Γνωρίστε τον Γιώργο Κατσούλα

Ο Γιώργος Κατσούλας κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό

Γεννήθηκε στις 16-2-1981 στην Αθήνα και αποφοίτησε από το τεχνικό λύκειο Νέας Ιωνίας με βαθμό 11 και 13/19. Εχει εργαστεί σε πάνω από τριάντα δουλειές. Από λαντζιέρης σε catering, μέχρι πωλητής ιατρικών βιβλίων και χρηματοοικονομικός σύμβουλος. Σπούδασε σκηνοθεσία και θεωρία του Αμερικανικού κινηματογράφου στην σχολή της Ευγενίας Χατζίκου, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του λόγω προβλημάτων της σχολής και θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες συλλέκτες κινηματογραφικής μουσικής. Παρόλο το νεαρό της ηλικίας του και την ενασχόληση του με δουλειές του μεροκάματου, έχει προλάβει κι έχει γράψει 25 βιβλία από τα οποία έχουν εκδοθεί τα 13, ενώ έχει καταπιαστεί με όλα τα είδη του γραπτού λόγου. Από ποίηση και δοκίμια, μέχρι φιλοσοφία, κριτικές ταινιών και soundtracks, νουβέλες, διηγήματα, μονολόγους και μυθιστορήματα. Βραβευμένος με 4 βραβεία εκ των οποίων τα τρία το 2016. Στην συγγραφή είναι αυτοδίδακτος.

2014 -Έπαινος νουβέλας πανελλήνιας ένωσης λογοτεχνών για “Το πιόνι απέναντι στον βασιλιά” 

2016 Έπαινος νουβέλας πανελλήνιας ένωσης λογοτεχνών για το “Σονάτα για βιολί και τσέλο” 

Έπαινος θεατρικού έργου πανελλήνιας ένωσης λογοτεχνών για το “Παραδώστε τους αντιστασιακούς” 

A’ βραβείο θεατρικού έργου από τον φιλολογικό σύλλογο Παρνασσός για το “Παραδώστε τους αντιστασιακούς”

 

Εργογραφία

(2016)	Μακελειό στη σκιά της κοιλάδας του θανάτου, Αγγελάκη Εκδόσεις
(2016)	Παραδώστε τους αντιστασιακούς, Αγγελάκη Εκδόσεις
(2016)	Σονάτα για βιολί και τσέλο, Αγγελάκη Εκδόσεις
(2016)	Το ξημέρωμα της μεγάλης σφαγής, Αγγελάκη Εκδόσεις
(2015)	15 ταινίες στο φως της κριτικής, Αγγελάκη Εκδόσεις
(2015)	Του έρωτα και του πολέμου, Αγγελάκη Εκδόσεις
(2014)	Κονσέρτο για έναν Δον, Αγγελάκη Εκδόσεις
(2014)	Το πιόνι απέναντι στον βασιλιά, Αγγελάκη Εκδόσεις
(2014)	Ψυχή από ατσάλι, Αγγελάκη Εκδόσεις
(2013)	Άνθρωπος, αυτός ο δρομέας, Αγγελάκη Εκδόσεις
(2011)	Αγωνιστικοί χαιρετισμοί, Αγγελάκη Εκδόσεις
(2010)	Ψυχή από ατσάλι, Δωδώνη
(2009)	Κονσέρτο στην άκρη της γης, Δωδώνη
(2007)	Κονσέρτο για έναν Δον, Δωδώνη

 

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Να πάει 6 το απόγευμα και να πάω να παίξω μπάλα, μπάσκετ κρυφτό κυνηγητό με τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς μέχρι το βράδυ. Κάναμε τον Ρομάριο, τον Ντένις Μπέργκαμ, τον Χρίστο Στόιτσκοφ, τον Γκάλη, τον Μπάνε, τον Ντράζεν, τον Κόρφα. Μετά επιτραπέζια με τα ξαδέλφια μου στο χωριό: ρισκ, σκάκι, στρατέγκο, μονόπολυ... αναποδογυρισμένα τραπέζια-πιόνια κάτω (χιχι). Μυθικές εποχές!!!

 

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Τίποτα. Παίρνω δυνάμεις από την τέχνη και όχι από τις αναμνήσεις.

 

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Με κανέναν δυστυχώς.

 

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Η τέχνη δημιουργεί μια πολύ ισχυρή πνευματική θωράκιση. Αρκεί να διεισδύει μέσα σου και να γίνεται τρόπος ζωής και όχι απλή μάθηση. Επίσης η ενασχόληση και οι επαφές με ανθρώπους ξεχωριστούς και σπάνιους που ξεφεύγουν κατά πολύ από τον τρόπο σκέψης της μάζας, ισχυροποιούν κατά πολύ τις ασπίδες αντιστάσεις.

 

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Το οικονομικό.

 

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Να σας πω καλύτερα για την νύχτα που την ξέρω καλύτερα;

 

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Γιώργο όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Η εναρμόνιση νου, ψυχής και σώματος όταν επιτευχθεί στον άνθρωπο τον οδηγεί να κάνει πράγματα πολύ ανώτερα ή πολύ κατώτερα. Δυο είναι τα συναισθήματα που σε οδηγούν σε αυτή την εναρμόνιση. Η Αγάπη και το Μίσος. Μπορεί βέβαια να πάρεις και ναρκωτικά, αλλά αυτά θα σε οδηγήσουν στο κυρίαρχο συναίσθημα. Εγώ ευτυχώς μέχρι στιγμής οδηγούμαι από την αγάπη. Όταν έφτιαξα την “σονάτα για βιολί και τσέλο” την έγραψα μέσα σε τρεις μέρες. Παρασκευή, Σάββατο Κυριακή. Το σαββατοκύριακο δούλευα δωδεκάωρα σαν σερβιτόρος σε ένα πολύ μεγάλο μαγαζί με πολύ δουλειά. Το ωράριο ήτανε έντεκα το πρωί με έντεκα το βράδυ. Παρόλο την κούραση και την εξάντληση, την σωματικη αλλά και την ψυχική, ζουσα και ανέπνεα για ένα πράγμα. Με το που  τέλειωσα ,άρχισα να γραφώ το καλύτερό μου έργο, που πήρε μάλιστα και δυο πολύ σπουδαία βραβεία το θεατρικό “Παραδώστε τους αντιστασιακούς” το οποίο το τέλειωσα σε μια βδομάδα. Δευτέρα με Δευτέρα και ενδιάμεσα πάλι δωδεκάωρο τα σαββατοκύριακα. Όμως δεν κλείνανε τα μάτια μου. Δεν πόναγαν τα χέρια και η μέση μου γιατί οδηγούμουν από ένα ανώτερο συναίσθημα. Είναι τα μοναδικά έργα που τα έγραψα για κάποιον άλλον και όχι για μένα. Οπότε ένα τόσο καλό αποτέλεσμα όπως όλοι λένε, έγινε μόνο και μόνο επειδή οδηγήθηκα από την αγάπη. Τώρα αν μου πεις θα σου δώσω ένα εκατομμύριο ευρώ για να το ξανακάνεις, φυσικά και θα το ξαναπετύχαινα, αλλά η ποιότητα των έργων θα ήταν πολύ κάτω. Μια φορά γίνονται αυτά.

 

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Με το αγαπημένο σου πρόσωπο κάπου ήσυχα και μοναχικά πιασμένοι χέρι χέρι  να λέτε τα της ημέρας, να βλέπετε ταινία, να διαβάζετε ποίηση, να κάνατε μαλακιούλες αφού πρώτα έχει επέλθει μια σκληρή μέρα δημιουργίας και μάχης. 

 

Ενότητα 2η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Σαν συγγραφέα η κριτική ταινιών, σάουντρακ, γενικά καλλιτεχνών. Μου αρέσει καλύτερα να μιλώ γι΄ άλλα έργα τέχνης παρά να δημιουργώ. Νιώθω σαν ένας Σερλοκ Χολμς η Δρ. Χάουζ. Προσπαθώ να βρω πράγματα που άλλοι δεν μπορούν ή δεν είναι εκπαιδευμένοι να δουν. Έτσι τα κοιτώ, τα αναλύω, τα σκέπτομαι, τα διασταυρώνω, προσέχω τις λεπτομέρειες και τα φέρνω στο φως. Αναδεικνύω το κρυφό κείμενο. Το υπόγειο. Εκεί που λίγοι τολμούν να πάνε. Απίστευτο συναίσθημα!!! Νομίζεις ότι έχεις τον καλλιτέχνη δίπλα σου! Τον Μπετόβεν, τον Αλ Πατσίνο, τον Σοστακοβιτς. Νιώθω ότι επικοινωνώ με πνεύματα. Σαν αναγνώστη οι βιογραφίες ξεχωριστών ανθρώπων, οι μελέτες, η ιστορία. Γενικά σπουδαία ανδραγαθήματα.

 

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

ΝΑΙ! Ο Μενέλαος Λουντέμης έχει γράψει για μένα τον συγκλονιστικότερο χαρακτήρα που έχει γεννήσει ποτέ ανθρώπινος νους, στο βιβλίο του “Οδός αβύσσου αριθμός μηδέν”. Είναι ένας χαρακτήρας που δεν ξέρουμε τίποτα γι’ αυτόν πάρα μόνον ότι έχει περάσει εξορία βασανιστήρια και είναι στην φυλακή. Και ότι κάθε φορά στο επισκεπτήριο των φυλακισμένων φοράει τα πιο καλά του ρούχα και στολίζεται σαν γαμπρός. Και πάντα κάθε φορά δεν είναι κανένας γι’ αυτόν. Κι όμως συνεχίζει να στολίζεται μια φορά την εβδομάδα που είναι το επισκεπτήριο επι χρόνια μπας και συναντήσει κάνα αγαπημένο του πρόσωπο. Και βλέπει τους συντρόφους του να μιλάνε με τις οικογένειες του και αυτός να είναι πάντα μονός του. Και να λέει “Δεν πειράζει που και σήμερα δεν ήρθε κανένας, κάποια στιγμή όλο και κάτι θα φανεί. Εξάλλου δεν έχω κάνει κακό σε κάποιον”. Και να μην του φεύγει ποτέ αυτή η ευγένεια, αυτή η γλυκύτατα, αυτή η ελπίδα από την ψυχή του. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; O Λουντέμης μέσα σε λίγες σελίδες περιέγραψε τον Άνθρωπο αγωνιστή. Αυτόν που δεν χάνει την πίστη του και την αγάπη του παρόλο που δεν του συμβαίνει τίποτα καλό. Είναι ότι καλύτερο υπάρχει από καταβολής τέχνης που σε λέει μην το βάζεις κάτω, μην χάνεις την ελπίδα .Πόσο σκληρό είναι όμως αυτό ρε παιδί μου; Με στοιχειώνει χρόνια αυτός ο χαρακτήρας, αυτή η στάση του, αυτή η επιμονή του. Όταν το είχα διαβάσει ήμουνα ξαπλωμένος σε μια μεριά και χτύπαγα τα χέρια μου στους τοίχους. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπάρχει τέτοιος άνθρωπος και κάπου ο Λουντέμης θα τον είχε ξετρυπώσει από την πραγματικότητα. Εγώ δεν το αντέχω. Θα τον δικαίωνα!

 

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Εξαρτάται. Αν ζεις από τα βιβλία σου μια χαρά αυτόματα λειτουργεί. Σηκώνεσαι μετά από μεσημεριανό ύπνο και γράφεις σαν πολυβόλο. Αν κάνεις δουλειές του ποδαριού και του μεροκάματου που απαιτούν μεγάλη κατανάλωση ψυχικής και σωματικής ενέργειας χρειάζεται τρελή πειθαρχία και αφοσίωση. Είσαι σαν πρωταθλητής. Πρέπει να τρως καλά ,να κοιμάσαι καλά, και το κυριότερο να μην διαχέεται η ενέργεια σου δεξιά και αριστερά σε άχρηστα πράγματα και μέτριους ανθρώπους. Εγώ κλείνομαι στο δωμάτιο μου και επικοινωνώ με έναν Αλ Πατσίνο, μιλάω με έναν Σαίξπηρ, συνομιλώ με έναν Τζων Γουίλιαμς με έναν Στίβεν Σπίλμπεργκ και κερδίζω πολλά περισσότερα από το να βγω μια βόλτα και να συζητήσω για την Πάολα ή τον κάθε χαζομάκη.

