Προδημοσίευση από το μυθιστόρημα του Aπόστολου Μωραϊτέλλη, εκδόσεις Πνοή

Σιωπή. Προσευχή. Τύχη δεν ζητάς. Κοντά της. Κερδίζεις ζωή. Ρολόι σου η κίνησή της. Δεν φωνάζουν οι σκιές. Χάνουν το νόημά τους. Αμελητέα. Τα μικρά. Τα μεγάλα. Περνούν ασήμαντα. Εύκολη χαρά. Να Αγαπάς. Δεν ξέρω. Αν θέλω να μάθω. Κάνω όπως στα όνειρα. Να μπορώ να αλλάζω. Την εποχή. Το χρόνο. Εσένα.

Η βίαιη αγκαλιά του δεν αφήνει περιθώρια στον εγκέφαλο της Ελίνας για επεξεργασίες δεδομένων και επιλογή αντίδρασης. Σε μια στιγμή χωρίς την συμμετοχή της πληκτρολόγησε ένα «ναι» σε sms του Πάνου. Τρία γράμματα απόσταση σε ένα κρεβάτι γεμάτο πάθος. Έρμαιο. Σε αρσενικό. Χωρίς να μπορεί να ελέγξει κανένα σύνορό της. Δεν υπάρχει σκοτάδι. Μπορεί να δει όλες τις λεπτομέρειές του. Να ανοιγοκλείσει τα μάτια της και να είναι εκεί. Αυτός ο εργάτης  σκάβει με το εργαλείο του χαμηλά της.  Μπορεί να δει πάνω από τους ώμους τα δυο μεγάλα μήλα της λεκάνης του να κινούνται με  μανία πάνω-κάτω. Να λιώνει από την ηδονή. Nα μυρίζει το άρωμα. Tους ιδρώτες. Από σταγόνες γίνονται ρυάκια. Κυλούν πάνω τους. Συναντιούνται σχεδόν από το πρώτο φιλί. Ένα μανιασμένο σμίξιμο φορτωμένο δυνάμεις που κρύφτηκαν επιμελώς στις επικοινωνίες τους μέσω chat. Το ένστικτό τους προστάτευσε αυτήν την ενέργεια. Δεν την απελευθέρωσε μέσα στα κύματα των ηλεκτρονικών συνδέσεων. Έχει μιλήσει δίπλα στο αυτί του. Του έχει επιστρέψει πίσω σε ήχους και λέξεις την κάβλα που καίει μέσα της όση ώρα βρίσκεται σαν παιχνίδι στα χέρια του. Παραδομένη με τη θέλησή της ανταποκρίνεται στα ερεθίσματα που έχουν στόμα,  χέρια και τον ανδρισμό που φιλοξενεί μέσα της. Μπορεί να βλέπει τον εαυτό της να καθρεφτίζεται. Ένα διογκωμένο είδωλο στη τζαμαρία της. Εκεί που έχει αφήσει πολλές φορές τα μάτια της να γεμίσουν μπλε θάλασσα-ουρανό. Τώρα έχει νυχτώσει για όλη την πόλη μα εκείνη νιώθει να πλέει στο φως. Δεν πρόλαβε να τακτοποιήσει το δωμάτιό της. Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τον αιφνιδιασμό. Είχε απλά δεχθεί να βρεθούν με τον Πάνο σήμερα. Μια δύσκολη ημέρα για εκείνον. Της είχε ανακοινώσει, πάντα μέσω μηνύματος, την απώλεια της εργασίας του. Η Ελίνα το φοβόταν χωρίς να γνωρίζει πολλά για την εταιρία του. Μια ακόμη σημαδούρα στη θάλασσα του μυαλού της. Ένα φαινόμενο πρωτόγνωρο. Η σκέψη της. Κλειστό λιμανάκι που πάσχιζε με οχυρωματικά έργα να κρατά προφυλαγμένο από την μανία του καιρού. Ναι όλα τα ανθρώπινα έργα δεν μπορούν να ξεπεράσουν τη φύση. Σαν καταιγίδα εμφανίστηκε ο Πάνος στην πόρτα της. Δεν είχε προλάβει να αλλάξει. Με τα ρούχα της δουλειάς πεταμένα γύρω της. Το λευκό πουκάμισο σε μοντέρνο κουστούμι απόχρωση του γκρι ένα κουβάρι ριγμένα στο μεγάλο χαλί του κεντρικού δωματίου. Δεν θυμάται να είπαν γεια. Δεν ξέρει αν το μαύρο εσώρουχο που φόρεσε το πρωί είναι ακόμα πάνω της. Σίγουρα δεν φοράει προφυλακτικό. Η ζαλάδα της δεν μοιάζει με καμιά άλλη φορά. Ακόμα και τότε που δοκίμασε τσιγαριλίκι από  εραστή γραφίστα - καλλιτέχνη. Την είχε πείσει να δοκιμάσουν να καπνίσουν πριν. Η Ελίνα δεν είχε καπνίσει ποτέ. Είχε δοκιμάσει μαζί του αλλά δεν έμεινε σε αυτόν και δεν αναζήτησε ούτε και το τσιγαριλίκι. Πώς μπορεί να σκέφτεται τώρα αυτά; Πόση ώρα είναι τυλιγμένη πάνω του; Έχει χύσει μαζί του τρείς φορές και δεν ένιωσε να καταλαγιάζει η ορμή της καταιγίδας του. Είναι αυτή ο ζωντανός κυματοθραύστης του. Ένας νέος εραστής. Δεν κράτησε καμιά γραμμή άμυνας. Οχυρωματικά έργα προδομένα. Τον ακούει να ανασαίνει πάνω της. Νιώθει το βάρος του σώματος του να πιέζει την λεκάνη της. Έχει χάσει την αίσθηση του χρόνου όπως και τις ανθρώπινες ανάγκες για τροφή, νερό, ανάσες. Δεν μπορεί να διακρίνει αν κάποιο πλοίο χαράζει με τον σπαρτιάτικο φωτισμό νύχτας τις άκρες της τζαμαρίας της. Ένα βράδυ χωρίς την ρουτίνα που απολάμβανε. Έρχεται πάλι το κύμα της. Δεν είχε ποτέ περιγράψει τον οργασμό της σε θηλυκές παρέες. Δεν είχε βρει λόγο να το κάνει. Θέλει να μπορεί να μιλήσει γι’ αυτά που ζει απόψε. Δυο μάτια σαν σποτ πάνω σε ένα χαμόγελο την κοιτούν ερευνητικά. Του γελά. Τον τραβά πάνω στο στόμα της. Λίγο σάλιο που της απέμεινε με τη γλώσσα της υγραίνει το δικό του.

