ΠΑΙΔΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ-ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΛΕΒΑΙΑΣ (Απολογισμός Δεκεμβρίου)

Ο Δεκέμβριος ήταν ένας πραγματικά γεμάτος μήνας για τους "Βιβλιοστρατιώτες της μεγάλης περιπέτειας".

Το λογότυπο της ομάδας μας εικονογράφησε ο ταλαντούχος εικαστικός Νίκος Πολυχρονόπουλος.

Εκ μέρους των παιδιών και του συλλόγου τού στέλνουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ και του ευχόμαστε πάντα επιτυχίες! 

 

Διαβάσαμε το πιο διασκεδαστικό και αισιόδοξο βιβλίο του μοναδικού Ευγένιου Τριβιζά. 

ΑΝ ΣΟΥ ΠΕΣΕΙ ΕΝΑ ΒΟΥΒΑΛΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ

Το βιβλίο της αισιοδοξίας
Ευγένιος Τριβιζάς
εικονογράφηση: Βαγγέλης Ελευθερίου
 

Μεταίχμιο, 2013
96 σελ.
ISBN 978-960-501-837-5

Τιμή € 14,99

 

Ποιο πράγμα στη ζωή έχει τη μεγαλύτερη αξία; Μήπως τα παράσημα; Μήπως τα βραβεία; Μήπως τα διαμάντια; Μήπως τα χρυσωρυχεία; Τίποτα από όλα αυτά! Κάτι άλλο έχει τη μεγαλύτερη αξία και αυτό το άλλο θα το ανακαλύψεις στις σελίδες του καταπληκτικού αυτού βιβλίου.
Ένα βιβλίο χαράς! Ένα βιβλίο παρηγοριάς! Ένα βιβλίο αντίδοτο κατά της στεναχώριας, της κατσουφιάς και της απαισιοδοξίας!
Ένα βιβλίο-δώρο για όλους όσους αντιμετωπίζουν αναποδιές και ατυχίες.
Τι πρέπει να κάνεις αν σου πέσει μία κεραμίδα στο κεφάλι ή αν σου κουτσουλίσει ένας κόνδορας το καινούριο σου καπέλο;
Πώς πρέπει να αντιδράσεις αν σε πάρει μια πεινασμένη αρκούδα στο κυνήγι ή αν σου πέσει ένα βουβάλι στο κεφάλι;
Το βιβλίο αυτό δίνει τη σωστή απάντηση στις ερωτήσεις αυτές, καθώς και σε άλλες πολλές. Ένα βιβλίο με ξεκαρδιστικές συμβουλές που ίσως αλλάξουν ζωές.

 

Η γνώμη του συντονιστή και των παιδιών: 

Γρήγοροι ρυθμοί, κωμικοτραγικές καταστάσεις σε ένα πολυσέλιδο παραμύθι με αισιόδοξο τέλος, με το χαμόγελο και την ελπίδα να διαγράφεται στα πρόσωπα όλων των αναγνωστών σαν αφήνουν πίσω τους την τελευταία σελίδα. Η εύθυμη εικονογράφηση -εφάμιλη του κειμένου- έδωσε μια ιδιαίτερη νότα χαράς στην όλη περιπέτεια που ζει ο σύγχρονος άνθρωπος στην καθημερινότητά του. "Και αν σου πέσει ένα βουβάλι στο κεφάλι... να λες καλά που δεν ήταν από ατσάλι!" 

 

"Το βιβλίο των δικών σου Χριστουγέννων"

προκάλεσε συγκινησιακή φόρτιση σε όλη την ομάδα. 

Κυριάκος Χαρίτος
εικονογράφηση: Ντανιέλα Σταματιάδη

Μεταίχμιο, 2010
34 σελ.
ISBN 978-960-501-013-3
Τιμή € 9,99

 

Απoσπάσματα:

Υπήρχε ένα χριστουγεννιάτικο βιβλίο που οι σελίδες του δεν ήταν στολισμένες με πολύχρωμα φωτάκια.

Στην πρώτη του σελίδα όμως κάποιος είχε ανάψει ένα μικρό κεράκι.

Κι αυτό ήταν αρκετό για να το διαβάσεις…

 

Υπήρχε ένα χριστουγεννιάτικο βιβλίο που όσο κι αν το ξεφύλλιζες δε θα έβρισκες παρά μονάχα ένα μικρό, πολύ μικρό δωράκι…

Μα ήταν ένα δώρο διαλεγμένο με πολλή αγάπη…

[…]

Υπήρχε ένα χριστουγεννιάτικο βιβλίο που μάταια τα παιδιά έψαχναν στις σελίδες του να βρούνε τον Άι-Βασίλη.

