Γνωρίστε τον Larry Cool

Ο Larry Cool κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Ο Λάρρυ δεν είναι πρόσωπο. Είναι καθολικό, ενιαίο καὶ αδιαίρετο όργιο τής ζωής καί τού θανάτου.

Με τη γέννησή του, το σώμα του απλώθηκε ακαριαία και σχημάτισε το μέγα σώμα τού κόσμου. Με το θάνατό του θα καταπιεί σαν μαύρη τρύπα, αστέρια και πλανήτες.

Στους μετωπιαίους λοβούς τού εγκεφάλου του μαίνονται μεγαλοφυείς, τροπικές καταιγίδες, ενώ στους κροταφικούς βρίσκονται εν εξελίξει ακατανόμαστες ακολασίες. Το σώμα του είναι κούφιο, και μέσα του βρέχει διαρκώς· ενίοτε χιονίζει. Ο Λάρρυ τη νύχτα, είναι το τεράστιο αυτί πάνω από την μητρόπολη που εισακούει τα, «παρ’τα, πάρ’τα ἀγάπη μου!» των εραστών και τα, «μωρό μου δὲν αντέχω άλλο, χύνω, χύνω!»

Οι τρίχες τού Λάρρυ απλώνονται προς πάσαν κατεύθυνσιν και εις μήκος αρκετών χιλιομέτρων· δι’ αυτών συλλαμβάνει τα πάντα και αντιλαμβάνεται το παραμικρόν. Ο Λάρρυ είναι ομίχλη που διαποτίζει τ’ ανθρώπινα σώματα με επιθυμίες και φόβους. Ο Λάρρυ είναι πνοή που τα διαπερνά παρασύροντας στη λήθη τις αναμνήσεις τους.

Εργογραφία:

1. Αστρικές Συνουσίες, 6 νουβέλες, 2000, Modern Times
2. Τον Κανένα θα τον Φάω Τελευταίο, 2006, Τυφλόμυγα-Αμόνι.
3. Fortune Cookies I, συμμετοχή με μια νουβέλα, 2007, Αμόνι
4. Με Χίλια Μάτια θα σε Δω, με Χίλια Στόματα θα σε Καταβροχθίσω, 2018, Τυφλόμυγα*

Blogs:

1. https://aggeloikarfonontai.blogspot.com/
2. https://larrycoolwriter.blogspot.com/

*Το τελευταίο μυθιστόρημα μπορείτε να το βρείτε στην Αθήνα, στα βιβλιοπωλεία: ΠΟΛΙΤΕΙΑ, ΙΑΝΟΣ, ΠΑΤΑΚΗΣ, ΑΛΦΕΙΟΣ, ΠΑΡΗΜΙΝ, SOLARIS, ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ, ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ, ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ, ΟΝΑΡ, στη Θεσσαλονίκη: ΚΕΝΤΡΙ και ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ, στην Πάτρα: NOUVEAU ή να το παραγγείλετε στο τοπικό σας βιβλιοπωλείο.

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Έχω μια σημαντική ανάμνηση από την παιδική μου ηλικία η οποία φανερώνει την ιδιότυπη και ισχυρή σύνδεση που ανέπτυξα από πολύ νωρίς με τις λέξεις. Ήταν στα Τρίκαλα, στην πρώτη δημοτικού. Εκείνο τ’ απόγευμα έμαθα από κάτι αλητόπαιδα τί σημαίνουν οι λέξεις ‘μουνί,’ ‘πούτσος,’ ‘γαμήσι.’ Επιστρέφοντας σπίτι, καθώς περνούσα από ένα στενό δρομάκι, επαναλάμβανα φωναχτά ‘πούτσος-μουνί-γαμήσι, πούτσος-μουνί-γαμήσι’ και όσο το ’λεγα, τόσο καύλωνα και τόσο μ’ άρεσε. Το θυμάμαι σαν τώρα κι ανατριχιάζω. Μια καλή γιαγιά που καθόταν στα σκαλιά του σπιτιού της με άκουσε και σταυροκοπήθηκε. Από κείνη λοιπόν την τρυφερή ηλικία, οι λέξεις με τη libido ενώθηκαν μέσα μου σ’ ένα συμπαγές κρυστάλλωμα. Το λογοτεχνικό μου ύφος προκαθορίστηκε το μοιραίο εκείνο απόγευμα στο ταπεινό δρομάκι των Τρικάλων, στο οποίο αργότερα έμαθα ότι σκότωσαν τον Σακαφλιά.  

