Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ - Μάρω Βαμβουνάκη, Εκδόσεις ΦΙΛΙΠΠΟΤΗ, 2007

Οι μέρες περνούν. Ο Ιανουάριος φτάνει στο τέλος του κι εγώ πρέπει να βρω το νεο βιβλίο που θα παρουσιάσω στη στήλη "Ταξιδεύοντας με τα βιβλία". Καθόλου εύκολη απόφαση καθώς η βιβλιοθήκη μου είναι γεμάτη αγαπημένα βιβλία. Μυθιστόρημα ή διήγημα; Ίσως κάποια ποιητική συλλογή ή κάποιο παραμύθι από τα παιδικά μου χρόνια που ακόμα φυλάω σε μια γωνία κι ας είναι τα περισσότερα μουτζουρομένα και με εξώφυλλα φθαρμένα από το χρόνο. Μα όσο κι αν προσπάθησα δε μπόρεσα να πάρω μια απόφαση κι ήταν σαν το σύμπαν να με άκουσε κι αποφάσισε να με βγάλει από τη δύσκολη θέση. Το τηλέφωνο χτύπησε και λίγες ώρες μετά συνάντησα μια αγαπημένη φίλη στο κέντρο της Αθήνας. Καθίσαμε σε ένα μικρό καφέ στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης. Κυριακή πρωί. Ο πεζόδρομος ήταν σχεδόν έρημος ενώ οι λιγοστοί περαστικοί περπατούσαν γρήγορα κάτω από τις ανοιχτές ομπρέλες τους. Αφού μιλήσαμε αρκετά είδα απο την τσάντα της να εξέχει ένα βιβλίο. "Τι είναι αυτό;" τη ρώτησα και είδα τα μάτια της να λάμπουν. Τράβηξε το βιβλίο από την τσάντα της και μου το έδωσε. Άρχισε να μου μιλάει με πάθος για αυτό. Πράγμα που μου κίνησε την περιέργεια καθώς ποτέ στο παρελθόν δε μου είχε μιλήσει τόσο θερμά για κάποιο βιβλίο. Γύρισα, κι άρχισα να διαβάζω το οπισθόφυλλο. Αρχικά πληροφορίες για τη συγγραφέα η οποία γεννήθηκε στα Χανιά, σπούδασε νομικά και για αρκετά χρόνια εργάστηκε ως συμβολαιογράφος. Κι ύστερα οι τίτλοι των βιβλίων της: "Ο αρχάγγελος του καφενείου", "Ο Κύκνος κι αυτός", "Το χρονικό μιας μοιχείας" και πολλά άλλα. Όσο διάβαζα η φίλη μου δεν είχε σταματήσει καθόλου να μου μιλάει. Άρχισα να ξεφυλλίζω το βιβλίο. Κάποιες σελίδες τσακισμένες στην κορυφή και σε ορισμένα σημεία γραμμές με μολύβι.

" Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο!",

διάβασα κάπου. Τότε μίλησα στη φίλη μου για τη στήλη "Ταξιδεύοντας με τα βιβλία" και εκείνη μου είπε πως αν διάβαζα το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη τότε δε θα είχα κανένα δίλημμα για το πιο βιβλίο θα παρουσίαζα. Κοίταξα το ρολόι μου. Σχεδόν μεσημέρι και  κάπου εκεί αποχαιρέτησα τη φίλη μου. Η βροχή είχε σταματήσει και αποφάσισα να περπατήσω μέχρι το Θησείο με τα πόδια. Στο χέρι μου κρατούσα το βιβλίο και στο μυαλό μου είχα τα λόγια της φίλης μου και όσα είχα διαβάσει στο οπισθόφυλλο. 

Στην ουσία πρόκειται για δεκαοκτώ γράμματα ενός άνδρα προς την γυναίκα που αγάπησε αλλά που ο ίδιος πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει. "Τι μπορεί να οδηγήσει έναν ερωτευμένο άνθρωπο να εγκαταλείψει την αγάπη του; Κι αφού την εγκαταλείψει γιατί της γράφει γράμματα;" αυτά αναρωτιέμαι όση ώρα κρατάει αυτή η βόλτα κι ανυπομονώ να φτάσω σπίτι και να ξετυλίξω το μυστήριο. Και πράγματι λίγες ώρες μετά, ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, τα πράγματα άρχισαν να μπαίνουν σε μια σειρά. Αυτός ο άντρας τα άφησε όλα πίσω του και εγκαταστάθηκε σε ένα νησί με πρόσχημα την απομόνωση για να γράψει το νέο του μυθιστόρημα μα η αλήθεια είναι πως ήθελε να γλιτώσει από εκείνη.

