Περπατώ και σήμερα στο μεγάλο Κάστρο
Τση φαντασίας το φαρί
Τριανταμιά του πρώτου μήνα του έτους...
Περπατώ και σήμερα στο μεγάλο Κάστρο, κάνοντας την καθημερνή μου βόλτα.
Οι μέρες αυτές του Γεναριού, είναι του Διός το θείο δώρο προς την κόρη του Αιόλου..
Ας είναι καλά ο φιλότιμος Θεός, που κατοικεί στο γαλανοζωσμένο όρος Ίδη..
Βυθισμένος στσι σκέψες μου, συνεχίζω να πορπατώ...
Θωρώ ‘πο τόπο ως τόπο τις ίδιες εικόνες που θωρώ κάθε μέρα!
Στένομαι στο άγαλμα του Καπετάν Κόρακα!
Μιαν ηλιαχτίδα, χαιδεύγει το πελώριο μπρούτζινο μουστάκι ντου
και το κάνει να λαμπυρίζει!
Το κορακάτο ντου βλέμμα σπιθίζει, ξανοίγει ντρέτα ώθεν την θάλασσα!
-Την Κάρπαθο θα ξανοίγει, σκέφτομαι ‘πο μέσα μου...
Πάντα γελώ με περφάνια καθώς τον προσπερνώ...
Η μορφή ντου ζωντανεύγει στα μάθια μου ,καθώς συνεχίζω τη στράτα μου προς τη Χανιώπορτα, την φημισμένη πύλη του παντοκράτορα, όπου μέχρι πρότινος εθάρρουνα πως λεγόταν, πύλη του Λαζαρέτου!
Μα όσο κάνεις παρέα άτομα που κατέχουνε, μαθαίνεις κι’ εσύ, γιατί έτσι είν’ετούτη η ζωή!
Δε γίνεται να τα κατέχεις όλα σ’ετούτο τον ψεύτη τον ντουνιά, αν και εγώ θεωρώ πως η φαντασία είναι πιο σημαντική απ’τη γνώση!
Και το λέω αυτό, γιατί ενώ κάλπαζα με το φαρί τση φαντασίας κάθε που επέρνουνα
τω Χανιώ την πόρτα και σκεφτόμουνα το σημείο στο βιβλίο του Καπετάν Μιχάλη, όπου ο νεαρός βοσκός δεν περνάει την πύλη του Λαζαρέτου, ενώ του δίνεται η ευκαιρία, στένοντας μπέτη στη μοίρα για να μη δώσει τέλος στα ονείρατα ντου, ξάφνου εκαταγκρεμίστηκα!
-Ε, γειά σου λέω!
Γιατί κάθε φορά ένιωθα ένα ψιχαλάκι εγωισμό την ώρα που την πέρνουνα,σκεπτόμενος τον νεαρό βοσκό που δεν εβρήκε το θάρρος να την περάσει, μα μόλις το’κουσα, ένιωσα τα δικά μου ονείρατα που ’χα πλασμένα θεοτικά για ετούτη την ιστορία της πύλης να γκρεμίζουνται..
Δεν το πίστευα πως η πύλη του Λαζαρέτου, ήτονε ‘πο κάτω απ΄ την πλατεία τσ’ Ελευτερίας...
Ε ,μα καλά καλά να πάθω! Έτσα δεν είπα πριν;
Πως η φαντασία είναι καλύτερη απ’τη γνώση;
-Εμ, αντρί μου, λέω στον απατό μου,
- Μου φαίνεται πως δε κατέχεις πως:
‘’Κι όπου κατέχει να μιλεί με γνώση και με τρόπο,
κάνει να κλαίσι και γελούν τα μάθια των αθρώπω ‘’,
ως λέει κι ο μεγάλος Κρητικός ποιητής, Κορνάρος..
Μαθές,ο Βιτσέντζος δεν είπε πράμα για το πολύχρωμο φαρί τση φαντασίας,
απού εξεβαρέθηκα να το καβαλικεύω και αυτό με τη σειρά ντου,
εξεβαρέθηκε να με γκρεμίζει χάμαι....
