Γνωρίστε τον Σταμάτη Κέσογλου

Ο Σταμάτης Κέσογλου κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Γεννήθηκε το 1980 στην Θεσσαλονίκη. Όταν κατάλαβε πως δεν έχει ταλέντο στο τραγούδι και τον χορό, αποφάσισε να σπουδάσει Ελληνική Φιλολογία στο ΑΠΘ, κι όταν συνειδητοποίησε, πως γενικότερα δεν υπάρχει ελπίδα, διάλεξε την κλασική κατεύθυνση του τμήματος. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του με ένα μεταπτυχιακό στην Λατινική Ποίηση και γρήγορα στράφηκε στη συγγραφή, αν και εντωμεταξύ ανακάλυψε πως τελικά είχε ταλέντο στο τραγούδι και τον χορό. Ήταν όμως αργά, κι έτσι τώρα εργάζεται στη δημόσια εκπαίδευση ως φιλόλογος.  

Εργογραφία

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Από τις πολλές που μπορώ να σκεφτώ, θα αναφέρω την πρώτη μου μέρα στο Δημοτικό: ένα μούδιασμα απέναντι στο καινούριο, η αγωνία αν θα πέσουν πάνω στο κεφάλι -το δικό μου και των συμμαθητών και της δασκάλας-  οι λάμπες της αίθουσας και η συνειδητοποίηση ότι ήμουν ο μοναδικός μαθητής της τάξης που είχε ξεχάσει να φέρει μαζί του τις μπογιές του Νηπιαγωγείου.

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Τη συνέχεια της προηγούμενης πρώτης μέρας. Ότι μπογιές βρέθηκαν- μου δάνεισε μια συμμαθήτριά μου τις δικές της, κι ότι το καινούριο τελικά απέδειξε ότι μπορεί να παλιώσει με ωραίο τρόπο. Και πως τελικά οι λάμπες, όχι, δεν έπεσαν.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Οι εκλάμψεις που λέτε  είναι συνήθως κάτι φευγαλέο. Οπότε σε πρώτη φάση, προσπαθώ να αναχαιτίσω το φευγιό τους και να τις μοιραστώ με τον εαυτό μου. Κι αν κρίνω πως το «φως» τους είναι κάτι που αξίζει και μπορεί να μοιραστεί, με τους ανθρώπους που ξέρω ότι μπορούν να το δεχτούν και να το διαθλάσουν.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Θα το επαναδιατύπωνα λέγοντας ότι ο άνθρωπος ζει ανάμεσα σε όμορφα πράγματα. Η ασπίδα μου είναι ακριβώς αυτό: τα όμορφα πράγματα.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Οι ιδέες μεγαλείου των ανθρώπων. Όποιος δε γνωρίζει το πραγματικό του μέγεθος, φαίνεται πάντα πιο μικρός.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Διαρκεί λίγο και αυτό το λίγο μπορούμε με τις κατάλληλες επιλογές να το κάνουμε πολύ. Και πάρα πολύ καμιά φορά.

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Σταμάτη, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή);

Δεν είναι εποχή, είναι στιγμές. Άλλοτε λιγότερες και άλλοτε περισσότερες.. Η διάθεσή μου και το όνειρό μου και το μέλημά μου είναι να τις πολλαπλασιάσω.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η συνειδητοποίηση ότι, κατά πάσα πιθανότητα, είναι μία.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Η πρόζα που αναγνωρίζει τις οφειλές της στην ποίηση.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Αυτή είναι δουλειά του εκάστοτε δημιουργού. Οπότε θα απαντήσω ότι μόνο τη μοίρα των δικών μου ηρώων θα άλλαζα. Και γι’ αυτό εξάλλου γράφω και τις ιστορίες τους.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Απαιτεί μεράκι και πίστη στις δωρεές της στιγμής.           

