Γνωρίστε τον Τόλη Αναγνωστόπουλο

O Τόλης Αναγνωστόπουλος κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους. 

Σύντομο βιογραφικό

Γεννήθηκε το 1973 στην Αθήνα. Σπούδασε Διοίκηση Νοσοκομείων και έκανε μεταπτυχιακά στη Διοίκηση Επιχειρήσεων και στα Οικονομικά της Υγείας. Εργάστηκε πολλά χρόνια  στην Οικονομική Διεύθυνση μεγάλων ιδιωτικών νοσοκομείων. Το τελευταίο διάστημα προσαρμόζεται σε λογικές και απαιτήσεις του Δημόσιου Τομέα. Στο θέμα της οικογένειας τον ανέχονται μια γυναίκα και δυο μικρά αγόρια χωρίς να ελπίζουν σε τίποτα καλύτερο από το να γράφει για να τους αφήνει ήσυχους.  Παρακολουθεί σεμινάρια δημιουργικής γραφής και γράφει ασταμάτητα, όχι πολύ αισιόδοξα, αλλά με δόσεις χιούμορ.

Προτιμά το βουνό από τη θάλασσα, το ποδήλατο από το αυτοκίνητο, το εσπρέσο από το νεσκαφέ, τη lowbap μουσική από τη ροκ.

Πιστεύει στη φιλία. Αν και  οι πραγματικοί του φίλοι είναι πολλοί λιγότεροι από τους διαδικτυακούς και απαιτούν περισσότερα από ένα follow ή ένα like.

Το «Ένας ή Κανένας» είναι το πρώτο μυθιστόρημα που έγραψε (Απρίλιος 2016) και  κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «το ανώνυμο βιβλίο».

Εργογραφία

Ενότητα 1η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Δεν υπάρχει μόνο μια ανάμνηση, είναι πολλές που σχετίζονται με την ξενοιασιά της ηλικίας, την ανεμελιά, σε πόλη κανονική όχι ζούγκλα. Διακοπές σε χωριά με χέρια και πόδια μονίμως μπανταρισμένα, έτσι ήταν το σύστημα (Αν δεν πέσεις δε θα μάθεις), και ένα λάστιχο να σε καταβρέχει για να μπανιαριστείς χωρίς αφρόλουτρα και σαμπουάν αλλά με μια πέτρα (σαπούνι) πράσινη. Κοντά στη φύση, στη θάλασσα στο βουνό. Στο τραπέζι υπήρχαν αρκετά τοπικά φαγητά και πολλοί περισσότεροι συγγενείς και φίλοι. Και μόνιμα ένα χαμόγελο σε όλους

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Πηγαίνω στα ίδια μέρη και προσπαθώ να αναμοχλεύσω τις εμπειρίες του παρελθόντος. Προτιμώ το βουνό που με ηρεμεί κοιτάω γύρω μου τη φύση και λέω «τίποτα δεν άλλαξε όλα ίδια είναι μόνο εμείς οι άνθρωποι ξεφύγαμε»

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Με τον εαυτό μου. Αν και δείχνω ανοικτός και κοινωνικός είμαι βαθιά εσωστρεφές άτομο στα όρια της «καταχνιάς. Συνήθως τα θετικά τα μοιράζομαι με την οικογένειά μου και τους λίγους αλλά πραγματικούς μου φίλους. Τα αρνητικά τα θάβω βαθιά μέσα μου και παλεύω με τον εαυτό μου μέσω του χιούμορ να μην πάρει πρέφα κανένας από τους γύρω μου και στεναχωρηθεί για εμένα.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Νομίζω όχι για αυτό ακόμα και στις θρησκείες οι έννοια της συγχώρεσης έχει κομβικό ρόλο. Θα «κυλήσουμε» κάποια στιγμή όλοι, σημασία έχει τι δρόμο θα ακολουθήσουμε γενικότερα, τι πλάνο θα εφαρμόσουμε για να τα βρούμε με τον εαυτό μας και με τους δικούς μας ανθρώπους. Πρέπει να έχουμε σε εγρήγορση τις ηθικές μας κεραίες για να φιλτράρουμε προκλήσεις και πειρασμούς. Ο Σεβασμός είναι η λέξη που κερδίζει σε αυτό το παιχνίδι.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Για εμένα προσγειώσεις και απογειώσεις αφορούν μόνο αεροπλάνα. Έφαγα ήττες, πήρα και μερικές πίκρες από ανθρώπους όχι από τη ζωή γενικότερα, και έμαθα. Κρατάω πάντα μικρό καλάθι πλέον. Δεν χαίρονται όλοι με τη χαρά μας, δεν αρέσουμε σε όλους, όταν βοηθάμε, αγαπάμε κάποιον δε σημαίνει ότι θα κάνει και αυτός το ίδιο.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Το φως ίσως γιατί όλοι μας έχουμε ένα φόβο για το σκοτάδι. Η μέρα μπορεί να θεωρηθεί σα μια νέα αφετηρία, μια νέα αρχή ειδικά όταν το βράδυ σε στοιχειώνουν λάθη, παραλείψεις και άγχη. Αλλά και χωρίς ιδιαίτερο λόγο, σα στάση ζωής αν έχεις τα βασικά μπορείς «να κλείσεις το μάτι» στη μέρα και να πορευτείς.

