Γνωρίστε τον Στέλιο Στυλιανού

Ο Στέλιος Στυλιανού κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους. 

Σύντομο βιογραφικό

Ο Στέλιος Δ. Στυλιανού γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου. Σπούδασε κινηματογράφο, θέατρο και τηλεόραση στην Ανωτέρα Σχολή Θεάτρου Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, και δημόσιες σχέσεις στο “Institute of Commerce” στο Λονδίνο. Από το 1975, είναι μόνιμος κάτοικος Αθηνών και εργάζεται ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και διευθυντής παραγωγής στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Από το 1979, είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, της European Federation (F.E.R.A.), και της International Federation (M.E.I.). Έχει διατελέσει καθηγητής στα κρατικά Ι.Ε.Κ., διδάσκοντας σενάριο, σκηνοθεσία και διεύθυνση παραγωγής. Επίσης, επί τετραετία υπήρξε μέλος της τριμελούς εξεταστικής επιτροπής του Υπουργείου Παιδείας για τις πιστοποιήσεις των αποφοίτων των Ι.Ε.Κ. Έχει γράψει σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ενώ συγχρόνως ασχολείται με τη συγγραφή μυθιστορημάτων.  

Εργογραφία

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Πολλές και διάφορες οι παιδικές μου αναμνήσεις κι όσο μεγαλώνω τόσο και πιο πολλές.

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Αυτό που μου έρχεται συνεχώς στη μνήμη μου, είναι η επιστράτευση το 1974 με την εισβολή, όπου επί 11 μήνες βρισκόμουν στα βουνά και τα λαγκάδια και πολεμούσα τον βάρβαρο εισβολέα προσευχόμενος κάθε στιγμή για τη ζωή μου. Ίσως αυτή η άσκημη εμπειρία να είναι το καλλίτερο εφαλτήριο στη ζωή μου που με έκανε να πιστέψω στην αξία της ανθρώπινης ζωής.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Πάντα με τον εαυτό μου και τη συγγραφή!!!

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Αν είχα ασπίδες θα ήμουν Θεός. Παραμένω πάντα στη προσπάθεια.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

 Η δυστυχία των συνανθρώπων γύρω μου.                                    

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

 Το θαύμα της ζωής.

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Στέλιο, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Σίγουρα πάντα όταν έχω έμπνευση για να γράψω.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η αγάπη προς τον συνάνθρωπο.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Η ποίηση και το ιστορικό μυθιστόρημα.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Προσωπικά δεν θα άλλαζα κανενός τη μοίρα, αφού έτσι γράφτηκε.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;         

Σε εμένα λειτουργεί αυτόματα όταν ένα γεγονός ή μια σκέψη με συνταράζει. Όταν όμως αρχίσω να γράφω, οπωσδήποτε ακολουθεί η πειθαρχία, ή καλλίτερα η αυτοπειθαρχία.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Εξαρτάται πού θα βρίσκομαι. Παλιά έγραφα στο χέρι με στυλό. Τώρα πια η επιλογή της γραμματοσειράς είναι απαραίτητη.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Ας μου επιτραπεί εδώ να σημειώσω 2 πολυαγαπημένους μου στίχους, που έχουν καθορίσει την πορεία μου στη ζωή:

1) Μακάριοι εκείνοι που μίσησαν τον εαυτό τους. Ότι αυτοί γκρέμισαν ένα βασίλειο, για να βρουν από κάτω το σπειρί της άμμου που ενοχλεί τον οφθαλμό.... ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ.

2) Πρέπει να πεθαίνει κανείς περήφανα, όταν δεν είναι μπορετό να ζει περήφανα... ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΝΙΤΣΕ   

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη  

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… πως ο κόσμος μια μέρα θα είναι καλλίτερος.

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Είναι πάρα πολλές, όμως θα προτείνω “ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΙΛΙ”.

Έκθεση εικόνων

Το τελευταίο λογοτεχνικό του εγχείρημα.

Λίγα λόγια για το βιβλίο.

 … Όταν ένας έρωτας γεννιέται ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, είναι σαν να γεννιέται ένας Θεός. Τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί κακό ή ανήθικο στον έρωτα και κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει και να καταδικάσει δύο ερωτευμένους. Ο έρωτας είναι μια ανθρώπινη ανάγκη επικοινωνίας. Είναι θεϊκό δώρο. Είναι η ιστορία της ανθρωπότητας. Είναι η δύναμη που σπάει όλα τα τείχη κι όλα τα ανθρώπινα όρια, που φθάνουν ακόμα και στον παραλογισμό, στον φανατισμό και στη συναισθηματική εξουσία του ενός προς τον άλλον. Είναι, ακόμα, εκείνη η δύναμη που συνθλίβει άτομα, ηθικές αξίες και ζωές. Ποιος, αλήθεια, θα μπορούσε να αγνοήσει αυτό το συναίσθημα;

Αυτό το συναίσθημα… που δεν μπόρεσαν να αγνοήσουν ο Άρης και η Αφροδίτη, όπως και κανένας άλλος άνθρωπος δεν μπορεί να το αγνοήσει. Έτσι, μέσα από μια εκρηκτική ατμόσφαιρα πολιτικών και οικονομικών κλυδωνισμών της κοινωνίας, αναπτύχθηκε μεταξύ τους ένας παθιασμένος έρωτας, που σταδιακά έμελλε να αποδειχθεί ολέθριος, αφού μέσα από την ευτυχία τους χάθηκαν και οι δύο στα βάραθρα της μοίρας, ή της θείας πρόνοιας, χάνοντας τον χρόνο τους στο παρόν, αναμοχλεύοντας και ζώντας στο παρελθόν, καθόσον η ζωή τους ορίστηκε από ένα ανεξέλεγκτο πεπρωμένο κι από το θέλημα ενός άτεγκτου Θεού, όπου, μοιραίοι για πάντα, θα προκαλούν τον οίκτο ο ένας στον άλλον, ακολουθώντας, όπως όλοι οι άνθρωποι αυτής της χώρας, την απελπισία και την πλήξη των καιρών… 

Αποκτήστε το άμεσα: goo.gl/7hA7Xu