Γνωρίστε τον Πασχάλη Πράντζιο

Ο Πασχάλης Πράντζιος κουβεντιάζει στο ΒΟΟΚ TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους. 

Σύντομο βιογραφικό

Ο Πασχάλης Πράντζιος γεννήθηκε στην Ανάβρα Καρδίτσας το 1971. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής σχολής του Α.Π.Θ, εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση ως φιλόλογος καθηγητής και εκπονεί μεταπτυχιακές σπουδές στη Θεατρολογία με ειδίκευση στην Αρχαία Τραγωδία.

Εμφανίστηκε στα Ελληνικά Γράμματα το 2006 με το μυθιστόρημα «Και πάντα με χείλη κόκκινα» από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Στις ίδιες εκδόσεις κυκλοφόρησαν και τα δύο επόμενα μυθιστορήματά του, «Περί ανέμων και γάτων» το 2009 και «Λιωμένο μολύβι» το 2012. Την Άνοιξη του 2013 συμμετείχε στη συλλογική έκδοση διηγημάτων με τίτλο «Ιστορίες από ένα παγκάκι» από τις εκδόσεις Σαΐτα, με το διήγημά του «Νέες Εποχές – Νέα Παγκάκια». Τον Οκτώβρη του 2014 κυκλοφόρησε από την Ωκεανίδα  το μυθιστόρημα «η πόλη έχει ρεπό», ενώ το Μάη του 2016 εκδόθηκε από τις εκδόσεις Ωκεανίδα το καινούριο του μυθιστόρημα με τίτλο «Ξανάγινε τρεις…».

Εργογραφία

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Το κρυφτό!

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Οι άνθρωποι που αγάπησα!

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Με το χαρτί και το μολύβι.                                                                        

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Τις εμπειρίες που αποκτήσαμε ενδίδοντας σε πειρασμούς.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η μικροπρέπεια.                                                                           

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Για να περιμένει τη νύχτα!

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Πασχάλη, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Μονάχα όταν γράφω, αισθάνομαι έτσι.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η αγάπη.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Αυτό που συμπεριλαμβάνει όλα τα είδη μαζί. Η ποίηση.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Όχι, δεν θα το έκανα. Ο κάθε λογοτεχνικός ήρωας έχει το λόγο του για να υπάρχει, όπως υπάρχει. Εν αντιθέσει, θα ήθελα πολύ να είχα τη δυνατότητα να το κάνω αυτό στην πραγματική ζωή. Εκεί θα είχε νόημα!

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Η ποίηση μπορεί κάλλιστα να λειτουργήσει αυτόματα. Η μυθιστοριογραφία απαιτεί πειθαρχία. Και ενσυναίσθηση.    

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Δεν έχει σημασία το πώς γράφει κανείς, αλλά το τι γράφει. Σε μια εποχή αυτοματοποιημένη, είναι λογικό οι συγγραφείς να χρησιμοποιούν  p.c. Η δική μου πρώτη γραφή πάντως είναι με μολύβι. Όχι απαραίτητα καλοξυσμένο.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

«Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη τη μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες».

Κ.Π.Καβάφης, «Η πόλις», 1910

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… θα συναντήσεις τον εαυτό σου.

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

The Artist, 2011. Από το πρώτο λεπτό έως το τελευταίο, χάνεσαι στην ασπρόμαυρη βωβή μαγεία της!

Έκθεση εικόνων

Το τελευταίο λογοτεχνικό του εγχείρημα.

Λίγα λόγια για το βιβλίο "Ξανάγινε τρεις..."

Αν είχατε τη δυνατότητα για μία ώρα να κάνατε κάτι, το οτιδήποτε, και να μην μπορεί κανείς να αποδείξει ότι στον τάδε χρόνο το κάνατε, ποιο θα ήταν αυτό; Τι θα επιλέγατε;

Όταν κάθε χρόνο αλλάζει η ώρα το φθινόπωρο και από τέσσερις το πρωί ξαναπάει τρεις, ο καθείς από μας μπορεί να κάνει κάτι μεταξύ τρεις και τέσσερις και να ’ναι σαν να μην το έκανε ποτέ. Έπρεπε να μεγαλώσω πολύ για να καταλάβω πως ό,τι ζούμε είναι ένα ψέμα, πως η ζωή είναι ο χρόνος που φεύγει κι ο χρόνος αυτός δεν ορίζεται παρά μονάχα ως σύνολο στιγμών και τυχαίων γεγονότων. Άραγε, πόσο ελεύθερος είναι κανείς να αποφασίζει για τη ζωή του; Πόσα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς αν δεν ήμασταν στο τάδε μέρος, την τάδε στιγμή, την τάδε ώρα;

Αποκτήστε το άμεσα: goo.gl/7myB2Z