 

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Μέχρι και πριν από δυο χρόνια έγραφα πάντα με στυλό. Μετα τα καθαρόγραφα και τα έδινα να μου τα δαχτυλογραφήσουν. Αλλά για λόγους οικονομικούς , χρόνου και επειδή δεν θέλω να στηρίζομαι σε άλλους που μου λέγανε ότι θα τα τελείωναν όποτε τους βόλευε, τώρα γράφω  μόνο στον υπολογιστή

 

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

“Θα τους πολεμήσω μέχρι να μου βγει η ψυχή”-Ο γέρος και η θάλασσα. Έρνεστ Χέμινγουεϊ.

 

Ενότητα 3η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… πάντα υπάρχει ένα πέρασμα. Τίποτα δεν είναι αήττητο. Το αδύνατο μπορεί να συντριβεί.

 

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Εδώ χτυπήσατε φλέβα. Ο Κινηματογράφος είναι η αγαπημένη μου τέχνη και μπορώ να σας προτείνω πολλές ταινίες, όχι όμως από θέμα σεναρίου. Εγώ κοιτάω την κατασκευή και όχι το σενάριο. Ένα θέμα μπορεί να είναι σούπερ, αλλά να είναι τόσο νερόβραστα εκτελεσμένο που να μην σου μείνει τίποτα. Στο βιβλίο μου «15 ταινίες στο φως της κριτικής τόμος 1»τα αναλύω καλύτερα. Ωστόσο θα σας πω για μια ταινία που θα γράψω γι’ αυτήν στον δεύτερο τόμο και που την έχουν δει όλοι, αλλά λίγοι είναι αυτοί που μπαίνουν μέσα στην ουσία. Και αυτή είναι η τριλογία του Άρχοντα. Πολλές σκηνές θα σας πρότεινα να βλέπατε λίγο πιο βαθιά. Την στιγμή όπου ο Φρόντο καταρρέει γιατί γι’ αυτόν το εγχείρημα είναι ακατόρθωτο και νιώθει πολύ έντονη την παρουσία του κακού γυρίζει στον φίλο του τον Σαμ και του λέει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει. Και τότε ο φίλος του, του λέει το συγκλονιστικό:

«Το ξέρω είναι άδικο. Η αλήθεια είναι ότι δεν έπρεπε να είμαστε εδώ αλλά είμαστε. Είναι σαν τις μεγάλες ιστορίες κύριε Φρόντο. Αυτές που πραγματικά είχαν σημασία. Ήταν γεμάτες σκοτάδι και κίνδυνο. Και συχνά δεν ήθελες να μάθεις το τέλος επειδή ίσως δεν ήταν καλό. Πως ο κόσμος να ξαναγίνει όπως ήταν, μετα απ’ όλα αυτά; Αλλά στο τέλος, είναι κάτι προσωρινό…αυτή η σκιά. Ακόμη και το σκοτάδι πρέπει να περάσει. Μια καινούργια μέρα θα έρθει. Και όταν θα λάμψει ο ήλιος, θα λάμψει πιο καθαρά. Αυτές είναι οι ιστορίες που θυμάσαι, που σήμαιναν κάτι, κι ας ήσουν πολύ μικρός για να καταλάβεις γιατί. Αλλά νομίζω κύριε Φρόντο, ότι εγώ καταλαβαίνω. Ξέρω τώρα. Σε αυτές τις ιστορίες όλοι είχαν ευκαιρίες να πάνε πίσω μα δεν το έκαναν. Συνέχιζαν να προχωρούν επειδή πίστευαν σε κάτι που είχε αξία». Ο Φρόντο θα τον ρωτήσει που πιστεύουν και τότε ο Σαμ με την απλότητα που τον χαρακτηρίζει θα απαντήσει

«Στο ότι υπάρχει κάτι καλό στον κόσμο κύριε Φρόντο. Και αξίζει να πολεμάς γι’ αυτό»

Μα δεν είναι η μεγάλη στιγμή του Άρχοντα αυτή.

