Ικέτες της Αγάπης στο έλεος της αιωνιότητας

• Θυμάμαι,

  σε θυμάμαι αόριστα μελαγχολικό

  είχες στα μάτια την κυριακάτικη θλίψη των άστρων

  σε θυμάμαι να κλαις, μεσάνυχτα

  θαρρείς και ήσουν ήδη λησμονημένος.

  Κάτω από τα πέπλα της νύχτας η πόλη άδεια

  δίχως εσένα

  κι όμως είναι στιγμές που ακόμα πιστεύω

  πως για σένα ζω εδώ, στη σιωπή,

  εκείνη που πληγώνουν οι πρωινές ηλιοδαχτυλιές

  όταν μπαίνουν από τις διάφανες κουρτίνες

  εκείνες που ρίχνουν ανελέητα φως στις ρυτίδες

  και στα παράπονα που στρίμωξε ο χρόνος κάτω απ' τα βλέφαρα.

  Θυμάμαι,

  το σημάδι στο μάγουλο

  ώρες δειλινού ευχόσουν να δυσκολέψει ο καιρός το ταξίδι

  θυμάμαι το ταξίδι, με την αφή, με την πανσέληνο

  με την αλμύρα στα χέρια

  με τα σώματα κουρσεμένα λάφυρα του πάθους.

  Βιαζόσουν

  και το μέλλον, αυτό που έγινε πιο γρήγορα παρόν

  το ίδιο βιαστικά μας προσπέρασε

  κι ας μου ψιθύριζες πως εμείς δεν είχαμε γεννηθεί

  για να πεθάνουμε αδικαίωτοι του Έρωτα.

  Θυμάμαι,

  το ποτήρι γεμάτο, το χαμόγελο μισό

  το παράπονο ολόκληρο.

  Αναλφάβητη να περιγράψω ότι αισθάνομαι

  νικημένη από ένα χαμόγελο
• την αποσύνθεση του ονείρου δεν θέλω να παραδεχτώ

  στολίζοντας ακόμη με ιριδισμούς από το δάκρυ σου

  την ασπρόμαυρη ερειπωμένη εικόνα της μνήμης.

  Θυμάμαι,

  την ανάσα σου, μέσα από την ανάσα του πεύκου

  και το άγγιγμα σου κάτι από φίλντισι,

  θυμάμαι την ανάγκη μου να τρέξω μέχρι

  την άκρη της απογοήτευσης και της ψευδαίσθησης

  εξαγοράζοντας την ήττα μου

  στην εύφορη πολυτέλεια της μοναξιάς.

  Αύριο… ποιος θα με πιστέψει Αύριο

  αμίλητα θα ανθίσουν οι ανεμώνες

  πριν ο άνεμος σταματήσει στις φυλλωσιές

  πριν υψώσουμε το βλέμμα στον ουρανό

  ικέτες της Αγάπης στο έλεος της αιωνιότητας.

  Θυμάμαι,

  μου ‘λεγες η Άνοιξη είναι δεδομένη

  και δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει

  θυμάμαι πως δεν με ξάφνιασε ο Απρίλης

  όχι, ο καθρέπτης που ράγισε

  με είχε ξαφνιάσει

  και η μάσκα που έσπασε.

         Για το BOOK TOUR, Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου).