Κρίση και ψέματα...

Αχ αυτοί οι μπόμπιρες! Σε ησυχία δεν αφήνουν το μυαλό μου, φίλοι μου… Προχθές, λοιπόν, επισκέφτηκα ένα κατάστημα και βρέθηκα μπροστά σε ένα περιστατικό που σχεδόν «άρπαξε» το χέρι μου και με κάθισε στην καρέκλα του γραφείου μου «αναγκάζοντάς» με να γράψω. Βλέπετε το περιστατικό διαδραματίζονταν στο διάδρομο με τα παιχνίδια. Όπως πιθανόν μαντέψατε ένας νεαρός κύριος είχε γαντζωθεί από ένα ράφι και όπως κάθε νεαρός κύριος που σέβεται τον εαυτό του, διεκδικούσε το παιχνίδι που του άρεσε με… κάθε τρόπο. Η σειρά αντιδράσεων από όσο θυμάμαι ήταν χτύπημα του ποδιού, φωνούλες, ξανά χτύπημα του ποδιού και τέλος τα μεγάλα όπλα, το κλάμα! Νομίζω πάντως τώρα που το ξανασκέφτομαι πως πάντα αυτή ήταν η σωστή σειρά διεκδίκησης. Όχι πως το ξέρω από προσωπική εμπειρία, όχι, μη σας μπαίνουν ιδέες, μια φίλη μου το έκανε… Τα κλάματα βροχή, το πάτωμα αν είχε φωνή θα φώναζε και κάπου εκεί ακούστηκε η μαμά να λέει: «Γιατί δεν με καταλαβαίνεις; Δεν μπορώ να στο αγοράσω! Δεν έχουμε λεφτά!», είπε και όλα πάγωσαν. Τέρμα το χτύπημα των ποδιών τέρμα και τα κλάματα. Μόνο ένα μεγάλο παράπονο που κάλυψε με μιας τα υγρά ματάκια του μικρούλη. «Όλο έτσι μου λες…», είπε και εγκατέλειψε το πολυπόθητο παιχνίδι στο ράφι του καταστήματος ανόρεκτα. Δεν ήξερα ποιο βλέμμα ήταν αυτό που τελικά με ώθησε τελικά να γράψω, αυτό του παιδιού ή της μαμάς του…

Δυστυχώς, αγαπητοί μου, η οικονομική κρίση έχει γίνει πια κομμάτι της ζωής μας και για όσο θα κρατήσει, θα στεκόμαστε συχνά πυκνά μπροστά στα παραπονεμένα τους ματάκια με την ελπίδα να μη ρωτήσουν κάτι περισσότερο. Μα αν το σκεφτείτε καλύτερα, τα παιδιά, όσο και να το επιθυμούμε κάποιες φορές, δε ζουν σε μια μαγική γυάλα. Εισπράττουν καθετί  που συμβαίνει  είτε ως προς τις αλλαγές που τυχόν να υπάρχουν στον τρόπο ζωής της οικογένειας είτε από οποιαδήποτε αλλαγή στη δική μας διάθεση. Μήπως όμως είναι προτιμότερο να μοιραστούμε μαζί τους αλήθειες; Μήπως τελικά αυτό το αφιλότιμο το ουσιαστικό που τόσο τάραξε και ταράζει τις ζωές μας με τα μόλις πέντε γράμματά του, μας φέρει ακόμη πιο κοντά στα βλαστάρια μας; Είναι ανώφελο, φίλοι μου να τους κρυφτούμε αφού μοιραζόμαστε την ίδια ζωή…

 Ας θυμηθούμε πως νιώθαμε εμείς όταν διαισθανόμασταν τυχόν αγωνίες των γονιών μας. Σίγουρα μεγαλύτερη απειλή από ότι όταν ξέραμε τι συνέβαινε. Η καθημερινότητα τρέχει και αντικειμενικές δυσκολίες δε σας προσφέρουν τη δυνατότητα πάντα να μπορείτε να φοράτε αυτή τη μάσκα που κρύβει τις πληγές και τα άγχη και σίγουρα είναι το πρώτο δώρο που κάνατε στον εαυτό σας όταν ήρθε στη ζωή σας το αγγελούδι σας, αλλά επιτρέψτε στα παιδιά να σας αγκαλιάσουν. Δεν εννοώ αυτό που σας προβληματίζει, αλλά εσάς! Καμιά φορά και οι σούπερ ήρωες χάνουν για κάποιο λόγο τις δυνάμεις τους, μα να θυμάστε πως πάντα τις ξαναβρίσκουν. Αυτό ακριβώς εξηγήστε στα παιδιά! Το μόνο σίγουρο είναι πως θα τους κάνετε να νιώσουν τουλάχιστον ξεχωριστοί που τους εμπιστεύεστε! Μπορείτε να τους εξηγήσετε ανάλογα με την ηλικία τους, γιατί άλλαξαν οι συνήθειές σας και γιατί καμιά φορά σας βλέπουν ή σας νιώθουν ανήσυχους.

 Αν γίνει σωστά δε θα νιώσουν πως αυτά έχουν την ευθύνη να λύσουν το πρόβλημα, αντιθέτως θα μπορείτε να θέτετε στόχους και γιατί όχι να τους μιλήσετε για την αξία της αποταμίευσης. Υπάρχουν καταπληκτικές ιδέες για αυτοσχέδιους κουμπαράδες…!!

Χαθείτε στην αγκαλιά τους, μοιραστείτε τις σκέψεις σας μαζί τους με μια γενναία δόση αισιοδοξίας για το μέλλον, επιτρέψτε τους να κάνουν όνειρα έστω και μακροπρόθεσμα και να σας έχουν συνοδοιπόρους σε αυτά και ας αλλάξουμε τον τίτλο σε κρίση και αλήθειες αφού «έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…».

Καλή αντάμωση…

Επίθεση στην κρίση

Κρίση εδώ, κρίση εκεί, κρίση παραπέρα

Και το μυαλό μου έγινε σαν τρύπια κουνουπιέρα.

Είμαι μικρός πολύ και δεν καταλαβαίνω

Γιατί δεν την βάζουνε μέσα σε κάποιο τρένο;

Να φύγει μακριά ήσυχο να μ’ αφήσει

Και την καρδούλα της μαμάς ποτέ να μη ραγίσει.

Με μια μου όμως αγκαλιά

Τα πέντε της τα γράμματα θα πάρω μακριά.

Τα μάτια των γονιών μου θα φέγγουνε ξανά

Γιατί αυτής της κρίσης λίγα είναι τα ψωμιά.

                                                             Γ.M.

Για το BOOK TOUR, Μελίνα Γαβρή.