Γνωρίστε τον Νίκο Ι. Καρμοίρη

Ο Νίκος Ι. Καρμοίρης κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνης Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Ο Νίκος Ι. Καρμοίρης γεννήθηκε στη Σπάρτη το 1989 και μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Σπάρτης, Αθήνας και Καλαμάτας. Είναι πτυχιούχος Ιστορίας – Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Αθηνών και μεταπτυχιακός φοιτητής Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Από την εφηβική του ηλικία ασχολείται με τα κοινά, δραστηριοποιούμενος σε πολιτιστικούς και αθλητικούς φορείς και επιτροπές ΟΤΑ. Σήμερα, μεταξύ άλλων, υπηρετεί από τη θέση του προέδρου τον Πολιτιστικό Σύλλογο Καραβά, έχοντας επιδείξει σημαντικό πολιτισμικό έργο. Αρθρογραφεί τακτικά στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο της Λακωνίας, εκδίδει την εφημερίδα «Το Γεφύρι» και τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει «ΠΡΟΣΩΠΑ» μέσω συνεντεύξεων στο ιστολόγιο prosopadiplamas.com. Ασχολείται με διάφορα συγγραφικά είδη. Kείμενά του έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Είναι μέλος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας και της Εταιρείας Λακωνικών Σπουδών. Έχει εκδώσει μια ιστορική έρευνα και έχει δημοσιεύσει επιστημονικά άρθρα. Το παραμύθι «Ο Γίγαντας» είναι το πρώτο του λογοτεχνικό έργο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.

Εργογραφία

Το ΚΕΕΜ στο πέρασμα του χρόνου, Σπάρτη, 2014 (Ιστορική έρευνα)

Ιστολόγιο
prosopadiplamas.com

Η σελίδα του συγγραφέα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:
www.facebook.com/nkarmoiris/

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Έχω έντονη την ανάμνηση των παιχνιδιών στην αλάνα. Είτε στο χωριό μου, είτε στη γειτονιά της Σπάρτης που πήγαινα σχολείο. Κυρίως, «μπάλα». Δηλαδή ποδόσφαιρο! Τρέχαμε ως αργά το βράδυ πίσω από ένα τόπι, μέχρι να κλατάρουμε εντελώς ή να έρθουν οι γονείς να μας «μαζέψουν». Στο χωριό εκεί που είναι σήμερα η πλατεία υπήρχε μια χωμάτινη αλάνα με ένα ξύλινο αυτοσχέδιο σταθερό τέρμα˙ το άλλο το φτιάχναμε με πέτρες και ήταν λίγο-πολύ νοητό! Αυτοσχέδια ήταν και τα τέρματά μας στις «μπασκέτες» στη γειτονιά της Λάκκας στην πόλη. Δεν είχαμε ανάγκη από 5x5 και από πολλά πολλά λούσα. Μας αρκούσε που συναθροιζόμασταν, και μία μπάλα. Αυτή η διάθεση για συνάθροιση νομίζω ότι λείπει σήμερα…

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Είμαι άνθρωπος που -καλώς ή κακώς- κουβαλάω στην καμπούρα μου αναμνήσεις. Συνήθως κατ’ επιλογήν τις όμορφες αναμνήσεις. Όχι με κάποια διάθεση στείρας νοσταλγίας, αν και δεν μπορώ πάντα να την αποφύγω. Ας είναι… Συνήθως, κοιτώντας πάντα μπροστά, μου αρέσει να ανασύρω από το παρελθόν λάθη ή σωστές επιλογές και με μια διάθεση αυτογνωσίας να προσπαθώ να τα έχω και να τα χρησιμοποιώ ως οδηγό για ανάλογες καταστάσεις που θα προκύπτουν στο μέλλον. 

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Σε μεγάλο βαθμό μόνος μου. «Τρώω κάτι φλασιές», που λέμε, και γελάω ή δακρύζω μόνος μου. Εντάξει, έχω και 2-3 καλούς φίλους που τους βασανίζω και αντέχουν ακόμα να μ’ ακούν να μιλάω και να μοιράζομαι σκέψεις και κουβέντες μαζί τους. Άρα, δεν γλιτώνουν ούτε κι από τις αναλαμπές μου…

