Νύχτες, αυτές που σε ξυπνά ένας ψίθυρος

Πίνακας: Toni Grote

 

Άμμος, βυθός καθαρός, βλέπεις αυτά που θες

κι αυτά που δεν θες. Μαθαίνεις με τον καιρό

να απαντάς σε κάποιες ερωτήσεις

κι αυτό πάλι, δεν σου είναι τόσο χρήσιμο,

γιατί μετά, μαθαίνεις πως μπορείς να ζήσεις

και χωρίς απαντήσεις. Τόσο μωβ, σ’ έναν ύφαλο.

Νύχτες, αυτές που σε ξυπνά ένας ψίθυρος

ή μια σπίθα που σκίζει το σκοτάδι

εκεί που σε έχει ξεπεράσει ο καιρός

δε γίνεται να κρυφτείς

πίσω από δεύτερες σκέψεις

όχι πια, χαίρεσαι

το ίδιο όμορφα στην ξαφνική βροχή

όσο και στη χειμωνιάτικη λιακάδα.

Η φυγή καλύπτει τα πάντα, χάνεσαι

στη μοναδικότητα αυτής της φύσης,

ή σ’ ένα καντούνι στο Καμπιέλο,

ακόμη παιδί σε καιρό αθωότητας,

χάνεσαι, στην παραλιακή λεωφόρο

και μετά στο Λιστόν,

με τα περιστέρια στο πλακόστρωτο

ένα σύντομο πέταγμα στο παγκάκι

δεν ακούς, δεν με ακούς Ιωάννη.

Ευτυχώς αυτή η πόλη δείχνει επιείκεια

επιτρέπει να απολαμβάνεις τη μοναξιά

και τη μελαγχολία,

όταν, νυχτώνει φθινόπωρο,

αθόρυβα ο χρόνος, η μορφή σου, η σκέψη σου,

όταν νυχτώνει φθινόπωρο

στην καρδιά σωπαίνει ο Έρωτας

μόνο τα πλήκτρα στο πιάνο θα μπορούσαν

να μιλήσουν, μάρτυρες της αφής σου

στην παλιά πόλη σωπαίνουν όλα.

Η μουσική δημιουργεί προϋποθέσεις προσδοκίας

συγκατάβαση σε μια μόνο αχτίδα στο τζάμι

όχι, δεν θα σε προδώσω ποτέ, θα μείνω εδώ,

με τραυματισμένη τη γοητεία των ρεμβασμών μου

πάλι εδώ, αυτοεξόριστη,

χωρίς να μπορώ να ξεχωρίσω τα σημάδια της χαράς

από αυτά του φόβου,

θάλασσα ανοιχτή και ήσυχη

θάλασσα των ναυαγισμένων λέξεων

αν είχα φτερά θα πετούσα κοντά σου

μα δεν είμαι άγγελος.

Παλαιοκαστρίτσα, ασημί και μπλε, η δόξα της όρασης

πόσο εύκολα με τυλίγουν οι δύσκολες σκέψεις

φτάνει μια ματιά στο βυθό, σ’ αυτό το βυθό

φτάνει ένα άγγιγμα στ’ αλάτι

ευτυχώς, το βλέμμα όταν φουρτουνιάζει βρίσκει λύσεις.

Το φεγγάρι πίσω από σύννεφα φεύγει βιαστικά

όπως ο ίσκιος της πρώτης αγάπης

στο φως της τελευταίας, προσωρινά πάντοτε.

Ακούω τη βροχή στα κεραμίδια. Ωραίος χορός.

Δεν έχεις ομπρέλα, ποτέ δεν είχες, όπως τότε,

κοιτάς αλλού όταν έρχεται η βροχή

μυρίζει κανέλα και χώμα, Ιωάννη.

Κλείδωσα όλες τις πόρτες, μπορεί από φόβο,

κλείδωσα την ψυχή μου,

να μη σε αγγίξουν άλλα χέρια ψυχή μου.

Αύριο, θα μάθω ένα τραγούδι.

Αύριο, θα τραγουδήσω με τη φωνή μου.

«Θέλω να σε ακούσω να ονειρεύεσαι,

να γελάς», έλεγες...

Εκείνο το άστρο στέκεται πετρωμένο αντίκρυ.

Τόσο μακριά το φως απόψε. Απόψε κάτι με πονάει.

Ζωή, δεν πρόλαβα. Ανθίσανε κυκλάμινα,

τα είδες φαντάζομαι.

Μενεξελιά της λήθης, όχι Ιωάννη,

μενεξελιά του ορίζοντα

στο κιτρινισμένο χαρτί μια μουτζούρα έχει μείνει

με πόση σύγχυση, νυχτώνει φθινόπωρο.

Δεν έχω χρόνο ν’ αφουγκραστώ τη μοναξιά σου,

μη σου φανεί εγωιστικό,

αφιερώθηκα στη δική μου με πάθος. Κι ο πόθος,

τι απόγινε ο πόθος μας… στο βράχο άφησα ένα κογχύλι.

Ψήλωσαν κι άλλο τα κυπαρίσσια στη θάλασσα,

όταν έρχομαι φεύγεις, έτσι σε σκέφτομαι,

δε συναντιόμαστε κι όμως κάνουμε

την ίδια διαδρομή πάνω στην άμμο.

Βρήκα ένα μολύβι, δικό σου ήτανε. Το κράτησα,

μ’ αυτό σου γράφω. Ενθύμιο… ένα ακόμη

Αύριο... ο νυχτερινός όρκος

μια δροσερή ψιχάλα, πάνω

στη μισοτελειωμένη αμαρτία

κόντρα στη βία της ύλης.

 

Για το BOOK TOUR, Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου).