«Ψυχίατρο; Ποτέ!»

Ψυ-χί-α-τρος … τέσσερις συλλαβές κι όμως ικανές να καταρρακώσουν και τον πιο δήθεν γενναίο, τον πιο δήθεν νταή, τον πιο δήθεν ισορροπημένο. Και ως επισφράγισμα βεβαίως βεβαίως της αυτού δειλίας των παραπάνω «σκληρών» ακούγεται και η φράση: «Να πας εσύ! Εγώ είμαι μια χαρά». Μια δυστυχία και μια τρομάρα είσαι εσύ θα συμπληρώσω εγώ… 

Πώς θα περιέγραφε κανείς όλο το παραπάνω με μια λέξη; Το-ξι-κό-τη-τα. 5 συλλαβές και αυτή τη φορά πολύ πιο δυνατές από τον ψυχίατρο.  Ξέρετε, αγαπημένοι μου, πόσα χρόνια μπορεί να χρειαστεί κανείς σε ντιβάνια και καρέκλες ψυχοθεραπείας, για να ομολογήσει και να παραδεχτεί στον ίδιο του τον εαυτό πως η τοξικότητα των πιο δικών του ανθρώπων, των ίδιων των γονιών του, πολλές φορές τον οδήγησαν διαλυμένο στην πόρτα κάποιου ειδικού και δεν είναι και σίγουρο πως θα καταφέρει να υπερκεράσει κάθε ενοχή που του τριβελίζει τα σωθικά;

Πόσες φορές δεν ακούμε γονείς να εκβιάζουν συναισθηματικά τα παιδιά και ταυτόχρονα να τα πλημμυρίζουν με ενοχές, ώστε να κάνουν αυτό που «πρέπει» δίχως να λαμβάνουν υπόψη τους τι πραγματικά θέλει το παιδί και γιατί. Και ναι …μόλις μεγάλωσε ένα παιδί αδύναμο να υπερασπιστεί τον εαυτό του, τις ιδέες του και φυσικά πέραν του δέοντος υποχωρητικό. Μην ξεχνάτε πως όλοι αυτοί οι ενοχικοί ενήλικες γίνονται ωραιότατα μεζεδάκια για κάποιους άλλους ενήλικες που τους έμαθαν οι αντίστοιχοι τοξικοί γονείς τους να κάνουν ότι θέλουν …(!)

Άλλο ένα μοντέλο συμπεριφοράς, που δεν αντιλαμβάνονται φυσικά οι τοξικοί γονείς, γιατί πιθανά κι εκείνοι έτσι μεγάλωσαν, είναι οι υπερβολικά μεγάλες και παράλογες απαιτήσεις που έχουν από τα βλαστάρια τους. Έχοντας πιθανά μια διαστρεβλωμένη εικόνα των δυνατοτήτων ή των πραγματικών ενδιαφερόντων των παιδιών τους, απαιτούν από εκείνα να ασχοληθούν και να διαπρέψουν σε τομείς που στην πραγματικότητα τους κάνει να το βάζουν στα πόδια και συνήθως θα αποτύχουν για να αντιμετωπίσουν με τη σειρά τους το ψυχρό και αυστηρό βλέμμα των γονιών που συνοδεύεται και από φράσεις του τύπου: «Δεν το περίμενα αυτό από εσένα», «Θα μπορούσες και καλύτερα» … και μόλις μεγάλωσε ο «άχρηστος» ενήλικας που δεν ξέρει να κάνει τίποτα, με τα δυο αριστερά ποδάρια και που σίγουρα κανείς δεν αντιλήφθηκε πως είναι ικανότατος κάπου αλλού μιας και οι γονείς του ήταν απασχολημένοι με τα δικά τους καταπιεσμένα θέλω.

Επίσης είναι εξαιρετικά δύσκολο να επικοινωνήσει και να μοιραστεί ένα παιδί οτιδήποτε με τοξικούς γονείς. Μόλις ξεκινάει να μιλήσει μια τεράστια γλωσσάρα του δίνει μια και τον πετάει χάμω. Ναι καλά καταλάβατε, δεν βάζουν γλώσσα μέσα οι παραπάνω γονείς, κυριαρχούν στη συζήτηση ακόμη και όταν η συζήτηση περιστρέφεται από το τι έγινε στον παιδικό. Πάντα θα έχουν κάτι να πουν από τον καιρό που αυτοί ήταν παιδιά και πάντα θα διακόψουν το παιδί τους μην τύχει και τους μοιραστεί κάτι που νιώθει, κάτι που το απασχολεί ή κάτι που κατάφερε γιατί ΜΟΝΟ αυτοί νιώθουν, ΜΟΝΟ αυτοί θυμούνται, ΜΟΝΟ αυτοί καταφέρνουν.