‘’Τση φαντασίας το φαρί πασκίζω να μερώσω
μα δεν θωρώ να ΄ρθεί καιρος που θα το κατορθώσω’’
Και στ’αλήθεια γιάντα να το μερώσω;
Αφού ΄ναι βέβαιο ,πως όσοι επολεμήσανε να το μερώσουνε,
εξορκίσανε ό,τι πια καλό είχανε!
Εξορκίσανε το δαίμονα, που τσι ‘μπωθε να παίξουνε το πήδο ν’ ορμήξουνε στ’ άλογο,
να το πιάσουν’ απ’τη χαίτη και να κάτσουνε στην καπούλα του μερικά δευτερόλεφτα, πριχού ο Βουκεφάλας του λογισμού ντως –που πολλές φορές γροικά στο όνομα αλήθεια-τσι πετάξει χάμαι και σηκώσει τον κονιορτό και τα νέφαλα ντου δυο μέτρα...
Μα έκεια κρύβεται όλ’η σημασία τση φαντασίας!
Γιατί το χρουσάφι, βρίχνεται μέσα στην περίοδο που πολεμάς να καταφέρεις κάτι και αγωνίζεσαι και πασκίζεις και ματώνεις!
Γιατί βρε αδερφέ, πες πως καβαλικέβεις τον Βουκεφάλα της φαντασίας σου και τονε σελώνεις και του δίδεις ζάχαρη και σου φρουκάται!
Μετά δεν θωρείς πως δεν ξαγριγιεύει;
Δεν θωρείς πως δεν κουνά;
Δεν σου λείπει η σκέψη που εκάλπαζε στο νου σου παλιά, που επάσκιζες να τονε καβαλικέψεις και δε σ’ έφηνε;
Δεν έγινε η φαντασία γνώση καιτές η γνώση ρουτίνα και στη συνέχεια, φαύλος κύκλος της επαναλήψεως και μετά απ’αυτό έγιν’ένα τίποτα...
Ω, αναθεμάντο μ’έτανα και μ’ ετανα κι όλες ετούτες τσι φανταχτερές σκέψες, έφταξα στην πλατεία τσ’ Ελευτερίας!
Λες μωρέ να παίξω δυο ζάλα να περάσω την κανονική πύλη του Λαζαρέτου;
Γ(ή) να συνεχίσω να πιστέω πως είναι τω Χανιώ η πόρτα;
Πράμα δεν θα κάνω και ό,τι μου διώξει θα φανταστώ! Αφού έτονα δεν είπαμε πως μ΄αρέσει;
Aχ βρε άθρωπε! Γι’ αυτό μαθές μ’αρέσει η φαντασία πια πολύ, εδά που το ξανασκέφτομαι!
Γιατί μόνο έτσα λογιώς μπορώ ν’αγωνιστώ στη ζήση μου!
Με τα ονείρατα χεραγκαλιά, κόντρα στου χρόνου τσι φυσές!
Κι ούτως ή άλλως, ως εδιδάχθηκα στο πανεπιστήμιο της ζωής από κάποιο Αυστριακό ψυχίατρο,
σας λέω πως κάποια μέρα, κοιτάζοντας πίσω, τα χρόνια που αγωνιστήκαμε θα μας φαίνονται τα πιο ωραία....
Για το BOOK TOUR, Σταύρος Τζανής.
Το τελευταίο λογοτεχνικό του εγχείρημα.
.jpg)
Λίγα λόγια για το βιβλίο "Στ΄ άρμα θ΄ αλαργοξοριστώ".
Ἄλλη μία εὐκαιρία γιὰ νὰ κάνομε τὴ διαπίστωση, πὼς σὲ τοῦτο τὸν τόπο, ἐξακολουθεῖ νὰ εὐδοκιμεῖ ὁ ἔμμετρος λόγος καὶ νὰ ζεῖ παραγωγικὰ καὶ λειτουργικὰ ἡ παμπάλαιη γλωσσική μας ἔκφραση. Ὅταν νέοι ἄνθρωποι μὲ σπουδὲς καὶ πλούσιες κοινωνικὲς ἐμπειρίες, ἐπιλέγουν νὰ ἐκφραστοῦν καὶ μάλιστα στὴν ἰδιαίτερη τοπικὴ ντοπιολαλιά, ἐκφράζοντας σύγχρονες ἀνησυχίες, ἐπισημαίνοντας κορυφαία κοινωνικὰ θέματα καὶ ὑμνώντας τὴν πρωτογενῆ φυσιογνωμία τοῦ ἄδολου ἔρωντα, τότε ὑπάρχει ἀκόμη ἐλπίδα.