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Αν ο πειρασμός δεν αλλοιώνει την προσωπικότητα μας και εμάς τους ίδιους ως ανθρώπους, δεν έχουμε ανάγκη από ασπίδες. Αρεσκόμαστε πολλές φορές να υψώνουμε ασπίδες και να ορθώνουμε τοίχους μην απολαμβάνοντας πράγματα που πραγματικά θέλουμε. Σκεφτόμαστε τί θα πει η κοινωνία, ο περίγυρος, οι φίλοι, οι άγνωστοι περαστικοί και προβάλουμε ηλίθιες αντιστάσεις καταπιέζοντας τον αυθορμητισμό μας. Δεν σε νοιάζει τι θα πουν ή τι θα σκεφτούν οι άλλοι, γιατί τότε θα ζεις για τους άλλους κι όχι για ’σένα. Χόρεψε στο δρόμο, σφύριξε, τραγούδα, κάνε μια τρέλα που δεν έκανες παιδί, ερωτεύσου, παίξε, κάνε λάθος, πέσε, σήκω, ζήσε… Αν μιλάμε για πειρασμούς που εκ των πραγμάτων αλλοιώνουν το «εγώ» μας, τον εαυτό μας, το «είναι» μας, όπως π.χ. εθισμοί κ.λπ., τότε έγκειται στο πόσο δυνατός είναι ο καθένας μας για να προβάλει αντιστάσεις και τι αποθέματα ψυχικής δύναμης έχει για να αποφύγει τέτοιες καταστάσεις. Συνήθως, βέβαια, τις περισσότερες φορές τα πράγματα συμβαίνουν αντίστροφα. Προτάσσουμε, δηλαδή, ασπίδες για πράγματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε πηγαία κι αυθόρμητα και στεκόμαστε ευάλωτοι, μεμψιμοιρώντας, εκεί που πρέπει να προβάλλουμε ουσιαστικές αντιστάσεις. Είναι θέμα από ποια οπτική επιλέγουμε να κοιτάμε και να αντιλαμβανόμαστε τη ζωή.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Το αναπόφευκτο. Το τετελεσμένο. Αυτό που όσο κι αν παλέψω δεν μπορώ να το αλλάξω. Αλλιώς «ίπταμαι» πιστεύοντας και ευελπιστώντας πως ακόμα και καθετί ανέφικτο μπορώ να το κάνω εφικτό.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Πείτε μου έναν λόγο για να μην την αγαπήσει… Σίγουρα, όλοι αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, διαφορετικής φύσης και σε άλλο βαθμό ο καθένας. Όμως αν δεν αντιμετωπίζαμε δύσκολες καταστάσεις πώς θα διακρίναμε και θα εκτιμούσαμε τις όμορφες; Το ότι ξυπνάμε και είμαστε υγιείς, αντικρίζουμε τον ήλιο κι είμαστε έτοιμοι να «βουτήξουμε» στα βαθειά της καθημερινότητάς μας, να αδράξουμε τη μέρα και να ρουφήξουμε κάθε δευτερόλεπτό της είναι απόδειξη πως είμαστε ζωντανοί. Αυτός είναι ο λόγος να αγαπήσουμε τη μέρα: ότι αναπνέουμε…

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Νίκο, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Νομίζω κάθε μέρα, μόνο μην με πετύχετε σε εποχή ερώτων! Εκεί σίγουρα θα έχω χάσει το μυαλό μου! Πάντως όταν γράφω, όταν ασχολούμαι με την έρευνα, κι όταν ασχολούμαι με τα κοινά, αυτή η συνύπαρξη σώματος, μυαλού και ψυχής είναι λίγο πιο έντονη.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η αγάπη, η αλληλεγγύη κι ο αλτρουισμός, χωρίς την προσμονή οποιασδήποτε ανταποδοτικότητας. Άδολα κι ανόθευτα. Σε όσο μεγαλύτερο βαθμό το πετυχαίνουμε αυτό, τόσο θα βελτιώνεται η ζωή όλων μας.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Έχω μια αδυναμία στα διηγήματα. Ίσως γιατί συχνά έχω διάσπαση προσοχής και δυσκολεύομαι να διαβάσω ένα μυθιστόρημα. Ίσως γιατί μέσα από μια συλλογή διηγημάτων μπορών να βιώσω πολλές ιστορίες. Ίσως πάλι γιατί στο σύντομο χρόνο που έχω για διάβασμα μπορώ να ολοκληρώσω μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, δίχως να με τρώει η αγωνία του «και μετά;»!

Πάντως από όταν έγραψα το «Γίγαντα», το δικό μου παραμύθι, έχω αποκτήσει μια ιδιαίτερη συμπάθεια στα παραμύθια, τέτοια που δεν θυμάμαι να είχα ούτε σαν παιδί!

