Η καλοσύνη των ξένων-Πέτρος Τατσόπουλος

Μια προσωπική κατάθεση με κοινωνικό καθρέφτισμα

Ο Πέτρος Τατσόπουλος επιλέγει μέσα από το βιβλίο του «Η καλοσύνη των ξένων» να μας μιλήσει για την ιστορία της ζωής του, με αφετηρία το γεγονός της υιοθεσίας του. Τα πρόσωπα του βιβλίου είναι πιο υπαρκτά από ποτέ (γονείς, συγγραφείς, σύζυγοι, φίλοι) στα προσπεράσματα που κάνει ο συγγραφέας από το παρελθόν στο παρόν και αντίστροφα, ενώ ο συνδετικός κρίκος είναι ο ίδιος. Επίσης, καθ’ όλη την διάρκεια, ο αναγνώστης βρίσκεται σε εγρήγορση και αντιλαμβάνεται τον έντονο αυτοσαρκασμό και χιούμορ του συγγραφέα, ο οποίος είναι ένα ανήσυχο πνεύμα, με οξύ και έντονα φορτισμένα λόγο. Θα τολμούσα να πω ότι η ανάγνωση αποτελεί μια συνάντηση και συνδιαλλαγή με τον πρωταγωνιστή-συγγραφέα με ανοιχτά περιθώρια αμφισβήτησης και αμφιβολίας. Με εξομολογητικές σχεδόν τάσεις ο Τατσόπουλος είναι ωμός με τον εαυτό του και τους άλλους.

Παράλληλα μέσα από την γραφή του και όχημα το ζήτημα της υιοθεσίας, μας παραπέμπει πολύ φυσικά σε άλλες «συζητήσεις» περί θρησκευτικότητας, εκπαίδευσης, πολιτικής, οικογένειας και μας εισάγει στις εκάστοτε συνθήκες. Η προσωπική του κατάθεση δεν απομονώνεται από τις διάφορες κοινωνικό-πολιτικές εξελίξεις, αλλά αντίθετα είναι πλήρως εναρμονισμένη με αυτές.

Το βιβλίο ξεφεύγει από στερεότυπα και προκαταλήψεις σχετικά με το ζήτημα. Δήθεν μελοδραματισμούς δεν θα βρει ο αναγνώστης! Στις σελίδες αυτές το προσωπικό θέμα δε γίνεται θέαμα προς τηλεθέαση αλλά έναυσμα για συζήτηση και προβληματισμούς.

Η καταγραφή και το μοίρασμα κάθε ευαίσθητης ανθρώπινης ιστορίας- όπως της υιοθεσίας- έχει και έναν χαρακτήρα κάθαρσης, ιδιαίτερα όταν συντηρείται και από μια μυστικοπάθεια. Ο συγγραφέας επιλέγει να καταθέσει την ψυχή του, να αναμετρηθεί με τα συναισθήματα και τις δυνάμεις του και να ταυτιστεί ή όχι με την τελική έκβαση της ιστορίας. Η λύτρωση εξαρτάται από πολλούς παράγοντες αλλά ένα βήμα ήδη έχει γίνει με τον σεβασμό απέναντι στην αλήθεια των πραγμάτων, ακόμα και αυτών που μας πληγώνουν ή μας έχουν τραυματίσει. Σε μια εποχή που σχεδόν τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, η κατάθεση ψυχής μοιάζει πιο τολμηρό και θαρραλέο από ποτέ. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι με αυτό το βίωμα, διακατέχονται από ένα περίεργο και ακατανόητο-για εμάς- συναίσθημα όταν μαθαίνουν ότι υιοθετήθηκαν. Νιώθουν λίγο ή πολύ ξεκρέμαστοι, μετέωροι, ψάχνουν να βρουν τους γεννήτορες τους και να συνδέσουν μεταξύ τους ερωτήματα με απαντήσεις (πως, γιατί, πότε, που). Ίσως βρουν την άκρη του νήματος ή ίσως βρεθούν κάπου στη μέση αυτού.

Σε κοινωνικό επίπεδο, η υιοθεσία εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού στην χώρα μας, ίσως με μεγαλύτερες δόσεις απενεχοποίησης σήμερα για αυτούς που σκέφτονται τελικά να υιοθετήσουν ένα παιδί και σώσουν με την καλοσύνη τους μια αθώα ψυχή. Μακάρι να βρίσκονταν «πολλοί τέτοιοι ξένοι» που θα αγκάλιαζαν αυτά τα παιδιά. Μακάρι να γινόταν και η διαδικασία λιγότερο χρονοβόρα, έτσι ώστε να ενθαρρύνονταν περισσότεροι υποψήφιοι γονείς.

Για την δική του τύχη  και την καλοσύνη των θετών γονιών του μας μιλάει ο ίδιος ο συγγραφέας, κλείνοντας το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του. Ο ίδιος τάσσεται υπέρ της υιοθεσίας, ενάντια σε έναν κόσμο –θα προσθέσω με την σειρά μου- που ο αλτρουισμός δίνει την θέση του στην εσωστρέφεια και τον εγωισμό. Γιατί είναι τουλάχιστον ελπιδοφόρο να γίνονται πραγματικότητα τα όνειρα και των παιδιών που χρειάστηκε να βρεθούν μετέωρα από την αρχή της ζωής τους.

Για το BOOK TOUR, Καλυψώ Τόττη.

https://kalypsototti.blogspot.gr/

Πηγή εξωφύλλου του βιβλίου: Η καλοσύνη των ξένων-Πέτρος Τατσόπουλος, εκδόσεις Μεταίχμιο.

Πηγή φωτογραφίας του συγγραφέα: www.biblionet.gr