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Τίποτε. Δεν υπάρχει τίποτε ν’ ανασύρω. Αυτά με τις άγκυρες και τα γλυκάκια ήταν κόλπα του Προυστ. Δεν κάνω τέτοια εγώ. Οι αναμνήσεις είναι βαρίδια που δεν σ’ αφήνουν να πετάξεις, κι οι μνήμες σαβούρες που συσσωρεύονται στο μυαλό και δεν το αφήνουν να αεριστεί. Τα πετώ όλα και μένει το σύμπαν κενό. Δημιουργώ εξ αρχής τον εαυτό μου, τη γλώσσα, τον κόσμο, τους αναγνώστες. Όλα καινούργια. Γράφω σαν να μην υπήρξε τίποτε πριν από μένα. Πηδώ στην άβυσσο· σπάω τα μούτρα μου. Μη ρωτάτε γιατί.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Εκλάμψεις έχω, και μια και δυο και τρεις, όταν εκσπερματίζω σε κάποια όμορφη φίλη. Αλλά να μοιραστώ τις εμπνεύσεις αυτές μαζί της; Φαντάζεστε την αντίδρασή της αν της έλεγα κάτι άσχετο εκείνη την κρίσιμη στιγμή; Θα εξαγριωνόταν. Θα ήταν απρεπές, έλλειψη τακτ εκ μέρους μου. Γι’ αυτό περιορίζομαι στα γνωστά επιφωνήματα.

Ίσως έχετε ίσως δει το Trasfigurazione του Raffaello. Στον πίνακα αυτόν, κανείς απ’ τους παριστάμενους δεν βλέπει το θαύμα που τους δείχνει το παιδί. Δεν μπορείς να μοιραστείς με κάποιον ένα θαύμα που λαμβάνει χώρα μεσ’ το κεφάλι σου. Αργότερα μόνο όταν θα ’χει σβήσει, μπορείς ν’ αποτυπώσεις την ανάμνησή του σε λέξεις και να δώσεις στους άλλους μια αμυδρή εντύπωση του τί συνέβη πραγματικά.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Ασπίδες; Τί ασπίδες; Τί να τις κάνουμε τις ασπίδες; Έβαλε ο Οδυσσέας ωτοασπίδες; Αν έβαζε δεν θα υπήρχε η ραψωδία μ. Θα ’ταν ασυγχώρητη μαλακία του. Αυτά περί πειρασμών και εγκράτειας τα επέβαλαν οι θρησκείες και οι παπάδες και τα μισώ θανάσιμα. Αν η Εύα δεν υπέκυπτε στον πειρασμό και δεν έτρωγε το μήλο θα ήμασταν ακόμη στον ανιαρό παράδεισο όπου δεν συμβαίνει τίποτε και θα κόβαμε φλέβες από πλήξη. Χρωστάμε ευγνωμοσύνη και στην Εύα και στα μήλα. Θα προέτρεπα μάλιστα τις αναγνώστριές μου να μιμηθούν το λαμπρό παράδειγμα της προγόνου τους κι όπου βλέπουν ‘μήλο’ βουρ! να ορμούν και να το γεύονται χωρίς ενδοιασμούς και τύψεις. 

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Να δείχνω το φεγγάρι σ’ έναν ηλίθιο κι αυτός να μου λέει ότι τα νύχια μου είναι βαμμένα!

