Γνωρίστε τον Θεοφάνη Λ. Παναγιωτόπουλο

Ο Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

       Ο Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στην Ευρυτανία. Είναι απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
       Έχει  μαθητεύσει σε προγράμματα του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, με περιεχόμενο την Δημοσιογραφία & ΜΜΕ, την Πολιτισμική Διπλωματία και τον Πολιτισμό & Ιστορική μνήμη. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια Θεολογικού, Ιστορικού, Φιλοσοφικού, Παιδαγωγικού και Πολιτιστικού χαρακτήρα.
Απέκτησε  πτυχίο Ζωγραφικής & Αγιογραφίας. Ακόμη, συμμετείχε  σε σεμινάρια εκμάθησης Νοηματικής γλώσσας. Παρακολούθησε  μαθήματα θεάτρου και σκηνοθεσίας.
        Το πρώτο βιβλίο του ‘’Αειθαλές Σκίρτημα’’· {ποιητική συλλογή}, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Όστρια το 2016. Ποιήματα του, έχουν δημοσιευτεί  σε έντυπα  και ηλεκτρονικά περιοδικά, κάποια ενδεικτικά είναι: ‘’ iamvos art’’, »Ποιείν», »Vakxikon.gr», » Συμπαντικές διαδρομές», »Ατέχνως», »Fractal», & »Βιβλίο net».
      Έχει συμμετάσχει στο Καλλιτεχνικό ημερολόγιο 2017 – αφιερωμένο στον Νίκο Καζαντζάκη αλλά και  στο ημερολόγιο 2018 – στο Βιβλίο net.   Ποιήματά του, έχουν διαβαστεί στον Ραδιοφωνικό σταθμό la vita radio,  στην εκπομπή »Ρωγμή του Λόγου». Έχουν μεταφραστεί στα Ισπανικά και κάποια έχουν μελοποιηθεί. Γράφει στην στήλη «Λογοτεχνικές Διαδρομές» της εφημερίδας ‘’Ευρυτανικά Νέα’’.
    Το 2017 κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του ‘’Ο Τελευταίος Ασπασμός’’ {συλλογή διηγημάτων} από τις εκδόσεις Όστρια.

Εργογραφία
(2016) Αειθαλές Σκίρτημα (Ποιητική συλλογή), εκδόσεις Όστρια
(2017) Ο Τελευταίος Ασπασμός (διηγήματα), εκδόσεις Όστρια

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα:
(2017) Σκοτάδι, Συμπαντικές Διαδρομές
(2017) Μαγικοί Χοροί, Συμπαντικές Διαδρομές

Facebook: Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος

www.facebook.com/profile.php?id=100010062043746
blog: politismosnow.blogspot.gr

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Έχω πολλές αναμνήσεις που δεν λησμονιούνται εύκολα... Μια παιδική ανάμνηση που θυμάμαι έντονα είναι έναν άντρα και μία γυναίκα – ζευγάρι πιθανώς- άγνωστοι σ’ εμένα, οι οποίοι τραγουδούσαν στη μέση ενός επαρχιώτικου δρόμου... Τους αντίκρισα ένα πρωί σαν με πήγαιναν στο σχολειό κάποια συγγενικά πρόσωπα. Ενώ τους έδειχναν την κατεύθυνση προς τα πού βρισκόταν το αλλόκοτο αυτό ζευγάρι – με τα πολύχρωμα ρούχα και τα μεγάλα καπέλα- εκείνοι δεν κατάφεραν να τους δουν...  Πίστεψαν πως έλεγα ψέματα μα έλεγα μονάχα ότι έβλεπα!  Είναι μια ανάμνηση που έχω από τα παιδικά μου χρόνια. Δεν έχω ξεχάσει ούτε την βροχή που έπεφτε αδέσποτη από τον ουρανό εκείνη την ημέρα...