Σύντομο βιογραφικό

O Aπόστολος Μωραϊτέλλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Πρωτίστως δηλώνει αθλητής και είναι ακαταπόνητος ποδηλάτης. Οι σπουδές του είχαν σαν αντικείμενο τον επιχειρησιακό χώρο με έμφαση στον τομέα της πληροφορικής αλλά και του μάρκετινγκ. Εμφορείται από την αγάπη του για τους ανθρώπους αλλά και τη φύση. Μπήκε στην κοινότητα των προσκόπων στα 6 και έμεινε ως τα 22. Διδάχθηκε την αυτοδιάθεση και την αλληλεγγύη. Φυσιολάτρης και φυσιοδίφης από τα μικρά του χρόνια γράφει… Το «7 γράμματα», το πρώτο του βιβλίο, είναι η απάντησή του στα σημεία των καιρών. Mε αυτό θέλει να συστήσει την αγάπη, τον ύμνο στην γυναίκα και τις πολυδαίδαλες ανθρώπινες σχέσεις. Εύχεται όλοι οι αναγνώστες να οπτικοποιήσουν και τις δικές τους ιστορίες Αγάπης διαβάζοντας το «7 γράμματα» και να πιστέψουν σε όνειρα και θαύματα… Το δεύτερο μυθιστόρημά του αναμένεται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Πνοή.

www.ekdoseispnoi.gr/index.php/el/