«Νέες αφίξεις…»

Πώς θα σας φαίνονταν, αγαπημένοι μου, αν παραγγέλνοντας μια πολύπλοκη ηλεκτρική συσκευή ανοίγατε τη συσκευασία και αντιλαμβανόσασταν πως ναι μεν είχατε στα χέρια σας το πολυπόθητο μηχάνημα, αλλά δεν ξέρετε πώς να το χειριστείτε, γιατί απλούστατα έλειπαν οι οδηγίες χρήσης! Φαντάζομαι το πρώτο που θα σκεφτόσασταν θα ήταν να ψάξετε τηλέφωνα του κατασκευαστή ή της εταιρίας. Ε, λοιπόν, μεταφέρετε όλο αυτό το σκηνικό στην αίθουσα μιας μαιευτικής κλινικής…

Ναι, ναι καλά διαβάσατε! Εκεί που βρίθει ο τόπος από αγάπη και τρυφερότητα, εκεί θα βρείτε τον πανικό και την άγνοια ζωγραφισμένα στα πρόσωπα των νέων γονέων. (Θα μπορούσαν άνετα να με ανακηρύξουν πρόεδρό τους!) Παρόλο που το πρωί που ξύπνησαν είχαν ένα εκτυφλωτικό χαμόγελο να κοσμεί τα ματάκια τους μιας και θα έπαιρναν το αγγελούδι τους στο σπίτι, τη στιγμή που αποχαιρετούν κι ευχαριστούν το προσωπικό του νοσοκομείου για την φροντίδα που παρείχε στο βλαστάρι τους, το βλέμμα τους μοιάζει εκπληκτικά με αυτά των ηρώων ταινιών τρόμου. Και τώρα;

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή! Πριν τη γέννα έχεις διαβάσει ότι υπάρχει και δεν υπάρχει σε βιβλία, περιοδικά, διαδίκτυο μέχρι και σε συσκευασίες παιδικών τροφών για το παιδί, την ανάπτυξή του, πώς θα του κάνεις μπανάκι, πώς θα το κρατάς και τελοσπάντων οδηγίες προς ναυτιλομένους. Νομίζεις μετά από τόσες ώρες μελέτης πως σου αξίζει τουλάχιστον ο τίτλος του μεταπτυχιακού με τίτλο: «Εκπαιδεύοντας νέους γονείς» και ως δια μαγείας με το που γεννιέται το σποράκι σου νιώθεις ένα φτερούγισμα στο στομάχι να το πώ; Μία ελαφρά παράλυση του μυαλού; Έναν τρόμο; Έναν πανικό; Ε, λοιπόν, ναι είσαι στο σωστό σημείο και έχεις τα σωστά συναισθήματα.

 Έτσι είναι αγαπημένοι μου! Μην ξεχνάτε πως τα παιδιά δεν δίνονται με οδηγίες χρήσης. Κάθε παιδί έχει ξεχωριστές ανάγκες, διαφορετικές συνήθειες μα όλα τα παιδιά του κόσμου έχουν κάτι κοινό, την ανάγκη τους για στοργή, φροντίδα κι αγκαλιά. Δεν υπάρχει γονέας που να τα ξέρει όλα κι αν το πει δώστε του απλόχερα το βραβείο «Πινόκιο». Το πολύ πολύ να προσπαθεί να καλύψει με την φαινομενική σιγουριά του το υπέρμετρο άγχος του. Ας τον συγχωρήσουμε κι εμείς οι συνειδητοποιημένοι πανικόβλητοι (τουλάχιστον κατά τις πρώτες ημέρες) γονείς κι ας του πούμε πως δε θα τον κρίνει κανείς για την άγνοιά του, βλέπεις  δε λειτουργούν σχολεία για γονείς, δε θα τον κατηγορήσει κανείς αν η θερμοκρασία του μπάνιου και του γάλατος δεν είναι τέλεια, δε θα τον κοροϊδέψει κανείς για τις άγαρμπες κινήσεις του στην προσπάθειά του να κρατήσει όσο πιο καλά μπορεί το αγγελούδι του, γιατί κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει έναν γονέα που στο πρόσωπό του είναι γραμμένες με τεράστια γράμματα οι λέξεις: αγάπη, έγνοια, φροντίδα, πόνος, χαρά, συγκίνηση.

Φυλάξτε, λοιπόν, αγαπημένοι μου την πιο μεγάλη σας αγκαλιά κι όταν έρθει η ώρα της μετάβασης στο σπίτι το ζουζουνάκι σας θα σας καθοδηγήσει… Και μην ξεχνάτε, όπου υπάρχει αγάπη δεν είναι τίποτα ανέφικτο!

«Ο άγγελός μου»

Κοιμήσου αγγελούδι μου

κι γω καλώντας δυο νεράιδες να γλυκοτραγουδούν,

θα σου μιλώ για τη ζωή κρατώντας σε στην αγκαλιά,

μέχρι να ξαναρθούν.

Θα σου μιλώ για το καλό, την πίστη, την αγάπη,

τα όνειρα που έκανα κι εγώ σαν ήμουνα παιδάκι.

Κοιμήσου αγγελούδι μου

κι άκου την καρδιά μου

πόσο χτυπά πιο δυνατά που σ’ έχω αγκαλιά μου.

Γεμίζει η ψυχή μου από χαρά,

τα μάτια μου βουρκώνουν

 τα βλέμματα σου πια  γλυκά

τον πόνο μαλακώνουν.

Κι αν τύχει αγγελούδι μου κάτι να σε πληγώσει,

 πάντοτε θα ‘ ναι δω η μανούλα σου τον πόνο να παγώσει…

                                                                                                                                                                                                                  «για τον γιο μου…»

                                                                                        Γ.Μ. 

Πηγή εικόνας: Διαδίκτυο