Κάθε χρόνο και… χειρότερα

Εντάξει το ξέρω πως δεν πρόκειται για κανένα αισιόδοξο τίτλο, αλλά μήπως τελικά δεν αρμενίζουμε στραβά μα στραβός είναι ο γυαλός; Και τώρα, αγαπημένοι μου, ας βάλουμε τις σωστές λέξεις στη σωστή θέση. Όπου στραβό αρμένισμα ας βάλουμε τους μικρούς μας μπόμπιρες κι όπου γυαλό, ναι ναι καλά μαντέψατε, βάλτε γονείς.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Το πιο εύκολο είναι να στήσουμε ένα μικρό ανθρωπάκι απέναντί μας και να το κατακεραυνώσουμε με δήθεν παρατηρήσεις και νουθεσίες με βαρύγδουπες εκφράσεις και λόγια που απλώς θα αποτελέσουν την κρυψώνα μας. Όμως ως γνωστόν ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται! Και σίγουρα δεν αξίζει σε κανένα παιδί να μεγαλώνει με κανέναν από τους παραπάνω χαρακτήρες.

Αν πιάσουμε την ιστορία από το τέλος θα έχουμε μπροστά μας ένα κακομαθημένο, που ταλαιπωρεί τους γύρω του και φυσικά όλοι έχουμε κάνει τα πάντα αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Ας πάρουμε όμως τώρα την ιστορία από την αρχή. Κανένα παιδί δεν γεννιέται με γραμμένο στο DNA του τον κώδικα συμπεριφοράς. Κανένα «ζωηρό» παιδί δεν αποφάσισε από την κοιλιά της μάνας του να γίνει ενοχλητικό έτσι για να κάνει τη διαφορά. Τα όρια, αγαπημένοι μου, δεν υπάρχουν απριόρι στα βλαστάρια μας, αλλά σίγουρα πρέπει και οφείλουμε να τα βάζουμε από πολύ μικρή ηλικία, ώστε να αντιλαμβάνονται ποιες συμπεριφορές είναι κοινωνικά αποδεκτές και ποιες θα τους οδηγήσουν σε παραβατικότητα και μοιραία σε κοινωνικό αποκλεισμό λίγα χρόνια μετά, όταν θα είναι τόσο δύσκολο να υποφέρει την επιθετική τους στάση κανείς.

Και σίγουρα δεν είναι καλή τακτική να φορτώσουμε τη δική μας έλλειψη χρόνου και τα δικά μας άσχημα βιώματα στην πλάτη τους ή ακόμη να επιρρίψουμε ευθύνες στο σχολείο, στους συντρόφους αργότερα και στην κοινωνία τη σκληρή. Δεν είναι τυχαίο, αγαπημένοι μου, που τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότερα παιδάκια μικρής ηλικίας απασχολούν τα σχολικά συμβούλια, τα  κέντρα συμβουλευτικής και φυσικά όποιον βρεθεί μελλοντικά στον δρόμο τους. Είναι πολλοί οι ενήλικες που θεωρούν πως δεν θα έπρεπε να «φορτώσουν» με όρια και πειθαρχία τα παιδιά τους, αλλά οι λόγοι που το κάνουν δεν είναι παρά να καλύψουν την απουσία τους. Εμείς έχουμε πρωτίστως την ευθύνη να τους ενισχύουμε την ενσυναίσθηση, να τους καλλιεργήσουμε τη βαθιά ανάγκη να λειτουργούν με αγάπη και υποστήριξη γύρω τους και κυρίως να μάθουν να ζητούν βοήθεια κι όχι να αναγκάζουν άλλους να ζητούν εξαιτίας της ανάρμοστης συμπεριφοράς τους.

Ας γίνουμε η πυξίδα τους κι ας σταματήσουμε επιτέλους αυτό το τάισμα των ενοχών μας. Δεν είμαστε τέλειοι, ποτέ δεν θα είμαστε, αλλά μπορούμε να τους οδηγούμε σε υπέροχα μονοπάτια κι όχι σε μοναχικούς δρόμους…

Και μην ξεχνάτε πως όταν χτίζεις κάτι σε γερά θεμέλια δεν θα έχεις ποτέ την αγωνία μην πέσει και σίγουρα δεν θα αφήνατε το αγγελούδι σας να ζει σε ετοιμόρροπο σπίτι…

Καλή αντάμωση!

Είμαι ζωηρός;

Όλοι με λένε ζωηρούλη,

πονηρό και αταχτούλη.

Μα εγώ θα σας το πω,

το μεγάλο μυστικό.

Μόνος μου πολύ πώς νιώθω,

όλο στο μυαλό μου κλώθω!

Ο μπαμπάς μου όλο λείπει για δουλειές

 και όλο μου λείπει.

 Η μαμά μου όλο κλαίει,

παραμύθια δεν μου λέει.

Η γιαγιά και ο παππούς,

τα χατήρια δεν χαλάνε

 κι όπου θέλω με γυρνάνε.

Με ταΐζουνε πολύ,

 ζάχαρη κι όχι φαί.

Μα εγώ θέλω συντροφιά,

παρεούλα και χαρά.

Να με πάρεις αγκαλιά,

να μου δίνεις δυο φιλιά

 κι εγώ θα είμαι τρυφερός,

κύριος ευγενικός!

Τα όριά μου να μου μάθεις,

την ψυχή μου εσύ την πλάθεις!

                                          Γ.Μ.

Για το BOOK TOUR, Γαβρή Μελίνα.

Πηγή εικόνας: Διαδίκτυο