Πολύ μεγάλη συνέντευξη ρε παιδί μου· δεν τελειώνει με τίποτε. Έχει πολλές ερωτήσεις ακόμα;

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Θα γούσταρα να ξυπνούσα ένα πρωί και να ’βλεπα απ’ το παράθυρό μου τις τράπεζες να καίγονται σαν λαμπάδες στην αναστάσιμη γιορτή της επανάστασης. Να ’βγαινα στο δρόμο και να ’βλεπα φευγαλέα τα εσώρουχα των γυναικών καθώς μια δροσερή αύρα απ’ το Σούνιο θα σήκωνε τα φορέματά τους. Το βράδυ να γευμάτιζα με καλούς φίλους, να πίναμε υπέροχο κρασί και μεθυσμένοι ν’ απαγγέλαμε ποιήματα πειράζοντας τις γυναίκες. Και μετά τα μεσάνυχτα να πηγαίναμε στην πλατεία Εξαρχείων να χαζεύαμε τους αναρχικούς να χορεύουν αγκαλιά με τους τραπεζίτες νοσταλγικά, Αργεντίνικα tango του ’30. Αυτή θα ήταν η perfect day για μένα.

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Larry, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή);

Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή ηρεμίας στον τυφώνα ‘Larry.’ Στην πραγματικότητα είμαι ένα φονικότατο πεδίο μάχης. Σώμα, ψυχή, μυαλό, επιθυμίες, φόβοι, λαγνεία, φαντασία, όλοι οι δαίμονες της κολάσεως μάχονται ο καθείς εναντίον όλων. Μια φορά προσπάθησα να τους συμφιλιώσω για να ηρεμήσω. Μάταιες αποδείχτηκαν όλες οι ειρηνευτικές προσπάθειές μου. ‘Άντε γαμηθείτε’ είπα κι εγώ και τα παράτησα. Τώρα είμαι αλλού· δεν μ’ ενδιαφέρει τί κάνουν· δεν πα’ να βγάλουν τα μάτια τους!

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η ανία. Πανανθρώπινο αίσθημα. Παιδιά, ενήλικες, γέροι, όλοι βαριούνται. Σ’ όλες τις εποχές, σ’ όλες τις χώρες. Τα ζώα επίσης πλήττουν· έχω δει γάτες και λιοντάρια να χασμουριούνται. Πολύ πιθανό να βαριούνται και τα φυτά. Κι οι πέτρες μπορεί να απολιθώθηκαν από ανία. Ο θεός δημιούργησε τον κόσμο επειδή βαρέθηκε να ζει μέσα σε αιώνια αταραξία και αποφάσισε να κάνει κάτι –και πρέπει να παραδεχτεί ότι τα ’κανε σκατά. Η ανία είναι ανυπόφορη κατάσταση. Για να ξεφύγουν απ’ αυτήν, οι πλούσιοι κάνουν λεφτά, οι ποιητές γράφουν ποιήματα, οι επαναστάτες κάνουν επαναστάσεις, δεν είναι δε λίγοι αυτοί που ερωτεύονται. Οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα για να ξεφύγουν απ’ το τεράστιο στόμα τού χασμουρητού της που απειλεί να χάψει την ύπαρξή τους. Έχω γράψει ένα καταπληκτικό ποίημα για την ανία αλλά βαριέμαι να σας το πω τώρα.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Ας μην υπερτιμούμε τη γλώσσα. Το σημαντικό βρίσκεται πάνω και πέρα από τις περιορισμένες δυνατότητες των λέξεων. Η γλώσσα είναι αποτέλεσμα της απελπισμένης κι αποτυχημένης απόπειρας του ανθρωπίνου είδους να εκφράσει αυτό που διαισθάνεται ότι υπάρχει αλλά αγνοεί τί είναι. Στην πραγματικότητα η γλώσσα δεν εκφράζει· ακριβώς το αντίθετο· φράσσει με τη φλυαρία της τη σιωπηλή αλήθεια. Αλλά ας μην επεκταθούμε επ’ αυτού διότι φοβούμαι ότι θα γίνουμε φλύαροι.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Στο τελευταίο βιβλίο μου άλλαξα το τραγικό τέλος αυτού του έργου και τό ’κανα happy end. Έβαλα τον Ρωμαίο να χώνει το το πέος του στο στόμα της νεκροφανούς Ιουλιέτας και να της χορηγεί το σπέρμα του –το αντίδοτο του δηλητηρίου– κι έτσι την επαναφέρει στη ζωή και ζουν ευτυχισμένοι.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Δεν ξέρω. Τί είμαι; Όλα θα τα ξέρω;

