Γνωρίστε τον Λάσκαρη Ζαράρη

Ο Λάσκαρης Ζαράρης κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους. 

Σύντομο βιογραφικό

   Ο Λάσκαρης Π. Ζαράρης γεννήθηκε στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας το 1969, σε μία κωμόπολη που οικοδομήθηκε το 1907 για να φιλοξενήσει τους κατατρεγμένους πρόσφυγες που έφτασαν από τα δυτικά παράλια του Εύξεινου Πόντου, μετά την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης τους. Από τα πρώτα γυμνασιακά του χρόνια άρχισε ν’ ανακαλύπτει μια διαφορετική ποιότητα ζωής -πέρα απ’ την καθημερινότητα- όπου οι άνθρωποι, οι τόποι και τα γεγονότα αποκτούσαν άλλες διαστάσεις στα ασφαλή μονοπάτια της φαντασίας. Μια έντονη ψυχική ανάγκη που συνεχώς τον ωθούσε να συλλάβει κάποιες αθόρυβες στιγμές, που για τους ευαίσθητους ανθρώπους έχουν σημαντική αξία. Έτσι ξεκίνησε λοιπόν το όμορφο αλλά δύσκολο ταξίδι του στον κόσμο της λογοτεχνίας, πρώτα με ποίηση που γαληνεύει την καρδιά και την ψυχή και ύστερα με παιδικά βιβλία, αφού ποτέ δεν αρνήθηκε την παιδικότητά του για χάρη μιας συμβατικής και χωρίς ονειρικές επιδιώξεις ζωή: στον κόσμο του παιδιού και των παραμυθιών τα πάντα επιτρέπονται και είναι δυνατά! Αν και εργάζεται στις φυλακές, σ’ έναν ομολογουμένως δύσκολο χώρο, αυτό δεν τον εμποδίζει να βρίσκει παντού γύρω του ευκαιρίες για έμπνευση και δημιουργική συγγραφή. Άλλωστε αυτό αποτελεί ένα διασκεδαστικό παιχνίδι που τον οδηγεί καθημερινά σε πρωτόγνωρες καταστάσεις κάνοντάς τον να νιώθει σαν τον μικρό φιλοπερίεργο εξερευνητή.

   Πιστεύοντας πως η καθημερινή ζωή πρέπει να βιώνεται με ανώτερες ηθικές αξίες και να εμπλουτίζεται με απασχολήσεις που καλλιεργούν το πνεύμα, προσπαθεί να κάνει την ποίηση προσωπικό τρόπο ζωής, αλλά και να παρακινήσει πολλούς δημιουργούς στα πρώτα βήματά τους. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο διαχειρίζεται το blog: http://parathyrostaoneira.blogspot.com/ όπου παρουσιάζει το δικό του έργο μα και το έργο νέων δημιουργών (ποιητών και πεζογράφων), κάνοντας εκτενείς κριτικές μελέτες. Δημοσιεύει ποιήματα, διηγήματα και κριτικές στις εφημερίδες: «Νέα Αγχίαλος», «Κυπριακός Ελληνισμός» και «Η Θεσσαλία», στα λογοτεχνικά περιοδικά: «Μουσών Μέλαθρον», «Δευκαλίων ο Θεσσαλός», «Νέα Αριάδνη», «Πνευματική Ζωή» και «Κελαινώ», στο διαδίκτυο και στο facebook. Από το 2008 μέχρι σήμερα έχει βραβευτεί επανειλημμένα από Φιλολογικούς Συλλόγους, Ενώσεις Λογοτεχνών, Πολιτιστικές Εταιρείες και Λογοτεχνικά Περιοδικά σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς σε διαφορετικά είδη του λόγου: ποίηση, διήγημα, δοκίμιο, νουβέλα και παιδικό μυθιστόρημα. 

   Είναι μέλος έγκυρων λογοτεχνικών και πολιτιστικών συλλόγων, όπως: της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος, του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, της Διασπορικής Λογοτεχνικής Στοάς και του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων της Αθήνας. Έχει διατελέσει μέλος κριτικών επιτροπών αξιολόγησης σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς Ποίησης, Διηγήματος, Δοκιμίου και Παραμυθιού. Αυτό τον καιρό επισκέπτεται σχολεία πραγματοποιώντας εθελοντικά τη δράση του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού βιβλίου (Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα – IBBY): «Ακτιβιστές Αναγνώστες – Διαβάζω στην πόλη, για την  πόλη».

Έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα τα εξής έργα του:

1) Ποιητική συλλογή με τίτλο: «Παράθυρο στα όνειρα» (αυτοέκδοση), Αλμυρός, 2010.

2) Παιδικό βιβλίο με τίτλο: «Το νησί και το αθάνατο νερό», Ήρα Εκδοτική, Βόλος, 2012.

3) Συλλογή  σύντομων ιστορικών πεζογραφημάτων με τίτλο: «Η θάλασσα που μας ενώνει», Ήρα Εκδοτική, Βόλος, 2013.

4) Εικονογραφημένη ιστορία για παιδιά με τίτλο: «Μία σημαντική αποστολή»,Ήρα Εκδοτική, Βόλος, 2013.

5) Ταξίδι γνώσεων για παιδιά (υπό έκδοση) με τίτλο: «Τα Μυστικά της Θεόπετρας», Δυάς Εκδοτική, 2015.

   Και έχει συμμετάσχει σε πολλές ανθολογίες και συλλογικές εκδόσεις:

1)      «Επιστολή Αγάπης» και «Διηγήματα -  Παιδική Λογοτεχνία - Ποιήματα», με μία επιστολή αγάπης, με το διήγημα για ενήλικες: «Στη χαράδρα» και το διήγημα για παιδιά: «Ο Ντόναλντ ξέρει τι κάνει…», Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «Διοτίμα και Μούσες», Βόλος, 2011.

2)      Ανθολογία Ποίησης – Διηγήματος (Ζ΄ Τόμος: Σύγχρονοι Έλληνες Λογοτέχνες  με αφιέρωμα στη Θεσσαλία), με το διήγημα: «Η θάλασσα που μας ενώνει» και τα ποιήματα: «Ο όρκος» και «Η θλίψη του τοπίου», Πολιτιστική Συνεργασία, Αθήνα, 2011.

3)      Έκδοση της Αμφικτυονίας Ελληνισμού για τον Γ΄ Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό με θέμα: «Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο» και με το ποίημά του: «Η μάνα όλης της ανθρωπότητας· η ελπίδα», Θεσσαλονίκη, 2012.

4)      Ανθολογία: «Αλμανάκ, Βραβείων Ανθός 2011, Σειρά: Σύγχρονοι Έλληνες Δημιουργοί», με δύο ποιήματα του με τίτλο: «Οι παραμένοντες» και «Μια συνηθισμένη ιστορία», εκδόσεις Ίανθος, Σαλαμίνα, 2012.

5)      Λεύκωμα: «Όταν η Ποίηση συναντά… τη ζωγραφική», με το ποίημα: «Η Νεράϊδα του Παλαιόκαστρου», έκδοση του Δημοτικού Οργανισμού Εκπαίδευσης Δήμου Βόλου, Βόλος, 2012.  

6)      Ψηφιακό βιβλίο (e-book) με θέμα: «Το ταξίδι ενός χαρτονομίσματος», μ’ ένα διήγημα με τίτλο: «Και τα χαρτονομίσματα έχουν ψυχή και καρδιά!», Εκδόσεις  Σαΐτα, 2013.   

7)      Συλλογικό έργο: «Βιογραφικό Λεξικό Ελλήνων Συγγραφέων», εκδόσεις Ωρίωνας, Θεσσαλονίκη, 2013.

   Σύνδεσμοι ιστοσελίδων – κοινωνικής δικτύωσης:

E-mail:  laskarisz@yahoo.gr

Ιστοσελίδα:  http://parathyrostaoneira.blogspot.com/

Facebook:  https://www.facebook.com/laskarisz

Google:  google.com/+LaskarisZararis

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Πολλές οι αναμνήσεις που με ωθούν σ’ ένα παιχνίδι ξεγνοιασιάς, μα πιο βαθιά έχει χαραχτεί στη μνήμη μου, μια στιγμή σαν εκείνη που, παρακολουθώντας στιγμιότυπα στην «Αθλητική Κυριακή» του Γιάννη Διακογιάννη -δεν είχα πάει ακόμη στο σχολείο και δεν γνώριζα πολλά για το ποδόσφαιρο- πήρα μια χοντρή ελιά από το στρωμένο τραπέζι και την έριξα κάτω στο πάτωμα κλοτσώντας την δυνατά, ενώ φώναζα ενθουσιασμένος «γκολ!!!»... ­Αν και η μετέπειτα ζωή μου απέδειξε ότι αντιπαθώ τους ποδοσφαιρικούς όρους και κανόνες. 

