Γνωρίστε τον Μάκη Ρουσομάνη

Ο Μάκης Ρουσομάνης κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Ο Μάκης Ρουσομάνης γεννήθηκε στα Κύμινα Θεσσαλονίκης στις 10 Δεκεμβρίου. Μεγάλωσε και σπούδασε στην Θεσσαλονίκη. Υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία στο πολεμικό ναυτικό. Είναι τακτικό μέλος της ένωσης λογοτεχνών βορείου Ελλάδας, και της ένωσης συγγραφέων Πιερίας. 

Εργογραφία

Συμμετοχές

Πανανθρώπινες αξίες (Εχέδωρος Εκδοτική) 2016

Ανθολόγιο ποιήσεως/Ιούλιος (Εκδόσεις Όστρια) 2015

Ποίηση και πεζογραφία λογοτεχνών Β. Ελλάδος (Εκδόσεις Μέθεξις) 2015 

Συνδέσεις: www.facebook.com/makis.rousomanis

www.facebook.com/makisrousomanis.author/

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Έχω μια έντονη ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια μια μυρωδιά. Είναι η μυρωδιά της γης στο χωράφι που πηγαίναμε όλοι οι συγγενείς για να μαζέψουμε βαμβάκι. Εκείνη η ένταση του αρώματος του νωπού βαμβακιού έχει τόση μεγάλη διάρκεια στη μνήμη μου που ακόμη και τώρα θα την ξεχώριζα και με κλειστά μάτια.

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Είναι μια πολύ δυνατή πολύ προσωπική στιγμή που δεν θα ήθελα να αναφερθώ. Θα μου επιτρέψετε να μην απαντήσω.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Το πρώτο πρόσωπο που μοιραζόμουν στο παρελθόν τέτοιες στιγμές, πλέον δεν υπάρχει. Οπότε στο μέλλον θα συνεχίσω να τις μοιράζομαι με όποιον άνθρωπο βρεθεί κοντά μου τη δεδομένη στιγμή και θα είναι ο μοναδικός ακροατής.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Κοιτάξτε οι πειρασμοί πάντα θα υπάρχουν. Το θέμα είναι να καταφέρεις να ισορροπήσεις ως άνθρωπος, να τα βρεις με τα θέλω σου και να γνωρίσεις καλά τον εαυτό σου. Να μη ζεις με απωθημένα. Αν έχεις απωθημένα στη ζωή σου κάποια στιγμή θα κάνεις κακό στους ανθρώπους. Είναι βέβαιο. Εγώ όλα αυτά τα έχω ξεπεράσει, έτσι νομίζω. Με τη δύναμη του Θεού μπορώ και αντιμετωπίζω κάθε τι που ποθώ και που τη δεδομένη στιγμή δε θα είναι για καλό. Και ίσως να μη το θελήσω και ποτέ. Αυτή είναι η δύναμη του ανθρώπου, αν θέλει να προχωρά και να γίνεται καλύτερος.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Η αποκάλυψη ενός ψέματος που ήδη έχω νιώσει πως συμβαίνει. Κοινώς δε μπορώ την ανεντιμότητα και την ψευτιά στους ανθρώπους. Θέλω ξεκάθαρη κοινωνία, όσο αυτό μπορεί να συμβεί. (γέλια)

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Αν ο άνθρωπος τα έχει βρει με τον εαυτό του, έχει υγεία, είναι δημιουργικός και ζει με αγάπη που την προσφέρει απλόχερα όταν μπορεί, υπάρχουν χιλιάδες λόγοι να αγαπάς τη μέρα και την νύχτα. Όλες τις στιγμές που ανασαίνεις. Μια ζωή είναι. Δεύτερη δεν θα υπάρξει ποτέ.

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Μάκη, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Νομίζω είμαι του Καλοκαιριού. Φωτεινός ήλιος, ζέστη, μεγάλη ημέρα, γεμάτα φεγγάρια, η θάλασσα. Μια ερημική παραλία με μια και μοναδική συντροφιά. Είναι ιδανικό το καλοκαίρι και συμμετέχω με όλο μου το είναι, ακόμη και αν έχει καύσωνα.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Νομίζω ο έρωτας σε όλες τις διαστάσεις. Η αγάπη για το κάθε τι.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Ένας όμορφος στίχος που έχει γίνει τραγούδι και το τραγουδάει ο κόσμος. Αυτό είναι συναρπαστικό.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Τι όμορφη ερώτηση και χαίρομαι που μπορώ να απαντήσω σε κάτι που πάντα ήθελα να το πω. Λοιπόν, δε θα ήθελα ο Παύλος, ο ήρωας του Γρ. Ξενόπουλου, να πέφτει από το βράχο, θέλοντας να μαζέψει λουλούδια, για την Κλέλια, την αγαπημένη του, και να σκοτώνεται στο βιβλίο «Αναδυόμενη» Αυτή η ιστορία θα ήθελα να είχε ένα διαφορετικό φινάλε. Δεν μου αρέσει ο έρωτας που έζησαν οι άνθρωποι να τελειώνει με θάνατο, ή ακόμη με μίσος. Μου είναι αδύνατον να μισήσω τους έρωτες.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Χρειάζονται και τα δυο και το ένιωσα το τελευταίο καιρό. Ενώ αρχικά πίστευα πως όλα είναι ένα κλικ, που έρχεται ξαφνικά και θα πρέπει να γράψεις, σήμερα συνεχίζω να πιστεύω σε αυτό το κλικ ή στο χάρισμα που έρχεται ξαφνικά, μα λέω πως αν δεν έχεις πειθαρχία και δεν πιέσεις τον εαυτό σου να κάτσεις και να γράψεις.... τότε τι γίνεται; Φεύγει το κλικ και χάνεις την ιδέα... Αυτό τον καιρό, ας πούμε, έχω μεγάλη έμπνευση, μα δεν έχω διάθεση να γράψω. Ακόμη και αν ξέρω τι θέλω να πω στη νέα μου ιστορία. Εδώ χρειάζεται η πειθαρχία. Μόνο που εγώ δεν μπορώ να υπακούσω σ’ αυτή. Ακόμη!!!

