... μύριζε γαζία - Βάντα Παπαϊωάννου-Βουτσά, εκδόσεις Διάνυσμα

Η Βάντα Παπαϊωάννου­-Βουτσά γεννήθηκε το 1947 στο Λαύριο Αττικής από γονείς πρόσφυγες (ΠέραμοςΚυζικηνής χερσονήσου­ Κερτς Κριμαίας). Σπούδασε Ιστορία­Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και εργάστηκε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ως καθηγήτρια στον νομό Ροδόπης. Παράλληλα αρθρογραφούσε περιστασιακά σε τοπικές εφημερίδες και περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά, επιμελήθηκε εκδόσεις της Περιφέρειας Αν. Μακεδονίας­Θράκης, έγραψε Τουριστικό Οδηγό για τον Δήμο Μαρώνειας και άλλα τουριστικά φυλλάδια. Πήρε, επίσης, μέρος στη συλλογική έκδοση της Ένωσης Φιλολόγων νομού Ροδόπης "Η ξένη Λογοτεχνία στη Β/θμια Εκπαίδευση".
Το 2014 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο της "... μύριζε γαζία" (εκδόσεις Διάνυσμα), με βιωματικά αφηγήματα, ενώ η νουβέλα "Τα λουμινάκια" (εκδόσεις ΑΩ) 2017, είναι το δεύτερο βιβλίο της.

"Γαζία, ομορφιά και ευωδία!"

Ένα καλαίσθητο βιβλίο, πλημμυρισμένο παιδικές, εφηβικές αναμνήσεις που ωριμάζουν σελίδα-σελίδα. Ιστορικά βιώματα, άλλοτε δοσμένα με παραμυθένιο τρόπο, άλλοτε με αφοπλιστική ειλικρίνεια χωρίς προσωπεία για την αλήθεια του παρελθόντος.

Λόγος σαφής, σύντομος, περιεκτικός, ο οποίος ξετυλίγεται σε 14 ενότητες – 36 μικρά δοκίμια-διηγήματα για την αγάπη, τη θυσία, την αλληλεγγύη, τον χρόνο, τον έρωτα. Αναμνήσεις από το πολύπαθο Λαύριο, τον πόλεμο, τη θάλασσα και το κυκλοθυμικό ταξίδι στα νερά της.

Οι λέξεις, σωστά τοποθετημένες, μεταφέρουν τον αναγνώστη σ΄ ένα λαβύρινθο στοχασμών. Έχοντας στο χέρι του τον περίφημο μίτο της Αριάδνης, μπορεί τελικά να βγει αλώβητος στην έξοδο που οδηγεί στο ελληνικό φως και την ελευθερία.

Σε κάθε κείμενο η Παπαϊωάννου κατορθώνει να μεταμορφώνεται και ν΄ αλλάζει ιδιότητες. Από εξαιρετικός αρωματοποιός σε δεινό ζαχαροπλάστη και από πολεμικός ανταποκριτής σε επάξια δακτυλογράφο. Ως άλλο κουρσούμι λειτουργούν οι σελίδες και ξορκίζουν φόβους ανασφάλειες και απορίες ετών.

Μνήμες και εικόνες, «μνήμες και παραλλαγές» μιας άλλης εποχής. Τότε που οι άνθρωποι μάχονταν για το καθετί, εκτιμούσαν, αγωνιζόντουσαν, φύτευαν, όργωναν, θέριζαν… σπόρους φιλίας, αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας. Τότε που η κάθε οικογένεια κουβαλούσε το δικό της Γολγοθά χωρίς όμως τα μέλη της να γονατίσουν, να λυγίσουν ή να λιποτακτήσουν. Τότε που οι νέες γενιές άνοιγαν τα φτερά τους για να ψηλαφίσουν τον κόσμο και τις πτυχές του, με απώτερο σκοπό να υπηρετήσουν τον Άνθρωπο.

Η συγγραφέας στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά. Προκαλεί, με απλοϊκότητα και στωική γραφή, συγκινησιακή φόρτιση. Κατάφερε να δημιουργήσει για τους αναγνώστες ένα προσωπικό καταφύγιο. Ένα βιβλίο ζωής …για την ίδια τη ζωή και τις εμπειρίες της.

Μια λογοτεχνική έκπληξη!

Από το οπισθόφυλλο.

«Μέσα σε αυτό το δωμάτιο – ατελιέ, καθιστικό, γραφείο, τραπεζαρία, χώρο επισκεπτών – ξεφύτρωνα κι εγώ με λίγα ρόλεϊ, τσιμπιδάκια κι έναν καθρέφτη στα χέρια ψάχνοντας για μια γωνιά να φτιάξω τα φρεσκολουσμένα μαλλιά μου. Ήταν το μόνο δωμάτιο, που είχε θέρμανση. Το μαγκάλι! Θέρμανση ο Θεός να την κάνει! Έκαιγε με πυρήνα στη μέση του δωματίου κι έπρεπε να κάθεσαι εκεί τριγύρω, για να νιώσεις τη ζέστη στα άκρα σου τουλάχιστον.»

Για το BOOK TOUR, Θεοφάνης Θεοφάνους.

(Νυχτερινές αναγνώσεις - Βιβλιοπροτάσεις)