Όταν ο Γκάνταλφ φθάνει με τους καβαλάρηδες του Ρόχαν για να ενισχύσει τους υπερασπιστές στο φαράγγι του Χελμ συντρίβει τις αντίπαλες άμυνες  με το λευκό φως! Είναι το φως της ελπίδας και της πίστης, της αγνότητας και της αναγέννησης, γιατί όταν ο Γκάνταλφ έπεσε στην άβυσσο μετά την μάχη  με τον δαίμονα του κάτω κόσμου, ξαναγεννήθηκε και έγινε λευκός που είναι το υπέρτατο στάδιο ωρίμανσης. Και αυτό συνέβητε γιατί αναμετρήθηκε με έναν ανίκητο αντίπαλο, όπως συμβαίνει με όλους μας. Συνήθως ο μεγαλύτερος αντίπαλος που έχει να αντιμετωπίσει κάποιος είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Όταν βγει νικητής από αυτή την μάχη τίποτα πλέον δεν μπορεί να τον αγγίξει. Έχουν άλλο βλέμμα οι άνθρωποι που έχουν περάσει δια πυρός και σιδήρου, που έχουν κοντέψει να χάσουν τα πάντα και που αναγεννήθηκαν. Ο Γκάνταλφ στην μάχη με τον Μπάρλογκ τα έχασε όλα. Κόντεψε να πεθάνει. Όμως αναγεννήθηκε. Και πλέον ατρόμητος ντυμένος στα λευκά μπορεί να καλπάζει έχοντας το φως της αναγέννησης για οδηγό του. Μυθική στιγμή.

Μα δεν είναι η μεγάλη στιγμή του Άρχοντα αυτή.

Τελευταία μάχη και ο στρατός έχει κυκλωθεί. Η ήττα είναι σίγουρη. Το ξωτικό και ο νάνος αιώνιοι εχθροί που τώρα οι περιστάσεις τους έκαναν συμμάχους έχουν έναν σύντομο διάλογο.

«Ποτέ δεν περίμενα ότι θα πεθάνω με ένα ξωτικό στο πλάι μου» Για να γυρίσει ο Λέγκολας και να του πει:

«Τι λες να πεθάνεις δίπλα σε έναν φίλο;» Και έτσι μπαίνει τέρμα σε μια διαμάχη αιώνων. Κι έτσι καταλαβαίνουν ότι στην ουσία δεν είχαν να χωρίσουν τίποτα και πως η ξεροκεφαλιά το πείσμα, ο εγωισμός, και η ξενοφοβία, που ένιωθε ο ένας για τον άλλον δεν σημαίνουν τίποτα.

Μα δεν είναι η μεγάλη στιγμή του Άρχοντα αυτή.

Δεν είναι ούτε και όταν ο Άραγκορν βγάζει τον πύρινο λόγο  πριν την τελευταία μάχη πετώντας ψιθυριστά την ατάκα “Για τον Φρόντο”, και εφορμούν πρώτοι στην μάχη όχι πολεμιστές και πολέμαρχοι αλλά δυο Χόμπιτ. Είναι συγκλονιστικό να το σκεφτεί κανείς ότι αυτοί που έτρεξαν πρώτοι για να πολεμήσουν ήταν κάποιοι νάνοι που δεν ξέραν τίποτα από πόλεμο και σπαθί. Συγκλονιστική σκηνή!!

Μα δεν είναι η μεγάλη στιγμή του Άρχοντα αυτή.

Δεν είναι ούτε, όταν ο Φρόντο εξαντλημένος πέφτει κάτω και δεν μπορεί ούτε να συρθεί και τον κουβαλάει στις πλάτες του ο κάλος του φίλος ο Σαμ που δεν τον εγκατέλειψε ποτέ.

