“Μπορεί να το πεις μοναξιά, μπορεί και να το κατηγορήσεις...” (1ο μέρος)

Έχουμε μπροστά μας ένα κείμενο. Σκοπεύουμε να το διαβάσουμε, να το κρίνουμε, ίσως και να το απολαύσουμε. Αρχή μας είναι να πάρουμε, όσο γίνεται περισσότερα, να διδαχτούμε από τα μηνύματα που αναγράφονται με έντονα γράμματα στο εξώφυλλο και να...

Μισό λεπτό, κάποια παρανόηση έχει γίνει. Εδώ δεν έχουμε απλώς ένα κείμενο, αλλά ένα -ας μου επιτραπεί η έκφραση- οπτικό ποίημα.

Προσέξτε, οφείλω να σας προειδοποιήσω... εάν ανοίξετε το εξώφυλλο, δεν θα γυρίσετε πίσω ίδιοι, όπως πριν. Θα ξεχάσετε ό,τι είχατε στο μυαλό σας, γιατί είναι βέβαιο ότι η ιστορία θα σας ρουφήξει παρασύροντάς σας σε έναν άλλο κόσμο, γεμάτο σκιές.

Ναι, σκιές, καλά διαβάσατε.

Τρομάξατε; Μην τρομάζετε καθόλου, όλα θα γίνουν με τον καλύτερο τρόπο. Αφήστε μια σκιά να σας πάρει από το χέρι -η Οφηλία, πάντως το έκανε και δεν το μετάνιωσε. Τι και αν η φωνή της ήταν πολύ σιγανή και την εμπόδιζε να γίνει ηθοποιός; Βρήκε τη λύση μόνη της, έγινε υποβολέας. Τι και αν απέμεινε μόνη, όταν έκλεισε το θέατρο; Σύντομα, απέκτησε μια μοναδική παρέα, τις σκιές.

Πάλι φοβηθήκατε; Η Οφηλία, πάντως, δεν φοβήθηκε καθόλου. Αντιθέτως, δέχτηκε τις σκιές καλόκαρδα, τις έμαθε να παίζουν θέατρο και όλα πήγαιναν μια χαρά με τη σπουδαία συντροφιά, που απέκτησε ανέλπιστα. Μάλιστα, ήταν τόσο χαρούμενη, ώστε να μην πάρει είδηση ότι στον δρόμο ορισμένοι παραμέριζαν, όταν την έβλεπαν ψιθυρίζοντας πίσω από την πλάτη της. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μια μέρα, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού της ανακοίνωσε ότι έπρεπε να πληρώσει μεγαλύτερο νοίκι. Η Οφηλία κατάλαβε... έβαλε τους θησαυρούς της σε μία τσάντα, μπήκε στο αμάξι της και έφυγε. Βλέπετε, οι άνθρωποι αντιπαθούν το α σ υ ν ή θ ι σ τ ο... Ας είναι, δεν τους κράτησε κακία.

Ταξίδεψε μαζί με τους φίλους της, έδωσαν πολλές παραστάσεις, μέχρι που συνάντησαν μια άλλη σκιά, που σηματοδοτεί το Τέλος. Το Τέλος; Ούτε τέλος υπάρχει εδώ... μιλάμε για τον Μίχαελ Έντε, που γράφει ιστορίες δίχως τέλος.

Μια μαγευτική ιστορία που απευθύνεται σε μεγάλους αλλά και σε παιδιά, αν παρουσιαστεί σωστά. Κρίμα, που έχει εξαντληθεί στην Ελλάδα, αφού κείμενο και εικονογράφηση προσφέρουν μια ασυνήθιστη εμπειρία σκέψης και συναισθήματος, με μηνύματα που ρέουν αβίαστα.

Αν δεν κάνω λάθος, η δεσποινίδα Οφηλία πρέπει να χορεύει ακόμα και τώρα... Αν θέλετε, δείτε τα βιντεάκια, για να πάρετε μια γεύση.

https://goo.gl/XmznEb, goo.gl/1niuRb, goo.gl/6CVm6B

Δείγματα της ατμοσφαιρικής εικονογράφησης από τον Friedrich Hechelmann:

goo.gl/hzxLve

“Μπορεί να το πεις μοναξιά,

μπορεί να το κατηγορήσεις...,

όμως στην τέχνη

δίνει σάρκα και οστά,

εκεί που θα καταφύγεις...”

Για το Book Tour, Κωνσταντίνα Κοράκη.

https://konstantinakoraki.wordpress.com/

https://www.goodreads.com/book/show/22377123