γενιές γυναικών αφηγούνται αριστοτεχνικά τις ιστορίες τους. Ο κόσμος του θεάματος, το θέατρο και η σόουμπιζνες είναι ο χώρος τους για περισσότερο από έναν αιώνα. Μαζί τους τρέχει η μεγάλη Ιστορία που δεν τελειώνει ποτέ...

Αποκτήστε το άμεσα: goo.gl/m7cGP2

Αν είστε καθωσπρέπει και ζείτε στα όρια του μη και του δεν, αν πιστεύετε πως στη ζωή υπάρχει μόνο το σωστό και το λάθος και αν κρίνετε ένα δώρο από το περιτύλιγμά του, τότε... επιλέξτε κάποιον άλλον λογοτέχνη να σας κρατήσει συντροφιά.

Γεννήθηκε το 1960, μεγάλωσε στην Καβάλα. Έχει δουλέψει σαν δημοσιογράφος στον ‘Ταχυδρόμο’ (1982-1991), στα ‘Πρόσωπα’, ‘Κλικ’, ‘Diva’, ‘Μen’  (1991-1998), στα ‘Nitro’, ‘Down Town’ και από το 1997 διατηρεί μόνιμη συνεργασία με το ‘Elle’. Από το 2005 μέχρι σήμερα γράφει τη στήλη (‘Ζωντανός στην Πόλη’) στην Athens Voice.

Έχει μεταφράσει τριάντα βιβλία από αγγλικά και γαλλικά για τις εκδόσεις ‘Κάκτος’ (‘Πέρα από την Αφρική’ της Κάρεν Μπλίξεν, ‘Ο άγνωστος Όργουελ’ του Τζ. Όργουελ, και το ‘Αρχαία Απογεύματα’ του Νόρμαν Μέηλερ, πχ) και άλλα τόσα ‘Αρλεκιν’. Δούλεψε στο ραδιόφωνο ως δημοσιογράφος/παραγωγός (Top Fm, ΕΡΑ 4, Κανάλι 15, Κανάλι 5,  Μελωδία, Αντένα). Διδάσκει δημιουργικό γράψιμο από το 2002 σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας και σε ιδιωτικές σχολές.  

   ΒΙΒΛΙΑ

«Κενά Μνήμης», ’93, εκδόσεις Ιστός.

«Μυροβόλος Ανοιξις», ’95, Ιστός.

«Φεύγα!»,  ‘98,  Ιστός.

«Η ζωή (δεν) είναι ταινία», 2002, Ιστός.

«Η σκόνη της ημέρας»,  2003, Ιστός.

«Αληθινή σταρ»,  2004, εκδόσεις Ωμέγα.

«Πώς να γράψεις» , 2007, εκδόσεις Intro Books.

«Το μεγάλο καλοκαίρι», 2008, Intro Books.

«Μέρα νύχτα», διήγημα 2010, εκδόσεις Απόπειρα.

«Ευτυχία», μυθιστόρημα, εκδόσεις Παπαδόπουλος, Ιούλιος 2012.

«Πώς να γράψεις – ανανεωμένη έκδοση»,  Παπαδόπουλος, Οκτώβριος 2012.

«Φερμουάρ» μυθιστόρημα, Παπαδόπουλος 2015.

«Αόρατα κορίτσια» μυθιστόρημα, Παπαδόπουλος 12/2015.  

«Τα δίδυμα παιδιά που ακούνε τα πάντα» παιδική λογοτεχνία, Παπαδόπουλος 2016.  

   ΣΕΝΑΡΙΑ

«Ελεύθερη κατάδυση» (ταινία μεγάλου μήκους),  με τον Γ. Πανουσόπουλο, 1995

«Ριζότο» (ταινία μεγάλου μήκους),  με την Ο. Μαλέα, 2001

«Φεύγα!» (σήριαλ 24 επεισοδίων, Mega), 2003-4

«Ξέχασέ με» (σήριαλ 25 επεισοδίων, Alpha), με τον Βαγγέλη Νάση, 2005-6

 «Απαγωγή» (τηλεταινία, Mega), 2007

  ΘΕΑΤΡΙΚΟ

«Ευρέ Εργά», μονόπρακτο, Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, σκηνοθεσία Βασίλη Τσελεμέγκου, άνοιξη 2012. Σε σκηνοθεσία Πέμης Ζούνη, Ίδρυμα Κακογιάννη, 2014.

Θα σας αποχαιρετήσω μ΄ ένα αγαπημένο τραγούδι:

Eagles - Hotel California

www.youtube.com/watch?v=EqPtz5qN7HM