ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

«Ναι κυρία, καλά τα λέει το παιδάκι της ιστορίας. Όλο αυτό κάνουν οι μεγάλοι, όλο ζητάνε από εμάς τα παιδιά… ουφ πια!!!», είπε μια μαθήτριά μου μια ωραία πρωία, καθώς διαβάζαμε απόσπασμα από κάποιο κείμενο όπου ο ήρωας «στόλιζε» τους γονείς του και μου ‘δωσε …δουλειά για το σπίτι. Δεν ήξερα τι να της απαντήσω! Να υποστηρίξω  τους γονείς που προσπαθούν να τα παρέχουν όλα στα παιδάκια τους μετά κόπων και βασάνων συχνά πυκνά ή να κοκκινίσω ανησυχητικά(όπως θυμάμαι έκανα) μπροστά στα ματάκια που μόνο αλήθειες λένε;

Ναι, ναι… καλά καταλάβατε απευθύνομαι σε όσους χαμογέλασαν μόλις, λίγο πικρά και πολύ μετανιωμένα. Σε όσους γονείς σε μια πιθανή  λίστα με ένα σωρό από «αντικειμενικά» λογικές απαιτήσεις θα τσέκαραν με μανία παντού ΝΑΙ. Η αλήθεια, αγαπητοί μου, είναι πως ο  χρόνος μπορεί να σε οδηγήσει σε μερική παραγραφή του παρελθόντος ή σε επιλεκτική διαγραφή του. Όποιος δεν έχει στα παιδικά του χρόνια αγανακτήσει με παρόμοιες απαιτήσεις από τους γονείς του ας σηκώσει το χέρι… μμμ… ουδείς! Προσωπικά μέχρι τα 10 μου πίστευα πως τις ώρες που έλειπαν οι γονείς μου εκπαιδεύονταν μαζί με άλλους γονείς σε κάποιο κρυφό από τα παιδιά σχολείο, ώστε να λένε τις ίδιες ατάκες και να έχουν τις ίδιες ακριβώς απαιτήσεις!

Τελικά μήπως το παρακάνουμε; Μήπως αρνούμαστε να δούμε πως απέναντί μας έχουμε απλά τρυφερές ψυχούλες που κάνουν με τεράστια επιτυχία κάτι που δε χρειάζεται καν να τους το ζητήσουμε… δίνουν απλόχερα αγάπη. Το πολύ πολύ σε μια πιο πολεμοχαρή στιγμή τους να σου βγάλουν και τη γλώσσα.

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ποιες είναι τελικά οι απαιτήσεις των ώριμων μεγάλων; Πόσο χειρότερη θα ήταν δηλαδή η ζωή τους χωρίς αυτές; Ας παραθέσω με παρρησία μερικές από αυτές με τον κίνδυνο κάποια πιτσιρίκια να μου βγάζουν ήδη τη γλώσσα!

Λίστα απαιτήσεων:

Όχι μούτρα και γκρινίτσες μετά από μια δύσκολη και κοπιαστική ημέρα στο γραφείο! Φυσικά!!! Ποτέ κανένας γονέας δεν άφησε το παιδί του να τον δει σε τέτοια κατάσταση, οπότε αυτό πως τολμάει να διεκδικεί την προσοχή του και τον χρόνο του με αυτόν τον τρόπο;

Να είναι άριστοι μαθητές. Εγώ δε θα υποστήριζα ποτέ το αντίθετο, αλλά είναι πραγματικά δική σας αυτή η σφοδρή επιθυμία να δείτε τα βλαστάρια σας μια μέρα στη ΝΑΣΑ ή απλώς η κοινωνία σας το έχει αφήσει κληρονομιά και βαρύ φορτίο από τότε που έκανε τα πρώτα του αδέξια βηματάκια; Πάντως ακόμη και αν το αγγελούδι σας δε φαίνεται να έχει τάση προς τη μάθηση μήπως να ψάχνατε να βρείτε τρόπους να του εμφυσήσετε εσείς την αγάπη για αυτή; Αναρωτιέμαι απλά…food for thought!!!

Να συγχωρούν ότι στραβό έχει συμβεί. Ε, συγγνώμη, ξέρετε η φάση ωρίμανσης αργεί. Μην περιμένετε άδικα να δεχτούν κάποια άδικη κατσάδα, κάποιο κακό διαζύγιο, μια βίαιη στιγμή ή απλά και μόνο τα νεύρα της ημέρας. Αγαπητοί μου, εσείς είστε οι ενήλικες. Δώστε τους χώρο να βιώσουν το θυμό κι έπειτα βρείτε θάρρος να τους εξηγήσετε γιατί πονάνε τόσο. Έπειτα κλείστε τα λόγια σε μια μεγάλη αγκαλιά και πασπαλίστε τη με την υπόσχεση πως όλα θα λυθούν…κάτι μου λέει πως κάποιος θα εισπράξει μια μεγάλη αγκαλιά! Ανταμείβεται βλέπετε η υπομονή σας  από τα παιδιά…

Να κάνουν ότι λέτε κι όχι ότι κάνετε. Μη γελάτε και δεν είναι αστείο ούτε πρόκειται για τυπογραφικό λάθος. Είμαστε δυστυχώς μπροστά σε μια μεγάλη αλήθεια. Περιμένουμε από τα παιδιά απλώς να πράττουν όσα τους μεταλαμπαδεύουμε έως την ενήλικη πια ζωή τους ξεχνώντας πως δεν είναι κωφάλαλα και τυφλά. Τα παιδιά μιμούνται αγαπητοί μου. Τυχαία δεν το είπανε πως λειτουργούν σαν σφουγγάρια. Κρατήστε, λοιπόν, την ψυχραιμία σας και δείτε το λάθος τους σαν ευκαιρία να τους ξαναδείξετε το σωστό με την πρώτη ευκαιρία μέσα από τις πράξεις και το λόγο σας.

Να μην είναι αχάριστα και να σέβονται τον αγώνα σας. Σας το λέω με απόλυτη σιγουριά πως ακόμη κι όταν δείχνουν το αντίθετο, απλά δοκιμάζουν τα όριά σας, μα πάντα ξέρουν πως όλα γίνονται για εκείνα, πάντα… Βλέπετε η αγάπη στα μάτια σας δεν μπορεί να κρυφτεί, η αγωνία σας για το δικό τους καλύτερο μέλλον επίσης ακόμη κι αν τα παραπάνω σας οδηγούν σε…μεγάλες  προσδοκίες!!!

Χαλαρώστε, λοιπόν, απολαύστε την αγάπη τους, γελάστε με τα λαθάκια τους, αναρωτηθείτε για τα παραπονάκια τους και μη ξεχνάτε πως αν θέλατε ένα καλοκουρδισμένο ρομπότ θα το αγοράζατε. Εσείς όμως τα δημιουργήσατε κι είστε αξιέπαινοι για αυτό! Καλή συνέχεια και καλή αντάμωση!

Γράμμα στους γονείς:

Η μαμά μου μού φωνάζει

Ο μπαμπάς μου μού γκρινιάζει 

Τιμωρίες όλο βάζει

Μα κανείς δε χαμπαριάζει!

Είμαι τόσο δα μικρούλης

Γκαφατζής και ατακτούλης

Δε σου λέω πως δε φταίω

Και καμιά φορά σου κλαίω

Σ’αγαπώ όμως πολύ

Γέλιο βγάζω στη στιγμή

Όταν πρώτος μου γελάσεις

Και τα λάθη μου ξεχάσεις.

                                    Γ.M.

Για το BOOK TOUR, Μελίνα Γαβρή.