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Γράφω πάντα τη δομή μιας ιστορίας (πρόλογο, αρχή, τέλος, επίλογο) στο ipad. Στη συνέχεια την μεταφέρω στο κομπιούτερ μου για να την «γεμίζω». Είμαι της τεχνολογίας κι εγώ πια. Χαίρομαι όμως και θαυμάζω τους συγγραφείς που γράφουν με μολύβι και επιμένουν να ξύνουν την μύτη του για να γράψει καλυτέρα.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Να είδες πάλι με τραγούδι θα μιλήσω. Ένα σύγχρονο στιχάκι του Νίκου Μωραΐτη που μου αρέσει πολύ και το σιγοτραγουδάω πολύ συχνά τελευταία. «Τι μ’ αγαπάς, τι μου το λες/Το σ’ αγαπώ δεν πάει έτσι/Εγώ περίμενα ζωές για να ακούσω αυτή τη λέξη./ Εγώ έχω μέσα μου φωτιές/ Μια λέξη πια δε λέει κάτι/ Τι μ’ αγαπάς, τι μου το λες /Ένα λεπτό πριν λήξει η αγάπη».

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

(Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… θα ’ρθει η ανάσταση όλων.

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Ναι μια Aμερικάνικη ταινία, με τίτλο RISEN/ΑΝΑΣΤΑΣΗ, σε σκηνοθεσία Κέβιν Ρέινολντς με τους: Τζόζεφ Φάινς, Πίτερ Φερθ, Τομ Φέλτον κ.α. Νομίζω είναι ό,τι καλύτερο είδα τελευταία.

Έκθεση εικόνων

Το τελευταίο λογοτεχνικό του εγχείρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ.

Λίγα λόγια για το βιβλίο "Απαγορεύεται η είσοδος στον θάνατο". 

Αθήνα και Σμύρνη. Πόσα κοινά έχουν οι δύο αυτές πόλεις... Γνώριμοι άνθρωποι και μυρωδιές οικείες. Φαγητά, μεζεκλίκια και καφέδες. Στη Σμύρνη τούρκικος και στην Αθήνα ελληνικός. 

Εκείνος ήταν παντρεμένος και πατέρας ενός μικρού αγοριού. Σαράντα ετών και Τούρκος μουσουλμάνος. Ένας όμορφος Ανατολίτης που η δουλειά του ξεναγού σε ελληνικά γκρουπ τον έκανε ακόμη πιο γοητευτικό στα γυναικεία βλέμματα. Ήταν ο Κενάν.
Εκείνη ήταν παντρεμένη και μάνα. Τριάντα ετών και καρκινοπαθής, Ελληνίδα και χριστιανή ορθόδοξη. Ήταν όμορφη αλλά και άσχημη, αφού είχε αφεθεί στην καθημερινότητα, στην ασθένεια και στη ρουτίνα της ζωής. Ήταν η Θάλεια. 

Πέργαμος Μικράς Ασίας, 160 π.Χ. 
Η νεαρή κοπέλα περνούσε τον ενός χιλιομέτρου διάδρομο με τους κίονες που οδηγούσε στον χώρο του ιερού υποβασταζόμενη από τη μητέρα της. Δυο σημάδια στον αριστερό μαστό της είδε εκείνο το πρωινό, και πήραν τον δρόμο για το Ασκληπιείο. Τα πόδια της κόπηκαν καθώς περπατούσαν στο θεραπευτήριο του Ασκληπιού και είδε τη μεγάλη επιγραφή που έγραφε: "Εν ονόματι των θεών απαγορεύεται η είσοδος εις τον Θάνατο".

Αποκτήστε το άμεσα: 

www.ekdoseispnoi.gr/index.php/el/books-gr/mythistorima/apagoreyetai-h-eisodos-ston-thanato