Μία τέτοια ἐλπίδα συνιστᾶ ἡ παρουσία τοῦ Σταύρου Τζανῆ, ποὺ μὲ ἕνα ἐνθουσιώδη τρόπο εἰσέρχεται στὸ δύσκολο καὶ ἀπαιτητικὸ χῶρο τῆς ποιητικῆς δημιουργίας. Ὁ Σταῦρος Τζανής, μέσα ἀπὸ τὸν χειμαρρώδη του λόγο, ἀποκαλύπτει μεταξὺ τῶν ἄλλων μία πολὺ εὐαίσθητη συναισθηματικὴ πλευρά, ἡ ὁποία ἀρχικὰ δὲν εἶναι ἄμεσα ἐμφανὴς καὶ ἡ ὁποία σταδιακὰ σταθεροποιεῖται μέσα στὶς εἰκόνες καὶ τὰ τρεχούμενα νοήματα.
Εὐαισθησία, λυρικότητα καὶ φυσικὰ ἡ ἀναγκαία ἀλληγορία ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ κλασσικὸ ἄλλοθι τῶν ποιητῶν. Ἀκολουθεῖ καὶ ἀκολουθεῖται ἀπὸ τὶς ἀλήθειές του, διασχίζοντας μὲ ἀγέρωχη σιγουριὰ τὰ πεδία ποὺ ὁριοθέτησε ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ τοῦ πάνω στὸ εὐάλωτο σῶμα τῆς ὕπαρξης...
Αντί Προλόγου
Δὲν γίνεται ἀπόλυτα σαφὲς ἂν ἡ ποίησή του εἶναι ἡ πρόφαση γιὰ νὰ πολεμήσει μὲ τοὺς ἀνεμόμυλους τῆς καρδιᾶς του, ἢ αὐτοσκοπὸς γὶἃ νὰ φυλακίσει τὰ θεριὰ τῆς σκέψης του σὲ χειροπιαστὰ σύνορα. Ὅπως καὶ νὰ ἔχουν τὰ πράγματα, ὁ Σταῦρος εἶναι γεμάτος ἐνθουσιασμὸ καὶ πάθος καὶ πετᾶ ἀπὸ θέμα σὲ θέμα μὲ τὴν ἴδια εὐκολία ποὺ πετᾶ ἡ μέλισσα ἀπὸ λουλούδι σὲ λουλούδι.
Τρυγᾶ τὶς μνῆμες τοῦ τόπου τοῦ, ἀνασύρει νερὸ ἀπὸ τὸ βαθὺ πηγάδι τῆς καρδιᾶς του, ἀνακατώνει καὶ συγκερνὰ τοὺς πόθους του μὲ τὶς γυμνὲς ἀλήθειες ποὺ τὸν περιβάλλουν καὶ στὸ τέλος ἀσφαλῶς μένει πάντα διψασμένος...
Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ κρυμμένος μέσα στὶς φυλωσιές, σκεπασμένος μὲ τὰ κίτρινα φύλλα τοῦ φθινοπώρου, γαντζωμένος ἀνάμεσα στὶς λέξεις, ὁ Ἔρωντας, νὰ προκαλεῖ, νὰ περιγελᾶ καὶ νὰ ἀπειλεῖ.
Μέσα σὲ ὅλα αὐτὰ ὁ Σταῦρος πορεύεται μὲ αὐτοπεποίθηση, ἀνεβοκατεβαίνει τ’ ἀρμιὰ τοῦ Καμαριώτη, μὲ γεμάτη τη βούργια ντοὺ ἀναμνήσεις, παιδικὲς ζωγραφιές, ὄνειρα, στοχασμοὺς μὰ καὶ ἀνασφάλειες.
