Η ΑΦΗΡΗΜΕΝΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ – Πέτρος Λυγίζος, Εκδόσεις το ανώνυμο βιβλίο, 2015

Με μεγάλη χαρά αυτό το μήνα φιλοξενώ στη στήλη “Ταξιδεύοντας με τα βιβλία” την ποιητική συλλογή ενός ανθρώπου, ο οποίος αν και έκανε την εμφάνιση του στη λογοτεχνία πριν από είκοσι χρόνια με την ποιητική συλλογή «Συναστρίες αγάπης», εγώ τον ανακάλυψα πρόσφατα.

Αιτία στάθηκε η συνάντησή μου με τον ιδιοκτήτη των εκδόσεων «το ανώνυμο βιβλίο» για να συζητήσουμε για μια μελλοντική συνεργασία μας καθώς λίγο καιρό πριν του είχα καταθέσει τη νέα μου ποιητική συλλογή.

Μεταξύ άλλων συζητήσαμε και για αυτή εδώ τη στήλη και του ζήτησα να μου προτείνει κάποιους συγγραφείς του εκδοτικού του οίκου. Ανάμεσα στα βιβλία που μου εμπιστεύτηκε και η ποιητική συλλογή του Πέτρου Λυγίζου «Η αφηρημένη ταχύτητα της ζωής».

Χωρίς να έχω διαβάσει κάποιο έργο στο παρελθόν του συγκεκριμένου ανθρώπου, από την αρχή ξεχώρισα αυτό το βιβλίο. Ίσως η καλαίσθητη έκδοση, ο τίτλος, το εξαιρετικό σκίτσο του ζωγράφου Χρήστου Παλαμήδη που κοσμεί το εξώφυλλο, να ήταν οι λόγοι που με έκαναν να κουβαλάω στην τσάντα μου το συγκεκριμένο βιβλίο. Μα οι υποχρεώσεις τις καθημερινότητας δε μου επέτρεπαν να του αφιερώσω χρόνο. Μέχρι εκείνο το πρωί, στη διαδρομή για τη δουλειά που άρχισα να το ξεφυλλίζω στο μετρό.

Πριν ακόμη αρχίζω να διαβάζω το πρώτο ποίημα, η αφιέρωση με έβαλε απευθείας στο νόημα

«Η συλλογή αυτή είναι αφιερωμένη σε όσες και όσους μου θυμίζουν ότι είμαι προσωρινός διαβάτης σ’ έναν σύντομο δρόμο».

Μέσα σε δυο γραμμές ο Πέτρος Λυγίζος καταφέρνει να αποτυπώσει την έννοια του εφήμερου της ανθρώπινης φύσης.

Μπαίνω λοιπόν στα βαθιά. Πρώτο ποίημα «Το ψυγείο». Ακολουθούν τα «Ανθρώπινες αδυναμίες», «Το χριστουγεννιάτικο δέντρο», «Ερωτική ανεπάρκεια», μα κάπου εκεί πρέπει να σταματήσω την ανάγνωση καθώς έφθασα στον προορισμό μου. Όμως το μυαλό μου δεν δε μπορεί να σταματήσει να σκέφτεται τις λέξεις που ο ποιητής διάλεξε τόσο εύστοχα για να περιγράψει καταστάσεις που όλοι έχουμε βιώσει και συναισθήματα που όλοι έχουμε αισθανθεί. Μοναξιά, απόγνωση, πόνος…

Ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι και να συνεχίσω την ανάγνωση.

Λίγες ώρες μετά διαβάζω ξανά και ξανά τα είκοσι ποιήματα που απαρτίζουν την ποιητική συλλογή. Μέσα από αυτά ο Πέτρος Λυγίζος καταφέρνει να αποτυπώσει με επιτυχία τους φόβους που κατακλύζουν τους ανθρώπους καθώς ο χρόνος περνάει και χάνεται, καθώς η ζωή λιγοστεύει, καθώς το σώμα φθείρεται και το τέλος πλησιάζει.

Μέσα από αυτές τις είκοσι στιγμές, ο ποιητής μας θυμίζει πως είμαστε θνητοί και καταδικασμένοι στη φθορά. Όμως παρόλο τη μελαγχολία αυτής της διαπίστευσης, η γεύση που σου αφήνει η ανάγνωση της ποιητικής συλλογής μόνο πικρή δεν είναι καθώς σου δίνει δύναμη και ώθηση να ζεις την κάθε στιγμή.

Η εκτίμηση, ο σεβασμός και η ευγνωμοσύνη μου προς τον ποιητή για αυτή την υπέροχη εμπειρία ανάγνωσης που μου πρόσφερε είναι το λιγότερο.  

 Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από το αγαπημένο μου ποίημα «Η ζωή»

Ένα τεράστιο ευχαριστώ στον εκδοτικό οίκο «το ανώνυμο βιβλίο» για την παραχώρηση των αντιτύπων.

Η σελίδα του συγγραφέα-αρθρογράφου στο facebook: 

www.facebook.com/charisgantzoudis