«Singapore Sling»

Με αφορμή το αφιέρωμα στον σπουδαίο δημιουργό Ν. Νικολαΐδη, στο φετινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, θυμόμαστε μια απ’ τις εξαιρετικές του ταινίες, απ’ το 1990…

«Singapore Sling»

Singapore Sling:  Ένα κοκτέιλ δεν είναι ποτέ αρκετό…
Το θέμα που απασχολεί εδώ και δεκαετίες  τον ελληνικό κινηματογράφο είναι η ελλιπής χρηματοδότηση. Θέμα δυστυχώς που είναι συνυφασμένο με την οικονομική ανάπτυξη της μεταπολεμικής ελληνικής  κοινωνίας, όπου η ιδιωτική πρωτοβουλία – γενικά – ήταν απούσα. Αλίμονο αν θεωρήσουμε χρηματοδότη το Ε.Κ.Κ.  ( Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου) που με τις πενιχρές του επιδοτήσεις βοηθά κάποιες –συχνά- αξιόλογες ιδέες ανθρώπων του κινηματογράφου, οι οποίες συνήθως καταλήγουν αποτυχημένες ως δημιουργίες κατά την πραγμάτωση τους στο «σελλυλόυντ».
Ένας ελληνικός κινηματογράφος, πολύ μακριά απ’ τις χολλυγουντιανές δυνατότητες ή έστω τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές, που το κοινό του τον έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό, καθώς δεν το καλύπτει ούτε το χαμηλού επιπέδου χιούμορ, ούτε οι «ενέσεις» βαριάς κουλτούρας τύπου Αγγελόπουλου μέσα  από δαίδαλους σκοτεινών σκέψεων και ατελείωτων πλάνων σιωπής! Ατελείωτη βαρεμάρα και αμέτρητα χασμουρητά, ακόμα κι απ’ τους τελευταίους οπαδούς του, με αποτέλεσμα η προσέλευση στις αίθουσες να μην ξεπερνά τους 300 γενναίους του Λεωνίδα!
Ωστόσο θα ήταν αδικία να μην σταθούμε στο μοναδικό αξιόλογο προϊόν της φετινής ελληνικής πραγματικότητας. Ο Νίκος Νικολαΐδης με το «Singapore Sling», πάντρεψε με τον καλύτερο τρόπο την παράδοση του αμερικάνικου σινεμά με τον ελληνικό μύθο. Μία ξεχωριστή και ακραία ποίηση, που προκάλεσε αντικρουόμενες κριτικές από ειδήμονες και κοινό. Τα εισιτήρια που έκοψε μαρτυρούν ότι ένα μεγάλο μέρος των σινεφίλ την δέχτηκε θετικά, καθώς τα ερεθίσματα που διατρέχουν την ταινία είναι βουτηγμένα στον μαρασμό και την απογοήτευση, αισθήματα ιδιαίτερα ανεπτυγμένα στην εποχή μας.  Η ζωή ιδωμένη μέσα από ένα παιχνίδι, όπου οι πρωταγωνιστές της αντικρίζουν τους κανόνες και τους αντιμετωπίζουν χωρίς γκριμάτσες θλίψης.
Ο κύριος πρωταγωνιστής, Σίγκαπουρ Σλιγκ, όπως αποκαλύπτει κι ο τίτλος, αναζητεί την μοιραία γυναίκα του φιλμ νουάρ την Λάουρα και προσπαθεί να διαλύσει τα σκοτάδια της εξαφάνισής της. Το δεύτερο μέρος της ταινίας στο επίπεδο των σχέσεων δύο γυναικών μεταξύ τους και με τον Σλιγκ. Σχέσεις στο μεγαλύτερο τους μέρος ερωτικές με σαδομαζοχιστικές αποκλίσεις για πρόκληση μεγαλύτερης ηδονής, χωρίς όμως – παρά την ακρότητά τους – να χάνεται το αισθητικό αποτέλεσμα. Οι τρεις ήρωες κινούνται μεταξύ ονείρου – πραγματικότητας, επιθυμίας – πραγμάτωσης, λογικής – τρέλας, με κύριο άξονα τη σεξουαλική βία, μέχρι την τελική τους καταστροφή.
Γυρισμένη σε ασπρόμαυρο φιλμ αποτελεί την πιο άρτια από σκηνοθετική άποψη δουλειά της χρονιάς και δικαίως τιμήθηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με τα βραβεία σκηνοθεσίας και Α’ γυναικείου ρόλου.
Μια ταινία όπου η καταστροφική φαντασία της σε καλεί ξανά και ξανά…

Για το BOOK TOUR, Τάσος Μαργέλος.