«Καλομαθημένα ή μήπως όχι;»

«Ουρλιάζει συνεχώς, όποτε κάτι δεν του αρέσει κι όπου βρεθούμε χωρίς να τον ενδιαφέρει που μας κοιτάζουν οι γύρω μας ενοχλημένοι.»

«Δεν είναι ποτέ ευχαριστημένα κι ας κάνουμε τα πάντα για αυτά.»

«Δεν έχει μάθει να μοιράζεται.»

«Πρέπει να της «τάξω» κάτι για να ηρεμήσει.»

«Δεν βοηθάει σε οποιαδήποτε δουλειά του σπιτιού.»

«Δεν υπάρχει το όχι για εκείνον.»

«Θέλει να επιβάλλεται στις παρέες της.»

«Πρέπει όλα τα βλέμματα να είναι στραμμένα πάνω της.»

«Εγώ μιλάω, εγώ τα ακούω.»

«Καταφέρνει και χειραγωγεί τους πάντες.»

Αναστεναγμούς ακούω… Ποιος γονέας δεν έχει πει έστω τις μισές από τις παραπάνω προτάσεις, αγαπημένοι μου στα βλαστάρια του; Μα τελικά μήπως πρέπει να κατανοήσουμε γιατί αναγκαζόμαστε να εκφραζόμαστε έτσι ή απλά θα θεωρήσουμε αυτές τις ατάκες δεδομένες στη ζωή μας; Κάτι μου λέει πως αν το κάνουμε αυτό θα έχουμε συμφιλιωθεί με την ιδέα να «καλομαθαίνουμε (;)» τους μικρούς μας μπόμπιρες!

Ας τα πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή... Αρκετοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως η προσωπικότητα του ανθρώπου δεν καθορίζεται αποκλειστικά και μόνο από το DNA του, αλλά και από το περιβάλλον. (Είμαι μία από αυτούς) Ο πρωτογενής, λοιπόν, τομέας κοινωνικοποίησης είναι η οικογένεια. Αν, λοιπόν, αγαπημένοι μου, σε κάθε μη αποδεκτή κοινωνικά συμπεριφορά του παιδιού μας, η απάντησή μας είναι πως έτσι είναι ο χαρακτήρας του ή έτσι εκφράζεται ή δεν μπορώ να το ακούω να ουρλιάζει και του κάνω τα χατίρια, έχετε χάσει σίγουρα πρωτίστως εσείς την έννοια των ορίων και μετά οι μικροί σας άγγελοι.

Δεν ζούμε, αγαπημένοι μου, στη ζούγκλα. Άρα αυτό που διέπει τη ζωή μας είναι τα όρια και οι συνέπειες των συμπεριφορών μας. Πολλές φορές αρνούμαστε να δούμε πως κάτι δεν πάει καλά με τη συμπεριφορά του παιδιού μας  ή αδυνατούμε να την αλλάξουμε κι ενισχύουμε με αυτόν τον τρόπο τον εγωκεντρισμό του και την αίσθηση πως ο κόσμος τους ανήκει και πρέπει όλοι να συντάσσονται στα θέλω τους. Καλό θα ήταν, λοιπόν, να τίθενται από νωρίς τα όρια. Μη θεωρούμε τις εγωιστικές συμπεριφορές χαριτωμένες λόγω του νεαρού της ηλικίας. Κάποτε θα μεγαλώσουν και μαζί τους και ο εγωισμός!

Επιπλέον μην είστε ανεκτικοί στο να μιλάνε άσχημα τα παιδιά είτε δημόσια, είτε σε εσάς. Οι λέξεις «ευχαριστώ», «παρακαλώ» και συγγνώμη θα ήταν υπέροχο δια της μίμησης να καταφέρουμε να τις ενσωματώσουμε στο λεξιλόγιό τους.

Ακόμη κάτι που συχνά γιγαντώνει την τάση των παιδιών να θεωρούν πως όλα τους ανήκουν είναι η υπερβολική προσφορά υλικών από μέρους των ενηλίκων. Δεν έπαθε ποτέ κάτι κανένα παιδί επειδή δεν είχε 15 κούκλες ή 25 ηλεκτρονικά παιχνίδια. «Παν μέτρον άριστον», αγαπημένοι μου. Ας μην «εξαγοράζουμε» τον «ποιοτικό» χρόνο με τα υλικά. Τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς. Πολλές φορές από τον εγωισμό τους «ανταλλάσουν» τους γονείς με τα υλικά προκειμένου να μη φανεί ο πόνος τους λόγω της έλλειψης και του θυμού που νιώθουν. Εξάλλου θυμηθείτε τη χαρά που νιώθαμε όταν ήμασταν εμείς παιδιά όταν παίρναμε ένα δώρο μετά από καιρό! Τώρα πια δεν προλαβαίνουν να το νιώσουν αυτό εξαιτίας του βομβαρδισμού υλικών.

Δείξτε του, αγαπημένοι μου, πως μπορεί να είναι το κέντρο του κόσμου σας με έναν υγιή πάντα τρόπο, αλλά όχι απαραίτητα και για όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Είναι πολύτιμο να αρχίσουν να ενδιαφέρονται και για το πώς μπορεί να νιώθουν και οι γύρω τους κι όχι μόνο το είδωλό τους. Επίσης η προσφορά με τη μορφή ακόμη και εθελοντικής εργασίας σε λίγο μεγαλύτερες ηλικίες θα αποτελέσει σίγουρα σπουδαία εμπειρία.

Τέλος επιτρέψτε τα να μεγαλώσουν! Υιοθετώντας έναν υπερπροστατευτικό μοντέλο συμπεριφοράς που τείνει στην υπερβολή «πείθει» από νωρίς το παιδί πως πάντα θα χρειάζεται προστάτες και γιατί όχι και «υπηρέτες»! Κάντε τα από νωρίς να νιώσουν υπεύθυνα και έτοιμα να αντιμετωπίσουν τα λάθη τους.

Και μην ξεχνάτε, αγαπημένοι μου, μη δανείζετε εγωισμό, για να πληρωθούν τυχών ενοχές, απλά δείξτε τον δρόμο και ας είναι κακοτράχαλος κάπου θα οδηγήσει και σίγουρα όχι σε αδιέξοδο, γιατί θα έχετε προσπαθήσει!

Καλή αντάμωση!

«Μαμά σε απόγνωση»

Το ένα του ξυνίζει,

 το άλλο του βρομάει

κι εγώ απλά κοιτάζω

 να δω που θα το πάει.

Ο κόσμος μας κοιτάει

και όλο και μορφάζει,

 ποιος ξέρει με το νου του

 τι ο καθένας βάζει.

Μήπως σκέφτονται κι αυτοί

 πως δεν τα καταφέρνω,

 πως τα χατίρια κάνοντας

στα όρια με φέρνω;

Αλλάζω  τη ρότα μου, λοιπόν,

και όρια θα μάθουν

 κι όλα τα ναι που ήξεραν

σύντομα θα ξεμάθουν.

Τις λέξεις τις πολύτιμες, ευχαριστώ, παρακαλώ,

καιρός πια είναι να πούνε,

εκτός κι αν στη ζούγκλα αρχηγοί

θέλουνε να ζούνε.

                                                                  Γ.Μ.

Για το BOOK TOUR, Μελίνα Γαβρή.

Πηγή εικόνας: Διαδίκτυο