Πορεύεται κι’ ὀνειρεύεται μαζί, καὶ πάνω στὰ χνάρια του θὰ φανεῖ στὸ τέλος ἡ ἀξία καὶ ἡ σημασία τῆς πορείας του.
Γιώργης Καράτζης
Αποκτήστε το άμεσα:
www.aerakis.net/olos-o-katalogos-mas/vivlia/stauros-tzanis-st-armia-th-alargoxoristo.html
Λίγα λόγια για το βιβλίο "Στ΄ άρμα θ΄ αλαργοξοριστώ".
Ἄλλη μία εὐκαιρία γιὰ νὰ κάνομε τὴ διαπίστωση, πὼς σὲ τοῦτο τὸν τόπο, ἐξακολουθεῖ νὰ εὐδοκιμεῖ ὁ ἔμμετρος λόγος καὶ νὰ ζεῖ παραγωγικὰ καὶ λειτουργικὰ ἡ παμπάλαιη γλωσσική μας ἔκφραση. Ὅταν νέοι ἄνθρωποι μὲ σπουδὲς καὶ πλούσιες κοινωνικὲς ἐμπειρίες, ἐπιλέγουν νὰ ἐκφραστοῦν καὶ μάλιστα στὴν ἰδιαίτερη τοπικὴ ντοπιολαλιά, ἐκφράζοντας σύγχρονες ἀνησυχίες, ἐπισημαίνοντας κορυφαία κοινωνικὰ θέματα καὶ ὑμνώντας τὴν πρωτογενῆ φυσιογνωμία τοῦ ἄδολου ἔρωντα, τότε ὑπάρχει ἀκόμη ἐλπίδα.
Μία τέτοια ἐλπίδα συνιστᾶ ἡ παρουσία τοῦ Σταύρου Τζανῆ, ποὺ μὲ ἕνα ἐνθουσιώδη τρόπο εἰσέρχεται στὸ δύσκολο καὶ ἀπαιτητικὸ χῶρο τῆς ποιητικῆς δημιουργίας. Ὁ Σταῦρος Τζανής, μέσα ἀπὸ τὸν χειμαρρώδη του λόγο, ἀποκαλύπτει μεταξὺ τῶν ἄλλων μία πολὺ εὐαίσθητη συναισθηματικὴ πλευρά, ἡ ὁποία ἀρχικὰ δὲν εἶναι ἄμεσα ἐμφανὴς καὶ ἡ ὁποία σταδιακὰ σταθεροποιεῖται μέσα στὶς εἰκόνες καὶ τὰ τρεχούμενα νοήματα.
Εὐαισθησία, λυρικότητα καὶ φυσικὰ ἡ ἀναγκαία ἀλληγορία ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ κλασσικὸ ἄλλοθι τῶν ποιητῶν. Ἀκολουθεῖ καὶ ἀκολουθεῖται ἀπὸ τὶς ἀλήθειές του, διασχίζοντας μὲ ἀγέρωχη σιγουριὰ τὰ πεδία ποὺ ὁριοθέτησε ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ τοῦ πάνω στὸ εὐάλωτο σῶμα τῆς ὕπαρξης...
Αντί Προλόγου
Δὲν γίνεται ἀπόλυτα σαφὲς ἂν ἡ ποίησή του εἶναι ἡ πρόφαση γιὰ νὰ πολεμήσει μὲ τοὺς ἀνεμόμυλους τῆς καρδιᾶς του, ἢ αὐτοσκοπὸς γὶἃ νὰ φυλακίσει τὰ θεριὰ τῆς σκέψης του σὲ χειροπιαστὰ σύνορα. Ὅπως καὶ νὰ ἔχουν τὰ πράγματα, ὁ Σταῦρος εἶναι γεμάτος ἐνθουσιασμὸ καὶ πάθος καὶ πετᾶ ἀπὸ θέμα σὲ θέμα μὲ τὴν ἴδια εὐκολία ποὺ πετᾶ ἡ μέλισσα ἀπὸ λουλούδι σὲ λουλούδι.
