Γνωρίστε τον Βαγγέλη Νάστο

Ο Βαγγέλης Νάστος κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Ο Βαγγέλης Νάστος γεννήθηκε στη Φλώρινα το 1984. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Χημείας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και τελειόφοιτος του ΠΜΣ «Δημιουργική Γραφή», του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με κατεύθυνση «Συγγραφή». Οι εργασίες του βαθμολογήθηκαν με άριστα από μεγάλους Έλληνες συγγραφείς, όπως ο κ. Θανάσης Βαλτινός και ο κ. Μισέλ Φάις, ενώ έχει παρακολουθήσει ψηφιακά σεμινάρια δημιουργικής γραφής, του Writing-Online, με εισηγήτρια την Συγγραφέα & Writing Coach, Μαρία Γούσιου.

Το μυθιστόρημα «Ο Χορός των Κυμάτων» (με ομώνυμο soundtrack), από τις εκδόσεις «Fylatos Publishing» (2014) είναι το δεύτερο μυθιστόρημά του, καθώς προηγήθηκαν τα «Τυχερά Μονοπάτια», εκδόσεις iWrite (2012). Έχουν εκδοθεί και δύο διηγήματά του, το πρώτο με τίτλο «Στο Πανηγύρι», που φιλοξενείται στο συλλογικό έργο «Αμύνταιο – Συντηρητές Μνήμης», εκδόσεις iWrite (2014) και το δεύτερο με τίτλο «Απομάκρυνση», στο «Αντίθετο Ημισφαίριο 4», εκδόσεις Gamecraft (2017). Δυο ακόμα διηγήματά του, έχουν διακριθεί και κερδίσει βραβεία σε διαγωνισμούς διηγήματος, έναν πανελλήνιο από την εφημερίδα Γνώμη (2016) και έναν από την Πνευματική Συντροφιά Λεμεσού, που διεξήχθη σε Ελλάδα και Κύπρο (2017).

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Η μητέρα μου να λέει παραμύθια κι εγώ να την ακούω ξαπλωμένος στο ζεστό κρεββάτι μου. Κι ύστερα να κοιμάμαι μαζί τους. Και να γίνομαι ένα με τους ήρωες στα όνειρά μου.

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Έχω ένα μότο που μου δίνει πάντα δύναμη να συνεχίσω, όταν όλα δείχνουν χαμένα: «Διαβήκαμε αήττητοι, γιατί διαβήκαμε προσπαθώντας». Πάντα υπάρχει χρόνος για μια νέα αρχή. Αρκεί να μη σταματάς να προσπαθείς.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Συνήθως με κανέναν! Αλλά οι κοντινοί μου άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι υπάρχουν, διαβάζοντας το ξαφνικό χαμόγελo στο πρόσωπό μου.                                                                                    

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Και ασπίδες έχουμε, μα και αδυναμίες πολλές. Η πανοπλία μας δεν είναι πάντα αδιαπέραστη. Ευτυχώς υπάρχουν οι άνθρωποι που αγαπάμε και μας αγαπούν και είναι πάντα εκεί για να μας θωρακίσουν απέναντι σε κάθε σκανδάλισμα του νου.     

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Υπάρχει κάτι που με ενοχλεί, με προσγειώνει και που, δυστυχώς, συνεχώς διογκώνεται. Μια λέξη που χάνει συνεχώς έδαφος στο ελληνικό λεξιλόγιο και -πολύ περισσότερο- στη συμπεριφορά των ανθρώπων. Η ευγένεια. Θεωρώ, χωρίς να διεκδικώ τον τίτλο του πιο ευγενή ανθρώπου που πάτησε τούτη τη γη, ότι η ευγένεια είναι θέμα αγωγής και ολίγον χαρακτήρα. Δεν ξέρω αν η οικονομική δυσχέρεια έχει κάνει τους ανθρώπους πιο ευερέθιστους και συνεπώς λιγότερο ευγενείς, αλλά θεωρώ πως η κρίση μπορεί να συνδράμει –έστω και μέσω ενός δύσκολου δρόμου αποδόμησης παλιών ιδεολογιών- στη δημιουργία αξιών. Είναι καλό να έχουμε κατά νου, ότι το αντίθετο της ευγένειας δεν είναι η μαγκιά, αλλά η αγένεια και η αγένεια είναι απεχθής από όπου κι αν προέρχεται.         

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Είναι αυτός ο λόγος που με κάνει να σηκώνομαι κάθε πρωί. Η χαρούμενη αίσθηση ότι θα κάνω πράξη όλα όσα σκέφτομαι!

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Βαγγέλη, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Στις εποχές που γράφω κάποιο βιβλίο ή διδάσκω τους μαθητές μου. Σχεδόν σε όλες, δηλαδή!