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Το εφαλτήριο για εμένα είναι το ποίημα «Παράπονο» του Οδυσσέα Ελύτη, ανεβάζοντας όλο και περισσότερο την ένταση του ραδιοφώνου για να πλημμυρίσει ο χώρος όμορφους στίχους με την μελωδική φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. 
‘’Δεύτερη ζωή δεν έχει…’’

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Έχω πολλές αναλαμπές και εκλάμψεις ιδίως τις πιο ακατάλληλες στιγμές… Τις μοιράζομαι με το τετραδιάκι μου! Ενίοτε με κάποιο αγαπημένο πρόσωπο…

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Τις είδους ασπίδες είναι αυτές; Η ζωή δεν έχει ανάγκη από ασπίδες ιδίως οι πειρασμοί... Μα εδώ θα αναφερθώ σε μια φράση του αγαπημένου Όσκαρ  Ουάιλντ «Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγείς από τον πειρασμό είναι να ενδώσεις σε αυτόν.»

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Οτιδήποτε δεν εμπεριέχει μια αίσθηση ποιητικότητας...

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να αγαπήσεις κανείς μια μέρα. Εδώ, θα σας θυμίσω τα λόγια του αγαπημένου Γκαίτε «O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό…»

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Θεοφάνη, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Στην εποχή των Κελτών. Ανάμεσα σε λησμονημένα κάστρα που έχουν μια άλλου  είδους ζωή πια… Σε θυσιαστήρια δίχως πιστούς αλλά με ένα πλήθος Θεών... Σε εποχή σκοτεινή… που μπορεί να μην είναι στις δόξες της πια… όμως συνεχίζει να υπάρχει καλά κρυμμένη στην «σημερινή» κοινωνία!

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Ο αγώνας…

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Κυρίως η ποίηση… αλλά όχι μόνο.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Όχι δεν υπάρχει. Είναι ιεροσυλία η οποιαδήποτε αλλαγή… Αν αλλάξεις  κάτι θα αλλάξουν όλα… και συγχρόνως  όλη η ιστορία!

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;    

Είναι μια ερώτηση που δύσκολα πιστεύω μπορεί να απαντηθεί. Έχω την σκέψη ότι λειτουργούν και τα δύο ταυτόχρονα…

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Όλα τα έργα μου είναι χειρόγραφα… έπειτα μεταφέρονται σε υπολογιστή. Το μολυβάκι με το τετράδιο είναι θαρρώ… η προέκταση του εαυτού μου.
 

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος
το νου σου ε; -  Κατερίνα Γώγου

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… υπάρχει η δύναμη για το αδύνατο…

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε; 

Η  ταινία  με τον Billy Eliot. Μια ταινία – διδαχή-για  να ακολουθούμε τα όνειρά μας ενάντια στην κοινωνία και στο κατεστημένο… 

Έκθεση εικόνων

Το τελευταίο λογοτεχνικό του εγχείρημα.

Λίγα λόγια για το βιβλίο "Ο τελευταίος ασπασμός".

Οι ζώντες κοιτάζουν κρυφά πίσω από παράθυρα, τι διαδραματίζεται εντός του χώρου.
Εν αντιθέσει με τους τεθνεώτες, οι οποίοι βαδίζουν ωσάν ευδαίμονες μελαγχολικοί εντός του... Οι ήρωες ανοίγουν τις φτερούγες τους, σαν διαβατάρικα πουλιά. Πριν μεταναστεύσουν ξανά σε μέρη μακρινά -μέρη που ξεχειλίζει ο νόστος- αφηγούνται τι συνέβη, λίγο πριν, το Φιλί του Θανάτου... Κάθονται στο πλάι σου, σε αγγίζουν σχεδόν αμέσως... Σε παρατηρούν σαν θησαυρό. Δεν ψάχνουν συγχώρεση μήτε κατανόηση. Μονάχα παρέα. Θα τους επιτρέψεις; 

Έφθασε η ώρα, που έμαθαν να γυρίζουν ξανά εδώ... σε τούτο τον κόσμο... κι αναζητούν συντρόφους, τίποτε περισσότερο! Πλησιάζουν ευγενικές ψυχές, Ψυχές που θα αντιληφθούν την άυλη ύπαρξη τους... 

Ίσως οι ζώντες λησμονούν, μα οι νεκροί Ποτέ...

Κι όταν νιώσεις τον Θάνατο να σ’ αγκαλιάζει
αργά στο άνθισμα, της νύχτας
είσαι ήδη νεκρός...

Αποκτήστε το άμεσα:

www.bookworld.gr/gr/book/bkid/218559/o-teleutaios-aspasmos