Τρυγᾶ τὶς μνῆμες τοῦ τόπου τοῦ, ἀνασύρει νερὸ ἀπὸ τὸ βαθὺ πηγάδι τῆς καρδιᾶς του, ἀνακατώνει καὶ συγκερνὰ τοὺς πόθους του μὲ τὶς γυμνὲς ἀλήθειες ποὺ τὸν περιβάλλουν καὶ στὸ τέλος ἀσφαλῶς μένει πάντα διψασμένος...Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ κρυμμένος μέσα στὶς φυλωσιές, σκεπασμένος μὲ τὰ κίτρινα φύλλα τοῦ φθινοπώρου, γαντζωμένος ἀνάμεσα στὶς λέξεις, ὁ Ἔρωντας, νὰ προκαλεῖ, νὰ περιγελᾶ καὶ νὰ ἀπειλεῖ.
Μέσα σὲ ὅλα αὐτὰ ὁ Σταῦρος πορεύεται μὲ αὐτοπεποίθηση, ἀνεβοκατεβαίνει τ’ ἀρμιὰ τοῦ Καμαριώτη, μὲ γεμάτη τη βούργια ντοὺ ἀναμνήσεις, παιδικὲς ζωγραφιές, ὄνειρα, στοχασμοὺς μὰ καὶ ἀνασφάλειες.
Πορεύεται κι’ ὀνειρεύεται μαζί, καὶ πάνω στὰ χνάρια του θὰ φανεῖ στὸ τέλος ἡ ἀξία καὶ ἡ σημασία τῆς πορείας του.
Γιώργης Καράτζης
www.aerakis.net/olos-o-katalogos-mas/vivlia/stauros-tzanis-st-armia-th-alargoxoristo.h
Το τελευταίο λογοτεχνικό του εγχείρημα.
Λίγα λόγια για το βιβλίο "Στ΄ άρμα θ΄ αλαργοξοριστώ".
Ἄλλη μία εὐκαιρία γιὰ νὰ κάνομε τὴ διαπίστωση, πὼς σὲ τοῦτο τὸν τόπο, ἐξακολουθεῖ νὰ εὐδοκιμεῖ ὁ ἔμμετρος λόγος καὶ νὰ ζεῖ παραγωγικὰ καὶ λειτουργικὰ ἡ παμπάλαιη γλωσσική μας ἔκφραση. Ὅταν νέοι ἄνθρωποι μὲ σπουδὲς καὶ πλούσιες κοινωνικὲς ἐμπειρίες, ἐπιλέγουν νὰ ἐκφραστοῦν καὶ μάλιστα στὴν ἰδιαίτερη τοπικὴ ντοπιολαλιά, ἐκφράζοντας σύγχρονες ἀνησυχίες, ἐπισημαίνοντας κορυφαία κοινωνικὰ θέματα καὶ ὑμνώντας τὴν πρωτογενῆ φυσιογνωμία τοῦ ἄδολου ἔρωντα, τότε ὑπάρχει ἀκόμη ἐλπίδα.
Μία τέτοια ἐλπίδα συνιστᾶ ἡ παρουσία τοῦ Σταύρου Τζανῆ, ποὺ μὲ ἕνα ἐνθουσιώδη τρόπο εἰσέρχεται στὸ δύσκολο καὶ ἀπαιτητικὸ χῶρο τῆς ποιητικῆς δημιουργίας. Ὁ Σταῦρος Τζανής, μέσα ἀπὸ τὸν χειμαρρώδη του λόγο, ἀποκαλύπτει μεταξὺ τῶν ἄλλων μία πολὺ εὐαίσθητη συναισθηματικὴ πλευρά, ἡ ὁποία ἀρχικὰ δὲν εἶναι ἄμεσα ἐμφανὴς καὶ ἡ ὁποία σταδιακὰ σταθεροποιεῖται μέσα στὶς εἰκόνες καὶ τὰ τρεχούμενα νοήματα.
Εὐαισθησία, λυρικότητα καὶ φυσικὰ ἡ ἀναγκαία ἀλληγορία ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ κλασσικὸ ἄλλοθι τῶν ποιητῶν. Ἀκολουθεῖ καὶ ἀκολουθεῖται ἀπὸ τὶς ἀλήθειές του, διασχίζοντας μὲ ἀγέρωχη σιγουριὰ τὰ πεδία ποὺ ὁριοθέτησε ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ τοῦ πάνω στὸ εὐάλωτο σῶμα τῆς ὕπαρξης...
