«Όλοι διαφορετικοί, όλοι μοναδικοί»

Πόσο λυπημένη αισθάνομαι σήμερα, αγαπημένοι μου! Βρέθηκα μπροστά σε δύο διαφορετικά περιστατικά, που δυστυχώς διαδραματίστηκαν με διαφορά λίγων λεπτών, μα με διαφορετικούς «πρωταγωνιστές» κάθε φορά.

Ένα γλυκύτατο κοριτσάκι με τετραπληγία έμελε να γίνει θέμα συζήτησης δύο αρτιμελών φαινομενικά κυριών που το κοιτούσαν επίμονα επί ώρα όταν προσπαθούσε επί ματαίω να περάσει με τη μητέρα της στο απέναντι πεζοδρόμιο. Φυσικά αυτό άργησε να συμβεί πολύ! Έχουμε δυστυχώς κρυφτεί πίσω από τις λέξεις και το τι σημαίνουν, αλλά η ζωή, η ποιότητά της και οι αξίες της δεν μπορεί να ορίζονται από το πόσο καλοί είμαστε στην ετυμολογία τους και στην εύρεση εννοιών.

Είναι ντροπή να έχουμε κατακτήσει ως ανθρώπινο είδος θαυμαστά πράγματα και το 2017 να υπάρχει σε καθημερινή σχεδόν βάση η λέξη ρατσισμός στο στόμα μας και στα δελτία ειδήσεων. Για ποια αφύπνιση μιλάμε και για ποιες δράσεις όταν δεν μπορούμε να απωθήσουμε από το πετσί μας ατομικά αρχικά ρατσιστικές συμπεριφορές όντες ενήλικες! Πώς θα εμφυσήσουμε στα παιδιά τη σπουδαιότητα του να μην είσαι ρατσιστής όταν παρατηρούν ανεξέλεγκτες πολλές φορές αντικοινωνικές συμπεριφορές, γιατί κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μια από τις πιο αντικοινωνικές εκφράσεις, ακόμη και μέσα στα σπίτια τους.

Δε θα αναλύσω τι μπορεί να σημαίνει ρατσισμός και πόσα πρόσωπα και μάσκες μπορεί να φορέσει. Τα ξέρουμε όλοι! Ας δούμε όμως τι μπορούμε να κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές. Αυτά θέλουμε για τα παιδιά μας; Αδιάκριτα βλέμματα σε άτομα που έχουν κινητικές δυσκολίες; Κοροϊδία για την εξωτερική εμφάνιση ανθρώπων; Χλευασμός σε ότι θεωρείται διαφορετικό; Και ποιος είναι ο εκάστοτε που κρίνει το διαφορετικό ως κακό ή άξιο κριτικής; Φαντάζομαι πως κάποιος τον έχει ορίσει κριτή των πάντων! Μα φυσικά! Το βρήκα! Η έλλειψη παιδείας! Από εκεί ξεκινάνε αλλά δεν τελειώνουν όλα εκεί! Το πόσο εκπαιδεύεται κανείς στο να σέβεται τον συνάνθρωπό του αποτελεί το θεμέλιο μιας κοινωνίας που αγαπά τα μέλη της, μιας κοινωνίας που δίνει ίσες αξίες σε όλους ανεξαρτήτως εξωτερικής εμφάνισης, θρησκείας, χρώματος!

Θλίβομαι που αν και γίνονται σπουδαίες προσπάθειες τόσο από τον χώρο που υπηρετώ, της εκπαίδευσης,  όσο και από οργανώσεις που έχουν σαν όραμά τους έναν κόσμο που όλοι οι άνθρωποι θα θεωρούνται και θα συμπεριφέρονται ο ένας στον άλλο με σεβασμό, ολοένα και πληθαίνουν τα κρούσματα τέτοιων αποκρουστικών συμπεριφορών που αποδέκτες τους έχουν πολλές φορές μικρά, αθώα πλασματάκια. 

Ας προσπαθήσουμε να σταματήσουμε επιτέλους αυτές τις καταστάσεις. Ας δείξουμε τον δρόμο στα παιδιά μας για ένα αύριο απαλλαγμένο από μικρότητες και μικροψυχίες. Δεν είναι διαφορετικός κανένας είναι απλά ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ! Και μην ξεχνάτε πως τα παιδιά είναι σφουγγάρια και δυστυχώς όχι μόνο θετικών συμπεριφορών. Και φυσικά ας μην μπερδεύουν κάποιοι τον σεβασμό και το μη ρατσιστικό με τη λύπηση, γιατί τότε μάλλον οι διαφορετικοί και οι «ανάπηροι» θα παραμείνουν εκείνοι!

Καλή αντάμωση!

«Η Νεφέλη δε γελάει πια…»

Η Νεφέλη δε γελά πια
ούτε και τραγουδά.
Κάποιος της πήρε τη χαρά,
Κάποιος τα όνειρά της τα σκορπά.
Ο φόβος της;
Η πίκρα της;
Η λύπη της;
Μήπως αυτά της κλέψαν τα όνειρα;
Μήπως ξέχασε πως όλα τα μπορεί
αρκεί και μόνο να το δει!
Δε βλάπτει δα και μια δοκιμή!
Είναι κι αυτή ένα παιδί
που έχει μέσα του ψυχή.
Έχει όνειρα κι αυτή.
Γιατί να στερηθεί
μία τόσο όμορφη ζωή;
Αρκεί ένα ταξίδι στο φεγγάρι
αστερόσκονη να πάρει…
Κι όλη η ζωή αυτή
να γίνει μαγική.

Όλοι γύρω της να πάνε,
γλυκά να της τραγουδάνε.
Αυτό πάει να πει ζωή,
αγάπη, φιλία και στοργή…
Η αναπηρία δεν μετρά
όπου υπάρχουν όνειρα.
Η αναπηρία είναι τόσο δα μικρή
όταν μεγάλη είναι η ψυχή…

Γαβρή Μελίνα

Υ.Γ.: Αφιερωμένο στους «ήρωες» της ζωής…

Πηγή εικόνας: Διαδίκτυο