Δεν μπορείς να σταματάς ένα παιδί ή το ενήλικο παιδί σου την ώρα που σου αφηγείται το μικρό ή το μεγάλο του κατόρθωμα. Μπορεί η ενήλικη κόρη σου να θέλει να σου μοιραστεί την πιο ευφάνταστη συνταγή για κουλουράκια. Ξέρεις γιατί; Γιατί μπορεί να είχε μια πολύ δύσκολη μέρα στη δουλειά και μια ακόμη δυσκολότερη στο σπίτι της και να ψάχνει ένα «καταφύγιο» αποδοχής και ηρεμίας. Σταμάτα να της λες για την υπερτέλεια λιχουδιά που έκανες για τις φίλες σου και πόσο εντυπωσιάστηκαν. Δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες και σε κάθε περίπτωση ΔΕΝ είναι όλες οι ώρες δικές σου!!!

Κάτι ακόμη που συχνά κάνουν μέσα σε όλα τα άλλα οι τοξικοί γονείς είναι υ υπερβολική κριτική όχι μόνο στα παιδιά τους, αλλά και στους φίλους τους και φυσικά αργότερα στους συντρόφους αυτών. Και ναι… μόλις μεγάλωσε ένας ενήλικας που δεν θα εμπιστεύεται κανέναν και πάντα θα αμφιβάλλει για τις επιλογές του, γιατί δεν μπορεί οι γονείς που τόσο τον αγαπούν να θέλουν το κακό του… (έτσι λέει το κοινωνικό στερεότυπο!!!)

Και φυσικά ας μην ξεχνάμε τους βίαιους γονείς που όσο και να κρυφτούν πίσω από το περίφημο «λίγο ξύλο δεν έβλαψε κανέναν ποτέ» θα έχουν δημιουργήσει έναν αδύναμο, ενοχικό, καταπιεσμένο, πιθανά και βίαιο ενήλικα και ναι, το ξύλο βλάπτει τους πάντες, διαλύει την αυτοεκτίμηση και γεννάει πόνο! Αυτό να τους απαντάτε!

Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι είναι μεγαλωμένοι σε ένα πλαίσιο πολύ νοσηρό, πολύ στερητικό, πολύ ενοχικό. Μα τα καλά νέα, αγαπημένοι μου,  είναι πως ανά πάσα στιγμή μπορεί ο οποιοσδήποτε αντιληφθεί πως το βάρος στο στήθος δεν είναι δικό του, ο άστατος ύπνος δεν του ανήκει, το ξύλο δεν του άξιζε ποτέ, η συναισθηματική βία που του ασκούνταν του καίει τα σωθικά, μπορεί να τρέξει μακριά μην ακούγοντας τις σειρήνες πίσω του. Ξέρετε αυτές που τον κρατάνε αλυσοδεμένο με φράσεις όπως: «Δεν ντρέπεσαι; Γονείς σου είναι! Πώς τολμάς και τους μιλάς έτσι; Γιατί απομακρύνθηκες; Αχάριστε! Αυτοί έκαναν τα πάντα για σένα!»

Η απομάκρυνση δεν είναι τιμωρία, δεν είναι αδιαφορία ούτε αχαριστία, αγαπημένοι μου! Είναι αναγκαίος ζωτικός χώρος να ξαναβρείτε τα κομμάτια που έχετε χάσει και να συναρμολογηθεί όλη η εικόνα που εσείς έχετε επιλέξει για τον εαυτό σας, εσείς και μόνο εσείς!

Καλή αντάμωση!

«Είμαι εγώ»

Είμαι εγώ δες με, με θυμάσαι;

Είμαι αυτή που δεν πιστεύει στον εαυτό της, γιατί εσύ με μείωνες από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου και αισθανόμουν τόσο δα μικρή, σχεδόν ανύπαρκτη.

Είμαι αυτή που δεν τολμά να μοιραστεί, γιατί μου έμαθες να μην εμπιστεύομαι κανέναν.

Είμαι αυτή που δεν με υπολογίζει κανείς, γιατί δεν υπάρχει ίχνος αυτοπεποίθησης, μου τη ρούφηξες όλη.

Είμαι αυτή που ανέχομαι τη βία, γιατί «ποτέ το ξύλο δεν έβλαψε κανέναν».

Μα κοίτα με …κοίτα με επιτέλους…

 είμαι ένα λουλούδι που περιμένει καρτερικά να ανθίσει,

είμαι ένας ήλιος έτοιμος να τους κάψει όλους με τις αχτίδες του.

Μα κοίτα την καρδιά μου…

 Έχει ασυνήθιστα μεγάλο μέγεθος,

κρύβει όλη την πολύτιμη αγάπη που έχω να δώσω.

Κι αν δεν μπόρεσες ποτέ σου έτσι να με δεις,

 κοίτα στα μάτια μου και για μια στιγμή κάνε πως με αποδέχεσαι…

                                                                                                  Γ.Μ.

Για το BOOK TOUR, Γαβρή Μελίνα.

Πηγή εικόνας: Διαδίκτυο