Αντί Προλόγου
Δὲν γίνεται ἀπόλυτα σαφὲς ἂν ἡ ποίησή του εἶναι ἡ πρόφαση γιὰ νὰ πολεμήσει μὲ τοὺς ἀνεμόμυλους τῆς καρδιᾶς του, ἢ αὐτοσκοπὸς γὶἃ νὰ φυλακίσει τὰ θεριὰ τῆς σκέψης του σὲ χειροπιαστὰ σύνορα. Ὅπως καὶ νὰ ἔχουν τὰ πράγματα, ὁ Σταῦρος εἶναι γεμάτος ἐνθουσιασμὸ καὶ πάθος καὶ πετᾶ ἀπὸ θέμα σὲ θέμα μὲ τὴν ἴδια εὐκολία ποὺ πετᾶ ἡ μέλισσα ἀπὸ λουλούδι σὲ λουλούδι.
Τρυγᾶ τὶς μνῆμες τοῦ τόπου τοῦ, ἀνασύρει νερὸ ἀπὸ τὸ βαθὺ πηγάδι τῆς καρδιᾶς του, ἀνακατώνει καὶ συγκερνὰ τοὺς πόθους του μὲ τὶς γυμνὲς ἀλήθειες ποὺ τὸν περιβάλλουν καὶ στὸ τέλος ἀσφαλῶς μένει πάντα διψασμένος...
Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ κρυμμένος μέσα στὶς φυλωσιές, σκεπασμένος μὲ τὰ κίτρινα φύλλα τοῦ φθινοπώρου, γαντζωμένος ἀνάμεσα στὶς λέξεις, ὁ Ἔρωντας, νὰ προκαλεῖ, νὰ περιγελᾶ καὶ νὰ ἀπειλεῖ.
Μέσα σὲ ὅλα αὐτὰ ὁ Σταῦρος πορεύεται μὲ αὐτοπεποίθηση, ἀνεβοκατεβαίνει τ’ ἀρμιὰ τοῦ Καμαριώτη, μὲ γεμάτη τη βούργια ντοὺ ἀναμνήσεις, παιδικὲς ζωγραφιές, ὄνειρα, στοχασμοὺς μὰ καὶ ἀνασφάλειες.
Πορεύεται κι’ ὀνειρεύεται μαζί, καὶ πάνω στὰ χνάρια του θὰ φανεῖ στὸ τέλος ἡ ἀξία καὶ ἡ σημασία τῆς πορείας του.
Γιώργης Καράτζης
Αποκτήστε το άμεσα:
www.aerakis.net/olos-o-katalogos-mas/vivlia/stauros-tzanis-st-armia-th-alargoxoristo.html
Λίγα λόγια για το βιβλίο "Στ΄ άρμα θ΄ αλαργοξοριστώ".
Ἄλλη μία εὐκαιρία γιὰ νὰ κάνομε τὴ διαπίστωση, πὼς σὲ τοῦτο τὸν τόπο, ἐξακολουθεῖ νὰ εὐδοκιμεῖ ὁ ἔμμετρος λόγος καὶ νὰ ζεῖ παραγωγικὰ καὶ λειτουργικὰ ἡ παμπάλαιη γλωσσική μας ἔκφραση. Ὅταν νέοι ἄνθρωποι μὲ σπουδὲς καὶ πλούσιες κοινωνικὲς ἐμπειρίες, ἐπιλέγουν νὰ ἐκφραστοῦν καὶ μάλιστα στὴν ἰδιαίτερη τοπικὴ ντοπιολαλιά, ἐκφράζοντας σύγχρονες ἀνησυχίες, ἐπισημαίνοντας κορυφαία κοινωνικὰ θέματα καὶ ὑμνώντας τὴν πρωτογενῆ φυσιογνωμία τοῦ ἄδολου ἔρωντα, τότε ὑπάρχει ἀκόμη ἐλπίδα.
