Κάποιον Οκτώβρη, δεν με πίστεψες
«Γιασεμιά» Λάδι σε ξύλο
Σπύρος Τρούσας
Ήσυχες ώρες,
σ’ αυτή την πλατεία που αντηχεί η ζωή
κοιτάζεις, άδεια μάτια,
χωρίς απαίτηση να διακρίνεις
κάτι οικείο στον ορίζοντα.
Ξέρεις όμως καλά,
το νερό, αποκτά άλλο νόημα, όταν διψάς.
Με ευπρεπείς τρόπους, περνά ο άνεμος
από τα σπασμένα παράθυρα,
όταν, ο χρόνος ψιθυρίζει με συγγενική ενοχή,
στη σκουριά, πρόθυμος,
να συμμετάσχει στην ελεύθερη διάβρωση
μ’ αυτή την απόλυτη οικειότητα
που ονομάζεται,
στην κόψη του καιρού, Αγάπη.
Μάτια, κεντημένα με στάχτες,
μελαγχολικές σκιές,
στη βραδινή μοναξιά
κάθε αναπνοή, μια μαχαιριά.
Σκεπάζει η σιωπή, τον πόνο
και τα γυάλινα βλέμματα.
Χειμωνιάτικο φανάρι το φεγγάρι στη θάλασσα
κι ας είναι Αύγουστος,
την ώρα που το φως φλερτάρει
με τις ψεύτικες ανεμώνες στο παράθυρο
και λικνίζονται οι φλόγες στα κεριά,
ξορκίζεις αυτά που φοβάσαι, σε ένα φιλί.
Μα πώς γίνεται…
ονειρεύεσαι ακόμη, ταξίδια, μακρινά πέλαγα,
έχεις ξεχάσει τη γεύση της αλμύρας,
την αφή της θάλασσας στα μάτια,
την ασυγχώρητη πληγή.
Τώρα, τα φλογισμένα σύννεφα πάλιωσαν
και πέρασαν.
Μένεις ατάραχος,
καθηλωμένος στη γνώση του τίποτα
κι ας φέγγει ο κόσμος γιασεμιά.
Άλλη μια νύχτα, σαλπάροντας στην ουτοπία,
ζητάς μια ευκαιρία, να ξεφύγεις
απ’ την παγίδα της καρδιάς.
Ανείπωτοι φόβοι στην τρικυμία του νου,
μεθυσμένη η ψυχή,
στη ρότα της Ανατολής σβήνεις στιγμές
φοινικιές, κέδρα, έρημος…
Αύριο…
Σ’ ένα τελετουργικό χορό
με καινούρια αισθήματα
ένα δάκρυ, παγωμένο ενθύμιο
στον ραγισμένο καθρέφτη.
Κρυφογελάς με νόημα στην αθωότητα
και στην αφέλεια του έρωτα
χωρίς να ανταλλάσσονται λέξεις.
Τα ξένα σώματα,
πώς γίνονται ένα
όταν,
ο χρόνος ψιθυρίζει με συγγενική ενοχή.
«Δεν έχω λόγια…
Μόνο κυκλάμινα», ψιθύρισες,
Ένα σύννεφο θαλασσοπούλια,
πέταξαν μακριά, κάποιον Οκτώβρη
δεν με πίστεψες.
Μα, ο κόσμος φέγγει ακόμη γιασεμιά.
Για το BOOK TOUR, Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου).
Αύριο … εν ονόματι της Αγάπης
Ταξιδεύοντας, Κρήτη… Αύγουστος 2015
ΖΗΤΗΣΤΕ ΤΟ
ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ
Η κοινωνία ποτέ δεν τους χωράει όλους, γι' αυτό έχει δημιουργήσει το περιθώριο, για να στέλνει κάποιους εκεί. Όμως, τυχαίνει καμιά φορά κι αυτό το περιθώριο σημαίνει ό,τι και η κορνίζα στις φωτογραφίες των αγαπημένων μας. Συμβαίνει, επειδή η φύση της αγάπης μπορεί να κρύβεται οπουδήποτε, ακόμη κι εκεί.
Τη δεκαετία του εβδομήντα, η Χαριγένεια, έρχεται από το πουθενά κι από το περιθώριο και εγκαθίσταται με τη μητέρα και τα δυο της παιδιά στην Κρήτη. Την παρουσία της στη γειτονιά αντιλαμβάνονται πρώτα δυο μάτια καθαρά, της μικρής Ζωής. Μέσα από το βλέμμα και την αισθητική του παιδιού, έτσι όπως μεγαλώνει και εξελίσσεται στο χρόνο, καταγράφεται η διαδρομή της ζωής αυτής της γυναίκας και των ανθρώπων που συναναστρέφεται σε κωμικοτραγικές ή και ακραία τραγικές καταστάσεις.
Η Χαριγένεια θα ζήσει τα πάντα, από ένα "αθώο" χαστούκι μέχρι τη βαριά σωματική βία, αλλά και τον έρωτα. Με αντάλλαγμα τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής της και με όρκο σιωπής, (στη διάρκεια της χούντας) θα ανταποκριθεί σε μια απρόσμενη πρόταση. Το τίμημα ακριβό. Ένα μενταγιόν, τα όνειρα και το τυχαίο θα καθορίσουν τη σχέση ανάμεσα στη Ζωή και στη Χαριγένεια στα σαράντα χρόνια που θα ακολουθήσουν μετά τον Ιούλιο του 1974.
Όταν θέλει η ζωή να σε λυτρώσει, σου ανοίγει την πόρτα σε έναν καινούριο παράδεισο, εκεί που το αχ του έρωντα ξοδεύεται στη μνήμη του νερού, για να κυλάει ο Αχέροντας με τον καιρό της αγάπης, όταν το τέλος έρχεται απλά και ανώδυνα προοικονομημένο από τη φύση.
Ένα αξιόλογο βιβλίο γεμάτο αισθήματα και εικόνες ζωντανές, σαν πίνακες ζωγραφικής. Σε ταξιδεύει, σε μαγεύει, σου αποκαλύπτει βαθιά κρυμμένες πτυχές της ψυχής.
Αλκυόνη Παπαδάκη
Αποκτήστε το άμεσα:
www.captainbook.gr/book/217997/mia-koursa-gia-ti-charigeneia
Μ' ένα βλέμμα κι ένα φιλί!
Βραχεία λίστα
Κρατικών Βραβείων Κύπρου
Κατηγορία: Λογοτεχνία για μεγάλα παιδιά και εφήβους
.jpg)
ΜΕ ΤΡΟΧΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΗΛΙΟ
Δυο χέρια πλέκουν την αγάπη
