«Κατερινούλα vs νεογέννητο»

«Και πως θα βγει από εκεί το μωλάκι, θα ανοίτσει το παράθυρο; Γιατί ζε μου μιλάει;  Είναι κακό νινί. Σήκωσε τη μπούζα σου, μαμά, να ζούμε το μωλό». Θα μπορούσαν να αποτελούν ερωτήματα και τοποθετήσεις κάποιου ήρωα ενός παραμυθιού. Βλέπεις ήταν βουτηγμένα στα νερά του σουρεαλισμού.( Και ποια λόγια παιδιού δεν είναι;) Αξέχαστες ατάκες δια στόματος ενός μπόμπιρα που σήμερα άνετα θα έπαιρνε το βραβείο της καλύτερης αδερφής… Τότε βέβαια δε θα μπορούσε να πει κανείς το ίδιο…

Πού την έχανες πού την έβρισκες πάνω από την κούνια του νεογέννητου μωρού. Και ένα περίεργο πράγμα, αγαπημένοι μου, κάθε φορά που βρίσκονταν στον ίδιο χώρο το μωρό έκλαιγε απαρηγόρητο! Τυχαίο; Δε νομίζω…

Δε θα ξεχάσω μια μέρα που της είπε η μαμά της να πάει να δει αν ξύπνησε το μωράκι. Έτρεξε τάχα με χαρά να αναγγείλει τα νέα. Φυσικά το μωρό ξεκίνησε να κλαίει και η μικρή μπομπιρούλα απορημένη κούνησε αγανακτισμένη τα χεράκια της σαν να μην καταλάβαινε τι είχε συμβεί! Βέβαια την πρόδωσαν τα δοντάκια της που για μέρες κοσμούσαν το τρυφερό χεράκι του νεογνού.

Μια άλλη φορά πάλι  μες στη γαλήνη της νύχτας ένα κλάμα έμελλε να ταράξει τα νερά της οικογένειας! Ανασήκωσε τα μεγάλα της στρόγγυλα, γαλανά ματάκια και ποιος είδε την Κατερίνα και δεν τη φοβήθηκε… Το τι «έσουρε» της αδερφής της (στη δική της πάντα άγνωστη διάλεκτο) δεν περιγράφεται…

Τι κι αν δάγκωνε κρυφά, τι κι αν τρύπωνε κι αυτή στην κούνια του μωρού, τι κι αν παρίστανε και πάλι το βρεφάκι... Ήταν, είναι και θα είναι πάντα η μεγάλη αδερφή, που θα προστατεύει και θα συμβουλεύει τη μικρή της πριγκίπισσα. Κι όλη η ζήλια θα δίνει τη θέση της στην αληθινή αγάπη, αρκεί να καταλάβει πως δε θα χάσει ούτε ρανίδα από την αγάπη της μαμάς και του μπαμπά. Κι εκεί, αγαπημένοι μου, καλείστε ως είθισται να παίξετε άλλοτε το ρόλο ισορροπιστή κι άλλοτε του πυροσβέστη…

Αρχικά καλό θα ήταν να μπούμε για λίγο στη θέση του πρωτότοκου παιδιού. Πώς θα σας φαίνονταν αν έρχονταν μια ωραία ημέρα ο σύντροφός σας και σας ανακοίνωνε πως νιώθει τόσο ευτυχισμένος για τη σχέση που έχετε που σκέφτεται να αποκτήσει και μάλιστα να φέρει και στο σπίτι σας μια νέα σύντροφο. Εντάξει, σταματήστε να του πετάτε διάφορα αντικείμενα… ένα δυνητικό ερώτημα ήταν! Ε, λοιπόν, κάπως έτσι νιώθουν και τα βλαστάρια σας για τον ερχομό ενός νέου μέλους στην οικογένεια.