Δεν είναι ούτε όταν τα δέντρα συνειδητοποιούν τα ψέματα που τους είπε ο Σάρουμαν και την ώρα που αντικρίζουν τα αδέρφια τους καμένα αποφασίζουν να πάρουν μέρος στον πόλεμο με ένα ηρωικό μαρς.

Δεν είναι ούτε και όταν καταφθάνει ο Βασιλιάς Θέοντεν με τους Ροχίριαμ για να σώσει τους υπερασπιστές της Μίνας Τίριθ από την καταστροφή.

Η Μεγάλη στιγμή του Άρχοντα δεν είναι ούτε όταν ο Φρόντο και ο Σαμ στέκονται ξαπλωμένοι στο ηφαίστειο αφού έχουν καταστρέψει το δαχτυλίδι και μιλάνε για τα ωραία πράγματα της ζωής που είναι τα λιβάδια και τα ανθισμένα λουλούδια.

 

Η μεγάλη στιγμή δεν είναι ούτε  η τερατώδης  ψυχραιμία του Λέγκολας στην πολιορκία του Χελμ που ειδοποιεί τους συμπολεμιστές του ότι η πανοπλία των Ουρκ –Χάι είναι τρωτή στον λαιμό και την μασχάλη.

 

Η μεγάλη στιγμή δεν είναι ούτε όταν μια γυναικά σκοτώνει τον ικανότερο και τρομακτικότερο πολέμαρχο των εχθρών που κανένας άντρας δεν μπορούσε να νικήσει.

 

Η μεγάλη στιγμή δεν είναι ούτε όταν οι φυλές των Γκορντοριανών και των Ροχίριαμ  ενώνονται μέσω του σινιάλου της φωτιάς, βάζοντας έτσι τέρμα σε μια ανούσια κόντρα που κόντεψε να καταστρέψει την ανθρωπότητα.

 

Η μεγάλη στιγμή  στον Άρχοντα, αλλά και σε όλη την ιστορία της τέχνης, η μεγαλειώδεις εκείνη στιγμή, η εντελώς θριαμβευτική και ανατριχιαστική που συγκλονίζει και ταράζει την ψυχή και το μυαλό του θεατή και που προκαλεί ρίγη συγκίνησης δακρύων και θαυμασμού είναι όταν ο πόλεμος έχει τελειώσει, το κακό έχει νικηθεί  και όλες οι φυλές ενωμένες παρευρίσκονται για την στέψη του Νέου Βασιλιά. Και πάνε να τον προσκυνήσουν. Τότε 4 μικρά Χόμπιτ πάνε να υποκλιθούν κι αυτά. Αλλά όχι. Δεν ήταν τα Χόμπιτ που υποκλίθηκαν στον Βασιλιά. Ήταν όλοι οι πολέμαρχοι, όλοι οι πολεμιστές, όλοι οι μάγοι, όλοι οι αρχηγοί και ο βασιλιάς, που υποκλίθηκαν σε τέσσερις νάνους που δεν είχαν ιδέα από πόλεμο και που τους άρεσε να καλλιεργούνε την γη, να πίνουν ,να καπνίζουν, να διαβάζουν και να ερωτεύονται. Κι έτσι το έπος έκλεισε αρμονικά με αυτή την υπόκλιση. Τα Χόμπιτ δεν χρειάζεται να προσκυνήσουν κανέναν. Είναι μια ποίηση!!!Όσοι βλέπουν στον Άρχοντα μια απλή ταινία ,ένα παραμυθάκι με τέρατα και ήρωες δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Είναι σοβαροφανείς και αμόρφωτοι. Ο Άρχοντας μιλάει για όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, είναι μια Ηλιάδα, μια Οδύσσεια, ένα σπάνιο έπος! Κάθε χρόνο ξαναζώ αυτό το ταξίδι έτσι όπως το έδειξαν οι εικόνες του Πίτερ Τζάκσον όπου η φιλία δοκιμάστηκε κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Όπου η πίστη ,η συλλογικότητα, τα ψηλά ιδανικά χαλύβδωσαν τους ήρωες μέχρι και το τελευταίο κύτταρο. Εκεί όπου το αδύνατο συντρίφτηκε. Εκεί όπου ο φόβος ξεπεράστηκε από το θάρρος και την αυταπάρνηση. Εκεί που η διαφαινόμενη ήττα δεν τάραξε τους πολεμιστές. Εκεί όπου αυτός που δεν φαίνεται έκανε την διαφορά. Εκεί όπου οι νάνοι γίνανε γίγαντες και ας τους κορόιδευαν όλοι. Αυτός ο κόσμος με ενδιαφέρει. Σε αυτό τον κόσμο θέλω να βουτήξω και να ζήσω. Όχι στον πραγματικό. Μια βρωμιά και μια ψευτιά έχει κυριαρχήσει τους πάντες. Στην παραμικρή δυσκολία εγκαταλείπει ο ένας τον άλλον. Ο φόβος έχει κυριεύσει τα πάντα. Φοβούνται να πούνε την αλήθεια, φοβούνται να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους ,φοβούνται να αγαπήσουν μήπως και πληγωθούν. Και μιας και με παθιάσατε θα κλείσω και με την αγαπημένη μου σκηνή από τον βουβό κινηματογράφο.

Είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς πιο από τα Τσαπλινικά φινάλε είναι το κορυφαίο. Είναι η αναγνώριση του ανθρώπου που την βοήθησε όσο κανένας όταν η τυφλή γυναίκα βρίσκει πλέον το φως της, στην ίσως πιο συγκινητική στιγμή στην ιστορία του κινηματογράφου; Είναι η συγκλονιστική ομιλία αν και κάπως κραυγαλέα στον Μεγάλο Δικτάτορα; Είναι το φινάλε από τους μοντέρνους καιρούς, όπου το ζευγάρι πλέον αφού έχει περάσει τα πάνδεινα ,τα κάτω και τα πάνω του, ενωμένο σαν ατσάλινη γροθιά χωρίς να το φοβίζει τίποτα προχωράει στον ορίζοντα ή το τέλος στον Χρυσοθήρα όπου η δικαίωση και η λύτρωση επέρχεται αφού ο πλέον εκατομμυριούχος Σαρλώ βγάζει τα καλά του ρούχα και φοράει τα αλήτικα; Όλα είναι μεγαλειώδεις και μεγαλοφυή. Μα για μένα ένα στέκεται πάνω απ’ όλα. Και αυτό δεν είναι άλλο από το φινάλε του Τσίρκου, όπου ο Σαρλώ, αφού τα έχει δώσει όλα για να τον αγαπήσει η γυναίκα που θέλει, αφού έχει σκεφτεί τα πάντα και έχει κάνει τα πάντα, αφού κόντεψε να σκοτωθεί, αφού αποθεώθηκε από το κοινό όπως κανένας άλλος και αφού έδωσε μια μεγαλειώδεις παράσταση, ηττάται πανηγυρικά. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μέτρησε για την γυναίκα που αγάπησε. Εκείνη προτίμησε κάποιον άλλον μόνο και μόνο επειδή ήταν πιο όμορφος, πιο αρρενωπός. Δεν συγκινήθηκε, δεν εντυπωσιάστηκε, από τις προσπάθειες του Αλήτη. Το τσίρκο τα μαζεύει και φεύγει. Η γυναίκα λέει στον Σαρλώ να ‘ρθει κι αυτός μαζί τους. Αλλά που να πάει; Μιλάμε καταστράφηκε. Σαν τι θα πήγαινε; Σαν φίλος; Μετά από τέτοια μάχη δεν εννοείται φιλία. Έχασε ολοκληρωτικά αλλά έχει αξιοπρέπεια. Μένει πίσω. Μένει μόνος. Δεν κλαίει. Κάθεται σε ένα τελάρο, το μοναδικό που έχει απομείνει σε αυτή την αχανή έκταση που είχε στηθεί το τσίρκο, και σκέφτεται. Τι σκέψεις να του περνάνε από το μυαλό; Ότι η ζωή είναι άδικη; Ότι αγάπησε μια που δεν άξιζε; Ότι τι θα απογίνει τώρα που έχασε και στην αγάπη και στην ζωή; Ότι πως θα τα φέρει βόλτα τώρα χωρίς δουλειά; Ότι ο Θεός τον γέλασε πάλι; Κοιτάει ένα σκισμένο πανί με το σήμα του τσίρκου… Το τσαλακώνει και το κάνει μπαλάκι. Ξεφυσάει… Παίρνει μια βαθιά ανάσα και στέκεται πάλι στα πόδια του… το σουτάρει και συνεχίζει μόνος του προς τον ορίζοντα. Πάντα μάχιμος. Πάντα αγωνιστικός. Δεν γαμιέται… κάποια στιγμή θα βρεθεί και γι’ αυτόν κάποιος άνθρωπος. Κι έτσι συναντιέται με τον χαρακτήρα του Λουντέμη από την “Οδός αβύσσου αριθμός μηδέν”. Και αυτή είναι όλη η πεμπτουσία του Τσαπλινικού έργου. Όλη η πεμπτουσία του Ανθρώπου. Η πεμπτουσία του κινηματογράφου. Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Τώρα ξαναδείτε την ταινία και σκεφτείτε όσα σας είπα. Σας ευχαριστώ που μου κάνατε αυτή την ερώτηση.