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Ποτέ, κανενός! Κάποιες φορές σκέφτομαι «τι θα γινόταν αν;», αλλά ως εκεί! Άλλωστε κάθε λογοτεχνικός ήρωας είναι κάτι ζωντανό για τον αναγνώστη. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να αλλάξει το γραφτό της μοίρας του διπλανού του, ενός τυχαίου, κάποιου περαστικού;

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Απαιτεί έναν πειθαρχημένο αυθορμητισμό! Εννοώ ότι, το να καθίσεις και να γράψεις γίνεται πηγαία και αυθόρμητα. Αρκεί ένα ερέθισμα για να χρησιμοποιήσω όποιο μέσο έχω εύκαιρο για να καταγράψω τις σκέψεις μου. Όμως από εκεί και πέρα για να πάρει όλο αυτό τον δρόμο του και να οδηγηθεί σε ένα αποτέλεσμα, έστω και πρώιμο, απαιτείται πειθαρχία και προσήλωση.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Αν και έχουν υπάρξει στιγμές -ελάχιστες βέβαια- που έχω καθίσει μπροστά στον υπολογιστή μου, κατά βάση επιλέγω μια κόλλα χαρτί κι ένα στυλό. Νομίζω ότι αυτή η διαδικασία μου δίνει μια αμεσότητα έκφρασης της σκέψης πάνω στο γραπτό μου. Μπορώ να κρατήσω σημειώσεις στο πλάι, να βάλω αστερίσκους, να σβήσω, να γράψω, να ανατρέξω πιο εύκολα, να υπογραμμίσω… Και κάτι βασικό, ο τρόπος αυτός με απομονώνει από οτιδήποτε άλλο, όπως για παράδειγμα από «πειρασμούς» που μπορεί να σου προσφέρει μια οθόνη. Αναμετρώμαι μόνος μου, εγώ κι οι σκέψεις μου, πάνω στο γραπτό μου.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Αγάπησα και γνώρισα το Λειβαδίτη μέσα από τις φωνές του Παπακωνσταντίνου και του Μιχαλακόπουλου:

Κύριε, αμάρτησα ενώπιόν σου, ονειρεύτηκα πολύ

[…] Έτσι ξέχασα να ζήσω.

Μόνο καμιά φορά μ’ ένα μυστικό που το ’χα μάθει από παιδί,

ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο, αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε.

Σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χάρισαν τ’ όνειρα στα παιδιά

και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ’ τους αγγέλους.

Ζήσαμε πάντοτε αλλού.

Και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο

κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως θα αλλάξεις τον κόσμο! Θα τον εφέρεις τούμπα και θα τον πλάσεις από την αρχή…

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Είδα πρόσφατα στο σινεμά την «Τζαμάικα» με το Σπύρο Παπαδόπουλο και το Φάνη Μουρατίδη. Για όποιον την αποκωδικοποιήσει, είναι μια ταινία ύμνος στη ζωή. Με συγκίνησε, τη βίωσα και τη συστήνω ανεπιφύλακτα γιατί «η ζωή δεν είναι για να μας στενεύει, αλλά για να τη φοράμε στο νούμερό μας»…

Έκθεση εικόνων

Λίγα λόγια για το βιβλίο "Ο Γίγαντας".

Έχετε δει ποτέ Γίγαντα; Να πατά στο χώμα και να τρίζει η γης; Να μαζεύει τους καρπούς μεμιάς από τα δέντρα; Να σηκώνει ανθρώπους στα χέρια του; Κι όμως κάποτε υπήρχε ένας Γίγαντας που ζούσε σε κάποιο χωριό δίπλα στο ποτάμι. Ήταν αγαπητός απ’ όλους, αλλά ένα αγόρι, ο μικρός Λεωνίδας, τον φοβόταν. Μέχρι που μια τυχαία συνάντηση μαζί του τον έκανε ν’ αλλάξει γνώμη…

Μια ιστορία για τις φοβίες και τη δύναμη της φιλίας.  Ένα τρυφερό παραμύθι με πολλαπλά μηνύματα αισιοδοξίας, για τη σημασία των υγιών προτύπων στη ζωή ενός παιδιού και για τον κύκλο της ζωής που δεν κλείνει ποτέ...

Αποκτήστε το άμεσα:

https://www.ekdoseispnoi.gr/index.php/el/books-gr/paramithi/o-gigadas

nkarmoiris@gmail.com