Γνωρίστε τον Δημήτριο Δημητριάδη

Ο Δημήτριος Δημητριάδης κουβεντιάζει στο BOOK TOUR με τον Θεοφάνη Θεοφάνους.

Σύντομο βιογραφικό.

Ο Δημήτριος Δημητριάδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1976. Έλαβε το πτυχίο του από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Λιέγης στο Βέλγιο και ολοκλήρωσε την ειδίκευσή του στην Ψυχιατρική στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής. Είναι Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί στα λογοτεχνικά έντυπα «Νέα Αριάδνη» και «Θράκα». Συμμετείχε στην ετήσια ανθολογία της «Νέας Αριάδνης» το 2011. Ο Χρόνος αυτόχειρας αποτελεί την πρώτη του ποιητική συλλογή.

Εργογραφία

Ενότητα 1^η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Είναι πολλές, αλλά θα σταθώ σε δύο: στις πρώτες αναμνήσεις που έχω ως παιδί, στη Βόρειο Αμερική (Μίτσιγκαν/Ρότσεστερ) όπου διαμείναμε οικογενειακώς για ενάμιση χρόνο και στο πρόσωπο των δικών μου ανθρώπων που έφυγαν μετά από τη ζωή, τους παππούδες Δημήτρη και Παναγιώτη, τη γιαγιά μου Ελένη και τη νονά μου Ελένη. 

Και ως ενήλικος; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Ο παππούς μου ο Παναγιώτης έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών και έργων ανήμερα Χριστουγέννων, μία ημέρα αφότου έκλεισα τα 22 μου χρόνια. Ήμουν ταξίδι στη Γαλλία, καθότι φοιτητής στο Βέλγιο, και θέλοντας να κάνω έκπληξη στους δικούς μου, δεν τους είπα ότι θα έρθω Ελλάδα για τις γιορτές. Όταν έφτασα στην εξώπορτα, έτοιμος για την έκπληξη, είδα τοιχοκολλημένη την αναγγελία της κηδείας του. Είχε φύγει μία ημέρα νωρίτερα, χωρίς εγώ να το γνωρίζω. Οι ήδη έντονες αναμνήσεις που είχα από εκείνον, από το σημείο αυτό κι έπειτα, μετακόμισαν στα πιο όμορφα και καλοδιατηρημένα δωμάτια του μυαλού μου και έκτοτε τα επισκέπτομαι συχνά. Η φράση του «ο άνθρωπος είναι το μεγαλύτερο θηρίο, εάν χρειαστεί μπορεί να πιάσει μια πέτρα και να τη στύψει» αποτελεί για εμένα το καλύτερο εφαλτήριο για το όποιο μέλλον.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Ο διακόπτης που χειρίζεται τις όποιες αναλαμπές μου, αναβοσβήνει κατά βάση αυθαίρετα, κυρίως τα βράδια. Η Νατάσα βρίσκεται σχεδόν πάντα εκεί και τις μοιράζομαι μαζί της. Συχνά, άλλωστε, αποτελεί τη σπίθα των εκλάμψεων αυτών. Αρκετές φορές ωστόσο τις μοιράζομαι μόνο με τον εαυτό μου.

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Πειρασμοί… Υποκύπτεις, ενίοτε απολαμβάνεις, εξαρτάται και από τον πειρασμό. Γιατί όμως υπάρχουν; Έχουν άραγε ένα τέλος και, κυρίως, από ποιο σημείο κι έπειτα βλάπτουν; Εκεί μπαίνει σε λειτουργία η αναζήτηση άμυνας. Ο άνθρωπος αρέσκεται στους πειρασμούς, δεν είναι όμως συνήθως έτοιμος για τις επιπλοκές τους. Για άλλους ασπίδα είναι η υγιής πίστη, για άλλους η ατομική οχύρωση μέσω της αυτοπραγμάτωσης. Προσωπικά, πιστεύω ότι ο συνδυασμός των δύο είναι ο ιδανικότερος.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Οι επισκέψεις κατ’ οίκον που πραγματοποιώ ως ψυχίατρος. Αυτά που συναντώ, δεν με προσγειώνουν απλά, αλλά με καρφώνουν στη γη, ανάβοντας πυκνά-συχνά το καντήλι της υπενθύμισης ότι η σωματική και ψυχική υγεία είναι το μόνο που έχουμε πραγματικά ανάγκη.

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Η δυνατότητα που σου δίνει μια καινούρια ημέρα να συγχωρέσεις και να αγαπήσεις. Συχνά το πρώτο και δυνατά το δεύτερο. Είναι τα δύο μόνα πράγματα που θα μείνουν όταν σβήσει η μέρα κι όμως, είναι τόσο σπάνια.