Είχε όμως έναν μπαμπά που μετά τη δουλειά του πέρασε βιαστικός για να προλάβει ανοιχτό το μικρό παιχνιδάδικο της γειτονιάς.

[…]

Υπήρχε ένα χριστουγεννιάτικο βιβλίο που στις σελίδες του δεν καταδέχτηκε να εμφανιστεί καμία καινούρια κούκλα.

Είχε όμως μια κούκλα παλιά, που την είχε αγαπήσει πολύ η μικρή της ιδιοκτήτρια.

Και γι΄ αυτό ήταν ακόμη η ομορφότερη κούκλα του κόσμου…

[…]

Υπήρχε ένα χριστουγεννιάτικο βιβλίο που όσοι κι αν το διάβασαν δε βρήκαν πουθενά τον γελαστό χιονάνθρωπο με το κασκόλ και το καρότο.

Ένας περαστικός όμως χάρισε το κασκόλ του σε κάποιον που κρύωνε. Κι έτσι έκανε έναν άνθρωπο λιγότερο θλιμμένο…

 

Εδώ https://www.mikrosanagnostis.gr/library/pageflip42/Default.html διατίθεται εντελώς δωρεάν όλο το παραμύθι.

        Ζωγραφίσαμε για τους κρατούμενους του νοσοκομείου των φυλακών Κορυδαλλού-παράρτημα οροθετικών, μια ιδέα της εκπαιδευτικού εικαστικής αγωγής Ελένης Καραγιάννη. Την ευχαριστούμε πολύ γιατί μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε το πραγματικό νόημα της τέχνης. Λίγες πινελιές έχουν τη δύναμη να απαλύνουν και να επουλώσουν πληγές.

 

        Μετά από πρόσκληση του ΚΕΦΙΑΠ Φλώρινας (πρώην ΚΕΚΥΚΑμέα) στον Πολιτιστικό Μορφωτικό Σύλλογο Λεβαίας και στην Παιδική Λέσχη Ανάγνωσης-Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής Λεβαίας, με τα μεγάλα παιδιά πραγματοποιήσαμε μια από κοινού δράση η οποία μας έφερε πιο κοντά στην ουσία της ζωής.

 

Με συνταξιδιώτη έναν εκπληκτικό χειροποίητο χιονάνθρωπο -φτιαγμένο με ιδιαίτερο μεράκι και πάθος για την τέχνη- του υπεύθυνου Δημοσίων σχέσεων του συλλόγου κύριου Ελευθεριάδη Βασίλη και το βιβλίο "Όσα φέρνει η ώρα στης ποίησης τη χώρα", του συντονιστή της Λέσχης/Εργαστηρίου Θεοφάνη Θεοφάνους, ξεκινήσαμε με τον ταμία του συλλόγου κύριο Γεωργιάδη Ηλία, για μια εναλλακτική εκπαιδευτική εκδρομή. 

Λίγο πριν συναντήσουμε τα παιδιά του ΚΕΚΥΚΑμέα και τα συναισθήματά μας γίνουν πυροτεχνήματα αγάπης, ο ευγενέστατος προϊστάμενος του φορέα κύριος Πετρουσιάνης Αθανάσιος μάς ξενάγησε στο κτήριο των 1500 τ.μ. Ανάμεσα στα τμήματα εργοθεραπείας, λογοθεραπείας, φυσικοθεραπείας και πολλών άλλων κρύβονται αληθινοί θησαυροί: χώροι ανάπαυσης και συναισθηματικής ανάπτυξης για τα μικρά και τα μεγάλα παιδιά. 

 

Η μεγάλη συνάντηση έγινε! Τα πρώτα χαμόγελα αμηχανίας έδωσαν τη θέση τους σε αγκαλιές. 

 

Στολίσαμε ένα γιγάντιο χριστουγεννιάτικο δέντρο-φυσικό έλατο, 

 

 ανάψαμε το τζάκι!, 

 

τραγουδήσαμε (τα παιδιά του ΚΕΚΥΚΑμέα έχουν δημιουργήσει τη δική τους μπάντα!), 

 

διαβάσαμε ποίηση και εστιάσαμε σε δυο σημεία της ποιητικής συλλογής:

"ποτέ δεν παρατώ τη μάχη"

"κανένας δεν μας αψηφά"

 

και πολλά πολλά άλλα που μας έκαναν να σκεφτούμε το πραγματικό νόημα της εξελικτικής πορείας του ανθρώπου ως μονάδα και ως σύνολο.