Φροντίστε, λοιπόν, να του δώσετε να καταλάβει πως δεν μπορεί κανείς και τίποτα να κλέψει την αγάπη που του έχετε. Πως το νέο μωράκι που θα έρθει δεν είναι εισβολέας στη ζωή του, αλλά θα συμπληρώσει την όμορφή σας οικογένεια. Εξηγήστε του ειλικρινώς πως ίσως σας δει λίγο κουρασμένους, αλλά αυτό διαβεβαιώστε τους πως συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή το μωράκι δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί και θα χρειαστεί τη βοήθειά σας. Μπορείτε να του ζητάτε που και που και τη βοήθειά του όταν με το καλό γεννηθεί το μωράκι, δείχνοντάς του και την αξία να είναι ο μεγάλος ή η μεγάλη αδερφή,  πάντα όμως με μέτρο. Δε χρειάζεται να επωμιστεί με ευθύνες που δεν του αναλογούν!!!

Και γιατί όχι! Μετατρέψτε το σπίτι σε κινηματογράφο, πάρτε το αγγελούδι σας αγκαλίτσα και θυμίστε του πόσο ευτυχισμένους σας είχε κάνει ο δικός του ερχομός παρακολουθώντας  στιγμές από τον ερχομό του στο σπίτι, τα πρώτα του γενέθλια και τη συγκίνησή σας όταν έκανε τα πρώτα του βήματα…

Μπορεί να μην έχετε τον ελεύθερο χρόνο που είχατε πριν, αλλά να θυμάστε αγαπημένοι μου, ο ποιοτικός χρόνος είναι αυτός που οφείλουμε να δίνουμε κι όχι απαραίτητα ο πολύς. Βάλτε για ύπνο το βρεφάκι και «ξεπορτίστε» στο δωμάτιο του πρωτότοκου παιδιού. Θα ξετρελαθεί με την ιδέα πως του αφιερώνετε χρόνο για να τα πείτε όπως παλιά… Ακούστε τις ευφάνταστες ιστορίες που θα σας διηγείται κι αν ακούσετε και κανένα παραπονάκι ακουμπήστε με τρυφερότητα το βλέμμα σας πάνω του και δείξτε του πως πάντα θα είστε εκεί… 

Η αγάπη και η ζήλια, αγαπημένοι μου, είναι σαν το φως με το σκοτάδι… Πάντα πρέπει να κάνει σκοτάδι για να γίνει μετά φως… Καλή αντάμωση!

«Της ζήλιας τα καμώματα»

Μα τη σοκολάτα μου ‘ρχεται να σκάσω

μια και καλή το μυαλό μου θα το χάσω.

Θα μου φέρουν λέει αδερφάκι.

Θα’ ναι και καλό παιδάκι.

Τώρα τρέχω και δε φθάνω

Απ’ τη ζήλια θα πεθάνω.

Κάτι πρέπει να σκεφτώ,

να ξεμπερδεύω μ’αυτό μου το μικρό

Πω πω πω τι συμφορά!

Θα μου τρώει τα γλυκά, πίτσες και ζαχαρωτά.

Και τα χάδια της μαμάς,

θα μοιράζονται σε μας.

Μα για μια στιγμή εγώ είμαι πια μεγάλη

δεν πρέπει να ζηλεύω και να μια μέσα σε μαύρο χάλι.

Ε, λοιπόν αυτό ήταν, τη ρώτα μου θα αλλάξω

και απ’ τη ζήλια μου τώρα θα μαπαλλάξω.

Τη μαμά θα βοηθάω,

το μωράκι θα αγαπάω.

Δεν είναι και σωστό

τη ζήλια μου να βάλω πάνω από αυτό.

Συγχωρήστε με λιγάκι

είναι που είμαι κι εγώ τόσο δα μικρό παιδάκι.

Δεν έμαθα βλέπετε ακόμη να μοιράζομαι

και μαυτά τα συναισθήματα πολύ πολύ κουράζομαι.

Μα μια μέρα όμως υπόσχεση σας δίνω

όλα μου τα παιχνίδια θα μπορώ να του τα δίνω.

Θα τον προστατεύω, θα ‘μαι η μεγάλη αδερφή

και πάντα από το χεράκι θα τον κρατάω με στοργή.

Βλέπετε είναι ο μικρός μου αδερφός

Κι είναι για μένα πολύ σημαντικός…

                                                                      Γ.Μ.

Υ.Γ.: Αφιερωμένο στην ανιψιά μου, την Κατερίνα…

Πηγή εικόνας: https://nomefiocom.blogspot.gr/2013/06/artista-kathy-fincher.html