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Δεν χρειάζονται ούτε μολύβια, ούτε laptops, ούτε τίποτε. Καλές ιδέες χρειάζονται. Και για να ’ρθουν οι ιδέες χρειάζονται χώρο. Κάνω λοιπόν χώρο στο μυαλό μου για να στηθεί το σκηνικό, να παρουσιαστούν τα πρόσωπα, να εκτυλιχθεί η πλοκή. Αδειάζω το μυαλό μου απ’ τις παλιές μορφές για να μπορέσουν να εμφανιστούν οι καινούργιες. Ο χώρος έχει τη θαυμαστή ιδιότητα να εμφανίζει και να εξαφανίζει μορφές ως δια μαγείας. Εγώ απλώς κάθομαι και τις παρακολουθώ.

ΕΑς π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Ναι, ας αναφωνήσουμε όλοι μαζί:

"Γαμώ, γαμώ σε, ως τα έγκατα της γης! Γαμώ σε, ως τ’ αστέρια!"

"Ναι! Ναι! Γάμα με! Γάμα με, αδελφέ! Του Παραδείσου βλέπω φως, του Παραδείσου νοιώθω γλύκα!"

Αυτοί οι στίχοι του μεγάλου μας ποιητού Ανδρέα Εμπειρίκου πρέπει να γίνουν ο εθνικός μας φάρος που θα μας κατευθύνει προς την εθνική παλιγγενεσία.

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…

Ν’ αγαπάς τη ζωή, να μάθεις ν’ αγαπάς τη ζωή, να ελπίζεις ότι θα μάθεις ν’ αγαπάς τη ζωή, να ζεις για ν’ αγαπάς, να μάθεις να ζεις για ν’ αγαπάς, να ελπίζεις ότι θα μάθεις να ζεις και ν’ αγαπάς, να ελπίζεις ότι θα ζήσεις για να μάθεις ν’ αγαπάς... κλπ κλπ. Αυτά είναι ατέλειωτα, βαρετά παιχνίδια λέξεων· σε περιπλέκουν στους λαβυρίνθους τους και δεν βρίσκεις την έξοδο. Η πρωταρχική σκέψη είναι πριν τις λέξεις. Οι λέξεις καλουπώνουν τον άμορφο, πρωταρχικό στοχασμό.  

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Βεβαίως. Πιστεύω ότι ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης όλων των εποχών είναι ο Αντρέι Ταρκόφσκι. Αλλά και το Matrix 1 και το Blade Runners είναι αξεπέραστα αριστουργήματα.

Έκθεση εικόνων

Λίγα λόγια για το βιβλίο "Με χίλια μάτια θα σε δω με χίλια στόματα θα σε καταβροχθίσω".

Στο όχι πολύ μακρινό μέλλον ο πληθυσμός της γης έχει συγκεντρωθεί -λόγω πολέμων και κλιματικής αλλαγής- σε είκοσι mega-cities πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων κατοίκων η κάθε μια. Στον πλανήτη επικρατεί παράνοια, βαρβαρότητα, βλακεία και τερατωδία.

Το Λονδίνο -η οικονομική μητρόπολη του κόσμου- είναι χωρισμένο στα δύο. Το κάτω απ' τον Τάμεση νότιο μέρος και το βόρειο. Το νότιο τμήμα έχει καταληφθεί από φανατικούς οι οποίοι με αρχηγό τον Little John το ανακήρυξαν σε Ανεξάρτητη Τζαμαχιρία. Στο βόρειο μέρος κυριαρχούν οι ολιγάρχες του παγκόσμιου πλούτου. Τα δύο μέρη βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ τους.

Ο Soma διατηρεί ένα μικρό εστιατόριο. Μια μέρα εισβάλλουν στο κατάστημά του δύο τρομοκράτες μαζί με μια βομβιστή αυτοκτονίας που φορά μπούργκα. Οι δύο τρομοκράτες φονεύονται, ο Soma διασώζεται, αλλά όταν η γυναίκα βγάζει τη μπούργκα αντικρίζει έκπληκτος...

Αποκτήστε το άμεσα:

www.patakis.gr/viewshopproduct.aspx?id=748178