Μια κριτική προσέγγιση στο "Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία" - Ρόμπερτ Φίσερ, Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης, Εκδόσεις: opera, από τη Λύχνου Πέπη

Βιβλιοπαρουσίαση

Ένα παραμύθι-μυθιστόρημα για όλους όσοι κάποια στιγμή στη ζωή τους συνειδητοποιούν ότι έχουν φορτωθεί πολλές υποχρεώσεις ή ρόλους που τους κόβουν την ανάσα, σαν μια σκουριασμένη πανοπλία να τους βαραίνει τους ώμους.

Στην πορεία της ζωής μας είτε από φιλοδοξία είτε γιατί «έτσι», χωρίς να το καταλάβουμε, μας παρασύρει η καθημερινότητα και χάνουμε τον εαυτό μας, αυτό που πραγματικά είμαστε και που οδηγεί σε ισορροπία. Τότε φοράμε μια πανοπλία όμορφη και γυαλιστερή που μας προστατεύει από κακοτοπιές και χτυπήματα, μας «προφυλάσσει» αλλά και μας απομονώνει, μας αποξενώνει. «Κι από πότε έχεις να νιώσεις τη ζεστασιά ενός φιλιού, να μυρίσεις το άρωμα ενός λουλουδιού ή ν’ ακούσεις μια όμορφη μελωδία χωρίς να σ’ εμποδίζει η πανοπλία σου;».

Ο Ρ.Φίσερ με έναν απλό, παραμυθένιο λόγο με ιδιαίτερο χιούμορ, συμβολισμούς και αλληγορίες μας δείχνει ένα ένα τα βήματα, ώστε να απελευθερωθούμε από το βάρος του σιδερικού που μας περιορίζει, στενεύοντας τη σκέψη και παγώνοντας τα συναισθήματά μας. Η πορεία προς την Αλήθεια είναι μια μάχη, «είναι η μάχη του να μάθεις ν’ αγαπάς τον εαυτό σου» και τη δίνουμε μόνοι μας, «πρέπει να μείνει κανείς μόνος του, για να του πέσει η πανοπλία». Απαιτεί χρόνο και αυτοσυγκέντρωση, «κανείς δε μαθαίνει τρέχοντας. Πρέπει να σταθείς για να μάθεις». Δεν είναι καθόλου εύκολο να ξεχωρίσεις την αγάπη από την ανάγκη που στέκεται εμπόδιο και δε σε αφήνει να νιώσεις τα πραγματικά σου συναισθήματα για τους άλλους. Θέλει κόπο η αληθινή γνώση που θα σου δείξει ότι δε χρειάζεται να αποδείξεις αυτό που ήδη είσαι και ότι «η φιλοδοξία που πηγάζει από την καρδιά είναι αγνή. Κανέναν δεν ανταγωνίζεται και σε κανέναν κακό δεν κάνει. Και μάλιστα, όταν χρησιμεύει σε κάποιον, την ίδια στιγμή χρησιμεύει και σ’ άλλους».

Το παραμύθι -όπως όλα τα παραμύθια έχει «τους κακούς λύκους» που μας βγάζουν από το δρόμο μας- τους φόβους, τις αμφιβολίες αλλά και τη συμπόνοια, «η οποία αποδυναμώνει έναν άνθρωπο». Θέλει τόλμη για να παραδεχτούμε ότι εμείς είμαστε η αιτία και όχι το αποτέλεσμα αυτών που μας συμβαίνουν.

Ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί, που στις λίγες σελίδες του κρύβει πολλές αλήθειες, που θα μας ταλαιπωρήσει με σκέψεις, που θα μας κάνει να αναρωτηθούμε για τη δική μας ζωή, τις επιλογές μας, τη δική μας πανοπλία.

Ο συγγραφέας κλείνει το βιβλίο του με μια προτροπή ή πρόκληση ή την ελπίδα ότι αυτό θα αποτελέσει μια «ΑΡΧΗ».

«Ο ιππότης κοίταξε το βράχο που ορθωνόταν μπρος του, και μια τρομαχτική σκέψη πέρασε απ’ το νου του: ακόμα κι αυτός ο βράχος στον οποίο είχε κολλήσει για ν’ αντλήσει ζωή, του ήταν γνωστός. Μήπως η επιγραφή σήμαινε πως έπρεπε ν’ αφήσει τα χέρια του και να γκρεμιστεί στην άβυσσο του αγνώστου;».

Γράφει η Λύχνου Πέπη, φιλόλογος με μεταπτυχιακές σπουδές στην Σχολική Ψυχολογία, τις Μαθησιακές Δυσκολίες και τη Δημιουργική Γραφή.