 

Έκθεση εικόνων

 

Το τελευταίο λογοτεχνικό του εγχείρημα.

Λίγα λόγια για το βιβλίο.

Πρόκειται για το πιο μεστό, το πιο σπαρακτικό, το πιο περίτεχνο, το πιο βαθιά φιλοσοφημένο, το πιο έντονο δραματουργικά, το πιο πυκνό, το πιο λαμπρά μελετημένο έργο του συγγραφέα και ίσως ένα από τα καλύτερα του νεοελληνικού θεάτρου. Ένας χώρος, λίγοι χαρακτήρες και ο συγγραφέας βρίσκεται στο στοιχείο του. Έχοντας να πει μια απλή ιστορία, για τον αν ένας άνθρωπος κάτω από τον φόβο της τιμωρίας ή την επιβράβευση του κατακτητή θα παραδώσει τελικά τους αντιστασιακούς που κρύβει στο υπόγειό του, ο δημιουργός του απλώνεται σε πολλά επίπεδα και μεγαλουργεί σε όλα. Αποφεύγει τα λάθη του παρελθόντος με τις ηθικές διδασκαλίες και τις μεγαλοστομίες, χαμηλώνει τους τόνους και διεισδύει στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Από τον τρόπο με τον οποίο ξετυλίγει την αγωνία, με Χιτσκοκική θα έλεγε κάνεις μαεστρία, μέχρι την ανάπτυξη χαρακτήρων και τις μεταξύ τους συγκρούσεις, καθώς και τα φιλοσοφικά και κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που βάζει για τη μάχη μεταξύ καρδιάς και μυαλού, συναισθήματος και λογικής, φτιάχνει ένα έργο τεράστιας ψυχολογικής, φιλοσοφικής και συγκινησιακής δύναμης. Διαβάζοντάς το κανείς, είναι αδύνατον να μην τον συνεπάρει η δύναμη της ιστορίας, η ανάπτυξη των χαρακτήρων, οι σπαρακτικοί διάλογοι, και η φιλοσοφική του υπόσταση· παρόλο που το έργο διαδραματίζεται στην περίοδο του ναζισμού, τα ζητήματα που βάζει είναι επίκαιρα ακόμη και στις μέρες μας. Πρόκειται ασφαλώς για τη ναυαρχίδα του πλούσιου έργου του που το πιο εντυπωσιακό απ' όλα είναι ότι γράφτηκε σε μια μόλις εβδομάδα.

 

Αποκτήστε το άμεσα: 

www.patakis.gr/viewshopproduct.aspx?id=716502