Μία τέτοια ἐλπίδα συνιστᾶ ἡ παρουσία τοῦ Σταύρου Τζανῆ, ποὺ μὲ ἕνα ἐνθουσιώδη τρόπο εἰσέρχεται στὸ δύσκολο καὶ ἀπαιτητικὸ χῶρο τῆς ποιητικῆς δημιουργίας. Ὁ Σταῦρος Τζανής, μέσα ἀπὸ τὸν χειμαρρώδη του λόγο, ἀποκαλύπτει μεταξὺ τῶν ἄλλων μία πολὺ εὐαίσθητη συναισθηματικὴ πλευρά, ἡ ὁποία ἀρχικὰ δὲν εἶναι ἄμεσα ἐμφανὴς καὶ ἡ ὁποία σταδιακὰ σταθεροποιεῖται μέσα στὶς εἰκόνες καὶ τὰ τρεχούμενα νοήματα.
Εὐαισθησία, λυρικότητα καὶ φυσικὰ ἡ ἀναγκαία ἀλληγορία ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ κλασσικὸ ἄλλοθι τῶν ποιητῶν. Ἀκολουθεῖ καὶ ἀκολουθεῖται ἀπὸ τὶς ἀλήθειές του, διασχίζοντας μὲ ἀγέρωχη σιγουριὰ τὰ πεδία ποὺ ὁριοθέτησε ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ τοῦ πάνω στὸ εὐάλωτο σῶμα τῆς ὕπαρξης...
Αντί Προλόγου
Δὲν γίνεται ἀπόλυτα σαφὲς ἂν ἡ ποίησή του εἶναι ἡ πρόφαση γιὰ νὰ πολεμήσει μὲ τοὺς ἀνεμόμυλους τῆς καρδιᾶς του, ἢ αὐτοσκοπὸς γὶἃ νὰ φυλακίσει τὰ θεριὰ τῆς σκέψης του σὲ χειροπιαστὰ σύνορα. Ὅπως καὶ νὰ ἔχουν τὰ πράγματα, ὁ Σταῦρος εἶναι γεμάτος ἐνθουσιασμὸ καὶ πάθος καὶ πετᾶ ἀπὸ θέμα σὲ θέμα μὲ τὴν ἴδια εὐκολία ποὺ πετᾶ ἡ μέλισσα ἀπὸ λουλούδι σὲ λουλούδι.
Τρυγᾶ τὶς μνῆμες τοῦ τόπου τοῦ, ἀνασύρει νερὸ ἀπὸ τὸ βαθὺ πηγάδι τῆς καρδιᾶς του, ἀνακατώνει καὶ συγκερνὰ τοὺς πόθους του μὲ τὶς γυμνὲς ἀλήθειες ποὺ τὸν περιβάλλουν καὶ στὸ τέλος ἀσφαλῶς μένει πάντα διψασμένος...Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ κρυμμένος μέσα στὶς φυλωσιές, σκεπασμένος μὲ τὰ κίτρινα φύλλα τοῦ φθινοπώρου, γαντζωμένος ἀνάμεσα στὶς λέξεις, ὁ Ἔρωντας, νὰ προκαλεῖ, νὰ περιγελᾶ καὶ νὰ ἀπειλεῖ.
Μέσα σὲ ὅλα αὐτὰ ὁ Σταῦρος πορεύεται μὲ αὐτοπεποίθηση, ἀνεβοκατεβαίνει τ’ ἀρμιὰ τοῦ Καμαριώτη, μὲ γεμάτη τη βούργια ντοὺ ἀναμνήσεις, παιδικὲς ζωγραφιές, ὄνειρα, στοχασμοὺς μὰ καὶ ἀνασφάλειες.
Πορεύεται κι’ ὀνειρεύεται μαζί, καὶ πάνω στὰ χνάρια του θὰ φανεῖ στὸ τέλος ἡ ἀξία καὶ ἡ σημασία τῆς πορείας του.
Γιώργης Καράτζης
www.aerakis.net/olos-o-katalogos-mas/vivlia/stauros-tzanis-st-armia-th-alargoxoristo.html
.jpg)