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Δεν είναι θέμα επιλογής μέσου, είναι θέμα στιγμής. Αν έρθει η στιγμή βολεύομαι και με φτερό χήνας.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Θα διαλέξω μια από τη «Νέα Φινλανδική Γραμματική» του Diego Marani, σε μετάφραση Δήμητρας Δότση. «Γιατί στη ζωή δικαιούμαστε μόνο ένα δέντρο αναμνήσεων», Είναι πολύ φωτογενής φράση, μου έκανε κλικ από την πρώτη στιγμή που τη διάβασα, αλλά τελικά έχω αποφασίσει ότι δε συμφωνώ με αυτό που λέει.

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… θα τα κάνεις και τα τρία μέχρι το τελευταίο σου λεπτό.

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω μια ταινία συνολικά, είναι πολλές. Μια σκηνή πάντως που τη θεώρησα πολύ σοφή απ’ όλες τις απόψεις, ήταν το τέλος από το «Τραγούδι του Φοίνικα», με την πρωταγωνίστρια να τραγουδάει και το τραγούδι της να συνιστά τη «λύση» της δραματικής» πλοκής. Με έκανε να ανατριχιάσω και αυτό είναι το μεγαλύτερο στοίχημα της τέχνης: να επιδρά και σωματικά πάνω στους ανθρώπους.

Έκθεση εικόνων

ΒΡΑΒΕΙΟ "ΦΑΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΟΥ"
ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΥΚΛΟ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ (IBBY)

Έτος 2040. Ένα µπαλόνι ταξιδεύει στον ουρανό. Βιάζεται, γιατί σε πέντε µέρες πρέπει να φτάσει στο φεγγάρι. Εκεί θα κάνει ένα τεράστιο «µπαµ» και µια ολόκληρη πολιτεία θα ξεπηδήσει µέσα από την µπαλονίσια του κοιλιά. Μια πολιτεία που θα τη λένε Φεγγαρόπολη, θα έχει χίλιους κατοίκους και χιλιάδες ανέσεις, σπίτια, µαγαζιά, πίνακες ζωγραφικής και πλυντήρια πιάτων. Και οι κάτοικοί της θα περπατάνε κάνοντας βήµατα στον αέρα και θα ζουν ευτυχισµένοι, νιώθοντας ότι τίποτα δε λείπει από τη φεγγαρίσια ζωή τους. Μέχρι τη στιγµή που ένα µικρό κορίτσι, η Λόρνα, θα δει µε το τηλεσκόπιο έναν παράξενο γαλάζιο πλανήτη. Έναν πλανήτη που όλοι στη Φεγγαρόπολη θα έχουν ξεχάσει πια, κι ας ήταν κάποτε η γη τους.

Το τελευταίο λογοτεχνικό του εγχείρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.

Λίγα λόγια για το βιβλίο "Τη μέρα που θα ΄ρθουν τα αγριοπερίστερα".

Είμαι ο Βάσος και είστε όλοι καλεσμένοι στην πόλη μου. Μέσα σε αυτή θα με δείτε σίγουρα -πάντα καλοχτενισμένο και πάντα μαζί με τη μαμά μου- να ψάχνουμε για κάτι που δεν ξέρουμε ακριβώς τι είναι, αλλά ελπίζουμε να είναι κάτι καλό. Στον δρόμο μας θα συναντήσουμε ένα κορίτσι που το λένε Νεφέλη ή Μαργαρίτα (αλλά μπορεί και κάπως αλλιώς). Κάτι άντρες που θέλουν οπωσδήποτε να γίνουν οι καινούριοι μου μπαμπάδες. Κι έναν άλλον άντρα που, όταν ήταν παιδί, κοιτούσε κάθε τόσο έξω από το παραμύθι του περιμένοντας ένα κοπάδι από αγριοπερίστερα. Τα οποία όμως τελικά δεν ήρθαν κι έτσι αυτός έπαψε να τα περιμένει πια. Και την ίδια στιγμή μεγάλωσε. Και ποτέ δε ρίχνει ούτε μια ματιά έξω από το παράθυρό του. Ποτέ.
Εκτός βέβαια από εκείνη τη μέρα.
Εκείνη τη μέρα που θα μοιάζει λίγο με γιορτή...

Αποκτήστε άμεσα τα βιβλία του: 

www.politeianet.gr/sygrafeas/kesoglou-stamatis-90244