Δώσαμε υπόσχεση να βρεθούμε ξανά για να γράψουμε τα παραμύθια της στιγμής, για να ανταλλάξουμε απόψεις γύρω από τα σοβαρά θέματα αναπηρίας και να χτίσουμε ένα διαφορετικό αύριο-γεμάτο ελπίδες και όνειρα. 

 

Η εξόρμηση έκλεισε με μια ζεστή σοκολάτα σε ένα από τα υπέροχα καφέ της πόλης! 

 

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη γραμματέα του Πολιτιστικού Μορφωτικού Συλλόγου Λεβαίας κυρία Παπαδοπούλου Τζέφυ για τη διοργάνωση της εκδρομής και στο προσωπικό του ΚΕΚΥΚΑμέα για τον συνεχή και αδιάκοπο αγώνα τους να προσφέρουν στην υπηρεσία τους και σε όσους το έχουν ανάγκη περισσότερα από όσα μπορούν. Αρκετές φορές εις βάρος της προσωπικής τους ζωής-αυτό τους τιμά ιδιαίτερα. 

 

Το ποτάμι της Φλώρινας σχεδόν κρυστάλλωσε-όχι όμως και οι καρδιές μας. Μέσα μας βαθιά κυλούν οι στίχοι, ο ρυθμός, το μέτρο, οι εικονοπλασίες, η θεατρικότητα, οι ρίμες μα κυρίως πολλές ιδέες οι οποίες σύντομα θα μας κάνουν να φτερουγίσουμε!

 

Σας εύχομαστε ολόψυχα οι χειμώνες στη ζωή σας να είναι μόνο τοπία...

 

        Στη δημιουργική γραφή μελετήσαμε το δημιουργικό λάθος. Μιλήσαμε για τον ιταλό λογοτέχνη Τζάνι Ροντάρι και το σπουδαίο εγχειρίδιό του η "Γραμματική της Φαντασίας", κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. 

 «Δεν είναι κάτι καινούριο ότι από ένα λάθος μπορεί να γεννηθεί μια ιστορία. Αν δακτυλογραφώντας ένα άρθρο μου, μου τύχει να γράψω ‘Λαγονία’ αντί ‘Λαπωνία’, να που έχω ανακαλύψει μια νέα χώρα γεμάτη από τα συμπαθητικά τετράποδα: θα ήταν κρίμα να τη σβήσουμε από τους χάρτες του πιθανού με τη γόμα, καλύτερα να την εξερευνήσουμε σαν τουρίστες της φαντασίας.

Αν ένα παιδί γράψει στο τετράδιό του ‘νήσος Έγινα’ , έχω δύο επιλογές: ή να διορθώσω το λάθος με μπλε ή κόκκινο στυλό ή να εξετάσω πόσο σημαντικό ‘έγινε’, ώστε να το έχει και ο χάρτης.

Ένα υπέροχο παράδειγμα δημιουργικού λάθους είναι εκείνο που βρίσκουμε, σύμφωνα με τον Τόμσον, στη Σταχτοπούτα του Σαρλ Περό: Tο γοβάκι αρχικά έπρεπε να είναι από ‘vaire’ (ένα είδος γούνας) και μόνο χάρη σ΄ ένα τυχερό ατύχημα έγινε ‘verre’, δηλαδή από γυαλί. Ένα γυάλινο γοβάκι είναι οπωσδήποτε πιο φανταστικό από ένα οποιοδήποτε γούνινο παντοφλάκι, έχει περισσότερη γοητεία, έστω κι αν είναι γόνος καλαμπουριού ή λάθους αντιγραφής.

[…]Από μία μόνο λέξη μπορούμε να εξαγάγουμε πολλά λάθη, δηλαδή πολλές ιστορίες. Για παράδειγμα, από το ‘αυτοκίνητο’: ‘αυτικίνητο’(ένα αυτοκίνητο με αυτιά φαντάζομαι), ‘αστροκίνητο’, ‘αυτοκούνητο’, ‘αυγοκίνητο’ (αυτό πρέπει να χρειάζεται αυγά και όχι βενζίνη για να κινηθεί).]

Κάνοντας λάθη μαθαίνουμε, λέει μια παλιά παροιμία. Η καινούρια θα μπορούσε να είναι ‘κάνοντας λάθη επινοούμε’.»

 

        Στην εκπνοή του Δεκέμβρη ακονίσαμε τα μολύβια μας για το "project" Μικροί συγγραφείς.