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Τη μελαγχολία της εφηβικής ηλικίας όταν οι πρώτοι έρωτες άρχισαν να χτυπούν την καλά κλειδωμένη πόρτα της καρδιάς και την ησυχία της νύχτας που μ’ έκανε να σκέφτομαι και να ονειρεύομαι το μέλλον μου, συγκαταβατική σύντροφος σε κάποιες καλοκαιρινές στιγμές μοναξιάς όταν επιθυμούσα την απόσυρση από τους έντονους ρυθμούς και στ’ αυτιά μου έφταναν οι δυνατοί ήχοι της μουσικής από τα μπαράκια της παραλίας κι ήταν σαν να έλεγα στον εαυτό μου: «αντέχω τις προκλήσεις ακόμη..». Παραφυλάνε όμως και τα τραύματα στην ψυχή γιατί ήμουν συνεσταλμένος και ντρεπόμουν να κοιτάξω τους άλλους στα μάτια κι έτρωγα αρκετές κλοτσιές από τα μεγαλύτερα παιδιά, μα πάντα εμφανίζονταν από το πουθενά οι «Καλοί Σαμαρείτες» για να με προστατεύσουν κι ένα τους χαμόγελο κι ένα τους χάδι γίνονταν η αφορμή για να παλέψω στη ζωή και να βγω νικητής, ξεπερνώντας τα εμπόδια που ορθώνονταν μπροστά μου. 

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Μια αναλαμπή είναι πάντα μια μεγάλη ευκαιρία που τη μοιράζομαι με τους δικούς μου ανθρώπους και κυρίως με εισάγει απρόσκοπτα στους δαιδάλους της έμπνευσης, ώστε να επενδύσω μυθιστορηματικά αυτό το φως που ψάχνει κάτω από την επιφάνεια τους ιδανικούς ήρωές μου για ν’ αντισταθεί στη λήθη.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Παρακάμπτοντας την άποψη ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για ν’ αντιμετωπίσεις έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις παρά να τον πολεμήσεις, έχω να πω πως η λογική τις περισσότερες φορές σώζει τον άνθρωπο και αποτελεί ισχυρός πυλώνας της ηθικής, αλλά μερικές φορές τον κατακρημνίζει, γιατί η καρδιά και τα συναισθήματα έχουν ανάγκη τον πειρασμό ώστε ο άνθρωπος να νιώσει γήινος, ευάλωτος κι ότι διαπράττει λάθη.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Το γεγονός ότι δίνω τον καλύτερο εαυτό μου για έναν διακαή στόχο της ζωής μου κι εκείνος όχι απλώς φαίνεται αμυδρά στο βάθος του ορίζοντα, αλλά διαπιστώνω οικτρά ότι στερούμαι τα εφόδια -δεν αναφέρομαι στην ψυχική και πνευματική θωράκιση- αλλά στις συστάσεις στον κοινωνικό χώρο, που τις αντιμετωπίζω όπως ακριβώς έγραφε ο Καβάφης στο ποίημά του: «Όσο μπορείς»: «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες».

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Η νύχτα μάς κάνει πιο σοφούς, αλλά η μέρα πολλαπλασιάζει τις πιθανότητες να μάθουμε να ζούμε με το φως και τις αλήθειες και να δοκιμάζουμε, έστω και αν κάποια στιγμή τσακιστούμε, προδοθούμε, ή οτιδήποτε άλλο. Η μέρα δεν αφήνει να μας κυριέψουν οι δισταγμοί μας.

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Λάσκαρη, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή);

Την εποχή όπου η ανάγκη του γραπτού λόγου γίνεται η αναπνοή μου κι έχει ενθουσιάσει το μυαλό, την ψυχή και το σώμα, ώστε η ανατριχίλα της λογοτεχνικής γέννας να είναι συνώνυμη με μια διαφορετικής ποιότητας ζωή, με τη γαλήνη που μού έχει λείψει και την ισορροπία που κατακτώ σιγά σιγά ακροβατώντας στο τεντωμένο σχοινί της φαντασίας και της πραγματικότητας.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η ραχοκοκαλιά της ζωής είναι όλες οι ανθρώπινες αξίες και κυρίως ο σεβασμός, η φιλία, η αγάπη και η ανιδιοτελής προσφορά στον συνάνθρωπό μας. Είναι πολύ εύκολο να φέρουμε τη θλίψη σ’ ένα παιδικό προσωπάκι, μα για το χαμόγελό του και την ευτυχία του πρέπει ν’ αγωνιστούμε σκληρά.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει  περισσότερο;

Παλεύω ανάμεσα σε δύο αγαπημένες προτιμήσεις μου και δεν βλέπω να επικρατεί καμία. Το παραμύθι με συναρπάζει για τον απλούστατο λόγο ότι βλέπω καθημερινά πως ως λαός έχουμε προσκολληθεί ολοκληρωτικά στη ρεαλιστική οπτική της ζωής και πιστεύουμε σε μια κοινή λογική που είναι αδύνατον να δώσει μεγάλες λογοτεχνικές στιγμές. Στο παραμύθι βρίσκονται όλες οι ξεχασμένες μορφές της λαϊκής μας παράδοσης, ενώ παράλληλα προετοιμάζεται το παιδί για την ενήλικη ζωή μέσα από έναν ευκολοδιάκριτο μύθο. Αν και πρώτα νιώθω ποιητής, γιατί θεωρώ πως η προσωπική κατάθεση ψυχής έχει μεγάλη αξία ως γνήσια εμπειρία, παρόλο που αφορά ένα μικρό αναγνωστικό κοινό. Στην ποίηση δοκιμάζονται οι πιο ακραίες συντακτικές και νοηματικές ελευθερίες και ταιριάζει ως είδος λόγου με ανθρώπους που τους αρέσουν τα ταξίδια και προσπαθούν να φτάσουν στη δική τους Ιθάκη με το να είναι μπροστάρηδες στις αλλαγές των καιρών.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Ακόμη και αν αυτός ο ήρωας είχε δημιουργηθεί από τον συγγραφέα με σκοπό να προκαλέσει την αποστροφή των αναγνωστών, τίποτα δεν θα μπορούσε να εξηγηθεί με γνώμονα μια ανούσια ηθική. Το κάθε κείμενο περιέχει τη δική του ηθική κι αισθητική κι άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα καλύτερα μαθήματα τα παίρνουμε από ανθρώπους που μέχρι να πεθάνουν διαπράττουν πλήθος αισχών συμμετέχοντας σ’ έναν σιωπηλό πόλεμο πάθους και λογικής, ενώ πολύ εύκολα μεταπίπτουν από άγγελοι σε δαίμονες και το αντίστροφο. Άρα οποιαδήποτε επέμβαση από την πλευρά μου, θα αποτελούσε ιεροσυλία και προσβολή σε ότι στοχεύει ο συγγραφέας.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Στην ποίηση, η γραφή πρέπει να λειτουργεί αυτόματα για να ενθουσιάζει, μέχρι ενός σημείου όμως, επειδή απαιτείται ο λογικός έλεγχος προκειμένου οι ποικίλες όμορφες, εντυπωσιακές διατυπώσεις να μην γίνονται βεγγαλικά, αλλά να πλέκονται με νοήματα και σημασίες εκπέμποντας ένα ισχυρό μήνυμα στον αναγνώστη. Στον πεζό λόγο, πρέπει οι ήρωες να γεννιούνται εκείνη την ώρα που γράφεται το έργο -ακόμη και αν πρόκειται για εκτενές μυθιστόρημα- διότι το προσχέδιο, κατά την άποψή μου, δεν βοηθά στο να ανασάνει το κείμενο κι η γλώσσα είναι σοφή και ξέρει να οδηγεί την εξέλιξη της πλοκής σε αναζητήσεις, ανακαλύψεις και τον συγγραφέα σε μια επωφελή δοκιμασία.                                                                       

