Οι υφές της θάλασσας-Διήγημα με λέξεις και εικόνες

Περί φαντασίας και όχι μόνο

(Πάρε μια εικόνα και γράψε μια ιστορία...

Αυτό το λέμε φαντασία...)

Οι υφές της θάλασσας

Διήγημα με λέξεις και εικόνες

Κάποτε τα βήματα μ’ έφεραν σε ένα καράβι.

Ανέβηκα... Βλέπεις, δεν ήθελα να γυρίσω πίσω.

Καλύτερα να γλιστρούσα πάνω στα κύματα,

ίσως μια μέρα· τι έμαθα

να σου το τραγουδήσω...

* * *

Το ταξίδι άρχισε, θα διαρκούσε δύο με τρεις ώρες. Μεγάλο διάστημα πραγματικά. Κοίταξα γύρω μου, βρήκα μια θέση για ν’ ακουμπήσω τα πράγματά μου, και μετά πλησίασα την κουπαστή. Ήθελα να δω, να την παρατηρήσω. Έλεγαν ότι η θάλασσα έχει υφές, μία για τον καθένα. Αν είσαι τυχερός, θα σου δείξει τη δική σου.

Το βλέμμα μου χάθηκε μέσα στο ύφασμά της. Μια μικρή πτυχή τη ζάρωνε, δίνοντας βάθος και σκούρες αποχρώσεις. Διέκρινα ένα φόρεμα μακρύ, από χυτό γαλάζιο σατέν να γλιστράει πάνω στην καμπύλη του σώματός της. Η γοργόνα ντυνόταν με τη θάλασσα, ήταν το ένδυμά της.

  * * *

Οι σκέψεις τον βασάνιζαν, ένα σφιχτοπλεγμένο κουβάρι. Μακάρι, να ήξερε ποιο είναι το σωστό για να ησυχάσει. Η θάλασσα αφουγκράστηκε, ήθελε να βοηθήσει. Τα πράγματα είναι απλά κατά τη γνώμη της, εμείς κάνουμε δύσκολη τη λύση. Του έδειξε και τις δύο πλευρές, η μία είχε βαθύ μπλε και ανάγλυφες τις έγνοιες, ενώ η άλλη ήρθε πιο ανάλαφρη σαν αφρός πάνω στο κύμα. Έσμιξε τα φρύδια του, τη μία ή την άλλη; Και τότε, πρόσεξε ότι η μία μπήκε μες στην άλλη...

* * *

Δίπλα του στεκόταν μια κυρία, λίγο αφηρημένη. Την προσοχή της τράβηξε η λύση του, μόνο που δεν έμεινε απόλυτα ικανοποιημένη. Παραμέρισε τον αφρό λίγο πιο εκεί, και η θάλασσα έδωσε στο μπλε περισσότερο βάθος. Ξαφνικά, το μπλε απέκτησε δύο επίπεδα που οδηγούσαν σ’ ένα κέντρο. Εκεί, έπρεπε να εστιαστεί, πώς της διέφυγε τόσο καιρό...

* * *

Ακούμπησε ασυναίσθητα με το χέρι της το μάγουλο. Τα σημάδια του χρόνου είχαν απλωθεί γενναιόδωρα στο δέρμα της, κάθε εμπειρία και μια αυλακιά.

-Δεν είναι αυλακιά, της ψιθύρισε, είναι μια χαραμάδα.

Χαραμάδα; Μα ποιος μιλάει; απόρησε.

-Χαραμάδα στην ψυχή σου. Να, δες εμένα, από κάτω σου είμαι.

Χάιδεψε με το χέρι της το πρόσωπό της. Ποτέ της δεν είχε αισθανθεί τόση ομορφιά...

* * *

-Δεν έχω να σου προσφέρω αυτά που θέλεις, της είπε απολογητικά με σκυμμένο κεφάλι.

-Τι είναι αυτά που θέλω;

-Να... στολίδια και...

-Και αυτά εδώ;

Μικρές λάμψεις εμφανίστηκαν από το πουθενά, στραφταλιστά πετράδια μόνο για τα μάτια τους, να ευφρανθεί η ψυχή τους.

Το χέρι της γλίστρησε μέσα στο δικό του.

-Μόνο μαζί σου τα βλέπω, αν φύγεις, θα χαθούν, ποτέ σου μη μ’ αφήσεις.

* * *

Η γοργόνα μετακινήθηκε ευχαριστημένη. Ήρθε η ώρα να κοιμηθεί, η θάλασσα είχε δείξει τις υφές της. Αν βρεθείς σε μια κουπαστή, αν δεις μία καμπύλη, να ξέρεις ότι είναι εκεί, περιμένει το βλέμμα σου για να σε πάει ταξίδι.

Για το BOOK TOUR, Κωνσταντίνα Κοράκη.

https://konstantinakoraki.wordpress.com/

https://www.goodreads.com/book/show/22377123