Τέσσερα παραμύθια με αρχή και μέση αναζητούσαν έπιδοξους μικρούς συγγραφείς για να δώσουν το δικό τους τέλος! Επιλέξαμε το κείμενο της πολυαγαπημένης συγγραφέως Φωτεινής Κωνσταντοπούλου. Μας αρέσει η φρέσκια ματιά και η ιδιαίτερη ευαισθησία της-στοιχεία απαραίτητα καλής λογοτεχνίας. 

Το αστέρι το ΄σκασε

της Φωτεινής Κωνσταντοπούλου

  Μια φορά και έναν καιρό ή μάλλον έναν καιρό και δύο φορές, ήταν ένα αστέρι. Ένα τόσο δα μικρό φωτεινό αστέρι που βρέθηκε να περιπλανιέται μόνο του σε μια πολιτεία, που όμοιά της δεν είχε ξαναδεί σε κανένα βιβλίο, από εκείνα που ήταν πρωταγωνιστής.

   Το μικρό αστέρι έφυγε από τη σελίδα του, όταν ξαφνικά μπροστά του, στην απέναντι σελίδα, εμφανίστηκε ο ξακουστός Ξωτικός Τατρωολασεχρόνοντετε. Τον ξωτικό Τατρωολασεχρόνοντετε, ακόμα και αν δεν είναι Χριστούγεννα, τον βρίσκεις με μια λιχουδιά στο χέρι και μπουκωμένο στόμα. Είναι σοκολατένιος, στρουμπουλός, με όμορφα μεγάλα μαύρα μάτια και σγουρά μαλλιά, παρεξηγησιάρης, φουριόζος και λίγο άγαρμπος.

   Στην προηγούμενη σελίδα του βιβλίου έκανε μία από τις γνωστές λιχούδικες επιδρομές του σε μια κουζίνα και αφού καταβρόχθισε λαίμαργα όλα τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες που ήταν στις πιατέλες, έκανε ένα σάλτο και μπήκε στη σελίδα που ήταν το μικρό αστέρι. 

  Από το σάλτο του ταρακουνήθηκε όλο το βιβλίο. Το μικρό αστέρι πετάχτηκε ψηλά και, όταν προσγειώθηκε, είχε τέτοια φόρα που άρχισε να κυλάει και να κυλάει ανάμεσα στα άλλα γράμματα, τα χρώματα και τις σελίδες μέχρι που έφτασε στην τελευταία.

   Εκείνη τη στιγμή, όμως, συνέβη κάτι που κανείς δεν περίμενε. Το μικρό αστέρι συνέχισε να κυλάει και να κυλάει μέχρι που ξεχύθηκε στη μεγάλη πολιτεία. 

  Ανάμεσα σε πόδια που έτρεχαν βιαστικά, σε δρόμους και λεωφόρους, σε ρόδες και σε πατούσες. Ανάμεσα σε ποδοβολητά και σπρωξίματα. 

  - Ωωωωω! Τι ζάλη είναι αυτή! μονολόγησε 

  Παντού κορναρίσματα και φωνές. Κτίρια ψηλά και στριμωγμένα που έκρυβαν κάθε γωνιά που θα μπορούσε να περάσει έστω και μια αχτίδα του ήλιου. 

  - Καλά δεν βλέπεις μπροστά σου; ακούστηκε μια φωνή με πολλά κιλά θυμό μέσα της. Παραλίγο να χάσω την ισορροπία μου. Πού το έχεις το μυαλό σου, εεε; 

Μια σόλα από παπούτσι είχε γίνει κατακόκκινη από τα νεύρα της. 

- Συγγνώμη δεν φταίω, απλά σκόνταψα, είπε το μικρό αστέρι. 

- Να φύγεις από εδώ ακούς; φώναξε η σόλα. 

- Πω, πω, τι έπαθα! Μονολογούσε το αστέρι ενώ συνέχισε να κυλάει και να κυλάει. Κοίτα τώρα εδώ χάλι! Κι αυτό το καυσαέριο κάνει την ατμόσφαιρα ακόμα πιο αποπνικτική. Εδώ σίγουρα κανείς χρειάζεται αναπνευστήρα. Αν ήμουν στο βιβλίο μου, όλα θα ήταν αλλιώς. 

  Το στρίγκλισμα ενός απότομου φρεναρίσματος του τρύπησε τ’ αυτιά και έκανε τις χρυσές ακτίνες του να σηκωθούν στον αέρα. Η ρόδα ενός αυτοκινήτου είχε φτάσει σε απόσταση αναπνοής από τη μύτη του. 

   -Εεεε πού πας έτσι εσύ; Το φανάρι είναι κόκκινο. Δεν έχεις μάτια; ακούστηκε μια αγριοφωνάρα. 