"Έφυγα απ`την Αθήνα για ν`αποφύγω το σώμα σου. Το σώμα σου που όταν άρχισα να σε γνωρίζω υπολόγιζα για λύτρωση, γινόταν αργά -αργά η έσχατη αιχμαλωσία. Το σώμα σου άπλωνε παντού σαν άρρωστος βάλτος με αναθυμιάσεις που ζαλίζουν, που ναρκώνουν, που αποτελειώνουν."

Εκεί λοιπόν στην ερημιά, στη μοναξιά και μέσα στον πόνο της απώλειας αυτός ο άνδρας γράφει γράμματα στην αγαπημένη του μόνο και μόνο για να τη νιώθει κοντά του.

"Σου γράφω λοιπόν από φιληδονία, από λαγνεία. Όχι για να σου ανακοινώσω τα νέα μου όσο για να πιάσω το χαρτί που θα πιάσεις, για να συρθεί η ματιά μου στις ίδιες γραμμές που θα συρθεί  η δικιά σου. Το χαρτί είναι το σώμα σου, η μοναδική σου προέκταση που φτάνει σε μένα, κι εγώ για να σμίξω μαζί σου γίνομαι χάρτινος."

Έφυγε λοιπόν μακριά της γιατί δεν μπορούσε να αντέξει την αδιαφορία της, γιατί δε μπορούσε να ελέγξει τα συναισθήματα του για εκείνη, να σηκώσει το βάρος του έρωτα.

"Θα σ` έτρωγα σε ανθρωποθυσία αργόσυρτη αν ήξερα πως θα ξαναγεννιόσουνα την επόμενη για να σε ξαναφάω. Ο έρωτας που από μέσα μου τραβούσες ήταν κανιβαλισμός."

Η ώρα έχει περάσει μα δε μπορώ να σταματήσω να διαβάζω. Ο λόγος της Μάρως Βαμβουνάκη τρέχει σαν γάργαρο νερό μες την ψυχή μου. Θέλω να μάθω αν τελικά αυτός ο άντρας κατάφερε να φτάσει στη λύτρωση. Και κάπου εκεί λίγο πριν το τέλος διαβάζω την απόφαση του να πάει να τη βρει. Μα το τέλος... αινιγματικό. Άλλοι είπαν οτι πνίγηκε άλλοι (ένα μικρό παιδί) ότι τον είδε να περπατά στην επιφάνεια της θάλασσας. Τα γράμματα, που ο ίδιος ποτέ δεν έστειλε, τελικά έφτασαν στα χέρια της αγαπημένης του μέσω ενός φίλου του κι εκείνη του ζήτησε να τα καταστρέψει για να μην δημιουργήσουν πρόβλημα στη σχέση της με τον σύζυγο της άλλωστε για εκείνη ήταν ένας σύντομος δεσμός. Πόσο διαφορετικά βιώνουν τον έρωτα δυο άνθρωποι; Για εκείνον αυτή η σχέση του άλλαξε τη ζωή και για εκείνη δεν ήταν παρά μόνο ένας σύντομος δεσμός. Κλείνω το βιβλίο. Η αίσθηση που έχω είναι πως το "Η μοναξιά είναι από χώμα" είναι ο εσωτερικός λυγμός ενός άντρα, τρέλα ερωτευμένου που όμως, ο έρωτας του αυτός τον καταστρέφει. Οι λέξεις έχουν επιλεγεί με μεγάλη προσοχή από τη συγγραφέα η οποία μπαίνει στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής.  Από τα μέχρι τώρα διαβάσματά μου θεωρώ το μυθιστόρημα της Μάρως Βαμβουνάκη ένα από τα καλύτερα της Ελληνικής Πεζογραφίας και το οποίο δίκαια το 1988 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος.

"Σ’ αγαπώ πια τόσο που δεν σ’ εχω ανάγκη. Σ’ αγαπώ τόσο που σε απαλλάσσω από μένα. Σ΄αγαπώ αληθινά και δεν φοβάμαι. Κατόρθωσα πραγματικά να μη σε φοβάμαι!

Ο φόβος σου ήταν πανίσχυρος. Με φόβο γεννηθήκαμε, με φόβο ανατραφήκαμε, τίποτα σχεδόν δικό μας δεν είναι ελεύθερο κι είναι δύσκολο να ξαναγεννηθούμε. Λεγεώνες μέσα μας και λεγεώνες προγόνων πίσω μας φοβούνται. Ελευθερία είναι η νίκη του φόβου και τον φόβο η φιλαυτία μας τον σπέρνει. Από πάνω της περνά η πύλη που βγάζει στη ζωή την αληθινή κι άλλον τρόπο δεν έχουμε. Άλλο τρόπο δεν έχω για να ζήσω: να σ’αγαπώ άφοβα, ελεύθερα."

Καλή Ανάγνωση

Για το BOOK TOUR, Χάρης Γαντζούδης

Η σελίδα του συγγραφέα-αρθρογράφου στο facebook: 

www.facebook.com/charisgantzoudis