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Τόλη, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Ως ανώριμο άτομο άργησα πολύ να προσαρμοστώ στην ηλικία και την εποχή μου. Μετά τα τριάντα σίγουρα όταν έπρεπε να γίνω εκτός από σύζυγος και πατέρας. Έβλεπα δυο αγόρια να με κοιτούν περιμένοντας να παίξω κάποιο ρόλο εκτός από αυτόν του διασκεδαστή για αυτά.   Πήρα τις ευθύνες που μου αναλογούσαν, η αγάπη μας οδηγεί πάντα. Άφησα την καλή δουλειά που είχα και αφιέρωσα σώμα, ψυχή και μυαλό σε αυτά. Δεν το μετάνιωσα.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η φιλία. Όπως λέει ο Αριστοτέλης «Μια ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα».

Ενότητα 2η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Το μυθιστόρημα γιατί ακολουθεί τις ζωές κάποιων σε διάφορες χρονικές περιόδους, απαιτεί μεγαλύτερη δέσμευση και πολλές δεξιότητες. Ως μη ικανός να συμπυκνώσω εύκολα το λόγο μου το προτιμώ από το διήγημα.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Είναι ιεροσυλία να επεμβαίνεις στο γραπτό του άλλου. Οι ήρωες είναι δική του περιουσία, αγωνίστηκε να τους πλάσει και να τους δραστηριοποιήσει. Δεν τους κουνάει σα μαριονέτες, οι ήρωες σχεδόν πάντα αυτονομούνται αλλά μόνο στο δικό του μυαλό.

Κάθε λογοτεχνικός ήρωας είναι γραφτό από τη μοίρα να ξεπηδάει από το μυαλό ενός συγγραφέα. Αυτόματα γίνεται και το συμβόλαιο μεταξύ των δύο.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Όταν ξεκίνησα να γράφω νόμιζα πως αφού μου κατεβαίνουν ιδέες σερί  θα είμαι οκ. Διαψεύστηκα, το ταλέντο μετράει 10%, η δουλειά και  η πειθαρχία 90%. Πολύ δουλειά, ξενύχτια και απογοητεύσεις.  Όταν όμως έχεις χτίσει με τόσο κόπο τους ήρωές σου δεν μπορείς να σταματήσεις. Δουλεύεις περισσότερο έχοντας άγχος για το τι θα απογίνουν, να μην παρεκκλίνουν από τις προδιαγραφές που έθεσες γιατί ο αναγνώστης είναι ο σκληρότερος κριτής. Η γραφή είναι μια αυτοτροφοδοτούμενη λειτουργία όσο γράφεις έρχεται η έμπνευση. Καμία σχολή δημιουργικής γραφής δε βγάζει συγγραφείς.

Ερ.: Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Ευτυχώς η εποχή απαιτεί τεχνολογία γιατί αν έγραφα σε χαρτί δε θα καταλάβαινα ούτε ο ίδιος τα γράμματά μου. Άσε που ως νευρικό άτομο θα έσκιζα συνέχεια χαρτιά. Τώρα με ένα delete ξεμπερδεύω. Δουλεύω μόνο σε λαπτοπ .

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

«Ο αυτοσεβασμός είναι όπως κάθε άλλο νόμισμα. Περνάς χρόνια αποταμιεύοντάς τον και μπορείς να τον ξοδέψεις όλο σε μια βραδιά αν το αποφασίσεις»

«Η κάθοδος των τεσσάρων» Nick Hornby  βέβαια,  αγαπημένος

Ενότητα 3η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…

Θα παίξω λίγο με τις λέξεις:

Αν ζεις και αγαπάς πραγματικά θα μάθεις και θα ελπίζεις.

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Μια χαρούμενη και επίκαιρη λόγω των γιορτών:

«Αγάπη είναι-Love Actually» του Ρίτσαρντ Κέρτις

Έκθεση εικόνων

Λίγα λόγια για το βιβλίο.

Είναι μαζί από μικρά παιδιά. Από το ίδρυμα. Προσπαθούν να ξεχάσουν τις μέρες που αγκαλιάζονταν, έπιανε ο ένας το χέρι του άλλου για να λιγοστέψει ο πόνος, να αντιμετωπίσουν το κακό, αλλά δεν μπορούν. Ο Τέλης θέλει να πιστεύει πως είναι όλα ψέματα, αποκυήματα της μεγάλης του φαντασίας. Παραμύθια όπως αυτά που γράφει για να ξεχνιέται, όμως και σε αυτά του βγαίνουν ήρωες πάντα οι κακοί. Ο Ξενοφώντας επηρεάστηκε περισσότερο, είναι χειρότερος από τους ήρωες του Τέλη. Ντίλιγκερ, σκορπάει τον θάνατο. Κατάντησε να γίνει υποχείριό τους, αν και είχε όλες τις προϋποθέσεις να δημιουργήσει κάτι καλό. «Τέλη, τελευταία φορά και με αποδεσμεύουν» του επαναλαμβάνει όταν εκείνος κάνει προσπάθειες να τον μεταπείσει. Ούτε η Δανάη κατάφερε να του αλλάξει ρότα. Αν και την αγαπούσε, την άφησε να φύγει. Ο Τέλης τουλάχιστον, παρά τις «ιδιορρυθμίες» του, έχει τη Σοφία και τον γιο τους τον Γιώργο. Τους γκρέμισαν την παιδικότητα, την αθωότητα, την ηθική τους. Τους έκαναν σκάρτους. Το μόνο θετικό τότε μέσα στη φρίκη ήταν ότι είχε ο ένας τον άλλον, μετά έπρεπε να αντιμετωπίσουν το δίλημμα: ένας ή κανένας.

Αποκτήστε το άμεσα:

www.protoporia.gr/enas-i-kanenas-p-437307.html