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Είμαι παραδοσιακός, πιέζω με δύναμη το στυλό πάνω στο χαρτί -μια κρυφή επιθυμία θα έλεγα ν’ αποτυπωθούν οι λέξεις αιώνια, φιλοδοξία ή ωφέλιμη αυταπάτη αν θέλεις- πάντως είναι ο μοναδικός τρόπος να προλάβω τη σκέψη που τρέχει στους ρυθμούς της έμπνευσης και να μην χαθεί καμία εικόνα και φράση, αφού μέχρι σήμερα αρνούμαι πεισματικά να μάθω το τυφλό σύστημα πληκτρολόγησης, ίσως έχοντας μια μόνιμη έχθρα για κάθε τυποποίηση ή σύστημα.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Κι εδώ θα επαναλάβω τους ίδιους στίχους που έχω δηλώσει κατά το παρελθόν ως αγαπημένους μου: «Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις, να μην τις παίρνει ο άνεμος», από την «Ποιητική» του Μανώλη Αναγνωστάκη.

Ενότητα 3^η:  Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…

Αγαπητέ άγνωστε φίλε, μαζί ανεβήκαμε στους ουρανούς να μαζέψουμε άστρα μέχρι που σκοτείνιασε η γη, μαζί κατεβήκαμε στον βυθό της θάλασσας και συγκεντρώσαμε όλους τους αστερίες, μην μου πεις ότι διατηρείς ακόμη επιφυλάξεις κι έχεις απορίες για όλα τα σοβαρά θέματα της ζωής, μπορεί να κουραστήκαμε ή να απογοητευτήκαμε μα τώρα μόλις ανακαλύψαμε πως όταν οι ουρανοί σκοτείνιασαν κι οι θάλασσες έμειναν άδειες, μόνο οι ψυχές μας φώτιζαν και γέμιζαν ελπίδες.

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες.Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Σας προτείνω την ταινία με τίτλο: «Καλύτερα δε Γίνεται» (As Good as It Gets), είναι μία αμερικανική δραματική ρομαντική κομεντί παραγωγής 1997 σε σκηνοθεσία Τζέιμς Λ. Μπρουκς που το σενάριο έγραψε ο ίδιος μαζί με τον Μαρκ Άντρους. Πρωταγωνιστούν οι Τζακ Νίκολσον και Έλεν Χαντ οι οποίοι δίνουν υποδειγματικά μαθήματα ηθοποιίας. Η ιστορία ακολουθεί έναν κυνικό και μανιακό με την καθαριότητα μισάνθρωπο που είναι επιτυχημένος συγγραφέας και τη σχέση που αναπτύσσει με μια σερβιτόρα και τον ασθματικό γιο της. Υποφέρει από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή που μαζί με την αντικοινωνική του συμπεριφορά, εκνευρίζει τους γείτονές του και όλους όσους έρχονται σε επαφή μαζί του. Εκεί αναδεικνύονται κάποιες ιδιαιτερότητες των ανθρώπων και ο σεβασμός ακόμη κι εκείνων που πριν λίγα χρόνια θεωρούνταν απόκληροι και στιγματισμένοι. Ύμνος της αγάπης που σχετίζεται με την αποδοχή. Τουλάχιστον αυτή την βεβαιότητα απεκόμισα όταν παρακολούθησα την ταινία και γενικά πιστεύω ότι για να συγκινήσουν ο κινηματογράφος κι η λογοτεχνία, πρέπει να απευθύνονται στο κοινό τους με ειλικρίνεια και ευαισθησία, επικεντρώνοντας σε κάθε αδικημένο, φτωχό, παραμελημένο, καταμετρώντας ταυτόχρονα τις πληγές μιας κοινωνίας που έμαθε να ζει με παραφθαρμένα κλισέ, υποκριτικό καθωσπρεπισμό και ιδέες χειρουργημένες από την ηθική όσων μονοπωλούν θέσεις εξουσίας ή συμφέροντος.

Έκθεση εικόνων

Τα εξώφυλλα των βιβλίων του συγγραφέα.

Ενδεικτικές στιγμές από παρουσιάσεις των παραμυθιών του και από την εθελοντική δράση του μέσω του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού βιβλίου (Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα – IBBY): «Ακτιβιστές Αναγνώστες – Διαβάζω στην πόλη, για την  πόλη».