Σε ποια εποχή συναντάμε τον αληθινό Δημήτρη όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Στην πέμπτη εποχή, εκείνη που δεν ακολουθεί τη ροή του χρόνου. Χωρίς σώμα, μυαλό ή ψυχή, αλλά ένα απροσδιόριστο κράμα αισθήσεων όπου η πρόσβαση από άλλους είναι επιλεκτική.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Η οικογένεια και οι φίλοι. Κοινότοπο, αλλά τόσο αληθινό.

Ενότητα 2^η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Ο γραπτός λόγος. Με συναρπάζουν η πλαστικότητά του, η δυνατότητα που σου δίνει να προβείς σε διορθώσεις, η αμεσότητά του (στα σωστά χέρια) και ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Ένα από τα πρώτα βιβλία που διάβασα ως παιδί ήταν οι «Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης» του Σερ Ουώλτερ Σκοτ. Ήταν ίσως ο λογοτεχνικός προπομπός των απανταχού φιλανθρωπικών ομάδων, με κύριο μέλημα την προστασία και φροντίδα των αδυνάτων. Ευσυγκίνητος όπως ήμουν από μικρός, με στεναχώρησε αφάνταστα η εξέλιξη της πορείας των Ιπποτών (οι περισσότεροι πέθαναν ή εξαφανίστηκαν) και ο Βασιλιάς Αρθούρος έζησε τη μεγαλύτερη ματαίωση της λογοτεχνικής του ζωής. Εάν μπορούσα λοιπόν, θα άλλαζα τη μοίρα του έντιμου αλλά λίγο ονειροπόλου αγγλοσάξωνα βασιλιά.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;    

Στους περισσότερους (και σε εμένα) λειτουργεί αυτόματα και αυτό είναι κάτι που απαιτεί πειθαρχία, κυρίως ως προς την επιμονή μέχρι την άφιξη του αυτοματισμού. Δεν γράφεις όποτε θέλεις, αλλά πρέπει να κάτσεις μπροστά σε ένα άδειο χαρτί ενδεχομένως και για ώρες.

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Πάντα ένα καλοξυσμένο μολύβι και επαφή με το χαρτί. Τα πολυμέσα για τον σκοπό αυτόν είναι άοσμα, άγευστα και αδιάφορα.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Κυρίως λόγω της αγάπης μου για τον παγκόσμιο Σεφέρη, διαλέγω τους στίχους του που κοσμούν την εισαγωγή της πρώτης μου ποιητικής συλλογής: «Καθώς περνούν τα χρόνια πληθαίνουν οι κριτές που σε καταδικάζουν- καθώς περνούν τα χρόνια και κουβεντιάζεις με λιγότερες φωνές, βλέπεις τον ήλιο μ’ άλλα μάτια» (από την Κίχλη).

Ενότητα 3^η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως…

Να ζεις, να αγαπάς να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως θα ζήσεις κι άλλες μέρες για να αγαπήσεις και να μάθεις.

Υ.Γ. Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

«Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ». Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου τη χρονιά εκείνη (όχι ότι αυτό σημαίνει πάντα κάτι). Ειδικά η σκηνή όπου ο ψυχίατρος λέει στον ασθενή του ότι δεν φταίει εκείνος για την κακοποίηση που υπέστη μικρός από τον πατέρα του, είναι από τις πιο συγκλονιστικές σκηνές σε ανεξάρτητη ταινία.

Έκθεση εικόνων

Λίγα λόγια για το βιβλίο.

Χρόνος αυτόχειρας λοιπόν. Γιατί ο πραγματικός χρόνος δεν μετράται σε ώρες αλλά σε απώλειες. Προσώπων. Πραγμάτων. Επιθυμιών. Μικρές καθημερινές απώλειες. Μεγαλύτερες. Κάποιες, ριζωμένες στη σάρκα. Όλες αφήνουν στίγμα. Γρατζουνιές στον πυρήνα. Ορατές ή όχι, δεν έχει σημασία. Υπάρχουν και μας παρενοχλούν. Ο ανάγλυφος χρόνος μορφάζει. Και σβήνει κομμάτι-κομμάτι. Δεν είναι άτρωτος. Έχει ανάγκη από λίπασμα. Ένστικτο ζωής και αυτήν την έμφυτη τάση για επούλωση που μας ακολουθεί σαν σκιά. Το χρόνο τον μετρούν τα ρολόγια, αλλά τον πραγματικό χρόνο τον ορίζουμε εμείς μέσα από την αναβολή της αυτοχειρίας του.

Αποκτήστε το άμεσα: 

www.govostis.gr/product/1311/xronos-aytoxeiras.html