Παραθερίζοντας γράφω (ή γράφοντας παραθερίζω)

«Παραθερίζω στη Θάσο από μικρή επειδή είναι ακριβώς απέναντι απo την Καβάλα, όπου μεγάλωσα: ό,τι είναι η Χαλκιδική για τους Θεσσαλονικείς, είναι η Θάσος για τους Καβαλιώτες. Αν και δεν θα βρεθεί ποτέ ούτε ένας Θασίτης ή Καβαλιώτης για να το παραδεχτεί. 

 Τα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια πηγαίνω στη Θάσο κάθε Αύγουστο. Έχουμε περάσει υπέροχα με το μεγάλο μου γιό σε αυτοσχέδια κάμπινγκ κάτι Αύγουστους που έβρεχε συνέχεια. Έχω κουβαλήσει φίλους, συγγενείς, συζύγους και δεσμούς στο νησί κατά καιρούς – άλλοι το ερωτεύονται κι άλλοι δεν θέλουνε να το δούνε ούτε ζωγραφιστό. Τα μικρότερα παιδιά μου «έχασαν» ένα καλοκαίρι (δεν πήγαμε) κι από τότε αρχίζουν το ψήσιμο («να πάμε Θάσο φέτος») από τον Μάιο.

Σχεδόν όλα μου τα βιβλία τα δουλεύω εκεί κάθε καλοκαίρι, σε επίπεδο σύλληψης, πριν στρωθώ να τα γράψω: τη «Σκόνη της Ημέρας» την έστησα σελίδα-σελίδα έναν ολόκληρο Αύγουστο μπροστά σε ένα αντίσκηνο κάτω από τα πεύκα. Στο μυθιστόρημα, «Το Μεγάλο Καλοκαίρι», άφησα τα προσχήματα κι έβαλα μεγάλο μέρος της πλοκής να εκτυλίσσεται στη Θάσο. Έχει το απαραίτητο μυστήριο, κάτι το σκοτεινό και απροσδιόριστο, εν ολίγοις προσφέρεται για καταφύγιο ηρώων μυθιστορήματος. Την «Ευτυχία» την συμπλήρωσα κεφάλαιο-κεφάλαιο σε ένα παλιό σπίτι που νοικιάζαμε πάνω από το κρεοπωλείο, το «Φερμουάρ» είναι το μόνο μυθιστόρημά μου που δουλεύτηκε αλλού… Το «Αόρατα κορίτσια» πήρε μπρος στη Θάσο και γέμισε μέσα σε έναν Αύγουστο, με Καβάλα και Θάσο σαν μπακ-γκράουντ από κει που δεν το περίμενα. Δεν ξέρω γιατί έχω συνδυάσει την Θάσο με την έμπνευση, μπορεί και να είναι ιδέα μου – σίγουρα κατεβάζω ιδέες οπουδήποτε, ακόμα και στον Άρη… απλώς η Θάσος έχει καλύτερη θάλασσα και πολύ πιο δροσερά καλοκαίρια. Ακόμα κι από τον ‘Αρη.

  Είναι ένα περίεργο νησί, καταπράσινο, υγρό, δροσερό και απομονωμένο στην βορειοανατολική άκρη του Αιγαίου. Έχει υπέροχες αλλά καθόλου γραφικές παραλίες, πυκνά δάση, «αρχαία» που ξεφυτρώνουν μπροστά στα μάτια σου από τα βάθη της γης, μονοπάτια, βουνά, ρέματα, χείμαρρους, καταρράκτες και μοναδικά τοπία… δεν ξέρω αν είναι μοναδικά στα αλήθεια ή αν εμένα μου φαίνονται έτσι επειδή είμαι συναισθηματικά δεμένη με το μέρος. Πάντως σχεδόν κάθε καλοκαίρι είμαι εκεί και κάθε καλοκαίρι που είμαι εκεί, κάτι δουλεύω. Ενώ κολυμπάω δηλαδή, ενώ κάθομαι στις σκιές ή παίζω με τα παιδιά μου στην παραλία…πράγμα υπέροχο από μόνο του: δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο να δουλεύει κανείς…»

Για το BOOK TOUR, Μανίνα Ζουμπουλάκη.