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η αγάπη. Να παίρνεις και να δίνεις. Άσχετα αν το συναίσθημα δεν είναι πάντα αμφίδρομο.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Λατρεύω τη λογοτεχνία και ιδιαίτερα την αστυνομική. Είναι μια σχέση ερωτική. Και μιας και ο έρωτας είναι αδηφάγο συναίσθημα, έχω την αίσθηση πως όσα χρόνια κι αν περάσουν θα θέλω πάντα να διαβάσω ή να γράψω ένα αστυνομικό μυθιστόρημα ακόμα. Είναι ένα λογοτεχνικό είδος που μάλλον με επέλεξε, παρά το επέλεξα. Ο Θαφόν έχει γράψει πως «λίγα πράγματα αφήνουν πιο βαθύ σημάδι σε έναν αναγνώστη από το πρώτο βιβλίο που βρίσκει το δρόμο για την καρδιά του». Στην περίπτωσή μου, μπορώ να θυμηθώ πολλά αστυνομικά μυθιστορήματα που τρύπωσαν στην καρδιά και το μυαλό μου και σφράγισαν, μια για πάντα, την επιλογή μου.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Υπάρχουν στιγμές που προτιμώ ρεαλιστικές γραφές. Σε κάποια τέτοια στιγμή, ίσως να άλλαζα το τέλος της Σεχραζάντ, στο «Χίλιες και μια νύχτες». Ένα βράδυ, η κόρη του Βεζίρη θα πάθαινε συγγραφικό μπλοκάρισμα και δε θα μπορούσε να σκεφτεί νέα ιστορία για να πει στον χαλίφη. Αυτό θα συνεπαγόταν, βεβαίως, και τον θάνατό της, αλλά κανείς μας δε θα ζήσει για πάντα..!

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;         

Είχα την τύχη να έχω καθηγητή, στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα «Δημιουργική Γραφή» του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, τον Άντριου Κάουαν, Άγγλο λογοτέχνη και διευθυντή του εξαιρετικού προγράμματος δημιουργικής γραφής στο πανεπιστήμιο East Anglia. Μας προέτρεπε να είμαστε πειθαρχημένοι στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη συγγραφή. Να μην γράφουμε μόνο όταν έχουμε έμπνευση, μα κάθε μέρα και αν ήταν εφικτό τις ίδιες πάντα ώρες. Και μας συμβούλευε μια στο τόσο να γράφουμε αυτόματα. Ακόμα και σαχλαμάρες. Συνήθιζε να λέει ότι η αυτόματη γραφή είναι κατάθεση στην τράπεζα. Όταν η βασική ιστορία σου κολλάει, μπορείς να γυρνάς σε αυτά τα κείμενα και να βρίσκεις ιδέες που μπορεί να είναι ακόμα και μεγαλοφυείς.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Το πρώτο μου μυθιστόρημα, τα «Τυχερά μονοπάτια» γράφτηκαν με μολύβι σε χαρτί. Υπήρξαν αρκετές τεχνικές δυσκολίες, όμως. Έκτοτε προσαρμόστηκα στην τεχνολογία. Ίδια γραμματοσειρά, ίδιο μέγεθος, ίδιος μέρος του σπιτιού. Ένα μικρό τελετουργικό που με βάζει στη ρουτίνα της συγγραφής και δεν επιτρέπει στο μυαλό μου να ξεφεύγει.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Δαπανηρή ιδέα ο βίος. Ναυλώνεις έναν κόσμο για να κάνεις το γύρο μιας βάρκας. Κική Δημουλά. Στην υγειά μας!

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…

Μια μέρα θα γράψεις ένα best seller (γέλια).

Να ελπίζεις πως κάθε μέρα θα κάνεις, στον βαθμό που σου αναλογεί, τον κόσμο καλύτερο.

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Ο Κόμης Μοντεκρίστο. Με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι η δικαίωση είναι φτιαγμένη από αναμονή και ελπίδα.

Έκθεση εικόνων

Το τελευταίο του μυθιστόρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φυλάτος.

Λίγα λόγια για το βιβλίο "Ο χορός των κυμάτων". 

Ιούνιος 1975. Πέντε έφηβοι ορκίζονται να αλλάξουν τον κόσμο.
Νοέμβριος 2003. Πέντε άνδρες, έχουν στα χέρια τους μια απόρρητη και άκρως επικίνδυνη πληροφορία. Η απόφαση αυτονόητη, βαθιά χαραγμένη στην ίδια τους την ύπαρξη: Μία ζωή για τριακόσιες χιλιάδες ζωές. Λίγο πριν αναλάβουν δράση, στην ομάδα προστίθεται, ακούσια στην αρχή, ένας ακόμα, αποφασισμένος να συνδράμει μέχρι τέλους.
Νοέμβρης 2010. Ο φόνος του ενός από τους έξι, τους βυθίζει στη θλίψη. Ο φόνος του δεύτερου, προξενεί οργή και φόβο στους τέσσερις που μένουν πίσω. Κάποιος γνωρίζει για την απόφαση που εφτά χρόνια πριν στιγμάτισε τις ζωές τους και ζητάει εκδίκηση.
Τα φαντάσματα του παρελθόντος επιστρέφουν για να στοιχειώσουν το παρόν και το αβέβαιο μέλλον τους. Η παλιά ομάδα θα προσπαθήσει να ανασυνταχθεί, όμως κάποιος άλλος, πλέον, ορίζει τις κινήσεις του παιχνιδιού.

Αποκτήστε το άμεσα: goo.gl/fCJiQb