   Ένιωθε απέραντη μοναξιά χωρίς τον Ξωτικό, το χριστουγεννιάτικο δέντρο, τον Άγιο Βασίλη και εκείνο το ζευγάρι παιδικά μάτια, που ήταν έτοιμα να διαβάσουν την πρόταση της σελίδας που έλεγε «Το αστέρι πήρε τη θέση του στην κορυφή του δέντρου και το δωμάτιο μύρισε αγάπη» όταν μια φωνή γνώριμη ακούστηκε ανάμεσα στον θόρυβο. 

  - Έεε, πού θα παθ έτθι βιαθτικό. Είναι επικίνδυνο αυτό που κάνειθ! Τι θου θυμβαίνει; Μήπως θε κυνηγάει κάποιοθ; 

  Ο Ξωτικός Τατρώωόλασεχρόνοντετε ήταν εκεί. 

  Όχιιιιιι, είπε το μικρό αστέρι, ανακουφισμένο, ενώ συνέχιζε να κυλάει και να κυλάει. Απλά δεν μπορώ να σταματήσω πουθενά μετά από εκείνο το κουραμπιεδομελομακαρονο-σάλτο και παίρνοντας μια μεγάλη ανάσα, όσο μεγάλη μπορούσε να πάρει, συνέχισε το άγνωστο ταξίδι στη μεγάλη πολιτεία, όταν κάποια στιγμή 

  Μπουφ… 
το αστέρι σκόνταψε στα πόδια ενός μικρού αγοριού που καθόταν μόνο του σε ένα παγκάκι μιας πλατείας χωρίς στολίδια. Το μικρό αγόρι δεν έμοιασε να κατάλαβε και συνέχισε να κοιτάει απροσδιόριστα την πολύβουη πόλη. 

  Το αστέρι πήγε κοντά, σκούντησε απαλά το αφηρημένο αγόρι, στάθηκε ίσιο και περήφανο ακριβώς μπροστά του και χαμογέλασε. 

  Τότε το μικρό αγόρι κοίταξε το αστέρι κι ένιωσε κάτι να φτερουγίσει μέσα του, ενώ το βλέμμα του σπινθήρισε από τη λάμψη του. 

  - Πόσο όμορφο είσαι! Παραμυθένιο! Σαν αυτά των βιβλίων. 

   Ο Ξωτικός έφτασε ξωπίσω κι αυτός. 

  -Ω! Μα κι εσύ! Ναι, σε ξέρω! Είσαι ο γνωστός ξωτικός Τατρώωόλασεχρόνοντετε 

  - Και τι κάνεις εδώ μόνος σου; 

  - Κοιτάζω τους ανθρώπους που αγοράζουν στολίδια. Μου αρέσουν τα στολίδια και μου αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους χαρούμενους. Είναι σχεδόν όλοι χαρούμενοι τα Χριστούγεννα, τους είπε. 

  - Και τα δικά σου στολίδια; Τα παιχνίδια σου;

  - Ένα βιβλίο είχα που μου έκανε δώρο ένας καλοντυμένος περαστικός, αλλά κάτι συνέβη και έχασε τη λάμψη του. 

"Τότε…

κύλησε από το αστέρι ένα δάκρυ. Ο νεαρός που τόσο αγαπούσε φαινόταν να έχει μαραζώσει όπως οι μαργαρίτες όταν χάνουν το τελευταίο τους πέταλο. Δεν μπορούσε όμως να αφήσει μια πόλη και όλα τα πλάσματά της να ζήσουν για πάντα με το γκρι χρώμα να βασιλεύει στις ζωές τους. Έπρεπε να σκεφτεί. Πήρε μια βαθιά ανάσα. Στριφογύρισε σαν σβούρα γύρω από τον εαυτό του και με μιας διαπέρασε το σώμα του παιδιού. Tο αγόρι αισθάνθηκε περίεργα. Εκείνη τη στιγμή η καρδούλα του έκανε τικ τακ. Το αστέρι έπιασε το χέρι του ξωτικού και επέστρεψαν ξανά στις σελίδες του βιβλίου. Άφησε όμως όση αγάπη είχε μέσα στο αγόρι τη στιγμή που το διαπέρασε. Από τότε εκείνο περπατά τα στενά και τους φαρδείς δρόμους της πολιτείας και διαβάζει παραμυθένιες ιστορίες στους περαστικούς, από αυτές που κάνουν τα δέντρα ν΄ ανθίζουν και τα κτήρια να αλλάζουν όψη φιλοξενώντας στα μπαλκόνια τους παρτέρια με χρωματιστά λουλούδια." 

 

Για το Book Tour, Θεοφάνης Θεοφάνους.