«Κρατήσου…»

Ελικόπτερο λένε οι Αμερικάνοι ψυχολόγοι κι όλων το μυαλό πηγαίνει στο γνωστό αεροσκάφος μα μη βιάζεστε, αγαπημένοι μου… είπα ψυχολόγοι όχι μηχανικοί. Ναι ναι καλά το ψυλλιαστήκατε ορισμένοι, σε ανθρώπους αναφέρονται. «Μα τι σόι άνθρωποι είναι και γιατί τους αποκαλούν έτσι;», θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος. Πρόκειται για αυτούς τους γυπαετούς όπως λέω η ελληνίδα κι όχι ψυχολόγος, που μετράνε μέχρι και τις ανάσες του παιδιού τους κι να τύχει και δεν είναι σωστός ο αριθμός πέφτει παρατήρηση!

Κι όμως, αγαπημένοι μου, κάποιοι από εμάς έχουν μπερδέψει το ρόλο του γονέα με αυτόν του ελεγκτή. Κανένας δε λέει πως ότι κάνει ένας γονέας δεν έχει σαν βάση του το ενδιαφέρον και την αγάπη για το παιδί, αλλά αυτά τα ίδια στοιχεία είναι τα ίδια που δεν του επιτρέπουν να αντιληφθεί την υπερβολή στη συμπεριφορά του  μα ακόμη και αν την αντιληφθεί δεν μπορεί να την αποχωριστεί.

Πόσες φορές δεν βρεθήκατε να είστε μάρτυρες σε καταστάσεις όπου κάποιος μικρός μπόμπιρας δεν πρόλαβε να σας πει ούτε το όνομά του γιατί μια γλυκύτατη κατά τα άλλα μανούλα θεώρησε σωστό να απαντήσει εκείνη για λογαριασμό του παιδιού της; Είναι εκείνες οι αμήχανες στιγμές που λες δεν μπορεί τυχαίο θα ήταν και δοκιμάζεις να ξαναρωτήσεις κάτι και ναι καλά το φανταστήκατε  ακούστηκε η φωνή της μανούλας για λογαριασμό του κατά τη γνώμη της άλαλου παιδιού της.

Αμ το άλλο που δεν προλαβαίνει το βλαστάρι σας να απλώσει τα χεράκια του στο μπουφάν του και του έχετε περάσει ήδη το ένα μανίκι! «Μα είναι μικρός, δεν μπορεί », λέει μια μανούλα… Και δε θα μεγαλώσει ποτέ… λένε τα προγνωστικά. Δε χρειάζεται, αγαπημένοι μου, να συμπεριφέρεστε στα παιδιά σας σα να είναι άρρωστα ή κινητικά και πνευματικά ανάπηρα. Όταν πια βρίσκονται σε ηλικία που θα μπορούν να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες τους επιτρέψτε τους να το κάνουν και νιώστε περήφανοι για αυτά κάθε φορά που κάνουν κάτι σωστότερα από την προηγούμενη.

Επίσης δεν είναι λίγες οι φορές που γονείς επιβάλλουν τα δικά τους γούστα στη μουσική, στις ταινίες, στα βιβλία είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα προσπαθώντας να πείσουν τόσο το παιδάκι τους όσο και τους γύρω τους για την ευτυχία που διακατέχει το βλαστάρι τους κάθε φορά που ασχολείται με κάτι που αυτοί στην πραγματικότητα αγαπούν. Δεν υπάρχει πιο δυστυχισμένος άνθρωπος από κάποιον που ζει τη ζωή του άλλου. Με μαθηματική ακρίβεια το αποτέλεσμα μιας τέτοιας τακτικής θα είναι ενήλικες χωρίς αυτοπεποίθηση, με περιορισμένη αυτοεκτίμηση και πιστέψτε με χωρίς καμία επαφή με τον εσωτερικό τους κόσμο για τον απλούστατο λόγο ότι δε θα γνωρίζουν πια τα μέσα τους.

Τέλος αναρωτηθήκατε πως θα νιώθατε εσείς αν κάποιος άλλος έπαιρνε μονίμως τις αποφάσεις είτε σημαντικές για τη ζωή σας είτε λιγότερο κι εσείς γινόσασταν κάθε φορά παρατηρητής της κατάστασης; Ας αφήσουμε τον δρόμο προς την ελευθερία τους «φωτισμένο» με την αγάπη μας και ας παρακολουθούμε τα βήματά τους ακόμη κι αν κάποιες φορές σκοντάφτουν!

Και σκεφτείτε, αγαπημένοι μου, ποιο είναι τελικά χειρότερο μια ζωή με λάθη ή μια ζωή που δεν έζησες;

Καλή αντάμωση!

«Μπορώ»

Ένας τραβάει από δω

και άλλος από κει,

σε λίγο θα μου πούνε

πως είμαι και μικρή.

Τον ουρανό τους έταξα,

 μόνη μου να πετάξω,

μα αυτοί λένε ανησυχούν

ποιον δρόμο θα χαράξω.

Μπορώ σου λέω καλέ μαμά

τα πάντα να τα κάνω

μόνο με την αγάπη σας

 τον στόχο θα τον φτάνω.

                                    Γ.Μ.

Για το BOOK TOUR, Γαβρή Μελίνα.